Ghost

De sterrenhemel vertelde haar verhalen die niemand anders kon zien. Grote beer, kleine beer, ze hadden allemaal geen geheimen meer voor haar. Zo nu lag ze ook weer met haar haren in een waaier om haar heen en haar blauwe ogen waren op de nachtelijke hemel boven haar gericht. Met haar vingers volgde ze het patroon van de Pegasus, die vanavond erg goed te zien was. Net zoals de Ram en de Stier en eveneens de grote beer. Haar voeten tikte zachtjes op de grond en de poorten waren al lang dicht. Af en toe hoorde ze de akelige kreten van een Griever en liep er een rilling over haar rug.

››Eerst Evan, sorry dat het zo kort is :C

Evan opende zijn ogen. Hij voelde dat zijn hart snel klopte en dat er wat zweet langs zijn voorhoofd naar beneden droop en zich een weg naar zijn wang vond zodat het net leek alsof hij huilde. Hij wreef het zweet weg en ging overeind zitten. Het was de eerste keer sinds hij hier was dat hij een nachtmerrie had gehad, maar hij kon zich niet goed herinneren over wat het precies ging. Hij wist dat het met the Maze te maken had. Dat hij erin ronddoolde en dat er opeens iets op hem af kwam, maar hij kon zich niet goed herinneren wat dat was. Hij hoorde het geklik van metaal ook weer in zijn droom terugkeren en schrok op toen hij een angstaanjagende kreet hoorde. Hij besefte dat het die verdomde Grievers weer moesten zijn. Hij besefte ook dat hij nu niet meer kon slapen, dus ging hij maar gewoon uit zijn hangmat. De laatste keer toen hij dat had gedaan was hij Lex tegengekomen en had hij best een relaxte nacht gehad. Misschien viel hij straks ook weer als een blok in slaap en zou hij dan geen dromen hebben. Hij liep naar de open plek toe en schrok toen hij daar al iemand zag liggen. Hij stak zijn handen in zijn zakken toen hij een koude wind langs zich voelde waaien en liep naar haar toe. ‘Vind je het erg als ik bij je kom liggen?’ vroeg hij zachtjes aan haar zodat hij de anderen zeker niet zou wekken.

Een koude wind liet kippenvel op haar armen verschijnen, maar toen er een jongen aankwam, glimlachte ze toch warm. "Tuurlijk niet!" Zei ze op haar hartelijke manier. Ze schoof zelfs een beetje op, maar richtte daarna haar blik weer op de sterren. De twinkelende lichtjes hielpen haar eraan herinneren dat er ook nog een wereld buiten The Maze was, buiten de pijn. Een tikkeltje onzeker beet ze op haar lip, wat als ze nooit de uitgang vonden? Kort daarna schudde ze mentaal haar hoofd. Als ze zo ging denken, zouden ze er nooit uit geraken. "Ik ben Helena, trouwens." Zei ze, waarna ze haar hoofd draaide en haar hand onhandig uit stak. Manieren had het meisje wel, ook al zaten ze in een labyrint opgesloten.

De warme glimlach deed hem enigszins verbazen. Het laatste meisje die hij had ontmoet sinds deze dag was het meisje in het slachthuis geweest en die was helemaal niet zo aardig geweest tegen hem. Dan had hij nog Lex en Lynn ontmoet. Lex was aardig, maar onzeker. En met Lynn had hij wel kunnen lachen en kon hij ook wel goed opschieten. Hij had tot nu toe eigenlijk best veel meisjes ontmoet, bedacht hij zich. Maar ook een paar jongens, hoor. Zoals Max en Lester. Kalm ging de donkerharige jongen naast het meisje zitten en daarna liggen die zich voorstelde als Helena. ‘Aangenaam kennismaking, Helena,’ zei hij terwijl hij ook ietwat onhandig vanuit zijn liggende positie haar hand aannam. ‘Mijn naam is Evan.’ Hij schudde haar hand en liet deze toen los. Daarna legde hij zijn hoofd neer op het gras en keek naar de prachtige fonkelende sterren boven zijn hoofd. Een korte huivering trok door hem heen toen hij het geluid van metaal op steen hoorde en zich besefte dat het een Griever moest zijn die zich in de buurt van de deur van de muur bevond. ‘Ben jij soms een Runner?’ vroeg hij en hij keek haar nieuwsgierig aan. Hij had wel veel gehoord over de Runners hier, maar hij had nog nooit hun namen opgevangen en wist dan ook niet hoe ze er uit zagen. Het zou nu echt stom toeval zijn als hij er eentje tegenkwam. Hij nam zich nu al voor om haar niet te overladen met vragen mocht ze toch een Runner zijn. Een belofte die hij, naar alle waarschijnlijkheid, waarschijnlijk met moeite of niet ging kunnen houden, helaas.

De jongen stelde zich voor als Evan en vriendelijk schoof ze op om plek voor de jongen te maken. Haar hand werd terug los gelaten en ze stopte hem onder haar hoofd, als kussen. Zijn vraag deed haar lachen. "Ja, ik ben een runner." Grinnikte ze. Ze wiebelde met haar wenkbrauwen richting de zwartharige jongen. "Is het zo duidelijk dan?" Damn, ze hoopte niet dat er roddels of zo over hun verspreid werden. Als dat zo was zou ze graag weten welke, dan kon ze zichzelf namelijk verbeteren. Haar blauwe ogen dwaalde van de jongen terug naar de met sterren bezaaide hemel. De nacht was altijd een van haar favorieten geweest, niet alleen omdat ze dan kon slapen, ook omdat het zo mooi, mysterieus en aanlokkelijk was. Het had een aantrekkingskracht, net zoals het labyrint, zoals vele gevaarlijke dingen eigenlijk.

Er werd plek voor hem gemaakt en dat liet Evan zichzelf geen tweede keer duidelijk maken. Hij ging op zijn gemakje naast Helena zitten en trok zijn wenkbrauwen verbaasd zijnde op toen zijn vermoedens bevestigd werden. Wauw! Een echte Runner! Hier recht naast hem! Hij begon ongelovig te lachen. ‘Eigenlijk was het gewoon een gokje geweest en had ik meer gehoopt dat het echt waar zou zijn dan dat ik het wist,’ lachte hij haar toe. Hij vond het best grappig dat hij meteen al een Runner tegenkwam. Oké, hij had het aan Lex ook al gevraagd en zij had het ontkend, maar dit was een andere situatie. Nu kon hij vragen stellen. Misschien had ze ooit al een Griever gezien. Hoewel… dat leek hem niet echt een goede vraag om de vragenronde mee te beginnen. Bovendien leek ze een beleefd persoon te zijn en dat wilde hij graag zo houden. Met andere woorden: hij wilde haar met zijn vragen niet irriteren en er zo voor zorgen dat ze minder aardig tegen hem ging doen. Van vervelende personen werd hij toch enkel vermoeid. En dus besloot de jongen om voor de makkelijkste vraag te gaan. Of voor de moeilijkste. Het was maar hoe je het bekeek. ‘Hebben jullie al een idee of er een mogelijke uitgang is in de Maze?’ begon hij nieuwsgierig. ‘Oh ja. Mag ik trouwens wel vragen stellen? Ik wil je niet irriteren of zo,’ glimlachte hij voorzichtig naar haar, wachtend op haar permissie om verder te vragen.