The thing you love the most

Zuchtend plantte Rosie haar handen in haar zij. Haar blik inspecteerde de hangmat die ze net had opgehangen. Althans, dat had ze geprobeerd. Het ding hing scheef en telkens als ze hem weer recht probeerde te trekken gleed hij weer naar beneden, en toen ze met haar hand had geprobeerd of het stevig was was het vrijwel meteen naar beneden gezakt. Nu ze het voor de tweede keer had opgehangen, en drie maal gecheckt had hoe alles hing, zette ze voorzichtig weer haar hand op de lap stof. Dat ging nog goed. Voorzichtig oefende ze er nog wat druk op uit. Het bleef nog hangen. Andere hand erbij. Ging goed. Meer druk, mer druk .. Plotseling zakte het ding weer naar beneden, en aangezien Rosie er zeker voor de helft op steunde met haar gewicht ging zij ook mee naar de grond. Met een plof kwam ze neer op de grond, en als het kon had ze een kreetje geslaakt van schrik. Ze zuchtte vermoeid, en krabbelde onhandig weer overeind. Ging lekker dit. Dit kon er ook wel bij. Hopeloos liet ze zich tegen de paal neerzakken. Echt alles aan deze situatie was verschrikkelijk. Ze was met echt helemaal niets - zelfs geen herinneringen én stem - op een compleet vreemde plaats aangekomen waar alleen tieners waren en ze om één of andere reden niet weg konden door die verdomde muren. En dan zo'n stomme hangmat die niet wil blijven hangen. Er was gewoon helemaal niets positief, geen enkel lichtpuntje. Geen hoop. Dat was nog wel het ergste van dit alles.

[&Sammy]

Even keek ze langs de mensen. Echt veel zin om op ze af te stappen en met ze te praten had ze niet. Maar terug gaan naar die muur, waar ze haar eigen plekje van gemaakt had had ze ook niet zoveel zin in. Er was niet veel te doen daar. Het enige wat ze deed op een dag was op de andere letten. Zien hoe ze hun werk uitbrachten, hoe ze deden tegen andere en hun lichaamstaal. Maar niet werd ze er een beetje gek van. Ze had nog geluk dat ze daar vrijwel altijd in de schaduw zat en niet volop in het licht van de ontzichtbare zon. Misschien moest ze maar eens kijken wat voor werk zij hier kon gaan doen. Ze zat hier nu een heel klein tijdje. Minder lang dan de rest, op de twee nieuwelingen na dan. Een zucht gleed over haar lippen opnieuw opzoek naar de zon, maar hij lag verstopt achter de wolken. De wolken die nooit, echt nooit regen gaven.
Eigenlijk was ze best moe, ze had helemaal niet geslapen gisternacht en de nacht ervoor maar een paar uur. Elke keer dat ze bijna in slaap viel werd ze weer gewekt door de geluiden van buiten de muren, ze werd er niet bang van in tegendeel ze werd erdoor aangetrokken. Misschien was even slapen toch een goede keuze. Met rustige stappen liep ze naar de hangmatten en stapte naar binnen. Ze keek naar haar eigen mat en glimlachte even tot ze er bijna was en merkte dat hier toch best veel geluid was. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze erheen liep. Fronsend keek ze naar het meisje dat op de grond tegen de paal zat en naar de lap stof die op de grond lag. Aah, problemen met ophangen. 'Zal ik je even helpen? ' vroeg ze rustig en pakte de punt van de hangmat niet eens wachtend op een antwoord. Ze wou zelf gewoon slapen en dat ging een stuk makkelijker als er geen greenie met haar mat aan het aanharken was. Rustig hing ze de mat op. Het had haar zelf ook een hele tijd gekost voor ze haar eigen hangmat opgehangen had maar ze had nu wel door hoe het moest. Dan kon ze een ander toch ook beter even helpen. Ze keek ernaar toen hij hing. 'There yah go' mompelde ze en leunde even op de mat waarna hij iets zakte maar wel bleef hangen. Ze draaide zich weer naar de knoop en zette hem nog strakker. Ze knikte en keek naar het meisje.