Roar

Omdat Oliver tijdelijk niet echt werkbekwaam was, was Helena soms ook bij andere Laarders te vinden. Zo had ze nu ook weer enkele track-Hoes geholpen met het plukken van fruit. Haar handen roken naar de aardbeien en zagen lichtjes rood. Zwaaiend had ze van hen afscheid genomen om een gezellige avond alleen te hebben. Over tijd waren er enkele boeken meegekomen met een Greenie en daar had ze er dan ook enkele van geclaimt. Daarom werd ze vaak 's avonds laat nog met het boek in haar hand betrapt, als ze andere wakker maakte door rond te lopen tijdens het lezen -wat een slechte eigenschap was van het meisje. Ze liep enkele velden door en zag plots de bekende rode kop van Hayden lopen. Shit. Als een volleerde soldaat liet ze zich op haar knieën vallen en verstopte ze zich tussen het koren. Nu had ze echt geen zin om die ginger tegen te komen, aangezien Hayden haar wel dood kon hebben door het incident van Oliver met de Griever - waar Helena dus helemaal niks mee te maken had, ongeveer.

››Eerst Hayden!

De stekende pijn op haar rug vertelde haar dat Hayden haar had gevonden, erger nog, dat ze recht op haar zat. Zonder pardon stond ze recht en haalde ze het stof van haar kleren. Nu de roodharige zat, leek Helena veel groter dan haar -nog meer dan normaal. "Pardon?" Zei ze met haar armen over elkaar, ze was niet van plan om ruzie te maken, maar zichzelf kutwijf laten noemen ging toch echt een stap te ver. Ze besloot de opmerkingen dus maar gewoon te negeren en de volwassene te zijn van hun twee. Waarom moest Hayden kwaad zijn op haar? Het was nota bene de Griever die haar Olijfje had gestoken. Net alsof het meisje expres Oliver zou laten steken, het idee alleen al!

De beschuldigen van het meisje kwamen hard aan en ergens in haar binnenste begon wat te borrelen. "Denk je nu echt dat ik in m'n eentje die Griever kon stoppen? Ik mocht al blij zijn dat hij nog niet dood was door dat monster." Haar toon was koud en emotieloos, iets wat raar was voor het meisje dat altijd zo vrolijk was. Ook de volgende woorden van Hayden deden haar pijn en ze deed geen moeite om het te verbergen. "Oh, ja want ik vermoord graag mensen en doe hen graag pijn." Zei ze behoorlijk sarcastisch, terwijl ze boven de roodharige uittorende. Op dat gebied had het meisje weinig te zeggen, aangezien Helena behoorlijk lang was.

De woorden van de roodharige rolde over haar heen als een golf en het warme gevoel in haar borst werd feller, maar ze ging er niet aan toegeven. In plaats daarvan gooide ze het over een heel andere boeg, haar blauwe ogen stonden plots kil en ze keek het meisje vanuit de hoogte aan. "Whatever." Zei ze met een pokerface en ontzettend ongeïnteresseerd. Een laag ijs had zich om haar hart gevormd en ze haalde slechts haar schouders op. "Fijne dag nog, Hayden." Ze draaide zich om en begon casual aan haar terug tocht. Ergens was ze trots op zichzelf dat ze niet toe had gegeven aan haar woede, want dan waren er misschien dingen gebeurt waar ze niet zo blij mee zou zijn.

Een hand rond haar pols trok haar terug en geërgerd keek ze om. Kon die vervelende trut nu niet gewoon stoppen? De boomstam prikte in haar rug en verveeld keek ze op het kind neer. Waarna ze haar arm losrukte uit diens greep en even fel terug staarde in haar ogen. "Oké." Zei ze simpel. Haar pokerface was on point en verveeld keek ze uit haar blauwe ogen. Maar vanbinnen bonkte haar hart, aangezien die roodharige voor haar de gene was die haar eten maakte, dus haar heel simpel kon vergiftigen. Met een simpele beweging maakte ze zich los van de boomstam. "Adios. Zei ze met een poeslief glimlachje, gewoon om dat het kon. Haar houding was statisch en recht, alsof ze zo net een zakenakkoord had mee gemaakt in plaats van een bedreiging.

Met haar rug naar het roodharige meisje toe hoorde ze haar tieren en roepen. Kon die nu nooit ophouden? Maar ze moest toegeven, eigenlijk genoot ze hier wel van en begon de griep die angst had op haar hart, los ze laten. Met een kleine glimlach draaide het meisje zich om en stak haar handen nonchalante in de lucht met haar handpalmen naar de lucht. "Everyone has to die someday." Haar woorden waren droog en ze moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Natuurlijk zou ze een tijdje bijna niks kunnen eten en moeten leven van appels, aangezien Hayden het eten maakte. En waarschijnlijk zou ze het vervelende kind ook een tijdje moeten ontlopen, maar ook daarmee kon ze leven. Weer draaide ze zich om en liep ze verder, de afstand tussen hen werd steeds groter. En nonchalant begroette Helena een Laarder die op het geschreeuw was afgekomen.

De stilte die haar aftocht met zich meebracht was vreemd, ongewoon. Dus kon het meisje het niet laten om even naar achteren te kijken, waar ze Hayden op haar hurken zag zitten. Ze beet op haar lip, misschien waren haar laatste woorden wat te hard geweest. Ze liep rustig terug en haar pokerface was er nog steeds. "Sorry, dat laatste had ik niet mogen zeggen." Natuurlijk wist Helena dat Hayden dit alles behalve ging appreciëren, maar anders zou ze met een enorm schuldgevoel blijven zitten. Na haar woorden wachtte ze niet op de reactie van de ginger, maar stapte ze direct weg. Ze had genoeg bullshit gehoord voor één dag.

››Hell is topic uit.