Don't give me your sympathy.

Hij zat eens voor de verandering. Oliver was weer eens zo koppig geweest om niet te luisteren naar de adviezen die men had gegeven en was niet gaan liggen. Niet zoals hij de afgelopen dag had gedaan. De jongen was zelfs van die plek opgestaan en had met veel moeite zichzelf richting de tafel kunnen begeven om daar op een stoel te zitten. Voorover gebogen en half leunend op de tafel zat de jongen met een mes gaten te maken in de tafel. Hetzelfde mes dat Alexandra had willen pakken maar had besloten het niet te doen. Zijn gezicht stond voltrokken van de pijn en in de nacht was hij alleen maar slechter achteruit gegaan. Zijn ogen waren troebel en kunnen zien werd moeilijk, hij kon niet meer rechtop zitten van de pijn en zijn huid was bleek en ziekelijk groen. Daarbij was de stomp waar zijn hand aan had gezeten donker gekleurd en deed die het meest pijn van allemaal.
En nu zat hij daar, aan de tafel. Uit de tas die Anthony had gehaald had een fles alcohol kunnen vissen, die nu half leeg voor hem stond. Hij had dorst gekregen en het maakte hem niets meer uit of hij dronken zou worden of niet. Naast de fles lag een doosje met pillen waar de helft eruit lag. Oliver had ze willen nemen maar had op het laatste moment bedacht dat het alleen maar voor een nog ziekelijkere situatie zou zorgen. Dus had hij niet de moeite gedaan om ze er netjes terug in te stoppen. En nu zat de jongen daar, doelloos aan tafel, gaten te maken met een mes, half aangeschoten van de alcohol. Als hij nu iets niet wilde, dan was het wel gezelschap.

Natuurlijk duurde zijn rust niet lang. Natuurlijk moest er iemand bij hem komen zitten. "Hey," klonk het. Een mannenstem, geweldig. Het was in ieder geval beter dan een sentimentele vrouw die zei dat ze voor hem zou bidden. Walgelijk. Zijn troebele ogen vonden het gezicht van Max. Het duurde even voordat hij het gezicht helder voor zich had. Kwam het door de alcohol of omdat hij steeds meer achteruur ging? 'Fuck off.' Gromde Oliver kortaf. Hij liet het mes even los om een slok van de fles te nemen en pakte het ver volgens weer op te pakken en door te gaan met de tafel kapot te maken. Als Max alleen maar kwam vertellen hoe erg hij met arme Oliver mee leefde, dan kon hij oprotten.

[Mobiel post]

Ze vertrouwde hem gewoon niet. Na alles wat hij voor ze had opgeofferd. Oliver zei niets en concentreerde zich op de gaatjes in de tafel. Even overwoog hij om een rake opmerkig te maken ver Alexandra en messen maar de jongen had beloofd het er niet over te hebben en hoe chagrijnig hij ook was, hij ging geen beloftes verbreken. 'Lekker vertrouwen heb je.' Beet Oliver Max toe. Niet veel later toen de andere jongen de fles had gepakt had Oliver het vrij snel weer uit zijn handen ontnomen en er nog een slok van genomen. 'Het is het enige wat ik door mijn keel krijg.' Was Olivers weerwoord op Max zijn opmerking. Hij zette fles weer neer en keek weg. Als Max vond dat hij teveel dronk, dan kon hij een klap voor zijn kop krijgen.

"Ben je te vertrouwen hiermee?" Oliver haalde alleen maar zijn schouders op. Wat maakte het uit? Hij had geen vertrouwen in zichzelf dus waarom zou hij vertrouwen hebben in andere dingen. Met nog een keer hard drukkend op de tafel met het mes, liet hij het vervolgens vallen om de fles drank in handen te nemen. Die moest op. Het verdoofde pijn, het verdoofde de schreeuwde de stem in zijn hoofd die de meest verschrikkelijke dingen over hem zei. Het verdoofde alle slechten dingen voor even. "Oh, ik neem je niet kwalijk dat je drinkt." Oliver stopte even toen hij een slok wilde nemen. Wel dit was ook voor de eerste keer dat hij dit hoorde. Misschien was Max zo slecht nog niet. 'Dat is ook voor de eerste keer dat ik dat hoor.' Gromde hij de jongen toe. Nog steeds niet vriendelijk, maar de toon neigde er wel naar. Hij zette de fles weer neer en keek Max recht aan. 'Wat kom je doen? Stervende Oliver een laatste groet brengen?' Zei de jongen sarcastisch terwijl hij wat ging verzitten zodat hij tegen de muur aan kon leunen. Het verlichtte iets van de pijn in zijn rug, maar niet veel. Zijn vingers speelden met een losse draad van zijn shirt maar het was moeilijk aangezien zijn coördinatie door de alcohol niet al te best was geworden.

Een borrel? Zo noemde hij dat? Waarom kon de jongen niet begrijpen dat Oliver gewoon dronken probeerde te worden? Hij draaide met zijn ogen en concentreerde zich weer op de fles en alles behalve Max. "Nah, ik weet niet. Ik zag je, en misschien snap je dat ik je moeilijk kan negeren gezien de omstandigheden." Oliver vernauwde zijn ogen en keek naar de jongen. Zijn greep om de fles verstrakte en maakte zijn knokkels wit. 'Nee dat begrijp ik niet.' Zei hij met een kwade ondertoon in zijn stem. 'Ik ben toch dood. Dus waarom leef je niet gewoon verder en kies je de volgende slachtoffers voor dat verdomde labyrint!' Hij zette de fles met een klap op tafel neer en keek woedend naar Max. Waarom konden mensen hem niet gewoon met rust laten? Het was compleet in tegenstelling in hoe hij de laatste tijd had zitten denken. Over hoe mensen alleen maar gaven om het vinden van een uitweg en niet om de mensen die zich opofferden.

Meneer had er moeite mee. Dat was ook voor het eerst. Of was het gewoon puur uit medelijden? Gewoon om Oliver beter te laten voelen. Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk loog Max, zoals iedereen had gelogen tegen hem. 'We maken je wel beter', had het de afgelopen dagen geklonken. Maar nog steeds had niemand iets gevonden om hem beter te maken. Naast pijnstillers en alcohol. Maar deze verzachtte slechts, genazen niets en verdoofden alleen maar. Hij had meer nodig. 'Ik geloof je niet.' Beet Oliver Max toe terwijl hij nog een slok van de alcohol nam en erachter kwam dat de fles bijna leeg was. Geweldig. Dat kon er ook nog wel bij. Nijdig keek hij de jongen aan, wachtend op zijn weerwoord. Oliver kon niets anders dan vechten met woorden, want zijn lichaam was in geen enkele staat om iets op te brengen, laat staan een klap uit te delen.

Oliver trok zijn wenkbrauwen op bij Max zijn woorden. Hoezo slapen? De jongen had nog niet zo heel veel behoefte aan slaap. Gewoon dronken worden, gewoon niets voelen. Verkeerde dingen doen. En de dag erna er spijt van hebben. Maar dat was nu niet nodig. Hij haalde zijn schouders op zonder op te kijken. Hij dronk de laatste slokken op van de fles en zette deze, alweer, met een harde klap op tafel en veegde met de mouw van zijn shirt zijn mond af. Zijn slechte zicht vond Max zijn gezicht weer toen deze weer begon te spreken. Een ziekenkamer? Dat klonk aanlokkelijk. Oliver knikte bij Max zijn woorden. 'Fine.' Kwam het er kort maar niet al te onvriendelijk uit. 'Ik kan alleen niet lopen.' Zei hij met alle eerlijkheid. Liever had hij geen hulp, zijn trots kon het niet aan, maar het moest.