Well, you look like hell

God, hoe Lang moest hij hier nog liChen? Hoe lang moest hij die helse pijn nog doorstaan? Oliver lag alles behalve comfortabel en probeerde continu te gaan verliggen, al hielp dat niet erg veel. Zuchtend had hij zijn ogen open gedaan en hij staarde naar de mitella die snel en eenvoudig in elkaar was gezet en onder het opgedroogde bloed zat. Als het ergens echt pijn deed dan was het wel op de plek waar zijn hand was afgehakt. Oliver had al meerdere keren op zijn lip moeten bijten om het niet zacht uit te schreeuwen. Dus vertoonde zijn lip donkere plekjes van wondjes.
De jongen hoorde de deur open gaan en zijn bloeddoorlopen ogen staarde naar de persoon. Alexandra. 'Dat is eens iets beters dan die rotkop van Anthony' Gromde hij terwijl hij iets verder omhoog kwam om beter te zitten.

(Mobielpost)

Mevrouw was niet erg spraakzaam. Ergens begreep Oliver het wel. Hoe ziekelijk en half-dood moest de jongen er wel niet uitzien? Niet dat het hem uitmaakte, hij kon er niets aan doen. Wen er maar aan, dacht hij. “Hay” kwam er uit haar mond. Ergens in zijn hoofd begonnen de radertjes te draaien, waar had hij Alexandra ook al weer eerder gezien? Oh ja, die nacht dat ze blijkbaar een nachtmerrie had gehad. Het was een van de eerste nachten dat Oliver in de Glade was. Hij had toen nog geen idee hoe erg zijn leven ging worden. Toen had hij Hayden ook nog niet ontmoet, toen was hij zelfs al een beetje een loner geweest, niemand die aandacht aan hem schonk. En nu, nu hij ineens gewond was en haast stervende lag, toen was er ineens aandacht. Waarschijnlijk alleen omdat iedereen zijn Job in wilde pikken. Iedereen wilde het labyrint in. Want hoe spannend was het nu wel niet om tussen die muren te lopen, hoe geweldig zou het wel niet zijn om geprezen te worden dat je de uitgang had gevonden? En dan zou er niet na gedacht worden over de mensen die alles hadden opgeofferd. Mensen zoals Oliver zelf.
'Hi.' Gromde de jongen terug. 'Op eigen initiatief hier of iemand anders die je heeft gestuurd?' Vervolgde hij na een kleine hoestpauze die zijn hele lichaam deed schokken en pijn liet doen. God, konden ze niet opschieten met een medicijn vinden, of was dat ook niet zo belangrijk?

God, dat er überhaupt aan hem gedacht werd, dat er überhaupt iemand om hem gaf naast Hayden. Of was het meer uit medelijden. Gewoon om even 'hallo' te zeggen en hem de rest van de tijd die hij in dit slachthuis uitzat negeren, om vervolgens zijn job in te pikken. Alex had zich de eerste Gathering ook aangeboden om het labyrint in te gaan. Het zou hem niets verbazen als ze zich weer had opgegeven. “Op eigen initiatief.” Antwoordde ze twijfelend. Oliver draaide met zijn ogen. Ze zag er niet erg uit alsof ze op haar gemak was. Eerder alsof ze zo weer weg wilde. Hij begreep het, maar dan had ze hier niet in de eerste plaats moeten komen. “Ik kwam kijken hoe je… en nou ja of je beter wo… en ja…” Oh god, ze ging ook nog stotteren. Alles wat uit Alexx haar mond kwam irriteerde Oliver. 'Zoals het er nu naar uitziet ga ik dood. Maar ik denk niet dat het iets uitmaakt want mijn plaats wordt toch weer ingevuld. Want wie wil niet het labyrint in, toch?' Zei Oliver terwijl hij haar half beschuldigend aankeek. De jongen mocht dan wel ziek zijn, hij was niet dom.

Alexandra's aarzelingen deden hem zuchten en hopen dat dit gesprek snel voorbij was. Hij beet op zijn lip en proefde al vrij snel bloed. Hij ging met zijn hand langs zijn mond en bekeek het bloed dat langzaam van zijn vinger naar beneden droop. Hoe veel bloed had hij vandaag wel niet gezien? Hij wilde het niet eens weten. Hij wilde gewoon dat het voorbij ging. Levend of niet. De situatie waar hij zich nu in bevond was iets wat hij snel weg wilde hebben. “Ik weet zeker dat niemand je gaat euhm…gaat vervangen. Het is waarschijnlijk maar tijdelijk tot je beter bent en dan zal die euhm gene wel terug gaan naar zijn of haar werk als slob- euhm zijn werk zodat jij weer als runner kan gaan werken.” Oliver keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Probeerde ze nu werkelijk te zeggen dat ze zich niet had aangemeld? 'Alex, ik weet dat je jezelf hebt opgegeven.' Gromde Oliver maar niet zo heel erg onvriendelijk. Eerder begrijpend. 'Kijk naar mij. Ik kan niet rennen, waarschijnlijk nooit meer. Ik kan waarschijnlijk niets meer hier.' Hij keek weg. 'Zeg het niet tegen Hayden want dan krijg ik een hele preek over me heen.' Alexandra kon er ook niets aan doen dat hij zijn hand kwijt was. Dat hij niets meer kon. Maar toch zat het hem niet lekker.

Nog een zucht. De jongen pakte een strohalm op met de enige hand die hij had en probeerde deze zo ver mogelijk te buigen. Niet dat hij ver kwam, hij had simpel de kracht niet. Kracht die hij waarschijnlijk nooit meer zou hebben. “Maar, waarom zou je niet kunnen rennen? Je hebt geen handen nodig om te rennen.” Klonk het vanuit Alexandra's richting. Oliver schudde zijn hoofd. 'Inderdaad. Maar niemand wil mij het Labyrint nog zien ingaan. Mijn herstel zal langer dan een paar weken duren, ik denk dat het net zo lang gaat duren tot ik sterf. Mijn uithoudingsvermogen is naar de klote en dit,' Hij wees met zijn vinger naar zijn hoofd. 'Is ook helemaal de kluts kwijt.' Na een kleine stilte realiseerde hij zich wat hij had gezegd. Hoe kon hij zo open zijn geweest? Hij kende Alexandra niet eens goed en hij vertelde haar al meer dan dat hij tegen Hayden had gezegd. 'Waarom vertel ik je in godsnaam dit.' Gromde Oliver en hij smeet de strohalm weg, die niet veel verder langzaam naar beneden dwarrelde. Hij voelde zich kwetsbaar nu hij dit had verteld. God, kon de dag nog slechter gaan?

Het was alsof hij Hayden voor zich had. Nee, alsof Hayden in het lichaam van Alexandra zat en haar gebruikte om Oliver een klap in zijn gezicht te laten geven. De preek hielp alles behalve. “Ik ga niet staan luisteren hoe je opgeeft. Ik geloof dat je beter word, Hayden gelooft dat je beter word. Ja van de anderen weet ik niet of ze erin geloven, maar je mag niet opgeven! Je geeft duidelijk heel erg veel om Hayden, anders zouden jullie geen relatie hebben en zouden jullie geen seks hebben gehad enzo. Dus doe het ten minste voor haar, probeer ten minste beter te worden voor Hayden. Het zou haar breken om je te zien sterven, het zou de Hayden waar wij zo veel om geven doen verdwijnen.” Oliver trok zijn wenkbrauwen op. Dus Hayden was closer met Alexx dan dat hij had gedacht. Ze had haar dus ook verteld over die avond. Geweldig. Nu kreeg hij het idee dat Alexx meer over hem wist dan hij over haar. Maar daar was het meisje nog niet klaar. Als hij wilde dan ging hij het labyrint weer terug in? Ja dag. En nogmaals gestoken worden door een Griever? Nogmaals die pijn moeten doorstaan? Het maakte hem kwaad. Alexandra begreep hem niet. Toen ze over Hayden begon wilde hij al alles behalve luisteren naar haar. Want hij wist dat ze hier de waarheid sprak. Echter was Oliver zo koppig om het niet toe te geven. Hij kreeg bijna een brok in zijn keel. Ja, hij wilde Hayden geen pijn doen, hij wilde haar hart niet breken. Maar zoals hij nu was kon hij haar dat niet beloven.
'Alexandra. Kijk naar mij. Zie ik er uit alsof ik er voor kan zorgen dat ik Hayden niet gepijnigd wordt? Kan ik er voor zorgen dat Hayden veilig blijft van wat ik ook zeg? Hayden is op dit moment de enige die om me geeft en ik kan dat niet terug geven. Ik ben deze hele fucking plek zo zat. Als het kon zou ik zo het labyrint weer in rennen om een Griever achterna te gaan zodat hij een einde kan maken aan dit rotleven.' Zei hij kwaad terwijl hij het meisje fel aankeek. 'Iedereen hier is zo arrogant dat het hen niet boeit wie er dood is of leeft. Als ze er zelf maar heel uitkomen.'

De woorden die uit Alex haar mond kwamen maakte hem alleen nog maar kwader. Terwijl ze zo half tegen hem zat te schreeuwen was het hem gelukt om zich overeind te hijsen tegen de muur en half buiten adem leunde hij er tegen aan terwijl Alex vrolijk verder ging. Opgeven? Ja, dat was wel zijn plan. Wat kon hij hier nu nog doen? Zijn tijd uitzitten, misschien wachten tot de lift een hand zou meebrengen? Misschien gingen de deuren vanavond wel niet dicht en kwamen de Grievers hem wel halen. Het klonk niet eens zo slecht. 'Wat zie jij dan als oplossing? Mijn tijd uitzitten? Wachten tot de Grievers me komen halen!?' Beet hij hard terug. 'Weet je, jij moet dat verdomde labyrint maar in gaan en gestoken worden. Dan weet je tenminste hoe het van binnen voelt!' Zelfs tegen de muur leunen deed hem pijn en dat was duidelijk te zien. Oliver proefde bloed en wist dat hij voor de zoveelste keer weer op zijn lip had gebeten. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, hij zou sowieso weer in de herhaling vallen. 'Zolang Anthony geen medicijn vind ga ik dood.' Antwoordde hij vrij kalm na een korte stilte tussen de twee.

Oliver liet haar dichterbij komen, al was hij vrij ongemakkelijk toen ze haar handen op zijn schouders liet vallen. De jongen liet zich naar beneden duwen tot hij weer lag en slaakte een opgeluchte zucht toen de pijn in zijn rug minder werd en hij zijn ogen sloot. “Dan vinden we een medicijn, en tot die tijd moet je rusten en volhouden.” Oliver had zich te erg uitgeput met het staan en had eigenlijk weinig zin om nog ergens tegen in te gaan. Ergens waren de woorden van Alexandra wel binnen gekomen maar alsnog geloofde Oliver er weinig van. Hij knikte slechts en keek toen het meisje aan. 'Sorry.' Mompelde hij wat schor. Nu ging hij ook nog eens zijn excuses aanbieden. Lekkere stemmingswisselingen had hij. 'I'm just so done with this whole place.' Vervolgde hij terwijl hij een hand door zijn blonde lokken haalden die er aardig vuil uitzagen. 'I'm done with everything and everyone. And this pain is making it worse.' De hand die zojuist door zijn haren was gegaan ging nu over zijn lippen om het bloed van het wondje weg te halen. 'Beloof me dat je niets over dit gesprek zegt. Tegen niemand.' Zei hij wat feller terwijl hij haar aankeek. Niemand hoefde te weten hoe verschrikkelijk hij in de knoop zat met zichzelf.

Dat Alexandra er zo ineens over begon verbaasde hem. Zo goed kende de twee elkaar niet en wat ze vertelde was wel heel persoonlijk. Gaf ze nu toe dat ze zich sneed? Dat had hij zich niet echt kunnen voorstellen, maar zo vaak had hij haar niet gezien. Hij was te druk geweest met zijn eigen dingen. Hij was zelf arrogant bezig geweest. Alexandra had ondertussen afstand genomen en Oliver moest meer moeite doen om haar duidelijk te kunnen zien. Hij had het gevoel dat zijn zicht ook steeds verder achteruit ging. “And i’m sorry too, ik had niet zo mogen uitvliegen.” Nou, dit was een interessant gesprek geweest. Eerst ongemakkelijk, daarna er een groot drama van maken en vervolgens gooiden ze al hun diepe geheimen weg. Het was een dag vol met ups en downs. 'Wel als je opgeeft, kom maar naar mij toe dan kunnen we samen het labyrint in.' Zei hij wat sarcastisch. 'Sorry, dat was een foute grap.' Herstelde hij zich vrij snel. De jongen zuchtte en keek naar het plafond van het slachthuis. Als deze pijn nu eens ophield. 'Zou je iets voor me willen doen? Op de tafel daar,' Hij wuifde zwakjes naar de andere kant van de kamer waar nog een tafel stond met een tas erop. 'Staat die tas. Daar zitten pijnstillers in. Zou je die misschien willen geven?' Hij verwachtte eigenlijk geen tegenstrijdig antwoord dus wachtte hij geduldig op de handelingen van het meisje.

Ze deed er lang over. Erg lang. Oliver had zich ondertussen van zijn liggende positie een zittende positie gemaakt en hij leunde met zijn rug tegen de muur aan terwijl zijn voeten voor hem uitgestrekt lagen. Zijn hoofd was richting Alexandra gedraaid en keek hoe ze naar de tafel was gelopen. Waren die pijnstillers zo moeilijk te vinden? Maar hij zag vrij snel wat haar aandacht had getrokken. Naast de tas lag een mes en haar vingers waren een paar centimeter van verwijderd. Serieus? Nu? Oliver wilde zijn mond al open doen maar Alexandra leek op te schrikken en richtte haar aandacht weer op de tas. Fijn, dan had hij daar ook geen last van. Het meisje was vrij snel terug en Oliver pakte de pijnstillers en het flesje water aan. Hij mocht er maar een, maar dat wist Alex niet. Dus pakte hij er twee en gooide die achterover met een grote slok water. Het duurde altijd even voordat hij de effecten van de medicijnen voelde, maar nu hij er twee had geslikt kwam het ook sneller aan. De jongen zuchtte opgelucht toen er een kalmte over zijn lichaam kwam en hij leunde met zijn hoofd en gesloten ogen tegen de muur aan. 'Ik had gezien dat je naar het mes wilde pakken.' Mompelde hij terwijl de medicijnen hun werk deden en hem licht in zijn hoofd lieten voelen. 'Verstandig om het niet te doen,' vervolgde Oliver, 'Mocht je het nodig hebben, je kan met mij praten. Maar volgens mij heb je al iemand.' Hij doelde niet perse op een persoon, hij wist niet eens of Alexandra een crush had, maar praten bleek goed te zijn. De jongen gaapte. Misschien waren twee pijnstillers niet al te best geweest want hij voelde zich slaperig. En zin in slapen had hij nou ook niet echt.

Met zijn ogen gesloten hoorde hij Alexandra praten. “Ik weet niet of ik iemand heb of niet, maar bedankt.” Zei het meisje. Oliver knikte alleen maar, niet erg veel zin hebbend om er weer een heel verhaal van te maken. Alexandra leek wel te weten wanneer ze wel of niet iemand nodig had. Al zou ze sneller naar een mes grijpen dan een echt persoon. “Moet ik weg gaan? Je ziet er moe uit, en misschien zal wat rust je goed doen.” Oliver schudde zijn hoofd. 'Blijf, alsjeblieft.' Mompelde hij. 'Ik val waarschijnlijk toch straks in slaap maar ik heb geen zin om hier die tijd uit te zitten zonder dat iemand er is.' Was hij nu plots aanhankelijk geworden? Misschien kwam het door de pijnstillers, of toch misschien omdat hij graag wilde dat er iemand voor hem was. Iemand die voor hem zorgde. Maar iemand anders dan Hayden. Hayden bedoelde het goed maar kwam soms gewoon te close. Alexandra leek juist meer afstand te houden, op een klein moment na dan, en dat was voor Oliver erg aangenaam. Hij had zijn ogen geopend, al kostte het moeite om ze open te houden, keek hij naar Alex. 'Heb je nog steeds last van nachtmerries?' Vroeg hij zacht. 'Cause I sure have them, Wilde hij er nog aan toevoegen, maar de jongen hield wijs zijn mond.

“Elke nacht, en ze zijn erger geworden.” Het was een antwoord wat hij niet had verwacht. Misschien was ze daarom zo snel kwaad geworden. 'Zijn ze nog steeds zo vaag?' Mompelde de jongen terwijl hij met zijn enige hand in een van zijn ogen wreef. Hij zag Alexandra naar haar handen staren, waarschijnlijk zat ze zich af te vragen hoe verschrikkelijk het wel niet zou zijn om een hand kwijt te raken. Nou, net zo verschrikkelijk als hoe hij eruit zag. Plots kwam de jongen op een idee. Hij pakte het doosje pijnstillers en bekeek het. Er zaten nog vrij veel pillen in. Hij sterkte zijn arm uit naar Alexandra en bood haar het doosje aan. 'Ik denk dat Anthony nog wel wat meer heeft liggen. Neem ze mee, ze werken.' Zei Oliver met een gaap. De slaap begon steeds meer binnen te dringen.

[Beetje flut :/]