Absolutes

Evan wreef over zijn bezwete voorhoofd. De jongen die hij geholpen had, knikte dankbaar naar hem en zei dat hij iets anders mocht gaan doen. Sinds Evan nog niet echt een duidelijke taak had toegekend gekregen – gewoon omdat hij de verantwoordelijke nog niet had gevonden en ook een beetje treuzelde daarmee – hielp hij waar hij kon. Hij had nog geen vaste job aangewezen gekregen en dat leken een paar hier op te vatten als hem opzadelen met zo veel mogelijk oninteressante klusjes. Evan besloot om naar de tuinen te gaan zodat hij wat kon gaan drinken, want hij wist dat daar water verzameld was. De donkerharige jongen liep op zijn gemakje naar de tuinen. Hij had een zwart shirt aan dat rond zijn gespierde borstkas spande en een knielange losse grijze joggingbroek. Onder zijn kledij droeg hij zwarte platte sportschoenen. Hij wilde net wat water drinken toen hij verderop een jongen zag staan. Zijn blik ging van de jongen die iets van zijn handen probeerde te krijgen naar de bijl die verderop lag. ‘Hé, man, moet ik je helpen?’ vroeg hij terwijl hij naar de jongen liep. ‘Je handen zien er gehavend uit. Laat het mij even van je overnemen zodat je wat kunt rusten.’ Hij wist dat hijzelf ook nood aan rust had, maar zijn handen zaten niet vol blaren en bovendien leek de jongen echt last te hebben van zijn eeltplekken. ‘Ga even wat water drinken of zo. Dat zal wel helpen.’ Evan keek afwachtend naar de jongen.

Evan glimlachte vriendelijk terug toen de jongen het leek te appreciëren. Kalm liep hij naar de bijl toe, tilde het op en woog het in zijn handen. Het was een zware bijl. Hij kon zich wel inbeelden dat als je dit soort hout elke dag moest vastnemen en om je heen moest slingeren, dat je handen daar onder gingen lijden. Hij had dan ook best veel respect voor de jongen dat hij deze job wilde doen. Hij voelde zijn spieren opbollen toen hij het zware gevaarte boven zijn hoofd hief, woog zijn kansen even af en liet het daarna neerkomen op het stuk hout dat zich voor hem bevond. Hij merkte dat hij niet genoeg kracht had gezet en dat het hout voor slechts de helft was doorgesneden. ‘En ik ben Evan,’ stelde hij zichzelf direct voor nadat hij te weten was gekomen dat de jongen Max heette. Evan had hem eerst rustig willen laten drinken, maar hij moest eerlijk toegeven dat het flesje in Max’ hand er wel uitnodigend uitzag. Hij probeerde zijn gedachten naar iets anders te zetten, hief de bijl opnieuw boven zijn hoofd en sloeg deze met iets meer kracht neer zodat de blokken hout zich van elkaar scheidden en op de grond vielen. Evan bukte zich om een nieuw blok hout op de stam te zette en keek even over zijn schouder naar Max. ‘Ik moet met spijt en schaamte eerlijk zeggen dat ik je nog eerder ben tegengekomen,’ zei hij lachend. Hij hoopte dat het bij de jongen van hetzelfde was, anders schaamde hij zich wel heel diep. ‘Soms loop ik echt rond met iedereen die wel iets voor me weet om te doen en dan heb ik niet veel tijd om te socialiseren.’

Evan was eigenlijk wel vrij opgelucht dat het niet geheel aan hem lag dat hij Max nog nooit had gezien. De jongen gaf namelijk zelf met zijn eigen woorden aan dat hij er ook niet echt mee bezig was geweest en dat was iets wat Evan opluchtte. Beter dit dan de hele tijd langs elkaar lopen en niet de tijd nemen om elkaar te begroeten, right? Zijn wenkbrauwen fronsten zich toen Max over de Homestead begon. ‘Geven ze per nieuwkomer niks mee om de Homestead uit te breiden van?’ vroeg hij verbaasd zijnde. Hij nam dankbaar het flesje water aan dat Max naar hem uithield, liet de bijl langs zich vallen en nam een grote slok. Hij flesje kromp ineen van zijn gulzige drinkpogingen en een tikkeltje beschaamd deed Evan het wat rustiger aan. Hij merkte dat, nadat hij klaar was, het flesje net onder de helft leeg was. Zijn blik gleed een tikkeltje verontschuldigend naar Max. ‘Ik bedoel… ze zullen toch wel materiaal voor hangmatten meegeven?’ Zijn blik gleed naar de slaapplaatsen. Hij was benieuwd waar Max al die hangmatten aan vast ging knopen, want de meeste bomen waren al wel bezet. ‘Je kunt nog altijd twee mensen in één hangmat dwingen,’ sprak hij en er klonk iets van een lach door in zijn stem. Nee, hij meende het niet serieus.

Evan trok zijn wenkbrauwen op en trok daarna een nors gezicht. Een hangmat. Verwachtten die mensen nu echt dat ze daarmee toe zouden komen? Als ze hun hier als dieren zomaar in dumpten, mochten ze hun ook wat meer materiaal meegeven, ja! Het had echter weinig zin om zich daarin boos te maken, want daarmee ging hij het probleem niet oplossen. Hij luisterde echter geïnteresseerd naar wat Max zei en glimlachte. Een huis bouwen leek hem echt wel een mooi idee. Maar daar zou de jongen hulp voor nodig moeten hebben en Evan besloot om, als de jongen zijn plannen door wilde zetten, zoveel mogelijk hulp te bieden als maar kon. ‘Ik zal je wel helpen,’ zei hij daarom ook glimlachend tegen Max. ‘Maar hoe ga je dan al die Gladers daarin krijgen? Want er komen er steeds meer. Of wil je er een paar buiten laten slapen en een paar binnen?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen even. Hij had zo’n vermoeden dat als dat het plan zou zijn, er een hoop in opstand zouden komen. En dan vooral diegenen die gedoemd waren om buiten in de kou te gaan slapen.

Evan glimlachte toen Max liet blijken dat hij zijn hulp waardeerde. Hij besloot voor zichzelf ook meteen om zich alert te houden zodat hij kon helpen als dat nodig was. Hij luisterde naar wat Max te zeggen had en grijnsde. ‘Dat zou nog eens leuk zijn. Ik weet wel een paar dingen die ik op dat lijstje zou zetten,’ zei hij grappend en hij haalde zijn wenkbrauwen een paar keer achter elkaar op. Dat kon trouwens op twee manieren begrepen worden. Of hij bedoelde dat hij dingen erop zou zetten die hij lekker vond zoals eten, oftewel kon het dubbelzinnig begrepen worden. Niet dat hij echt van plan was om hier uit zijn dak te gaan met de meiden van de Glade, maar een grapje van tijd tot tijd kon wel, niet waar? Hij was echter niet echt het type dat er van hield om onenightstands aan te gaan. En voorlopig zag hij zichzelf ook nog niet gauw in een relatie verzeild raken. Dat leek hem enorm veel gedoe. Nee, hij bleef liever vrienden met het vrouwelijk volk, want tot vijanden wilde hij ze nu ook weer niet maken. ‘Maar…’ zei hij twijfelend nadat Max had gesproken over een uitbreiding als er meer mensen kwamen. ‘Is er geen ontsnappingsroute via de Box? Dat iemand erin springt en wacht tot hij weer vertrekt? Of dat je wacht dat hij weg is en dan met een touw naar beneden gaat?’ Hij had geen enkel idee hoe diep het wel niet was. Ja, hij had misschien wel een idee, maar hij was op dat moment te gedesoriënteerd geweest om er echt aandacht aan te besteden.

Evan fronste kort zijn wenkbrauwen toen Max het idee voorlegde om een lijst op te stellen en deze met de Box mee terug te sturen. Tenminste, hij nam aan dat Max dit bedoelde, sinds ze het de hele tijd over de Box hadden gehad. Maar wat had een lijst meesturen voor een zin? Het was niet dat het serieus werd genomen hier of zo. De kans dat mensen ermee zouden lachen en van die rare dingen erop zouden zetten was groot en dan werden ze nooit meer serieus genomen. Hij dacht ook niet dat die mensen die hun hier naartoe hadden gestuurd hun lijst zouden beantwoorden, maar die negatieve gedachten hield hij maar allemaal voor zich. Max leek er oprecht hoop in te hebben dat het zou lukken en Evan wilde zijn hoop niet dwarsbomen. ‘We kunnen geen mensen verspillen aan mislukte ontsnappingspogingen,’ zei hij tegen Max, waarmee hij beaamde wat Max al eerder had aangegeven. ‘Maar aan de andere kant…’ Hij twijfelde even kort, want wat hij nu ging zeggen kon wel eens in het verkeerde keelgat van de jongen schieten en dat wilde hij eigenlijk absoluut niet, want hij vond Max wel een aardige kerel. ‘Als we niks proberen, geraken we hier ook niet weg. Ik denk dat het juist de bedoeling is dat we risico’s nemen. Ik hoop alleen dat er aan die risico’s niet al te veel gevolgen verbonden zitten,’ sprak hij en dat laatste mompelde hij een beetje. ‘Maar denk je dat een lijst gaat helpen?’ Hij klonk nu oprecht, want hij wilde Max’ perspectief van dit idee wel eens horen. Zijn eigen perspectief was toch al zo negatief.