Fear is the most contagious disease.

Zijn grijzige ogen staarden over de laar heen. Iedereen weer druk in de weer met zijn of haar bezigheden. Oliver verachtte het. Waarom kon hij dat niet? Gewoon bezig zijn. De jongen was al dagen niets aan het doen en hoewel het in eerste instantie niet zo heel erg was begon het nu wel te vervelen. Daarbij werd het steeds moeilijker om Evangeline te gaan ontwijken die hem maar met vragen bleef bestoken. Natuurlijk wist hij dingen die niemand anders wist en nee, die ging hij ook niet vertellen. Ze mochten het zelf maar uitvogelen. Na alles wat Oliver had doorstaan ging hij niet de antwoorden zomaar lukraak geven. Ze mochten zelf maar zoeken. Hij spoog even op de grond en leunde tegen een boom aan die schaduw bood tegen de hitte van de zon die al de hele dag bezig was met branden. Even sloot Oliver zijn ogen, hij was moe, had even nergens zin in, ondanks dat hij zich verveelde en toch iets wilde doen, en wilde met rust gelaten worden. Maar het meest vervelende geluid kwam zijn oren binnen en Oliver deed een oog open. Natuurlijk, perfecte timing. De box. Niemand anders leek er op af te gaan, iedereen was weer te druk bezig met zijn eigen ding. Met een klein duwtje zette hij zichzelf af en slofte de jongen richting de box die inmiddels naar boven was gekomen. Met wat moeite deed hij de deuren open en vervloekte zichzelf dat hij nog maar een hand had. Zijn ogen vielen meteen op de jongeman die er in zat. 'Nog een Greenie voor het slachthuis.' Mompelde Oliver geïrriteerd. Hij sprong de box in en negeerde de jongen terwijl hij de goederen inspecteerde. Het zag er naar uit dat de lijst had geholpen. Toen vingen zijn ogen weer de jongen op. 'Ga je daar nog de hele dag staan of kom je dit ding nog uit?' Klonk het onvriendelijk van Oliver terwijl hij de box uit klom. Wanneer gingen de creators begrijpen dat mensen sturen niet het probleem gin oplossen?

Oliver kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij naar de box was toegelopen. Maar er was iemand nodig om de Greenie in te lijven nietwaar? En de rest van de laarders had het toch allemaal zo druk met zichzelf dus ging Oliver maar de goedzak uithangen. Iets waar hij totaal niet goed in was en eigenlijk ook niet echt zijn best voor wilde doen. Dus deed hij het ook niet. De jongen die mee was gekomen met de box was vriendelijk om hem te helpen met het uitlaadden van de spullen. Het was handig aangezien Oliver er niet veel zelf uit had kunnen krijgen met maar een hand. Oliver zei er niets over, je moest een nieuw iemand nooit meteen laten weten dat ze iets goed deden, dan konden ze alleen maar naast hun schoenen gaan lopen. En die mensen hadden ze al genoeg hier in de Laar. Het verbaasde hem wel dat de jongen niet de standaard vragen op hem afvuurde, of paniekerig in het rond keek, of zelfs rende. Hij leek rustig. Iets wat Oliver ook wel waardeerde. Maar alsnog liet hij dat niet blijken. De jongen was chagrijnigheid zelve.
Maar helaas had ook de Greenie uit de box de standaardvragen klaar staan. Samen met de standaard paniek in zijn stem. Oliver bekeek de producten die uit de box kwamen terwijl de vragen op hem afgevuurd werden. De jongen rolde met zijn ogen en een geërgerde zucht verliet zijn lippen. Hij ging recht op staan en keek de jongen aan, zoals ze hier nu stonden merkte hij dat degene tegenover hem wat langer was. 'Luister.' Begon hij terwijl hij even zijn rug rechtte en toen de jongeman strak aankeek. 'Je naam komt later weer boven, iedereen begint zo. Niemand herinnerd zich iets van voor de Box, je bent in de Laar en dat ding daar,' Hij wees naar de open deuren van het labyrint, 'Is verboden terrein.' Zo, het standaard riedeltje ook weer gehad. Hij zou alleen maar meer vragen krijgen en terwijl Oliver de jongen nog eens goed bekeek bereidde hij zich er al mentaal op voor.

Nathan wist zijn gedachten te verzetten door de dozen uit de box te tillen. Hij had al opgemerkt dat de persoon die hem kwam helpen een haak had aan zijn handen. Hij zou het tillen niet makkelijker afgaan dan hem en zijn stijve spieren. Even sloeg de paniek over in Nathan en hij begon even de spervuur aan standaard vragen die Oliver ongetwijfeld meer had gehoord. Echter had Nathan de woorden nog niet uitgesproken of hij sloot zijn ogen. Hij haalde langzaam aan dieper adem en zijn vuisten balden zich krachtig tot het bloed wegtrok uit zijn palmen. De spierwitte huid werd weer zijn normale tint toen de kracht er vanaf ging. Ineens opende Oliver zijn mond en Nathan zijn ogen gingen rustig open. Hij luisterde, aandachtig zelfs. Nathan keek naar de box die nog hing als een ondoordringbaar hek naar een leven die hij ooit had gehad. Zijn naam komt later weer boven? Dat is minstens wat makkelijker communiceren. Ineens schoot zijn blik richting de plek waar Oliver naar wees. Nathan zette een paar stappen om het beter te zien. ‘Een doorgang?’ Nee, een uitgang van deze muren. Het eerste wat Nathan deed was lopen, hij liep echter niet in een rechte baan met hoge snelheid naar zijn uitgang. Hij stond er schuin op, de uitgang was vrij smal in verhouding met de muren. Zijn blik gleed naar de doodlopende diepe bemuurde straat die er liep. Even keek hij beduusd naar Oliver. Waarom zouden ze een doodlopend pad verboden terrein maken. Ineens gleed zijn blik terug en zag hij een persoon de hoek omkomen. Even bekeek hij aandachtig naar de gang. Het vertakte zich. Het was dus wel een mogelijke uitgang. Iets leek hem te zeggen dat het niet veilig was daar, dat er zaken waren die je liever niet tegenkwam. Rustig liep ik terug naar de box en tilde een paar van de dozen op die ik kon tillen. ‘Welwelwel,’ sprak hij toen. ‘Als ik dan toch niets weet van wie ik was, kan ik me wanen in angst of het beste er van maken. Niet?’ sprak hij toen. ‘Waar kunnen deze dozen terecht, ik neem aan dat we ze hier niet laten staan,’ sprak hij kalm. Antwoorden kreeg hij vast op langer termijn wel. Hij zou zich netjes mengen in de groep. Deze persoon leek niet goed gestemd, dus zou ovematig vragen hem enkel erger irriteren. En zaten ze niet allemaal in hetzelfde schutije. Misschien was het beter vrienden te maken hier, dan een hoop vijanden.

Een ander probleem zat er nu aan te komen. Dat was dat de onbekende jongen zich wel richting het labyrint in zou begeven en zich niets van Oliver zou aantrekken. ‘Een doorgang?’ Klonk het. Oliver knikte alleen ter bevestiging. Toen de jongen stappen weg zette stond Oliver al half in de starthouding om hem tegen te houden. Maar hij keek alleen, onderzocht de muren waarschijnlijk. Vanuit hier kon je het namelijk niet al te best zien. Oliver begreep het wel, alles was nieuw, het was primitief en je was omringd door metershoge, grijze muren. Maar hij liet niet blijken dat hij het begreep. Je moest niet te aardig worden tegen mensen of ze beschouden je meteen als vrienden. En Oliver had geen vrienden nodig. Hij had aan zijn eigen problemen al genoeg. Zoals de nachtmerries en hallucinaties. De jongen liep terug, Oliver trok zijn wenkbrauw op, wachtend op een reactie. ‘Welwelwel,’ klonk het. ‘Als ik dan toch niets weet van wie ik was, kan ik me wanen in angst of het beste er van maken. Niet?’ sprak hij toen. Oliver haalde zijn schouders op. 'Doe waar je zin in hebt.' Antwoordde hij kort terwijl hij toekeek hoe de jongen een paar dozen oppakten. Het was een praktisch iemand dus. Fijn, die hadden ze namelijk te weinig. Teveel mensen verwachtte dat alles hier maar gebeurde en dat het magisch tot stand kwam. ‘Waar kunnen deze dozen terecht, ik neem aan dat we ze hier niet laten staan,’ Oliver kon niets zelf dragen dus hij ging de jongen voor. 'Deze kant op.' Hij wees in de verte naar een hut die onder de bomen stond. Daar werd het meeste opgeslagen. 'Als het eten is moet je het laten staan, dat halen de cooks wel op.' Zei hij simpel terwijl hij verder liep en zich toen omdraaide om te praten tegen de jongen, terwijl hij bleef lopen. 'Je mag het labyrint best in, nadeel is dat ze je wel straffen en je een ledemaat kan verliezen.' Een grijns speelde op Olivers lippen terwijl hij zwaaide met de handloze arm. Gewoon even bang maken. Het was zo totaal niet gegaan maar dat hoefde de jongen niet te weten.

Hij draaide met zijn ogen toen hij zag hoe Nathan het woord 'auw' met zijn mond vormde. Nou dat hielp erg veel met zijn revalidatie, hij voelde zich al stukken beter. 'Het labyrint is verboden terrein, behalve voor de toegewezen mensen.' Waar hij er een van was geweest. Misschien nog steeds, maar hij vertikte het om er nog een stap binnen te zetten. ‘Kijk naar de situatie, we zijn al met beperkte goederen en beperkte mensen. Iedere persoon die een ledemaat verliest of zelfs compleet wegvalt is een persoon die meer eten kan produceren dan hij of zij wegneemt,’ sprak hij kalm. ‘Het is zonde zo’n persoon te moeten verliezen in het labyrinth, als het zo gevaarlijk is,’ sprak hij kalm, nou dat was bemoedigend. Het motiveerde Oliver echt. Nee, het gaf hem alleen maar een groter rot gevoel. Hij wist dat hij weinig kon, maar dat hoefde deze nieuwe Greenie er niet verder in te stampen. Hij deed de deur open zodat de ander naar binnen kon en de dozen neerzette. Oliver leunde tegen de deurpost aan terwijl de jongen bezig was. ‘Dus je bent ook de doolhof ingegaan, begrijp ik?’ Oliver knikte nadenkend. 'Niet veel te beleven, gewoon meterslange muren en gangen. En monsters.' Hij had niet heel veel zin om nog meer uit te leggen dus wees hij met zijn hand richting de box waar nog een paar dozen stonden. 'En ik denk dat het beter voor je is als je je betweterige bek dichthoud en gewoon doet wat je gezegd word. Jij bent de nieuweling, niet ik.' Hij zuchtte en wachtte tot de jongen weer uit de schuur was om de deur dicht te doen en weer richting de dozen te lopen.