[OPEN] Well that ended badly II

Vervolg op dit topic

Totaal uitgeput en stinkend naar het zweet strompelde ze de Laar in. "Help!" Gilde ze zo luid als ze kon. Zweet rolde over haar voorhoofd en het hoofd van de jongen op haar rug hing opzij. Tijdens de toch naar de Laar -die langer duurde dan ze verwacht had- was Oliver heel de tijd buiten bewust zijn geweest. Al wist de runner niet of dit een goed of een slecht teken was. Ze probeerde nog enkele passen te lopen, maar de vermoeidheid gooide haar op de grond. Haar mederunnner rolde van haar rug en belande op de grond, waarna het meisje even bleef liggen. Haar hoofd rustte op de koele grond en kort bleef ze liggen, maar toen de duisternis haar zicht wou overnemen, schoot ze overeind. Haar hoofd schoot alle kanten op toen ze recht stond en haar handen aan haar broek afveegde. Haar blik gleed naar de jongen naast haar, waarna ze zich op haar knieën liet vallen. Hayden gaat me vermoorden, was haar enigste gedachten.

››Oliver is in zijn hand gestoken door een Griever. Open voor iedereen!

Hoe erg hij ook zijn best deed, zijn ogen wilden niet open gaan. Het kostte teveel moeite. Nadat de Griever was weggerend en Oliver zijn hand had gezien had de duisternis hem overgenomen. Hij had gevoeld hoe Helena, wie anders zou in het labyrint zijn, hem op haar rug had gehesen en hem had gedragen. Af en toe was er nog een kreun uit zijn mond gekomen maar daar bleef het bij. De jongen viel de hele tijd weg en als hij weer bij bewustzijn kwam, was de pijn zo erg dat hij vrijwel meteen weer wegviel. Oliver kwam echter weer uit de bewusteloosheid toen hij zijn lichaam hard op de grond voelde komen. Helena was waarschijnlijk bij haar einddoel gekomen. De schok die door zijn lichaam ging zorgde voor een nog ergere pijnscheut en de blonde jongen schreeuwde het uit terwijl hij half over de grond kronkelde van de pijn. De plek waar de Griever hem gestoken had was nog donkerder geworden en zag er nog slechter uit. Terwijl hij uit alle macht bij het bewustzijn wilde blijven, hoe pijnlijk dat ook was, trok de duisternis hem toch weer naar beneden en na wat kleine stuiptrekkingen bleef hij weer doodstil liggen.

Shit daar kom Hayden aan. Shit daar komt Hayden aan. Het bleef maar door haar hoofd gaan, niet dat ze echt bang was voor Hayden, meer voor de belofte die ze haar had gedaan. Ze zou Oliver beschermen, dat had ze haar beloofd. Maar ze had de belofte niet kunnen nakomen, aangezien hij hier half dood op de grond lag. De paniek van de roodharige brak haar hart en ze was er zeker van dat ze een luide krak konden horen. Damn, ze moest het toegeven: dit was het schattigste wat ze ooit gezien had. Alleen de kille toon van Hayden was alles behalve schattig. "Ik kan niemand beschermen tegen een Griever." Zei ze nog steeds lichtjes hijgend en geschokt. Een redelijk jong uitziend meisje kwam plots af en stelde ijskoud voor om zijn hand af te kappen. "Pardon?" Ze bekeek het meisje kwaad, "En wat denk je daar mee te bereiken?" Dit vertrouwde ze voor geen centimeter, natuurlijk moesten ze elkaar vertrouwen en zever, maar een hand af hakken? Dat ging te ver.

"Help!" Anthony kwam net terug van de plek waar alle hangmatten hingen toen een schreeuw zijn oren bereikten. Hij was direct alert en zocht de bron op vanwaar het hulp geroep vandaan kwam. Met dat zijn ogen op Helena richtte, die iets of iemand op zijn rug droeg, verdween ze in het hoge gras. Hij zag direct dat enkele mensen zich rond hen begaven. Even beet hij op zijn lip en draaide zich terug om naar de hangmatten, waar hij een aparte plek had gekregen om zijn spullen te leggen. Met de geïmproviseerde rugzak liep hij direct terug naar het groepje, dan ondertussen al wat groter was geworden. Op dit moment had hij nog geen flauw idee wat er gebeurd was of wie het precies was die er mogelijk gewond, of misschien wel dood was. Ach, je wist maar nooit. Toen hij eenmaal de gapende wond in Oliver's arm zag, twijfelde hij geen moment en hurkte hij direct bij hem neer, de mensen om hem heen negerend. HIj liet zijn blik nauwkeurig over de wond gaan en vervolgens naar de rest van zijn lichaam om mogelijke andere wonden uit te sluiten. 'Dit moet worden afgebonden.' Even ging zijn blik naar Evangeline toen ze dat zei en volgde haar blik naar Oliver's arm. "Trek het nog harder aan," mompelde hij direct. Hij haalde direct zijn zak boven. De spullen die hij nu had, waren beperkt, waardoor hij nu ook maar beperkte dingen kon doen. Oliver's arm leek zwarter te worden met de minuut. Anthony wist veel van geneeskunde af, maar dit was toch wel iets nieuws. Het gif kroop bijna constant verder en verder. Zonder verder nog iets te zeggen trok hij zich recht en wenkte naar Evangeline. Hij zei niets tegen Hayden, het andere meisje of Helena wetend dat, vooral Hayden, zijn plan niet zou goedkeuren. "We moeten hem naar het slicer gebouw brengen," mompelde hij zachtjes zodat enkel Eve het te horen kreeg. "Als we daar zijn wil ik dat je als de bliksem één van de messen slijpt en deze vervolgens nauwkeurig wast." zei hij er direct achter en trok Oliver recht, waarna hij hem half over zijn schouder trok. In die korte tijd dat ze hem weg van deze plek droegen, waren zijn gedachten constant bij wat hij vervolgens moest doen. Hij mompelde zachtjes de stappen op die hij zou moeten uitvoeren. Ook somde hij de voordelen op en de nadelen. Zonder hand zou hij de verspreiding van het gif kunnen tegenhouden, maar het nadeel was dan ook dat hij geen hand had. Met had was er dan weer de kans dat dat gif kon leiden tot de dood. Maar niemand, zelfs Ayla wist niet hoe je zoiets moest genezen of zelfs maar verzorgen. Er was sinds het begon van de Glade nog geen geval bekend van dit, dus het was allemaal één grote gok.

Meer en meer volk kwam rond de gewonde Runner staan, maar Helena kon haar blauwe kijkers maar niet losrukken van zijn steeds maar donkerder wordende hand. Pas toen een meisje de riem van Hayden aftrok en deze rond Oliver's pols bond, kwam ze weer bij zinnen. Tegen de Laarders die er bij stonden te gapen, riep ze: "Al wie hier niet moet zijn, gaat nu weg." Met haar blauwe ogen keek ze de menigte rond, die langzaam begon te verdunnen. Anthony kwam aangehold en dankbaar keek ze hem aan. Hij kende iets van medicijnen, hij zou Oliver wel kunnen oplappen. Ergens voelde ze zich schuldig ten opzichte van Hayden, Oliver is namelijk haar vriendje. Voor haar moest dit waarschijnlijk tien keer erger zijn. Bijtend op de binnen kant van haar lip dacht ze over een oplossing na, maar ze kon er niet direct één vinden. Het enigste wat in haar hoofd op kwam was dat de hand weg moest, want als ze het gif niet uit de hand kregen, moest de hand maar weg. De brunette kon absoluut niet tegen bloed en dus begon haar maag al salto's te maken bij het idee alleen al. Ze stapte dichter naar de Med-Jacker toe. "Doe wat je moet doen." Zei ze, voor ze met haar hand voor haar mond richting het bos spurtte. Later zou ze wel terug komen om Oliver te steunen, maar nu vroeg haar maaginhoud om aandacht.

Ze ging het niet het halen, de bosrand was zo dichtbij maar ook zo ver weg. Een arm greep haar hardhandig vast en draaide haar om, waarna ze in de donkere ogen van Max keek. "Ik moet overgeven." Murmelde ze met haar hand voor haar mond, terwijl ze haar hand los rukte en naar de bosrand sprintte. Waar ze net op tijd naar voren kan bukken en zich vast kon houden aan een boomstam, toen haar maaginhoud eruit kwam. Het groenige beeld van Oliver was op haar netvlies gebrand en ze wist dat ze iets moest doen om hem te helpen, maar net toen ze gedacht had dat het gedaan was kwam een nieuwe vloed eruit. Tranen van schaamte en afschuw brandde in haar ogen en eentje vond zijn weg naar beneden.

De warme hand op haar rug was vertrouwd en ze was blij dat de jongen haar haren vast hield, al was ze natuurlijk minder blij dat ze had moeten overgeven. Hierdoor stonden haar ogen dan ook vol tranen, al wist ze nooit precies waarom. Haar hele maag was leeg en toen ze het gevoel had dat ze terug oké was, ging ze wat rechter staan en pakte ze in een reflex het waterflesje van haar rug. Waarna ze haar mond begon te spoelen, nog steeds met haar rug naar Max toe. Ze hield er niet zo van als mensen haar zagen op zwakke moment, momenten zoals deze dus. Toen ze weer een beetje bij zinnen was, draaide ze zich om. Waarbij ze met haar handpalmen onder haar ogen wreef om de tranen weg te krijgen. "Bedankt." Zei ze schor. De geur van kots was nu niet echt zo geweldig en bleef de runner herinneren aan haar moment van zwakte, maar ze wist ook wel dat ze alles moest uitleggen aan Max. Dus veegde ze haar hand aan haar broek af en trok Max daarna van de kots weg. "Het spijt me dat je dat had moeten zien." Zei ze nog steeds met een schorre stem. Toen ging ze in kleermakerszit op de grond zitten en gebood de jongen om hetzelfde te doen. "Het was een ochtend als alle anderen, ik stond chagrijnig op, Oliver ging ontbijt halen. Niks speciaal." Begon ze met de gebeurtenis te beschrijven, "We rende stil het labyrint in, aangezien we beide nog erg moe waren en na een tijdje kwamen we bij een splitsing. Deze kwamen we vaker tegen en dan gingen we gewoon elk één kant uit, waarna we tot het einde liepen en dan terug kwamen. Dat waren we nu ook weer van plan." Het meisje haperde even en veegde een verloren traan van haar wang, "Alles ging goed en ik bereikt het einde van m'n gang. Toen ik op weg terug was, hoorde ik de Grievergil en even later werd deze gevolgd door die van Oliver." Ze beet op haar lip, het was moeilijker om alles te vertellen dan ze verwacht had, "Ik deed mijn best om nog op tijd bij hem te zijn, maar ik was te laat." Ze sloeg haar ogen ten hemel, in de hoop dat de tranen die haar zicht vertroebelde zouden verdwijnen, "Ik kwam de hoek om stormen toen de Griever weg rolde, Oliver was toen al buiten bewustzijn. Ik heb hem zo snel mogelijk naar hier vervoerd en ja.. de rest weet je al." Het was traumatiserend geweest en niet alleen voor haar. Maar aan stoppen dacht ze niet, aangezien ze er het volste vertrouwen in had dat Anthony hem wel kon genezen. Ze zou die achterlijke WICKED wel eens laten zien wat ze waard waren.

››Prut sorry :'D

Ze knipperde kort met haar ogen, waarna ze in haar geheugen probeerde te graven. De Griever had ze maar net zien weg rollen, maar ze had wel iets zien glinsteren in de zon, een naald misschien? "Ik ben niet zeker," Begon ze twijfelend, waarna ze kort op haar lip beet, "Maar ik denk dat hij gestoken is door een naald. Ik was net te laat om het fatsoenlijk te zien, maar er glinsterde wel iets in de zon," Ze haalde raspend adem, het herinnerende eraan dat ze had gefaald, "Met bloed eraan." Haar handen waren netjes op haar benen gelegd en deze werden het mikpunt van haar gestaar. Er brandde een vraag op haar lippen, maar ze durfde deze niet te stellen omdat ze bang was voor het antwoord.

Ze keek De jongen aan toen deze haar bij haar arm pakte. "Vind jij ook dat ik gefaald heb?" Het was er stil uit gekomen en eigenlijk had ze het helemaal niet willen vragen. Dat iedereen -vooral Hayden- dacht dat ze gefaald had wist ze wel, maar van Fletcher of Max had ze nog niks gehoord en als zij dachten dat ze gefaald had, wist ze niet wat ze moest doen. Natuurlijk zou ze het runner zijn niet willen opgeven en moest ze haar taken oppakken, maar iedereen had wel eens een momentje waarop het allemaal wat te veel werd. Ze stond op en klopte het zand van haar pak, waar ook opgedroogd bloed van Oliver op zat. "Laten we gaan, ze hebben je vast nodig bij het Bloodhouse." Hoewel Helena misselijk was weg gerend, wist ze ook wel wat Anthony met haar mede-runner had gedaan. Maar ze vertrouwde voor de volle 100% op hun Med-Jacker.

~ gsmpost, btw vergeet het topic van Hell x Max bij het bos niet ;D (als je tijd hebt)

De hand op haar arm liet haar gloeien, net als zijn woorden. Verbaasd keek ze onder haar wimpers door naar de jongen, meende hij dat? "Ik," Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, "Bedankt." Glimlachte ze oprecht. Ergens had ze de reactie om hem te knuffelen, maar die onderdrukte ze maar aangezien ze nog altijd naar kots, bloed en zweet rook. Eigenlijk wou ze niet terug, niet naar de rest en niet naar haar taken. Maar zij was niet de enigste met taken, Max leidde bijna de gehele Laar en ergens moest ze toegeven dat ze trots op hem was daarom. Zijn hand had haar automatisch een stap naar voor laten doen, waardoor ze behoorlijk dichtbij de jongen stond.