Not the perfect moment...[Evan]

Evan had het weer voor. Een nacht met dromen over Grievers, de Maze en andere dingen waar hij zich druk over maakte. Hij schoot weer wakker. Dat overeind schieten had hij niet moeten doen, want zijn hangmat begon waarschuwend te wiebelen. Evan probeerde zich vast te grijpen aan het ding en kreeg het, op de één of andere ongelooflijke manier, voor elkaar om rond te draaien met zijn hangmat en vast te blijven hangen. Geërgerd keek hij naar de grond die nu vlak onder hem hing. Hij zat een beetje gevangen in zijn eigen hangmat, maar niet voor lang. Hij begon zichzelf uit het ding te wurmen, maar de hangmat kon de druk niet aan en het touwtje waarmee het aan de boom bevestigd was schoot los. En dus viel Evan, voor een tweede keer deze maand, met zijn neus op de grond. Deze keer was het harder dan de vorige keer en Evan meende iets te horen kraken. Hij hoopte dat zijn neus niet gebroken zou zijn, want dat zou er echt niet leuk uitzien. Zijn neus, nog niet voldoende hersteld van de vorige keer dat hij ruzie had met zijn hangmat, begon automatisch weer te bloeden en Evan kreunde geërgerd. Het begon al te schemeren, maar het was naar zijn idee nog veel te vroeg om uit bed te komen. Of nou ja, uit bed… Hij kwam overeind, sloeg zijn hand om zijn neus en keek boos naar de hangmat. Hij zou het touwtje straks wel weer bevestigen aan de boom. Hij zuchtte, draaide zich om en begon dan maar richting het huisje te lopen waar de douches waren. Hij vloekte en mopperde geërgerd terwijl hij zijn nu hevig bloedende neus, waarbij er natuurlijk weer enkele druppels op zijn witte shirt kwamen die hij aandeed voor te slapen, stevig vasthield met één hand die binnen luttele seconden doorweekt door bloed was. De donkerharige jongen liep de trap op, nog steeds mopperend. Hij nam aan dat iedereen nog sliep omdat het vroeg was en dat toch niemand hem kon horen schelden. Geërgerd gooide hij de deur open… om vervolgens tegen de naakte rug van een meisje te kijken. Zijn wangen werden rood, zijn pupillen verwijdden zich en langzaam deed hij een stap achteruit terwijl mond nu ook rood begon te worden van het bloed dat nog altijd uit zijn neus stroomde. Shit!

Voordat hij er al iets aan kon doen, verschenen er blosjes op zijn wangen. Hij was vrij opgelucht dat ze het douchegordijn dichttrok. Terwijl zij zich klaarmaakte, rende hij gauw naar de wastafel en boog zich voorover. Hij spuugde het bloed dat in zijn mond was gegleden uit, boog zich tot diep onder de kraan en zette deze aan. Hij was opgelucht dat het bloed er nu in elk geval af was, kwam overeind en greep naar een donkerblauwe handdoek die zich in de buurt bevond. Terwijl hij zijn neus dichtkneep om het bloeden te stoppen depte hij met de handdoek voorzichtig tegen zijn neus aan zodat het overige bloed weg zou gaan. Hij deed een stap opzij toen het meisje, aangekleed en wel, tevoorschijn kwam en zich naar de wastafel begaf. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen of doen, dus keek hij maar opzij. Hij durfde eigenlijk nauwelijks oogcontact met haar te maken omdat hij haar daarnet zo goed als naakt had gezien. Hij beet op zijn onderlip en wachtte af tot ze iets zou zeggen. En dat gebeurde. ‘Nee,’ zei hij snel om die leugen van de baan te krijgen. ‘Ik eh… had ruzie met mijn hangmat.’ Het klonk echt zo stom. Anderen zouden waarschijnlijk op een normale manier uit hun hangmat kunnen, maar hij bleef er in vaststeken en belandde dan op de grond, waarmee hij natuurlijk weer zo’n situatie als dit creëerde. Hij zuchtte. ‘Sorry dat ik opeens zo binnen kwam vallen…’ Hij liet even een stilte van een paar seconden vallen. ‘Mijn neus bloedde echt hard en ik dacht dat er niemand was.’ Het klonk een beetje stom omdat hij, als hij erg stil was geweest, het water gewoon had kunnen horen stromen, maar hij had onderweg nogal gevloekt en gemopperd, dus dat gedeelte was al onmogelijk voor hem geweest. ‘Dus eh… Moet ik even weggaan zodat jij je verder kunt eh… opmaken?’ Wist hij veel wat die meisjes anders in de badkamer deden.

Evan had haar een toegeeflijke glimlach geschonken toen ze aangaf dat het niet slim van hem was. Nee, dat was het zeker niet, maar hij kon er toch niks aan doen dat zijn hangmat steeds besloot om hem te irriteren? Hij wist zeker dat het ding het gewoon op hem gemunt had. Of dat iemand het ding zo had gemanipuleerd dat hij er steeds in vast kwam te zitten. Zijn gedachten gleden even naar de jongens die hij laatst vreselijk kwaad had aangesproken toen hij bij Lex was, maar hij sprak zichzelf meteen streng toe met het feit dat hij niet zo moest hallucineren. Hij was wel vrij opgelucht dat het meisje er geen probleem van maakte dat hij haar zowat naakt had gezien en hij fronste verbaasd met zijn wenkbrauwen toen hij haar antwoord hoorde. Wat was het nut om je haren goed te doen als je toch ging slapen? Dan lagen ze toch weer in de war als je wakker werd? Net toen hij dat wilde zeggen, zag hij haar blauwe plekken. Zijn blik gleed naar haar been en hij zag dat deze dik was. ‘Hé,’ mompelde hij zacht. ‘Je bent gewond.’ Zonder dat hij zichzelf kon tegenhouden gleden zijn vingertoppen naar haar schouder en raakte daar de huid zachtjes aan. Zijn blik gleed naar haar been en hij vroeg zich af wat ze had gedaan. ‘Hoe kom je daaraan?’ Hij hoopte dat ze het niet vreselijk van dat hij haar dat vroeg. Zijn hand gleed weer terug van haar schouder en zijn vingertoppen knepen zijn neus nog harder dicht toen het bloed weer dreigde te stromen. Nog een paar minuten en hij zou eens proberen om ze voorzichtig los te laten, beloofde hij zichzelf.

Evan stak zijn hand meteen op in een verontschuldigend gebaar toen ze haar schouder wegtrok. ‘Sorry,’ zei hij, maar dat kwam er niet zo soepel uit als hij had gehoopt omdat hij zijn neus nog steeds dichtkneep met zijn vingers. Hij moest even wennen aan het feit dat er ook meiden waren die het niet prettig vonden als ze aangeraakt werden. Hij ging dit feitje op proberen te slaan in zijn hersenen zodat hij het later zeker niet per ongeluk opnieuw zou doen. Hij fronste zijn wenkbrauwen even toen ze antwoord gaf. ‘Hoe…?’ Hij kapte zijn woorden echter af. Wie weet wilde ze er helemaal niet over praten. Als ze er over wilde praten, dan zou hij haar daar zelf wel over laten beginnen. Net als bij Lex wilde hij geen dingen gaan pushen. Als hijzelf iets meemaakte waar hij niet graag over wilde praten, vond hij het ook niet leuk als anderen hem zouden pushen en daarom zou hij het nu zelf ook niet doen. Hij probeerde voorzichtig te kijken of zijn neus nog hevig bloedde door zijn hand weg te halen. Ondertussen bedacht hij iets zodat hij het meisje af zou leiden. ‘Mijn naam is trouwens Evan,’ sprak hij en hij glimlachte. Zijn hand vloog echter meteen weer naar zijn neus toen hij het warm voelde worden ten teken dat het bloed dadelijk weer ging stromen. Hij had het dan ook nog geen vijf minuten dichtgeknepen, maar dat kwam omdat hij veel te veel praatte. ‘Ik zou je graag een hand willen geven, maar dat lijkt me nu niet zo gepast.’ Hij verwees uiteraard naar zijn bloedneus en grinnikte even.

Evan beet kort op zijn onderlip nadat het meisje vertelde hoe het was gebeurd. Dat het ging om een zelfmoordpoging was wel duidelijk. Waarom zagen mensen hun kansen in de Glade toch zo slecht in? Oké, het was niet geweldig en het feit dat er zich Grievers achter die muren bevonden was gewoon ronduit creepy, maar je kon er toch het beste van proberen te maken? Ze waren immers niet alleen. Ze hadden elkaar en ze zouden elkaar steunen in goede tijden. Hij besloot om van dat alles maar niks te zeggen, want die woorden zou ze vast al wel vaker aangehoord hebben en hij wilde haar ook absoluut niet irriteren. ‘Mooie naam,’ zei Evan automatisch toen hij hoorde wat haar naam was. Hij had tegen Lex ook gezegd dat ze een mooie naam had, maar hij vond veel namen best wel mooi. Ayla was een korte naam, maar daardoor zeker niet minder mooi. Hij vond zijn eigen naam ook best wel geslaagd. Het had erger gekund. ‘Echt?’ vroeg hij haar verbaasd toen ze haar woorden over de bloedneus sprak. ‘Ik dacht dat je juist rechtop moest gaan zitten en dan je neusbotje dicht moest duwen.’ Hij begon te lachen. Hij liep naar de wastafel toe – die ietsje lager stond dan zijn rug – en leunde daartegen terwijl hij, zoals Ayla had verteld, zijn hoofd vooroverboog als hij een boek las. ‘Als het niet werkt ben jij wel diegene die me slecht advies heeft gegeven, hè,’ zei hij plagerig tegen haar. Zijn blauwgrijze ogen keken haar plagend aan. Hij voelde dat het bloed nu naar zijn neusgaten begon te stromen en hield het stevig tegen door zijn neusbotje haast in elkaar te drukken. ‘Ik denk dat ik mezelf de volgende keer vastknoop aan een boom in plaats van dat ik op zo’n hangmat ga liggen. Veel te gevaarlijk,’ zei hij en hij grinnikte even. Eigenlijk was het geen wonder dat zijn bloedneus nog niet over was, gezien hij hier de hele tijd aan het praten was met Ayla.

‘Ik zal erover nadenken,’ zei hij plagend. ‘Misschien sla ik je wel gewoon neer met een stok.’ Ook hij knipoogde plagerig naar haar. Daarna zweeg hij weer. Het zou waarschijnlijk meer door het praten komen dat het nog niet werkte dan dat het echt aan zijn houding lag. Hij nam aan dat beide tactieken – zowel die van hem als van Ayla – juist waren om een bloedneus te stoppen. Hij richtte zijn blik weer op het meisje toen deze een antwoord gaf op zijn woorden en een kleine grijnsde vormde zich om zijn lippen. Hij wilde een antwoord geven, maar dan ging zijn bloedneus natuurlijk nooit over en dus maakte hij even een teken dat hij niets kon zeggen. Daardoor vulde een stilte de badkamer zich en na een paar minuten durfde Evan zijn neus los te laten. Zijn neus voelde vochtig aan, maar hij voelde het bloed in elk geval niet meer stromen en hij glimlachte naar Ayla. ‘Ik geloof dat het zo goed als over is,’ glimlachte hij. Hij pakte een stuk papier, veegde het laatste restje bloed onder zijn neusgaten weg – omdat het anders gewoon geen zicht was om naar te kijken – en gooide dat papiertje weg in de prullenbak. Hij richtte zijn ogen op het meisje voor hem. ‘Hoe wist je dat trouwens van die bloedneus?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Heb jij soms ook momenten dat je je dingen kunt herinneren in verband met iets medisch?’ Zijn stem klonk redelijk opgewonden. Misschien had hij iemand gevonden die ook Med-Jacker wilde worden.

Hoe meer hij nadacht over het feit dat ze beiden hetzelfde hadden, hoe meer opgewonden hij werd. Als Ayla werkelijk dingen kon herinneren dat verband hield met iets medisch en hij kon dat ook, dan zou hij eindelijk iemand gevonden hebben met wie hij zijn eigen ervaringen kon delen. Misschien, als ze de verantwoordelijke voor de Med-Jackers zouden aanspreken, zouden ze wel gelijktijdig Med-Jacker worden! Maar goed, hij moest nog niet te hard van stapel lopen. Hij had de verantwoordelijke nog niet eens gevonden en hij moest ervoor zorgen dat hij genoeg kennis had om te worden. Als hij de verantwoordelijke zou vinden, moest hij zichzelf kunnen bewijzen. Hij knikte begrijpend op wat Ayla zei. ‘Ja, soms weet je het inderdaad gewoon meteen. Heel raar is dat,’ zei hij tegen haar. Op haar vraag knikte hij. ‘Ik heb soms wel eens dat ik ’s avonds in mijn hangmat lig en dat ik die dag dingen heb zien gebeuren op de Glade waarop ik makkelijk een oplossing kan verzinnen over hoe het probleem opgelost moet worden. Dan ken ik een paar behandeling zomaar uit mijn hoofd. Heel vreemd is dat,’ zei hij en hij grinnikte, hopend dat hij nu niet al te opschepperig overkwam. Zo wilde hij namelijk absoluut niet overkomen, maar als ze werkelijk hetzelfde voorhadden, konden ze beter zo veel mogelijk ervaringen delen naar zijn idee. Hij merkte dat zijn neus echt was gestopt met bloeden en keek naar zichzelf in de spiegel. Snel fatsoeneerde hij zijn haren en grinnikte even. ‘Jullie meisjes zijn niet de enige die ijdel zijn kan ik met trots zeggen,’ zei hij en hij grinnikte even. Daarna liep hij naar de deur zodat hij plaats kon maken voor haar. Hij had geen idee wat ze verder wilde doen of dat ze nog verder over heel dat medische gebeuren wilde praten, dus wachtte hij maar tot ze verder zou gaan over hetzelfde onderwerp of een nieuwe zou aansnijden.

Evan had een begrijpend knikje gegeven op Ayla’s woorden. Misschien dat hij dat binnenkort ook wel kon. Dat als hij een verwonding zag gebeuren dat hij meteen raad wist. Het zou vooral van zijn adrenaline af moeten hangen en of hij op dat moment helder kon denken. Hij wist dat hij veel kalmte en zelfbeheersing had, maar hij wist niet of dat ook nog zo was in paniekerige situaties waarbij hij, als hij iets verkeerds deed, een leven op het spel kon zetten. Hij wist dat Med-Jacker waarschijnlijk een drukke job zou zijn en ook eentje met veel stress, dus hij zou maar beter zorgen dat hij die druk aankon. Zijn blauwgrijze ogen gleden naar haar toen ze sprak en hij grijnsde. ‘Zo erg zie je er nu ook weer niet uit hoor. Volgens mij heb je nog niet veel aan je uiterlijk gedaan en ik vind dat je nog steeds knap bent.’ Hij grinnikte even, maar hij voelde de blosjes wel op zijn wangen komen. Het was niet de eerste keer dat hij een meisje per ongeluk knap noemde. Hij had dat ook al eens bij Evangeline gedaan, maar toen had hij het toch ietsje subtieler gezegd en was het ook niet zo bewust geweest. Deze keer had hij het wel bewust gedaan. Waarom? Geen idee. Hij was iemand die anderen goed in hun vel wilde laten voelen en hij nam aan dat het op deze manier wel zou lukken. De bruinharige jongen keek naar Ayla. ‘Maar ik ben inderdaad blij dat ik een jongen ben. Hoef ik mijn benen tenminste niet te scheren en zo,’ zei hij grijnzend tegen haar. Niet dat hij een idee had of ze dat deed en of ze hier scheermesjes hadden in de Glade. Baardgroei en een snor had hij nog geen last van, dus hij kon het niet met zekerheid zeggen.

Evan beet op zijn onderlip. Hij wist wel dat hij haar ongemakkelijk had laten voelen. Hij zou zichzelf ook geen houding kunnen geven als iemand tegen hem zei dat hij knap was. Niet dat er veel mensen hier waren die dat gauw zouden doen. Hij zou ook niet in zien waarom, want zo knap was hij nu ook weer niet. Oké, hij vond zichzelf nu ook weer niet lelijk, maar knap was iets heel anders. Hij moest dan ook eerlijk toegeven dat hij op dat gebied heel erg bescheiden was. Hij grinnikte toen ze een antwoord gaf. ‘Ik wist niet dat ze dat soort dingen hadden in de Glade,’ zei hij eerlijk tegen haar. Hij vroeg zich af of ze ook iets hadden meegegeven voor als de dames hier hun maandelijkse periode hadden. Hij huiverde bij het idee dat het niet zo was en probeerde daar vooral niet al te veel aan te denken. Hij wreef over zijn achterhoofd en dwong zijn gedachten om vooral niet te veel daar aan te denken. ‘Ze schijnen hier in de Glade nog best wel veel te hebben van persoonlijke verzorging,’ zei hij zo luchtig mogelijk. ‘Het had erger gekund.’ Dat laatste mompelde hij. Hij wist hoe velen dachten over de Glade en hij dacht er zelf ook zo over, maar het was toch ook goed als ze een paar voordelen uit deze plek zouden halen? ‘Plus ik denk dat we nog veel mooie dingen kunnen maken van deze plek.’ Hij wist nog niet precies hoe, maar hij wist dat er een mogelijkheid was.