Bad things happen for a reason.

Het was nog steeds donker in de hut waar Oliver nu al de hele dag in had gelegen. Hij had net hoogstens twee uur geslapen, door pijnstillers, maar hij had geslapen en het had hem lichtelijk opgeknapt. De jongen staarde maar wat recht voor zich uit. Hij was weer alleen en hij mistte gezelschap. Het gesprek wat hij had gehad voor hij in slaap was gevallen had hem doen nadenken. Maar het was niet diep genoeg doorgedrongen om hem te doen veranderen. Maar het had hem wel op een idee gebracht. Met veel gekreun was hij overeind gekomen. Buiten adem leunde hij tegen de muur aan, zijn ogen even gesloten door de duizeligheid. Waarom deed hij dit überhaupt? Oliver zette zich af en bewoog met twee snelle stappen richting een staande paal waar hij tegen aan leunde en wachtte tot de zwarte vlekken voor zijn ogen weer verdwenen. Zo bewoog hij zich tot aan de andere kant van de hut waar hij langs de muur schuifelde tot hij bij de deur kwam en deze open deed.
Frisse lucht kwam hem te gemoed en hij moest zijn ogen even dichtknijpen tegen het felle licht. Hij lag hier pas een dag maar mistte het zonlicht en de lucht nu al. Hij negeerde zo goed als het kon de grijze muren van het labyrint en schuifelde naar buiten om daar tegen de houten muur aan te leunen. De stomp waar zijn hand op had gezeten lag in de bloedige mitella om zijn nek en met gesloten ogen genoot Oliver van het zonlicht. Het was al richting de avond en de zon was aan het zakken. Desalniettemin was het voor Oliver een geweldig moment. Ja, de vooruitzichten van zijn leven waren nog steeds verschrikkelijk slecht, hij had nog steeds overal pijn en zijn huid had ook geen normale kleur meer, maar dit fleurde hem toch wel even op.

[Alexandra]

Met een lichte zucht van genot voelde Oliver de zon op zijn gezicht. Als je alles weg dacht van vandaag, alles wat er was gebeurd dan leek het gewoon alsof Oliver zich gewoon niet al te best voelde en een dagje vrij had genomen. Maar zodra je dichterbij kwam kon je ook wel zien dat het alles behalve dat was. Hij was niet alleen bleek, hij vertoonde ook nog eens een groene kleur, zijn ogen waren bloeddoorlopen en dan had je nog zijn afgehakte hand. Hij had zijn ogen gesloten en dacht niet echt na. "Hay" Klonk het ineens na hem. Oliver schrok half en keek vanuit zijn ooghoeken wie hem bezoek bracht. Alexandra was weer terug. Oliver glimlachte flauwtjes. Zo snel had hij haar niet verwacht. 'Een buitengewoon, zeer goede avond.' Zei de jongen met een vleug blijheid. Het was alsof hij even compleet was vergeten wat er was gebeurd. En hoewel hij van binnen nog steeds half dood ging van de pijn, aan de buitenkant was dat via zijn reactie niet te merken.

Zijn ogen opende zich even om naar Alexandra te kijken terwijl ze haar vraag stelde. "Wat doe jij buiten? Don't take it the wrong way, i'm happy your getting some frech air, but still..." Het was een klein deukje op zijn goede mood. Hij had anders van haar verwacht, maar hij begreep het wel. Hij hoorde te liggen, dood te gaan. Maar in plaats daarvan stond hij doodleuk tegen de muur aan geleund van de zon te genieten. 'Ach, mijn bucketlist aflopen. Ik wilde nog een keer de zon zien. Ik hoop dat je daar niets op tegen hebt?' Het was de waarheid, al had hij de bucketlist nu ter plekke verzonnen. 'En wat doe jij hier? Zieke Oliver gedag zeggen?' Een flauwe grijns kon hij nog net op zijn lippen zetten zonder dat het echt pijn deed. het klonk een beetje sarcastisch, maar op een goede manier. Tot nu toe had Oliver niets om zich aan te ergeren.

Het eerste wat bij hem op kwam was alcohol, maar het leek hem slim omdat niet tegen Alexandra te vertellen. Hij respecteerde haar antwoord wel, al was het iets te dramatisch. Nog altijd zijn leven? Ze leek er net zo weinig toekomst in te zien als hem. Hij haalde alleen zijn schouders op. 'Ik heb de lijst pas net gemaakt dus ik weet het eigenlijk niet.' Gaf hij eerlijk toe terwijl hij wat verschoof tegen de muur. "Hmmm, let me think about it...nope. Ik was gewoon op monster jacht en dacht een spook te zien, maar toen realiseerde ik me dat jij het was en kwam om te checken of je achter ons aan zal spoken en ons super bang gaat maken." Het luke Oliver om er een complete grijns uit te halen, zonder dat er iets van pijn op zijn gezicht te zien was. 'Misschien ben ik al dood en ben ik Oliver's geest.' Grapte hij. Het was avond, de deuren van het labyrint zouden in niet al te lange tijd sluiten. Iets vaags kwam in Oliver's hoofd op maar hij schudde zijn hoofd. Waarom zou hij zoiets doen? Zijn ogen keken weer naar Alexandra, nadenkend, vervolgens keek hij weer weg. 'Een mooie avond is het niet?' Probeerde hij het gesprek voort te laten gaan.