What? [&open]

Wat was dat geluid? Het meisje kneep haar ogen stijf dicht terwijl ze haar hand naar haar slaap bracht. Ze voelde zich misselijk, duizelig en simpel weg helemaal niet goed. Maar dat geluid… Het zorgde ervoor dat haar hoofd op hol sloeg, alsof iemand met een hamer er telkens weer tegen aan ramde. Ze fronste toen ze in haar ogen wreef en recht op ging zitten. Ze zette een van haar handen op de grond ter ondersteuning, en pas toen kreeg ze in de gaten dat er iets niet juist was. Ze opende eindelijk haar ogen, die zich vrijwel gelijk verwijdden toen ze de vreemde omgeving zag. Waar was ze? Haar adem versnelde naar een flink onregelmatig tempo. Wat was dit? In het weinige licht –waarvan ze al verbaasd was dat het er was- kon ze uitmaken dat ze in een kleine, stalen ruimte zat. Het zat volgepakt met spullen en ging razendsnel omhoog. Was dit een soort lift? Het meisje duwde zich tegen de koude wand van de ruimte, op zoek naar nog een klein beetje stabiliteit. Hoe was ze hier gekomen? Ze keek naar boven en slikte terwijl de misselijkheid en duizeligheid alleen maar toe nam. Concluderend dat ze dat beter niet had kunnen doen, kneep ze haar ogenleden weer stijf op elkaar. Ze drukte haar handpalmen weer op haar oren om het ratelende kabaal van de kettingen buiten te sluiten. Ze wist niet hoelang het duurde, maar uiteindelijk, kwam de kamer tot stilstand. Verbaasd stond ze op, maar toch bleef ze tegen de muur aangedrukt voor dat kleine beetje zekerheid. Ze keek naar boven, maar zag nu geen hand meer voor ogen. Waar was ze?

Het bekende geluid dat er iemand aankwam weerklonk en allemaal hoofden schoten opzij, zo ook het hoofd van Evan. Het was zeker een maand geleden dat hij hier was aangekomen en hij kon nog steeds niet goed wennen aan deze plek. De donkerharige jongen kwam overeind en keek naar de lift. De kettingen bewogen. Hij rende naar de lift toe, evenals een paar andere jongens. ‘Hopelijk is het een meisje!’ riep één van hun en Evan wierp een giftige blik opzij. Komaan, zeg. Ze zaten hier niet met allemaal meisjes opgescheept om op ze te springen als hongerige wolven, wel dan? En ze toonden gewoon geen respect door daar zo verlekkerd te staan kijken. De jongen die zijn mond open had gedaan keek hem aan, rolde met zijn ogen en deed toen een stap naar achteren. Schijnbaar maakte hij een nogal intimiderende indruk, want ook de anderen hielden voor nu even hun mond en keken zwijgzaam naar de lift. De lift kwam tot stilstand en Evan twijfelde even voordat hij naar het luik zou lopen om het te openen. Hij wist zelf hoe vervelend het was toen het licht hem opeens overspoeld had en wachtte dus even met het luik te openen. Na een minuutje te hebben gewacht boog hij zich voorover en opende het luik. Hij rolde met zijn ogen toen een paar jongens begonnen te joelen, sprong in de lift en keek haar aan. ‘Let maar niet op hun,’ sprak hij. ‘Welkom in de Glade.’ Hij keek of de lift onder zat met kots, maar dat was niet het geval. Dat was bij hem wel het geval geweest en daar wilde hij liever niet aan herinnerd worden. ‘Wil je wat te drinken hebben? Gaat het?’ vroeg hij achter elkaar terwijl hij zijn hand uitstak om het meisje overeind te helpen en haar de lift uit te krijgen. Wat voelde hij met haar mee, zeg.

Het had even geduurd voordat de luiken boven haar open gingen. Gelijk schoot haar hand voor haar ogen om ze te beschermen tegen het plotselinge felle licht. Gejoel klonk, en dat deed het meisje angstig naar achteren stappen totdat ze helemaal tegen de muur van de lift aan stond, waar ze zich tegen de wand aan naar beneden liet zakken. Eenmaal toen haar ogen aan het licht gewend waren, knipperde ze en keek naar de vele hoofden die van boven af in de ruimte keken. Waren zij hier verantwoordelijk voor? Ze nam aan van niet, zij zagen er niet echt uit als meesterbreinen. Maar dat maakte hun niet minder intimiderend. Vluchtig probeerde het meisje naar een uitweg te zoeken, maar dat werd verstoord door een jongen die in de lift sprong. Op haar hoede volgde ze elke beweging die hij maakte. ‘Let maar niet op hun,’ zei hij. ‘Welkom in de Glade.’ Als ze op zijn woorden kon vertrouwen, was ze dus blijkbaar in de Glade. Wat was de Glade? Ze slikte, en keek naar boven. Ze zag niets anders dan lucht, iets wat haar ergens toch gerust stelde. ‘Wil je wat te drinken hebben? Gaat het?’ Twee vragen achter elkaar. Wantrouwend keek ze de jongen aan. Nu ze er aan dacht, was ze best dorstig, maar ondanks dat wilde ze niets te drinken. Ze vertrouwde momenteel helemaal niets wat de mensen hier haar wel niet aanboden. Toen pas merkte ze de uitgestoken hand op. Twijfelend keek ze ernaar, maar na een paar seconden kwam ze toch tot de conclusie dat deze hand haar geen kwaad zou doen, en nam hem aan. ‘Wat is er gebeurt?’ vroeg ze, omdat ze het zelf nog niet helemaal plaatsen kon.

Het meisje gaf niet meteen antwoord, maar beantwoordde wel zijn actie. Ze legde haar hand in de zijne en Evan stapte voorzichtig terug. Hij klom uit de lift en wachtte tot ze haar grip gevonden had, waarna hij haar uit de lift hielp. Hij moest even nadenken hoe hij haar vraag ging beantwoorden. Yuriko, het meisje dat hem geholpen had, was hier veel beter in geweest. Haar stem zou waarschijnlijk ook een meer kalmerend effect hebben dan die van hem, maar hij kon het op zijn minst proberen. Hij wierp de joelende jongens een geïrriteerde, strakke blik toe en ze hielden, met hun ogen rollend weliswaar, op. Mooi. Hij had geen zin om dit uit te leggen terwijl zij aan het joelen waren. ‘Hebben jullie niks beters te doen?’ sprak hij geërgerd. De jongens haalden hun schouders naar hem op. Kom op, zeg! Ze waren toch al wel gewoon aan dit gedoe? Hoe interessant was het nog om naar dezelfde vragen te luisteren van nieuwelingen die hier toevallig terechtkwamen? Bovendien werd het werk niet vanzelf gedaan. De meesten dropen af, maar sommigen bleven nieuwsgierig staan om hun gesprek te volgen en half tevreden zijnde draaide Evan zich naar het meisje toe zodat hij haar vraag kon beantwoorden. ‘We weten er zelf ook niet echt het fijne van,’ sprak hij. ‘Maar je bent hier echt niet de enige die hier terecht is gekomen. Maandelijks komen er mensen in die lift daar aan en hebben meestal voorraden bij zich.’ Hij dacht even na over wat hij nog kon zeggen. ‘Het is mogelijk dat je jezelf helemaal niks meer herinnerd van wat er voor al dit gebeurd is, zelfs je naam niet. Raak daardoor niet in paniek, want dat gebeurt ons allen. Je naam zal je je wel weer herinneren, maar je verleden zal je misschien herinneren op goed geluk.’ Via nachtmerries, bijvoorbeeld, voegde hij er in zijn gedachten aan toe. Hij dacht echter dat als hij dat nu tegen haar zou zeggen dat ze dan helemaal in paniek zou uitbarsten, dus hij hield die gedachte voor nu gewoon voor zich.

De jongen had haar de de lift uit geholpen, iets waarvoor ze hem bedankte met een simpele knik. Ze had geen tijd om het met woorden te bedanken, omdat ze te druk was met het bekijken van de omgeving. Met haar 163 centimeters, had ze niet over de rand van de lift kunnen spieken, zelfs niet een klein beetje. Het blonde meisje beet op haar lip terwijl ze de Glade rondkeek. Ze zag gras, tuinen, een bos, en gebouwen die duidelijk gemaakt waren door de bewoners van deze plek. Al snel bleef haar blik hangen bij de omheining. Haar nieuwsgierigheid en angst groeide bij het zien van de enorme, met klimop bedekte muren die om de Glade heen stonden. Wat was daar achter? Haar aandacht werd weer naar de jongen getrokken toen hij zich naar haar toe keerde. Toen pas realiseerde ze dat hij de anderen jongens -die een een paar minuten geleden nog stonden te joelen- had verteld te vertrekken. Nog iets waar ze hem dankbaar voor was. Haar grijs/groene ogen verlieten de zijne niet toen hij begon te praten. ‘We weten er zelf ook niet echt het fijne van,’ begon hij.  ‘Maar je bent hier echt niet de enige die hier terecht is gekomen. Maandelijks komen er mensen in die lift daar aan en hebben meestal voorraden bij zich.’ Het meisje knikte. Ergens voelde ze zich gerustgesteld bij het horen dat ze niet de enige was, dat ze niet afweek van de rest. Ze beet weer op haar lip bij het horen van zijn volgende woorden. ‘Het is mogelijk dat je jezelf helemaal niks meer herinnerd van wat er voor al dit gebeurd is, zelfs je naam niet. Raak daardoor niet in paniek, want dat gebeurt ons allen. Je naam zal je je wel weer herinneren, maar je verleden zal je misschien herinneren op goed geluk.’ Huh? Het meisje glimlachte beetje ongemakkelijk. 'Nee, mijn naam is-' begon ze, maar haar glimlach verdween toen ze haar zin niet kon afmaken. Geshockt keek ze voor haarzelf uit. Wat was haar naam? Haar ademhaling versnelde weer iets, maar ze haalde diep adem en keek weer in de verte. Raak daardoor niet in paniek. Even duurde het voordat ze haarzelf weer klaar vond om iets te antwoorden. 'Weet jij jouw naam al?' vroeg ze, terwijl ze haar blik weer naar zijn ogen verplaatsten. Ze frunnikte wat aan de mouw van haar witte blouse, zodat ze haar stress een klein beetje kon uiten.    

Evan glimlachte een beetje medelijden naar haar toen ze leek te denken dat hij het niet serieus meende. Of misschien dat ze dat ze haar naam wel nog herinnerde, maar hij wist gewoon dat dat niet het geval was. Hij was hier ook geweest. Hij had hier ook gezeten, net als zij. Hij had zelfs overgegeven, maar gelukkig was hij in goede handen genomen door Yuriko, de Med-Jacker die hem toen had geholpen. Het meisje met de witte haren had ervoor gezorgd dat hij zich op zijn gemak had gevoeld en hij wilde dat hij hetzelfde kon betekenen voor dit meisje. Het werd hem algauw duidelijk dat ze haar naam niet herinnerde – zoals hij dus al had verwacht – en daar leek het meisje zelf ook bewust van te worden, want opeens leek ze een beetje paniekerig te worden. Hij hoorde haar ademhaling versnellen en maakte een zacht, sussend geluidje. ‘Geen zorgen, ‘sprak hij met zachte, heldere stem. ‘Het is iedereen overkomen die in de Glade terecht is gekomen. Je zal het je snel genoeg weer herinneren.’ Hij had er slechts een paar dagen over gedaan tot hij het weer wist. Het was opeens, op klaarlichte dag terwijl hij een kleine taak deed, op komen dagen dat hij Evan heette. Zonder waarschuwing. Hij wist dat het zijn echte, eigen naam was, want zijn intuïtie vertelde het hem meerdere keren dat hij het juist had. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje en glimlachte bij haar vraag. ‘Je kunt mij aanspreken als Evan,’ zei hij vervolgens tegen haar, daarbij duidelijk zijn naam vertellend tegen haar zodat er geen verwarring over kon ontstaan. ‘Maak je echt geen zorgen,’ vervolgde hij. ‘Je herinnert je het binnen de kortste keren wel weer.’ Hij glimlachte warm naar haar zoals hij Yuriko al meerdere keren naar hem had zien doen toen hij hier was aangekomen, draaide zich om en keek naar de jongens die weer aan het werk waren gegaan. Schijnbaar vonden ze het saai om iemand te aanschouwen die toch geen interessant gesprek kon voeren. En hem vonden ze ook steeds minder interessant worden. Bovendien leken ze ook te weten zijn gekomen dat hij zijn mannetje wel stond en zijn plan wel trok. Hij was geen gemakkelijk slachtoffer voor hun pesterijen dus. ‘Heb je graag dat ik je een rondleiding geef of zullen we wat uitrusten op dat open veld daar zodat je tot rust kunt komen?’ vroeg hij en hij wees tegelijkertijd naar het open, uitnodigende veld dat zich voor hun uitstrekte.

Evan dus. Het meisje knikte, en toverde een glimlach op haar gezicht. Ze zou zijn naam zo goed mogelijk proberen te onthouden. Even keek ze de Glade weer rond. Dus dit was haar nieuwe thuis? Ze verplaatste haar gewicht onwennig van het ene been naar het andere. Ze wist zeker dat ze wel zou “wennen”, of eigenlijk het gevoel van onwennigheid zou gaan negeren. Als ze wat afleiding kon vinden, zou het negeren waarschijnlijk sneller en makkelijker gaan. Die afleiding zou ze later wel zoeken, het zag er immers naar uit dat ze voorlopig de Glade niet uit zou komen. Nogmaals glimlachte ze naar Evan toen hij zei dat ze zich geen zorgde hoefde te maken, en haar naam binnen de kortste keren weer wist. Om eerlijk te zijn, maakte het meisje zich helemaal niet zorgen of ze haar naam zou herinneren of niet. Ze vroeg zich alleen vreselijk veel af wat het was. ‘Heb je graag dat ik je een rondleiding geef of zullen we wat uitrusten op dat open veld daar zodat je tot rust kunt komen?’ vroeg Evan, terwijl hij naar het open veld wees wat hij bedoelde. Hoewel de blondine erg nieuwsgierig was naar de Glade, leek het haar beter voor haarzelf om eerst even wat uit te rusten. Eerst even de informatie die ze al had gekregen verwerken, voordat ze weer nieuwe kreeg. 'Even uitrusten zou me erg prettig lijken.' zei ze, met een vriendelijke glimlach.  

Evan moest toegeven dat ze zich wel goed kon houden. Hij had zelf meegemaakt dat hij had gebraakt van ellende en dat hij de hele tijd paniekerig om zich heen had gekeken toen hij hier stond. Hij had toen ook gelukkig iemand gehad die hem gerust had gesteld, maar het was nog steeds een vreemde ervaring voor hem geweest en hij durfde te wedden dat het voor het meisje hetzelfde moest voelen. Vooral het feit dat hij zich niks meer kon herinneren had hem toen erg gedesoriënteerd laten voelen. Hij had het ook vreemd gevonden dat hij toen zelfs zijn naam niet meer kon herinneren. Nu hij er meer over na begon te denken, begreep hij het nog steeds niet. Het leek net alsof ze hier gebracht waren door een paar mensen en dat ze hier voor een reden waren, maar waarom hij dat dacht, wist hij niet. Hij vond het nogal vrij onlogisch lijken dat ze hier voor geen reden waren en… zijn gedachten werden onderbroken door de stem van het meisje en achteraf gezien was hij daar blij om. Anders zou hij weer duizenden theorieën verzonnen hebben hoe het mogelijk was dat ze hier konden zijn. Hij knikte naar haar, draaide zich om en leidde haar vervolgens naar de open plek. Eigenlijk moest hij dadelijk ook weer aan het werk gaan, maar hij wilde het meisje niet zomaar aan haar lot overlaten. ‘Daar zijn de beste plekjes,’ zei hij grijnzend. ‘Maar…’ Hij draaide zich om en wees naar de Treehouse. Het was een houten geval met een paar houten trappen. ‘We kunnen ook naar de Treehouse gaan. Vanaf daar heb je uitzicht over de hele Glade, maar je krijgt na verloop van tijd wel een houten kont van die vloer. Voor het uitzicht zou ik je dat aanraden, maar voor het zitten zou ik je dit aanraden.’ Hij grinnikte even en keek haar afwachtend aan.

De blondine liet haar blik naar de Treehouse glijden. Ze slikte bij het zien van de hoogte, ook al viel de Treehouse in het niets bij de hoogte van de muren. Ze bleef liever dicht bij de grond. Wacht, had ze nu hoogtevrees? Het meisje glimlachte toen ze in ieder geval iets over haarzelf te weten kwam. Ze was blond, en had hoogtevrees. Dat was in ieder geval een goed begin.  'Volgens mij heb ik hoogtevrees.' zei ze, terwijl ze ook Evan een vriendelijke glimlach toewierp.
 

OoC:: Even een snel telefoonpostje ^^"

Evan keek naar de Treehouse. Hij had er al eerder gezeten met Lynn en het was daar echt mooi geweest. Vooral dan ook omdat het zonsondergang was geweest. Het was misschien iets minder geweest dat Lynn bijna van het ding gevallen was, maar goed. Hij glimlachte verrast toen het meisje aangaf dat ze hoogtevrees had. ‘Zie je?’ zei hij blij tegen haar. ‘Je begint je zelfs nu al dingen te herinneren. Dit gaat de goede kant op.’ Als ze hoogtevrees had, konden ze maar beter niet naar de Treehouse gaan. Bij nader inzien had hij sowieso niet echt zin in een houten kont, dus hij vond het plan om hier te gaan zitten ook wel aangenaam klinken. ‘Laten we hier gaan zitten,’ zei hij vervolgens en hij ging zitten waarna hij op de lege plek naast zich klopte. Zijn ogen gleden ondertussen naar de hoge muren en naar de jongens die rondliepen. ‘Als je vragen over de Glade hebt, wat dan ook, dan mag je altijd bij me terecht komen,’ beloofde hij haar en hij wierp haar een vriendelijke glimlach toe terwijl hij wachtte op wat ze zou gaan zeggen.