Well that ended badly III

Vervolg op [dit].

'Trek het nog harder aan.' Ze keek niet op toen een nog onbekende stem haar trommelvliezen binnendrong, en deed wat haar gevraagd werd. Toen ze echter gerommel hoorde, keek ze op, om Anthony, de keeper van de med-jackers met een tas te zien staan. Eindelijk, hulp. Haar blik gleed weer even terug naar arm van de gewonde runner. Het gif verspreidde zich in een rap tempo en Eve slikte, terwijl ze met de rug van haar hand wat zweet van haar voorhoofd veegde. Ze was opgelucht dat er iemand bij was die er verstand van had, zodat ze zich weer terug zou kunnen trekken en van een afstandje toe zou kunnen kijken hoe hij weer beter zou worden. Tot ze de Med vanuit haar ooghoek een handgebaar zag maken. Ze draaide haar hoofd om te realiseren dat hij het tegen haar had. Ze keek even om zich heen naar het groepje mensen dat zich om hen heen had verzameld en kwam toen soepel uit haar gehurkte houding overeind. 'We moeten hem naar het slicer gebouw brengen,' zei hij zacht tegen haar, zodat alleen zij het kon horen. Met een lichte frons keek ze Anthony aan. Het drong tot haar door waarom het nodig was, maar nog altijd niet dat hij niet degene was die hem van zijn hand zou ontdoen. Haar ogen werden dan ook groot toen hij haar vertelde dat ze een mes moest gaan slijpen en ontsmetten. Ze ademde scherp uit en slikte haar misselijkheid weg. Toen knikte ze. Ze kon dit. Toen had hij de runner over zijn schouder gegooid en had Evangeline naar de tas die hij bij zich had gegrepen, om op een drafje achter hem aan te lopen.

Ze was zich niet meer bewust van haar omgeving. Ze wist dat Hayden ergens achter hen aan was getrippeld, dat ze de werktafel met een arm had schoongeveegd en de runner daar nu op lag, terwijl zijn in de Bloodhouse met het geslepen mes in de ene hand en met de andere in de tas van Anthony stond te rommelen. Alcohol. Ergens moest toch echt... Ze zuchtte van verlichting toen haar trillende vingers op een glazen fles stuitten. Ze trok de kurk eraf en goot wat van de inhoud over het mes heen. Het was dan niet puur, maar het was beter dan niets. Toen ze de dop er weer op wilde zetten, bedacht ze zich en zette de fles aan haar lippen. Met een paar grote slokken brandend in haar keel, draaide ze zich om naar de werktafel. Ze keek Anthony aan en deelde hem en Hayden mee; 'Jullie hoeven dit niet te zien,' voordat ze diep in en uitademde. Ze zette het mes in de arm van de jongen. En kneep even haar ogen dicht. Ze kon het ook bij dieren, dus ze kon het ook bij mensen. Waar lag nu eenmaal het verschil?

Direct nadat het gedaan was, wendde ze haar hoofd af en wierp Anthony de tas toe als teken dat hij het kon verbinden. De fles omklemde ze echter met beiden, trillende handen, terwijl ze nog een slok van het spul naar binnen goot.

OOC: Sooo... Ik heb moeite gedaan de bloederige details niet uit te schrijven 0:) Het enige wat ik weet, is dat Oliver ook nog medicijnen toegediend moet krijgen in dit topic, dus daar moet naar toegewerkt worden.

//Dit topic is voor Hayden, Oliver en Anthony, als ik me niet vergis? Eerste post is gereserveerd voor Oliver!

Hij kreeg haast niets mee. Hij hoorde vage stemmen maar zag niets. Hij voelde niets anders dan de ellendige pijn die met de minuut erger werd. Hij had Hayden's stem gehoord en hoe graag hij ook op die stem wilde beantwoorden, zijn lichaam reageerde er niet naar. Af en toe zag hij rare beelden. Korte flitsen wat leek op een situatie. Het was er licht, er waren mensen, maar hij herkende er niets van. En steeds kwam datzelfde woord voorbij. WICKED. Overal stond WICKED. De beelden gingen weer weg en even had zijn bewustzijn gewonnen. Nog steeds kon hij niets, maar hij kon wel mensen verstaan. Hij voelde hoe iemand iets om zijn hand bond. Zijn hand, waar een gat inzat omdat een of ander beest het zo leuk had gevonden om hem aan te vallen. De pijn leek te verminderen, maar ook steeds verder over zijn lichaam te verspreiden. En nog kon hij zich niet bewegen. Iemand kwam op het idee hem ergens anders heen te brengen? Waarheen? Wat gingen ze doen? Oliver voelde hoe hij werd opgetild, een pijnscheut ging door zijn lichaam heen en hij reageerde er op met een stuiptrekking. Maar daar bleef het bij.
Hij werd niet lang gedragen, tenminste, als hij niet weer het bewustzijn was verloren in de tussentijd. De jongen lag op iets hards, een tafel? Wat gingen ze doen? Weer de beelden. Weer het woord WICKED. Fluisterende stemmen. Zijn brein probeerde de touwtjes bij elkaar te knopen maar het werd alleen maar ingewikkelder en er kwam niets uit.  'Jullie hoeven dit niet te zien,' Klonk het ergens in de verte. Wat niet te zien? Een helse pijn schoot door zijn lichaam en een nog pijnlijkere schreeuw klonk uit zijn keel. In een klap was hij weer bij bewustzijn, had hij weer controle over zijn lichaam. Oliver sperde zijn ogen wijd open, ze zagen er ongezond uit, bloeddoorlopen. Hij greep naar zijn arm, naar zijn hand. Alleen was er geen hand meer. Oliver voelde bloed langs zijn arm lopen, druppels op zijn andere hand komend. Wat hadden ze in godsnaam geflikt?
Hoe graag hij net bij bewustzijn wilde blijven, zo moeilijk was het nu om terug te vallen naar de duisternis. De pijn leek een blokkade te veroorzaken en het enige wat de jongen kon doen was half op een neer kronkelen op de tafel, zijn hand stevig om de pols houden waar net zijn andere hand nog had gezeten.

Ondertussen had Anthony alvast de nodig spullen klaargelegd die hij hierna nodig zou hebben. Hij legde onder anderen een ander mes boven het vuur, iets wat hij zeker nodig zou hebben na dit. Hij wendde zich al snel terug naar Eve, die ondertussen al klaarstond met een mes in haar handen. Even hield hij zijn blik strak op haar gericht. Hij had wel gezien dat ze zelf ook een slok van de fles alcohol had genomen en kneep dan ook even zijn ogen tot spleetjes. Hij had dit beter zelf gedaan. Vrouwen waren ook nooit mentaal voor zulke dingen. 'Jullie hoeven dit niet te zien,' Hij bleef haar strak aankijken, keek geen moment van haar weg. Hij moest en zou Oliver in de gaten blijven houden. Ze was dan wel een slicer, maar dat wilde niets zeggen. Mensen boten waren nog steeds anders dan eender welke dier hier. In zijn ooghoek keek hij even naar Hayden en subtiel zette hij een klein stapje naar links zodat hij in haar blikveld ging staan, tussen haar en Oliver in. "Houd je ogen in godsnaam open!" gromde hij nadat Eve het mes in Oliver's arm zette en zette direct een stap naar voren toen hij Oliver's ogen open zag schieten. Ook dat nog. Met een enkele stoot van z'n elleboog tegen Oliver's hoofd, lag hij gelukkig al direct terug buiten westen. Dat was goed voor hem en handiger voor ons. Even ging zijn blik naar Hayden en Eve waarna hij het mes, met het hete ijzer, van het vuur pakte. Hij pakte de arm van de jongen vast, tilde deze verticaal op zodat het bloeden iets minder heviger werd en hield het hete mes bijna direct tegen de enorme open wond, om zoveel mogelijk bloedvaten dicht te branden. Het laatste dat hij wilde was dat hij een bloedtekort had, want dat was wel het laatste wat ze hier konden verhelpen. Het vlees schroeide bijna direct dicht, zoals het moest, maar bloeden deed het nog steeds. Wel al vele minder, maar voor dat laatste zou hij zijn arm nog eens goed moeten ontsmetten en stevig moeten verbinden. Zo gezegd zo gedaan. Het ontsmetten ging vlot en niet lang daarna had hij een linnen doek rond het stompje gebonden. Zijn wangen waren rood geworden van de warmte en zijn armen hingen vol met Oliver's bloed. Hij was dan wel veel bloed en een hand verloren, maar toch zag Anthony dit als geslaagd. Beter zou hij het niet hebben kunnen doen, niemand niet. Hij schudde even kort met zijn hoofd om zijn haar wat naar achteren te krijgen en knipperde even vluchtig met zijn ogen. Eve en Hayden keek hij niet meer rechtstreeks aan. Hij veegde vluchtig zijn bebloede handen af aan z'n broek, waarna hij naar de pijnstillers zocht in zijn tas, die Eve hem eerder nog had toegeworpen. Het potje vond hij direct en hij pakte er dan ook direct twee pillen uit, wetend dat OLiver dat wel nodig zou hebben. Net zoals hij eerder bij Ayla had gedaan, duwde hij de pillen in Oliver's mond en legde vervolgens zijn hand op z'n mond, zodat hij wel verplicht werd om te slikken. "Nu moet hij weg van deze bebloede tafel en ergens gelegd worden waar die een tijdje kan blijven." mompelde hij vervolgens, zijn handen nog eens extra afvegend aan z'n broek. HIj zou eens aan Max moeten vragen voor een plek waar hij met de zieken en gewonde naar toe kon. Want in het slicer gedeelte was nu niet bepaald aangenaam.

Evangeline luisterde naar het zachte geluid van het handelen van Anthony en zette de fles weg. Met haar hand leunde ze tegen de muur en probeerde zachtjes haar ademhaling weer rustig te krijgen. Het kleine hutje begon naar verschroeid vlees te ruiken, en hoewel Eve wist dat het moest gebeuren, probeerde ze door haar mond en vooral niet haar neus te ademen. Uit alle macht probeerde ze het beeld van wat ze zojuist had gedaan van haar netvlies te krijgen, door het in gedachten te verzamelen en door een denkbeeldige papierversnipperaar te halen. Juist toen ze weer een beetje bij zinnen was gekomen en dacht klaar te zijn om zich om te draaien en te assisteren waar nodig was, hoorde ze naast zich vanuit de deuropening een doffe klap. Ze draaide haar hoofd om te zien dat Hayden daar in elkaar was gezakt en het beeld duidelijk niet aan had gekund. Een zachte zucht rolde over haar lippen. Ze wierp een blik over haar schouder. Anthony was al bezig met verbinden, hij had vast geen hulp meer nodig. Eve zette een paar voorzichtige passen naar de deuropening. Terwijl ze zich afvroeg of het wel slim was Hayden te benaderen, knielde ze naast haar neer en tilde haar kin op, terwijl ze haar voorhoofd naar beneden duwde. Ze wist niet waarom, maar het leek haar logisch dat ze wat lucht moest krijgen. 'Hayden,' zei ze zachtjes, terwijl ze op haar wang tikte. Eve wierp een blik op Anthony, die de jongen naar wat het leek pillen toediende, al was deze duidelijk nog niet bij bewustzijn. 'Nu moet hij weg van deze bebloede tafel en ergens gelegd worden waar die een tijdje kan blijven,' deelde hij zachtjes mee. Eve beet op de binnenkant van haar wang terwijl ze nadacht. 'Hij kan hiernaast blijven?' suggereerde ze met een hoofdknik naar de stallen. Zonder grapjes, dat was misschien wel de beste plaats. In de hangmatten zouden andere hem alleen maar lastig vallen, en voor zover ze wist was er geen ziekenboeg. Dan konden ze Hayden daar meteen naast leggen, want ook zij zou minstens tien minuten moeten blijven liggen nadat ze was bijgekomen. Voorzichtig stond ze op en liep naar de tafel om deze vrij te maken, zodat Anthony hem op kon tillen. Toen ze echter een blik op zijn afgebonden arm wierp, zag ze hoe kleine, zwarte aderen onder het verband uitstaken. Ze staarde ernaar en keek toen met een angstige blik naar de Med-Jacker.

Aan zijn geschreeuw kwam een abrupt einde toen Oliver een harde klap tegen zijn slaap aan voelde. Meteen daarna werd het zwart, maar de pijn bleef. En het bleef maar erger worden. Hij voelde hoe iemand hem iets in zijn mond duwde en wilde dat hij het doorslikte. Hij kon niet echt veel anders maar voelde geen verschil toen hij het had door geslikt. Wat wilde ze nu doen? Vergiftigen? "Nu moet hij weg van deze bebloede tafel en ergens gelegd worden waar die een tijdje kan blijven." Klonk het ergens ver weg. Oliver lag wel goed vond hij. Als die verdomde pijn niet steeds erger kon worden. Hij voelde een druk in zijn hoofd, en die zwol ook met de minuut aan. De pillen die hij had doorgeslikt hadden hem verdoofd, maar niet goed genoeg om alles te horen en te voelen. Eerder nog, het leek alsof de pillen het alleen maar slechter maakten. Hij voelde misselijkheid en voor hij het wist kwam hij weg van de verdoving en hing hij half over de tafel over te geven. Hij viel terug en greep weer naar zijn arm, het voelde warm aan. Oliver kreunde maar bewoog niet meer zo erg als toen zijn hand er af werd gehakt. 'Everything hurts..' Waren de woorden die de jongen nog net over zijn lippen kon krijgen. De pillen hadden niet gewerkt en de hand af hakken net zo min. Er moest iets anders gebeuren of Oliver ging nog eens dood.

Ondanks ze ze Oliver ontdaan hadden van de bron vanwaar het gif binnen was gekomen, werden ook de aders in zijn arm opvallender. Hij beet even bedenkelijk op zijn lip en richtte vervolgens zijn blik op Eve, die zei dat Oliver wel in e stallen gelegd mocht worden. Dat was wel de laatste plek waar hij aan dacht. Hij schoof zijn zak naar achteren toen Oliver plots bijkwam om zijn maaginhoud voor zijn voeten eruit te gooien. Ook dat nog. Zo gingen die pillen niet werken. Ze waren nog maar net binnen, hadden hun werk nog niet kunnen doen, en ze kwamen er al mee uit. Een geërgerde zucht ontsnapte langs zijn lippen toen hij weer naar zijn arm greep. Als reactie daarop pakte hij zijn andere hand vast, hing er een lint aan en bond deze aan de poot van de tafel, wetend dat hij zo niet meer naar zijn arm kon grijpen. "We laten hem nog wel even hier liggen." zei hij uiteindelijk en keek even kort naar Eve, die ondertussen bij Hayden neer hurkte. Wait, Hayden was flauwgevallen? En dat had hij gemist? Waarom had hij dit toch zo goed voorspeld. Vrouwen ook. Hij wendde zich terug naar Oliver en bond als laatste lint rond zijn nek en arm, dat zijn arm voorlopig toch omhoog kon houden, ondanks dat hij neer lag. Hij bedekte Oliver's arm met het lint toen Eve de donkere aders op zijn arm zag. "Breng Hayden maar alvast naar de stallen," beval hij haar om hier weg te krijgen en zette zijn rugzak alvast op tafel, wachtend tot ze de ruimte uit zou gaan.

Haar blik werd losgescheurd van zijn arm toen Anthony het bedekte. Ze keek hem aan. Wat wilde hij daarmee bereiken? Ze wisten toch allemaal dat dit niet overging als het werd genegeerd? Toen realiseerde ze zich dat hij haar waarschijnlijk alleen maar weg wilde hebben. Ze snapte het. Ze was tenslotte geen med-jacker. Maar toch deed het haar ergens pijn dat ze dit voor hem had gedaan en niet eens bedankt werd maar in plaats daarvan weggestuurd. 'Breng Hayden maar alvast naar de stallen,' versterkte hij het nog eens, terwijl hij de tas op tafel zette en wachtte. 'Yeah... No ik ga hier niet weg zonder hem,' klonk Hayden, die alweer volledig de oude was vanachter haar. Even zweeg ze. Wat was wijs, hoe moest ze handelen? De verkleurde aderen kropen inmiddels onder het lint uit, en ze kon niet anders dan er weer naar kijken. 'Hayden...' zei ze, haar stem wat trillend, terwijl ze haar blik niet afwendde. 'kom mee, je moet rusten. Hij komt ons zo achterna.' De leugen rolde zo gemakkelijk over haar lippen dat ze ervan schrok. Natuurlijk kwam hij niet zo achter haar aan. Ja, tenzij zij beiden ook dood gingen. Had ze zijn hand voor niets afgehakt? Plotseling voelde ze frustratie in zich op borrelen, waar haar eerdere angst in overging. 'Je kunt dit niet negeren,' siste ze tegen hem, op zachte toon zodat Hayden niet ieder woord zou verstaan. 'En hoe hoog je kijk op jezelf ook is, je kunt dit evenmin alleen.' Vastbesloten boog ze zich iets naar voren om er nog aan toe te voegen; 'Hij zal dóódgaan als je denkt dat je dit alleen afkunt.' Niet de meest slimme actie voor alweer een volgende reactie die ze bij de runner ontlokte.

God wat was Anthony toch slim bezig. Hij had er voor gezorgd dat Oliver, die nu volledig bij bewustzijn was maar dat zelf niet helemaal doorhad, zijn arm niet meer kon aanraken waar zijn hand had gezeten. Het maakte hem kwaad. Hij wist heus wel dat zijn hand er niet meer zat, maar dan mocht hij toch nog wel de stomp vasthouden? Het deed verschrikkelijk zeer en nu kon hij al helemaal niets meer. Als een hopeloos geval lag hij op die tafel, luisterend naar wat er gezegd werd. Wat Anthony echter niet goed had gedaan was de arm waar zijn hand nog wel goed vast zat, niet goed vastbinden. De knoop was vrij los, en hoe afwezig Oliver ook leek, ondertussen was zijn volle concentratie gericht op het losmaken van de knoop. Waarom wist hij niet, iets in hem drong hem aan het te doen. Terwijl Anthony op iets leek te wachten, alsof hij wilde dat mensen weggingen, kwam juist een meisje dichterbij. Ze fluisterde iets naar hem. Hij kon het niet goed horen.
Zijn arm was los maar nog even bleef hij liggen. Zijn bloeddoorlopen ogen keken even naar Anthony, maar schoten vrijwel direct weer terug naar het meisje. Terwijl ze zo praatte fixeerde hij zich op haar gezicht, en vervolgens haar nek. Had zij niet zijn hand afgehakt? Ja dat had ze. Daar moest ze voor gestraft worden. Misschien als hij haar nek brak dat het dan goed was gemaakt. Terwijl zijn aderen steeds verder donkerder kleurden en zijn hoofd steeds meer dingen begon te doen die hij niet begreep was hij er zeker van wat hij moest doen. Zonder enige waarschuwing schoot Oliver omhoog, de arm die hij had losgekregen vloog naar de keel van het meisje en probeerde hem dicht te knijpen. Niet dat hij veel kracht had, zeker niet met een hand, maar iets bleef steeds maar aandringen dat hij door moest gaan. In zijn ogen stond pure waanzin, het was wel duidelijk dat hij dit niet had bedacht met een helder hoofd.

'Tony laat je hem heel?' Even beet Anthony op zijn lip bij wat Hayden zei en wendde dan ook snel zijn blik van haar af. Hij was al niet meer heel, dus die belofte kon hij haar niet maken. Zijn handen liet hij door zijn rugzak gaan, zoekend naar eender wat, iets wat hem zou kunnen helpen in deze situatie. Op dit moment leek het zwart een halt te hebben gehouden en ging niet verder dan Oliver's schouder, maar dat wilde niets zeggen. Ze hadden dan wel wat meer tijd, al was die tijd enkel maar een gok. Alles was één grote gok en hij zou de beslissingen moeten nemen. Beslissingen die zowel juist als fout konden zijn. En met de gedachten dat juist en fout maar een fractie van elkaar aflagen, maakte het de keuze er niet bepaald makkelijker op. Hij kneep zijn ogen dan ook tot spleetjes toen Eve zo graag van zich wilde laten horen en hem zowaar toe siste. Dacht ze nu hij dat hij dit negeerde?! 'En hoe hoog je kijk op jezelf ook is, je kunt dit evenmin alleen.' Hij hield abrupt op met het zoeken in zijn tas bij het horen van haar woorden. Zijn gezicht sprak boekdelen. Het was duidelijk dat hij haar opmerkingen niet goed had opgevangen. 'Hij zal dóódgaan als je denkt dat je dit alleen afkunt.' "Als je het zovele beter weet mag je het ook zelf doen," siste hij haar toe. Hij draaide zich met een ruk om, zette z'n tas op een andere tafel en zocht verder naar iets bruikbaars. Zijn handen zaten dan wel in zijn zak, maar zijn hoofd ging als een razende tekeer. De ergernis van het idee dat ze niets hadden om Oliver te helpen en de irritatie die hij opgelopen had door Eve waren de twee hoofdzaken die door zijn hoofd spookten. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen de ruimte plots muisstil was. Hij had gedacht Eve nog te horen, maar zij had blijkbaar niets gezegd, of toch niet wat hij nog gehoord had. Toen hij zich dan ook omdraaide zag hij dat Oliver naar Eve's keel gegrepen had. Heel even had hij in gedachten om het zo even te laten, maar uiteindelijk greep hij toch maar direct in. Met zijn ene arm duwde Anthony Oliver tegen z'n borst terug plat naar beneden en met de andere hand greep hij zijn pols vast, die hij met een ruk wegtrok van Eve's keel. "Er zijn een paar goede redenen dat ik zo'n hoge dunk van mezelf heb." gromde hij geïrriteerd, zijn blik richtend op Oliver. Zonder dat zou hij heus niet zoveel zelfvertrouwen hebben, of zelf maar de moed gehad om dat rang van Keeper te aanvaarden. Hij had zijn stem niet gedempt bij wat hij eerder allemaal gezegd had. Iedereen in de ruimte mocht weten hoe het met Oliver ging, iets van Eve blijkbaar niet gewild had.

Anthony greep niet meteen in, het leek haast alsof hij er weinig om gaf dat Oliver iemand bij de keel had gegrepen. Toch na een paar seconde greep de jongen in en zorgde hij ervoor dat de greep van zijn hand van de keel van het meisje was. Oliver kwam weer ruw op de tafel neer en begon in alle wegen dat het kon te bewegen om van Anthony's greep los te komen. Hoe durfde hij, wat Oliver deed was goed. Die meid moest gestraft worden voor wat ze had gedaan. Hij gromde maar leek zich niet los te kunnen werken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een bekend gezicht met bekende rode haren. Zijn aandacht werd afgeleid van Anthony en naar Hayden toegetrokken. 'Je maakt hem zo alleen maar meer van streek.' Klonk het vanuit Hayden's mond. Ze had hem uit de greep van Anthony bevrijd en was naast hem gaan zitten. Zodra hij los was gekomen en haar zag zwakte zijn tegenstribbelingen vrijwel meteen af. 'Hee Olijfje,' glimlachte Hayden. 'Weet je, wat wij vanavond gaan doen? We halen wat liberty en we gaan gezellig in het bos zitten en wat drinken.' Oliver zei niets maar de boodschap kwam wel aan. De jongen werd rustiger en al zijn aandacht werd naar Hayden opgeëist. 'I damn right need a drink.' Kwam er schor uit zijn keel. Hij wilde glimlachen maar het enige wat op zijn gezicht kwam was een grimas omdat de pijn nog steeds door zijn lichaam gierde. God, kon dit niet stoppen?

Zonder dat ze wist wat er gebeurde, voelde ze hoe zich vanuit het niets een hand om haar keel sloot, en haar met een klap van haar adem benam. Zijn greep was niet sterk, maar in de angst dat ze hem pijn zou doen, piepte ze Anthony's naam. Ze hapte hoestend naar adem toen hij de hand hardhandig van haar keel trok. 'Er zijn een paar goede redenen dat ik zo'n hoge dunk van mezelf heb,' gromde hij, een geïrriteerde ondertoon in zijn stem. Eve kneep haar oogleden bij elkaar, terwijl ze met een hand over haar sleutelbeen wreef. Ze lette niet op het dozijn sarcastische opmerkingen dat Hayden inmiddels had gemaakt, en wierp een blik op Anthony, die de wild protesterende runner in bedwang probeerde te houden. Plotseling stond Hayden naast de tafel. Terwijl ze haar nagels in Anthony's hand zette, zei ze; 'Je maakt hem zo alleen maar meer van streek.' Met de liefkozende opmerkingen die volgde, kwam ze niet veel verder. Behalve dan het feit dat zijn naam haar eindelijk te binnen schoot door een misselijkmakend koosnaampje dat Hayden voor hem had gebruikt. Oliver. De runner heette Oliver. Gek genoeg maakte de woorden die Evangeline het bloed onder de nagels vandaan hadden gehaald Oliver juist rustiger. Hij deed zelfs een ietwat vergeefse poging tot spreken, maar aan zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat het hem niet veel plezier deed. Ze kon het niet helpen dat haar ogen zich weeral richtte op het zich nog altijd verspreidende venijnige gif onder zijn huid. Ze moest er gewoon naar kijken, al deed ze gelijktijdig zo haar best haar blik los te scheuren. Met moeite schoof ze onder de werktafel een kruk vandaan, die ze voor Hayden naast Oliver neerzette. 'Oké, mij maakt het niet uit als je hier wilt blijven, maar rust op zijn minst,' beval ze haar, wijzend op de zitplaats die ze voor haar had vrijgemaakt. Ze legde een hand losjes en kort op Anthony's schouder om zijn aandacht te trekken. 'Ik zeg niet dat ik het beter kan. Ik zeg dat je assistentie nodig hebt,' hield ze vol. De liefdevolle sfeer tussen Hayden en Oliver, en zijn bijkomst had dan misschien wat kalmte in de hectiek gebracht, maar ieder met een beetje gezond verstand kon toch zien dat het gif zich niet vanzelf op zou houden te verspreiden.