Moment of truth

Vanaf het moment dat Anthony de injectie in zijn handen kreeg had hij geen moment getwijfeld om zich om te draaien naar Oliver. Zo leek het toch, maar diep in hem zat toch een gedeelte dat twijfelde over dit alles. Wat als het niet werkte, wat dan? Wat als dit het juist erger maakte? Even liet hij zijn blik naar Hayden en Max die hem gevolgd waren. Het was nu of nooit. Hij maakte de spuit klaar voor gebruik en stak de naald voorzichtig in Oliver's boven arm. In zijn ooghoek keek hij even naar Hayden. Dit was het moment van de waarheid. Voorzichtig spoot hij de inhoud van de spuit in Oliver's bloedbaan. Nu konden ze niet meer terug. Ze waren Alylore al verloren, dus hem moesten zeker zien te redden. Ze konden niet nog iemand missen. Uiteindelijk leggde hij de spuit op en kleine, geïmproviseerde, tafeltje en zette zelf een klein stapje naar achteren. Hoe wisten ze nu dat het wel of niet geholpen had? Hij hield zijn blik strak op de runner gericht, zoekend naar enige aanwijzingen.

Hij wist niet helemaal zeker hoe hij uiteindelijk in een hangmat was beland. Het ene moment had hij nog in de Bloodhouse gelegen, te creperen van de pijn en het volgende moment lag hij in iets wat leek op de Homestead. Maar iets kleiner, en leger. Oliver lag er in zijn eentje, lag niet te stinken in een stal en werd met rust gelaten. Dus de jongen vond dat hij het wel goed had. Naast dat het de afgelopen uren alleen maar slechter met hem was gegaan. Hij ademde oppervlakkig, had eigenlijk de hele tijd zijn ogen gesloten omdat het te pijn deed om ze open te doen en het voelde alsof elke ader in zijn lichaam op springen stond. De jongen bewoog maar een beetje op en neer en was steeds half bij bewustzijn, half in vage dromen. Misschien moest hij er gewoon een einde aan gaan maken, misschien kon hij zich op het hoge platform van de boomhut hijsen en daar net als Ayla er van afspringen. Zijn lichaam zou dat zeker niet aankunnen.
Terwijl de jongen, zonder het te weten, lag te mompelen en pijn lag te leiden in de hangmat, ving hij geluiden op van mensen die binnenkwamen. Suprise party? Gezellig, kwamen mensen vieren dat hij dood ging? Hij bewoog zijn hoofd richting het geluid, waarvan voetstappen erg dichtbij waren en uiteindelijk voor hem halt riepen. Het was weer doodstil. Misschien had hij het zich verbeeld? Niet veel later voelde hij een niet al te fijne steek in zijn arm. Instinctief wilde hij met zijn hand naar de plek gaan, maar zijn hand zat er niet meer. 'The fuck?' Zei Oliver verdwaasd. Hij kon nog net zijn ogen openen, met veel moeite, om te zien hoe Anthony een naald op een tafeltje legde. Wat hadden ze in godsnaam met hem gedaan? Hij wilde nog iets zeggen maar voelde zich slap worden en niet veel later verloor hij het bewustzijn.
Zijn oppervlakkige adem ging over in een rustige, haast slapende tred. Een aantal minuten later werd het zichtbaar dat de donkere aders in zijn gezicht lichter werden, heel langzaam maar merkbaar. Vervolgens begon de groene kleur langzaam te vervagen, tot er uiteindelijk een bleke huidskleur achterbleef. Oliver bleef buiten bewustzijn en dat zou hij de komende paar uur ook wel blijven.

De rust die hij voelde was ongewoon. Misschien omdat hij al zo lang zich rot van binnen voelde en constant pijn had gehad dat hij er aan moest wennen, maar ergens was er ook iets van wantrouwen. Want nog steeds was er iets van pijn, pijn die net compleet weg was geweest en nu langzaam weer terug leek te komen, alsof het er niet mee eens was zomaar aan de kant verschoven te worden. Aan zijn uiterlijk was het lastig te zien, de groenige kleur nam nog steeds af en ook de aderen werden lichter. Maar van binnen was het gif tegen het tegengif aan het vechten. Waarschijnlijk was het tegengif te laat ingediend en had het gif zijn hart bereikt, waar de tegenpolen beiden uit alle macht probeerde te vechten voor de overhand. Oliver begon onrustig te bewegen in zijn hangmat en greep onbewust naar de stomp. Waarom ging alles meer pijn doen? Waarom werd het erger dan eerst? Door de pijn kwam Oliver ook weer bij bewustzijn maar hij deed zijn ogen niet open. Zijn ademhaling werd gejaagder en de aders die net weer lichter leken te worden begon haast zwart te kleuren. De groene kleur kwam weer terug en de jongen begon te woelen. 'Too late. It's too late.' Mompelde hij met een pijn vertrokken gezicht.
Dit was het dan, het einde waar hij de laatste twee dagen alleen maar naar had uitgekeken. Eindelijk verlost van die rotpijn, maar hij was dom geweest om te bedenken dat hij zomaar dood ging. Natuurlijk moest daar verschrikkelijk veel pijn aan vooraf gaan. En toen de pijn echt op zijn hoogste punt kwam kon Oliver nog net een pijnlijke schreeuw uitbrengen voordat zijn lichaam compleet stil viel. Geen ademhaling te bekennen, geen lichaamsbeweging. Misschien als men sneller had gehandeld dat hij nog te redden was geweest.

[Welp. Plottwist]

Zijn blik was strak om Oliver gericht. Geen moment liet hij zijn ogen naar Max gaan of eender wie die plots zou verschijnen. Dit moest gewoon werken. Zijn ogen werden iets groter toen hij de groen-zwarte kleur zag vervagen. Een koude rilling liep over zijn rug. Kon zo'n zwaar gif verholpen worden met een enkele spuit? Blijkbaar wel. Even knipperde hij met zijn ogen en liet zijn blik naar Max gaan die over hem stond. "Lijken de aderen voor jou ook minder donker?" Hij wilde net antwoorden op wat hij vroeg toen Oliver plots onrustig begon te bewegen, alsof hij om de seconde een schok kreeg. Als in reflex stapte hij naar voren en probeerde Oliver in bedwang te houden, zodat hij zichzelf niet nog meer zou verwonden. Voorzichtig liet hij hem los toen de bewegingen plots stopten. Hoorde dit erbij. Was dit het effect van de injectie? Hij duwde die twijfelende gedachten snel aan de kant toen hij Oliver's borst niet meer zag rijzen. "Damn, Oliver." gromde hij kort, terwijl hij hem met een ruk uit de hangmat trok, zodat hij op een plat vlak lag en zijn handen stevig op zijn borst legde. Met zijn handen duwde hij op een gecontroleerd tempo op zijn borst, hopend om zijn hart zo weer aan de gang te krijgen. "Max, als Hayden hier binnen probeert te komen, houd haar dan tegen." riep hij zijdelings tegen de jongen, zijn blik nog steeds op de jongen. Komaan Oliver. Gefrustreerd door wat er gebeurd was mompelde Ant soms wat tegen zichzelf en de runner. Hij kon nu toch niet opgeven?!

Hij begon na een tijdje hardop te tellen. Ondertussen was er een kwartier voorbij gegaan en tijdens die lange vijftien minuten had hij geen moment getwijfeld om te stoppen met de reanimatie. Toch begon zijn tempo iets af te zwakken toen hij de twintig minuten waren gepasseerd. De limiet was 30minuten, maar Anthony kon nu al zien dat het te laat was. Hij hield het nog een paar minuten vol, maar uiteindelijk haalde hij voorzichtig zijn handen van Oliver's borst af. Door wat er nu gebeurd was, wist hij dat hij een hekel had aan mensen te verliezen die op zijn tafel lagen. De med-jack hield zijn blik strak in de plooi, waarna hij even naar Max keek. "Ik moet dit melden bij Hayden." mompelde hij, zonder enig moment van twijfel. Het was een feit dat je niet te snel betrokken mocht zijn als je deze taak op je nam. Je kon mensen helpen, vierde de positieve dingen die gebeurden, maar deze negatieve dingen kwamen er ook nog eens bij. Het was dat laatste wat het moeilijkste was en hij wist ook niet zeker over hij dàt zou kunnen overbrengen bij Ayla en Evan. Hij haalde even diep adem en draaide zich vervolgens weg van Oliver. "Die injectie heeft een kort moment geholpen," mompelde hij zijdelings tegen Max. "We moeten hoe dan ook meer van die spuiten bemachtigen." voegde hij er nog kort aan toe en verdween vervolgens naar beneden, om Hayden te gaan zoeken. Hier keek hij dus tegen op.

Zo heel verwelkomend was de duisternis niet. Het was koud, misschien zelfs saai. Was dit nu het hiernamaals? Lekker vrolijk. Als hij kon, dan huiverde de jongen. Hij had hier zo naar uitgekeken, zo vaak zichzelf dood gewenst. En nu hij het uiteindelijk zover had gekregen, dat het gif tegen het serum had gewonnen, nu mistte hij het leven. Het was ook zo voorspelbaar geweest, niemand wilde dood en dan ook dood blijven. De duisternis leek te vervagen, flitsen van afbeeldingen kwamen abrupt voorbij, te snel om een goed beeld te schetsen. Hij zag licht, misschien een tl-buis. Witte achtergrond. Gezichten die hij niet herkende. Een flits van rood haar dat hem bekend voor leek te komen. Hij zag gereedschap dat men gebruikte voor een operatie. Wat was dit? En wat was dat continue gedruk dat hij ergens voelde? Kon dat misschien niet ophouden? Kon hij nu niet gewoon miserabel dood blijven? Hij wilde zuchten maar begreep meteen dat dat niet mogelijk was, hij was immers dood. Maar waarom kon de jongen dan nog denken, nog kunnen smeken om weer levend te worden. Het gedruk stopte. Het werd stil, rustig. Een stuk aangenamer moest hij zeggen. Maar na een paar seconde kwam het drukken weer terug, steeds weer in pauzes. En het werd alleen maar erger, haast pijnlijk. Had hij niet genoeg pijn doorstaan? Maar die laatste druk veranderde iets. Iets in hem gaf het gevoel dat hij weer controle had over een lichaam. Zíjn lichaam.
Met een schok gingen Oliver's ogen open, zijn hand greep naar de plek waar steeds werd gedrukt en vond twee andere handen. Zijn ogen keken naar de eigenaar ervan. Max. Max had met zijn handen continu lopen drukken, hij had hem liggen reanimeren. Oliver wilde zijn mond open doen, iets zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Hij voelde hoe zijn hart een normaal ritme aannam, zijn hoofd viel weer op de grond en zijn ogen gleden over het plafond. Hij leefde weer. En de pijn die hij de laatste dagen continu had gevoeld trok weg, steeds verder weg. Zijn zwarte aderen kregen hun normale, blauwe kleur weer terug, zijn huid kleurde naar zijn normale staat, zij het bleek. Maar Oliver leefde weer.

[UBER PLOTTWIST]

Het geluid van de Glade kwam langzaam weer terug in zijn oren. Het gelach en geroep van de mensen die aan het werk waren, hun dagelijkse bezigheden uitvoerden, iets ervan probeerde te maken. En Oliver lag hier op de grond, zijn hand op zijn hart dat een rustig ritme had aangenomen. Hij was dood geweest. Hij was dood geweest maar leefde weer. Max was degene die zo vriendelijk was geweest om het niet op te geven. Of was Max niet de enige geweest? Oliver kon alleen nog maar een zucht over zijn lippen krijgen, een zucht van opluchting. Hij staarde Max aan toen deze sprak. ''Wat?'' Wat wat? Wat moest Oliver zeggen? 'Volgende keer minder hard drukken aub.' Kwam er schor over Oliver's lippen terwijl zijn hand over het bovenste van zijn linkerrib ging en voelde hoe die beurs was. 'Bedankt I guess.' Mompelde hij er achter na. Ondanks dat de pijn was weggetrokken voelde hij zich zwak en moe. En nog steeds zaten er vragen in zijn hoofd over de beelden die hij had gezien, moest hij dat vertellen? Misschien moest het wachten, wie weet wat Max te zeggen had.

Misschien was de grap wat fout geplaatst geweest, maar het maakte Oliver niets uit. Hij was er ook wel een beetje te laat achtergekomen wat hij had gezegd. Heel zijn hoofd zat nog vol met vragen van de beelden en was niet echt in het nu. Hij staarde weer recht naar boven, zijn hand steeds naar zijn hart gaande om te checken of hij nog steeds leefde, of dit niet een of andere slechte grap was. Misschien hoorde dit wel bij de hemel, om je aan te passen. "Hoe.. eh.. voel je je?" Ja, dat was een goede vraag. Hij wist niet zo goed hij zich voelde. 'Klote.' Was het eerste wat over zijn lippen kwam. 'Zwak en moe vooral.' Vervolgde hij zonder zijn redder aan te kijken. Waar was Anthony? Was hij niet degene die iedereen hier moest redden? Had Anthony het meteen opgegeven? Misschien zat hij wel ergens in een hoekje te huilen over zijn falen. 'Anthony?' Vroeg Oliver terwijl hij vragend Max aankeek.

Zo heel erg keek de jongen niet op tegen slapen, al was er nog steeds de angst dat zijn hart er dan ook mee op zou houden. Oliver knikte alleen maar terwijl hij zichzelf overeind trok en zijn handen tussen zijn benen legde. "Fuck. Die is nu bij Hayden." Zijn stem was omgeslagen. "Blijf hier. Ik moet daar nu naartoe." Nog voordat Oliver zijn mond kon open trekken was de jongen al weer verdwenen, rennend naar buiten. 'Tuurlijk, ik blijf hier wel. Heb toch niets te doen.' Riep hij Max achterna. Hayden, haar had je ook nog. Als er iets was waar hij tegenop keek, dan was het wel haar zien. Het verbaasde hem wel dat ze niet hier was. Misschien was het haar teveel geworden, het was begrijpelijk. Met wat moeite trok de jongen zich overeind en klopte wat stof van zijn jas af en liep hij naar het raam om Max nog net naar de boomhut te zien rennen. De Laar zag er nog altijd uit als anders, niets nieuws erbij. Dus zoveel had de jongen ook weer niet gemist. Maar zouden mensen hem überhaupt gemist hebben?