I didn't ask for this

Ken je dat gevoel van een achtbaanrit? De kriebels in je buik, de angst en de grote grijns op je gezicht. Dat gevoel had ik nu, minus de grijns. Het gevoel dat mijn lichaam heen en weer geslingerd werd maakte me misselijk. De wereld duizelde en het enige wat ik kon opvangen was het zwart dat langs me heen raasde. Met een harde klap kwam ik tot stilstand, het achtbaangevoel ging weg maar de misselijkheid bleef.

Angstig verborg Siënna zich in een hoekje van de kooi waar ze in zat. De bovenkant opende zich en het enige wat er te zien was, was een blauwe felle lucht. De zonneschijn deed haar ogen fijnknijpen, het brandde direct op haar huid. Een claustrofobisch gevoel bekroop haar maar ze durfde zich niet te bewegen, voornamelijk omdat ze bang was dat ze over zou geven zou ze opstaan. Roerloos scande ze de kooi, ze was alleen. De grond was nattig, door haar eigen zweet. Getver. Langzaam stond het meisje op, ze ontdekte daarbij dat ze slechts in een verhullende top en te kleine, korte broek gekleed was. Was ze een hoer ofzo? Wie was ze eigenlijk? Gek genoeg beangstigde haar geheugenverlies haar niet, ze wilde het liefst weten waar ze was en daar kon ze maar op een manier achter komen. Tevergeefs probeerde omhoog te klauteren, maar haar lichaam was te kort. "Kan iemand me helpen?" Haar stem was gemengd met irritatie en hulpeloosheid. Ze kon slechts hopen dat er een andere ziel in de omgeving te vinden was.

Een meisje met een vrolijke uitdrukking op haar gezicht sprong bij Siënna de box in. Een beetje achterdochtig tuurde ze naar haar en ongemakkelijk trok ze haar broekje naar beneden. Haar handen hield ze nu beschermend voor haar borsten die er half uithingen. Het meisje noemde zich Kristabelle en vertelde over deze plek alsof het een paradijs was. Nieuwsgierigheid groeide daardoor bij Siënna. Meende ze het echt? Of was het sarcasme in haar stem. Siënna had nog geen woord gezegd, ze wist immers haar eigen naam niet maar die zou ze binnenkort weer weten had Kristy haar verteld. Het meisje leek ouder dan zij zelf en de vreemdeling opende een van de dozen waar een haan uit getild werd. Dat was Siënna nog niet eens opgevallen. Kristabelle noemde de kip Henk, een beetje een overrated naam dat wel. Siënna's haren plakte rond haar gezicht en ze voelde zich vies. Het meisje tegenover haar zag er echter fris en gezond uit. Toen ze haar omhoog wilde helpen nam ze haar arm aan. "Uh, Kristy." Mompelde Siënna, haar stem helderder dan haar uiterlijk. "Heb je misschien andere kleren voor me?" Ze maakte een kort gebaar naar zichzelf en de slonzige, hoerige kledij waarin weinig te fantaseren overbleef.

Voor ze het wist kreeg Siënna een witte stof in haar handen geduwd. Ze schonk Kristabelle een knikje als bedankje en liet de stof over haar armen glijden. Het was een luchtige blouse die op dit moment het best paste bij haar al oververhitte lichaam. Siënna knoopte de bovenste knoopjes dicht, Kristy was wat groter dan zij dus de blouse viel ook over haar billen heen. Dat scheelde behoorlijk. Siënna werd omhoog getrokken door het meisje en ze keek beduusd om zich heen. Het sarcasme sijpelde door de stem van Kristabelle toen ze sprak, dit liet rillingen over de rug van Siën lopen. Bah ze wilde hier helemaal niet zijn, dat werd wel duidelijk. "Opgesloten zeg je?" Het eerste woord beviel haar niet, opgesloten. Dat betekende dus dat ze geen mogelijkheid had om weg te gaan. Grote muren doemden voor haar op en de ogen van het meisje groeide daarom groter. "Wat is dit?" Er ontstond een brok in haar keel, deze plek beangstigde haar. Maar ze wilde niet huilen, ze huilde nooit. Of althans dat dacht ze en zo voelde ze het. Ze ontmoette de ogen van Kristabelle die haar enigzins houvast boden. "Daar wil ik heen," Siënna wees naar een grijs gebouw dat in de verte stond.


-Awgh ze is best lief voor Sisi ;d