Did not mean to do that. [OPEN]

Het waren lange dagen geweest. Ze kon nog steeds niet wennen aan deze plek. Ze deed haar werk wel goed en deed wat ze moest doen, maar ze vond het nog steeds vreselijk dat ze hier was. Ze had ook een paar dingen meegekregen. Bijvoorbeeld dat er hier wezens genaamd Grievers waren die één dode hadden veroorzaakt en één zwaargewonde, dat er een muur was die hun afschermde van de Maze en dat je daar onder geen voorwaarden in mocht gaan. Tenzij je natuurlijk een uiterst pijnlijke dood wilde sterven. London had één blik op het lichaam van het meisje kunnen werpen vlak voordat deze begraven was geweest en dat had geen mooi aanzicht gegeven. De bitch van de Glade had dan ook maar voor zichzelf besloten dat ze uit de Maze zou blijven. Diezelfde bitch liep nu een beetje vermoeid zijnde naar de hangmatten toe. Het was een lange dag geweest, maar de Cooks waren in elk geval tevreden. Niet dat dat haar een zelfvoldaan gevoel gaf of zo. Het liefste had ze haar mes begraven in één van die grijnzende gezichten toen ze het vlees was gaan brengen. Uiteraard waren het weer jongens geweest waar ze het vlees naar had moeten brengen. En uiteraard waren die jongens ook weer kinderachtig geweest en hadden haar bekeken alsof zij het bak vlees was geweest. Ze zuchtte geërgerd toen ze struikelde omdat ze niet goed oplette. Ze kon zichzelf nog net behoeden om niet tegen een boom aan te vallen en deed daarom maar een rare beweging naar links. Ze hoorde haar enkel protesterend kraken. Maar de pijn was niet het enige wat haar irriteerde. Het was nu namelijk ook het feit dat ze in een hangmat waar iemand al in lag was beland dat haar behoorlijk irriteerde.

Het was een meisje. Gelukkig was het een meisje. Als het een jongen was geweest, was het allemaal veel erger geweest. Ze haatte deze plaats. Ze wilde hier niet meer zijn. Ze haatte de Glade en alle mensen die erin zaten. Haar nijdige blik gleed naar het meisje toen deze een heel slimme opmerking maakte. ‘Je meent het,’ sprak London sarcastisch. ‘Ik dacht dat dit namelijk mijn hangmat was.’ Ze rolde met haar ogen. ‘En ik maak me nergens anders zorgen over behalve over het feit dat er geen ontsnappingsroute blijkt te zijn uit deze rotplek,’ snauwde ze het meisje toe. Ze kwam overeind, zette haar voeten uit de hangmat en wilde opstaan, maar haar enkel protesteerde. Ze tilde haar strakke broek een beetje op, keek naar haar enkel en zag dat het of gebroken of gekneusd moest zijn. Dan moest ze het laten rusten, want ze had echt geen zin om één van die Med-Jackers erbij te halen. Ze had er al eentje ontmoet bij aankomst en die heette Anthony. Ondanks dat hij niet lelijk was geweest, zag London het niet zitten om naar hem toe te gaan. ‘London,’ mompelde ze, maar ze deed expres alsof ze de hand niet zag door zich voorover te buigen en haar strakke broekspijp weer naar beneden te rollen. Ze ging op het randje van de hangmat zitten zodat ze zo min mogelijk lichaamscontact met Charlotte maakte en zuchtte vermoeid. ‘Is er echt geen manier om hier weg te komen?’ zeurde ze. ‘Ik haat het hier.’ Ze zuchtte geërgerd, sloeg haar lange haren naar achteren en richtte haar gifgroene ogen op de omgeving. Ja, ze haatte het hier echt. Misschien was het een idee om tussen de muren naar de Grievers te gaan of hoe ze ook heetten. Dan was ze hier in elk geval weg.