This is the beginning ..

Met een zucht leunde Noah achterover. Het was donker, en in het schimmige licht van de kleine fakkel die hij had meegebracht kon hij nog net het dikke touw in zijn handen onderscheiden. Hij speelde er een beetje mee, legde verschillende knopen. Hij zat boven in het boomhuis, en had de fakkel zo geplaatst dat het licht niet zichtbaar was voor mensen die van buiten kwamen. Slapen kon hij al dagen niet. Naast hem stond een half lege fles liberty, en af en toe snikte hij zachtjes. Hij voelde zich met de dagen steeds rotter en rotter, en had er helemaal genoeg van. Gefocust lette hij op het touw. Eigenlijk had hij er helemaal geen verstand van. Hij kende bijna geen knopen, maar hij deed maar wat. Verslagen nam hij nog een slok drank. Een traan biggelde langs zijn wang. Waarom zat hij hier? Had hij iets misdaan? Why de fuck had hij zijn geheugen dan verloren? Wilden mensen hem gewoon kwellen? Was dat het? Plotseling begonnen zijn handen heel doelgericht te werken. Na enige seconden bekeek hij wat hij had gemaakt. Een strop.

Met afschuw besefte hij zich dat dit was wat hij wilde. Dat hij het had opgegeven, en dat hij niet meer wilde vechten. Het was een laffe uitweg, maar hij kon het niet meer aan. Terwijl de tranen steeds meer begonnen te stromen, speelde hij met het ding in zijn hand. Niemand zou hem toch missen. Hij was hier niet nodig, hij maakte alleen alle voorraden op. Plotseling hield hij het ding stil. Ja, dit was het beste. Vastbesloten stond hij op, en klom hij een klein stukje naar beneden. Hij vond een geschikte tak, en bond het ding vast. Was dit de juiste uitweg? Nee, maar op een andere kon hij niet komen. Hij nam nog een slok van de liberty, die hij had meegenomen, en liet de fles toen vallen. Hij hoorde hoe het ding in stukken brak, en ademde even diep in.

De volgende ochtend kwam de zon als altijd op. Het grijze licht verlichtte de glade, en alles leek hetzelfde. Langzaam maar zeker kwam alles op gang. Behalve Noah. Hij had vrede gevonden. Niet op de juiste manier, maar voor hem was dit misschien het beste geweest. Eindelijk kon hij weer slapen.

rip No :c

Slaperig lag Evan in zijn hangmat. Hij had deze nacht veel beter kunnen slapen dan alle nachten bij elkaar. Hij kon niet meteen aanduiden hoe dat kwam, maar hij weet het aan het feit dat hij begon te wennen aan die hysterische geluiden ’s nachts en aan het feit dat er geen ontsnappen mogelijk was. Dan begon hij ook nog eens betere contacten binnen de Glade te krijgen waarbij er ééntje stiekem wel een beetje bleef hangen als je het hem vroeg. Zijn blauwgrijze ogen richtten zich naar de hemel en hij zuchtte even waaruit hij liet blijken dat hij nog wel redelijk gelukkig was. Maar zoals altijd werden gelukkige momenten algauw onderbroken door iets dramatische en Evan schrok op toen Anthony’s naam werd geroepen. Het klonk angstig en dat betekende meestal dat er een gewonde gemoeid was. Oké, hij was misschien niet Anthony, maar hij was benoemd als Med-Jacker en kon heus wel een kijkje nemen. Als het echt te ver buiten zijn kennis lag, kon hij het Anthony nog altijd laten overnemen, toch? Of ze zouden er samen naar kijken. Hij sprong uit zijn hangmat, negeerde het feit dat deze zich ontknoopte en op de grond viel en rende over het open veld naar Helena toe. Hij kende het meisje omdat hij haar had ontmoet. Hij duwde haar voorzichtig uit de weg en boog zich over de jongen heen. Hij kende de jongen wel, maar kon niet meteen op zijn naam komen en dat weerspiegelde het feit dat hij niet veel wist over de mensen in de Glade. Of toch niet zoveel als hij had gehoopt. Hij schudde zijn hoofd mismoedig toen hij de duidelijke tekenen van een verstikking zag. De jongen had het bewust gedaan. ‘Kom op,’ mompelde hij en hoopvol legde hij twee vingers tegen de hals van de jongen. Zijn andere hand gleed naar de pols van de jongen om daar enige hartslag te ontdekken, maar het bleef stil. Hij kon niks meer voelen. De lichaamswarmte van de jongen begon ook af te nemen. Evan vermoedde dat hij dood was en trok zijn lippen samen. Hij keek Helena aan. ‘Het spijt me, maar ik denk dat hij dood is.’ Oh Griever. Wat voor een vreselijke dingen gingen er nog meer gebeuren in de Glade?

In de ochtend werd Olive wakker gemaakt door een harde schreeuw. De jongen schrok op van een nacht waarin hij eindelijk eens goed had geslapen en moest zich even orienteren waarom hij nu wakker was geworden. Nog een schreeuw. Iemand riep om hulp. Helena. Oliver gaapte en stond op uit zijn hangmat, dan gaan we maar eens kijken wat er aan de hand was. Al was Oliver liever blijven liggen. Hij slofte over het natte gras in de richting van waar een groepje mensen over iemand heen was gebogen. Hij herkende ze alle drie. Helena, Hayden en Evan. En aangezien Evan bezig leek te zijn moest er wel iemand dood of gewond zijn. Gezellig zo in de ochtend. Toen hij er aankwam kon hij nog net Helena's woorden opvangen en zijn ogen vielen op de jongen die op de grond lag. Hij herkende hem niet maar aan de donkere plek om zijn hals en het touw dat iets verderop lag kon Oliver wel gokken dat hij zichzelf had opgehangen. Dode nummer twee. 'Alleen het verschil tussen hem en mij is dat ik direct nadat ik doodging werd geholpen. Zo te zien ligt deze gast er al een paar uur.' Merkte Oliver onverschillig op. Hij slikte wat vervelende opmerkingen in, wetend dat dat niet heel erg ging helpen in deze situatie.