You know how the story goes ~

Met een vies gezicht keek Evan naar de mest die zich in zijn emmertje bevond. Een van de jongens had het weer eens leuk gevonden om dat klusje voor de donkerharige jongen opzij te houden, maar voor één keer vond Evan het niet zo erg om naar dat donkere bos te gaan en even op zichzelf te zijn. Er was de laatste tijd veel gebeurd. Hij had veel nieuwe mensen leren kennen. Sommige ontmoetingen verliepen soepel, anderen weer niet. Dan had je ook nog die keer dat hij uit zijn hangmat was gevallen, dat hij zijn neus wilde verzorgen en dat hij toen iemand tegen was gekomen die zich aan het douchen was. Een soortgelijke gebeurtenis had hij voorgehad met Lex. Dan had hij nog Lester ontmoet, de jongen die hem wijs had proberen te maken dat ze dood waren en dat dit de hel was. Dan had hij Evangeline en Max ontmoet, het slachtmeisje en de jongen die hout bewerkte met een bijl. Hij had Lynn en een nieuw meisje in de Glade ontmoet. Twee nieuwe meisjes, zelfs. En dan had hij ook nog Erik ontmoet toen hij mest ging halen. Hij had al veel mensen ontmoet, begon hij zich te beseffen. Meer meisjes dan jongens, maar daar kon hij zelf ook weinig aan veranderen. Hij gooide het emmertje vol met mest naar de jongen en grijnsde toen deze het nog maar net op wist te vangen met een boze blik op hem. Hij haalde zijn schouders op, draaide zich om en keek om zich heen wat hij nog meer kon doen toen gezang zijn oren bereikte. Het deed hem denken aan die keer dat hij Lex had horen zingen, maar dit klonk lang niet zo zuiver en misschien een beetje vals. Maar met een beetje oefenen zou het vast beter gaan, bedacht hij zich. Toch besloot hij om maar naar het gezang toe te gaan. Bij de dierenverblijven, die zich vlak naast het Bloodhouse bevonden, stond een meisje. ‘Hallo,’ zei Evan en hij vond dat het een beetje een ruwe manier was om haar gezang te onderbreken. ‘Hulp nodig?’ vroeg hij vervolgens om zijn gedrag een beetje goed te praten.

Evan wuifde het weg toen het meisje zich verontschuldigde. Hij was oprecht geïnteresseerd toen ze zichzelf voorstelde, nam haar hand aan en schudde die, waarna hij zichzelf voorstelde als Evan. Hij had niet echt een bijnaam die ze kon gebruiken omdat Evan op zichzelf al kort genoeg was, dus hij ging dan ook niet de moeite nemen om iets te verzinnen. ‘Goed genoeg,’ sprak hij toen het meisje hem vroeg of hij Button een komische naam vond. Hij had echter wel gehoord welke hulp ze nodig had, dus keek hij om zich heen of hij nog een emmer met voer zag staan. ‘Dat is een mysterie,’ antwoordde hij op haar laatste vraag zonder dat hij echt aandacht besteedde aan het feit dat het meisje hem bekeek. Hij besloot om te doen alsof hij dat niet zag en vond uiteindelijk een emmer. Ook vond hij wat voer en hij strooide het daarin, waarna hij terug naar Kristy liep en het voer vervolgens wat begon te strooien. Hij wist totaal niet welke bewegingen hij daarvoor moest maken en kreeg een protesterend geluid van Button te horen toen hij het per ongeluk op haar kop strooide. Hij beet op zijn onderlip en keek naar Kristy om te zien of ze dat opgemerkt had, maar zo te zien was het niet zo heel erg wat hij had gedaan. Het beest schudde het gewoon weer uit haar vacht en boog haar kom om het voedsel op te eten. Oké dan. ‘En wat doe jij dan buiten het feit dat je mensen uithoort over wat zij hier doen?’ Zijn stem klonk plagend. Hij strooide het voer nogmaals en zorgde ervoor dat hij het deze keer zeker niet over de kop van het beest strooide. Nadat zijn emmer zo goed als leeg was, zette hij het neer en betwijfelde of hij het weer moest vullen. Hij vond eerlijk gezegd dat hier wel genoeg voer lag voor die beesten. ‘Hoe veel voer krijgen die beesten wel niet op één dag?’ vroeg hij lachend aan haar. Het was een zielige gedachte dat Button waarschijnlijk ooit geslacht zou worden, maar die gedachte zou hij maar niet met Kristy delen. Voordat hij haar weer overstuur zou maken en het te horen kreeg.

Evan merkte dat ze voor alles een hele uitleg had. Het kwam er op neer dat de beesten veel voedsel kregen zodat ze dik werden en zodat het veel vlees opleverde. En dat ze diervriendelijk geslacht moesten worden, hoewel Evan niet meteen inzag hoe dat diervriendelijk kon gebeuren. Oké, misschien als je de kop eerst afhakte dat het wat minder pijnlijk was, maar het dier zou er nog altijd wel iets van voelen. Hij wreef even over zijn eigen nek bij het idee dat er een mes over zijn nek zou gaan om het snel en pijnloos te maken. Zijn nek begon te jeuken en hij kuchte even bij het bloederige beeld. Nee, dat leek hem niets. En daarom moest hij ook maar beter geen Slicer worden. Omdat hij alles te letterlijk voor zich zag. Hij zag echter niet echt de logica waarom hij er wel tegen kon als hij naalden of messen gebruikte voor het vel van een mens, maar niet voor die van een dier. Misschien had hij gewoon het idee dat hij geen Slicer kon worden, maar kon hij dat wel worden. Oh well. Te veel gedachten voor nu. ‘Juist ja,’ zei hij. ‘Dat klinkt als een logische beredenering.’ Dat was trouwens niet spottend bedoeld. Hij meende het. Een dier vetmesten om hem dikker te maken en om dat meer vlees op te laten leveren, klonk echt logisch in zijn oren. Zijn blauwgrijze ogen keken het meisje aan. ‘Lust je misschien wat te drinken als we hier klaar mee zijn? Het is best warm, weet je,’ glimlachte hij vriendelijk. En dan had hij het niet over het spul dat ze ’s avonds de Glade rond lieten gaan als ze allemaal aan het kampvuur zaten. Dat was gewoon vies en je kon er nog rare dingen van doen ook. Hij zou maar niet vragen of Kristabelle dat drankje ooit had gehad. Hij besloot ook om de emmer niet meer te vullen. Zo hadden ze wel genoeg. ‘Ik denk dat het zo trouwens wel goed is, hoor,’ lachte hij. ‘Morgen is weer een dag. Of vanavond als je ze echt graag zo dik wilt maken.’ Hij knipoogde plagerig naar haar en klopte zijn handen aan zijn broek af, wachtend op wat ze nu gingen doen.