I don't think so

Anthony keek vreemd op toen één of andere gast hem een mand in z'n armen dropte. Wat was dit weer? Hij had nog maar net een klusje achter de rug en kreeg vervolgens weer al een nieuwe doorgespeeld. Wilde ze hem hiermee testen of zo? Hij liep koppig het vel van de maïs planten in en dropte daar ergens de mand, waarna hij zich daar in het midden van het veld neer zette. Het was niet dat hij een 'newbie' was dat ze hem zomaar konden behandelen als iemand die van niets afwist. Al die nieuwe dingen nam hij zelfs als een spons op, wat voor vele niet was. Hij wist wat de Glade was, wat The Maze ongeveer was en hij wist wie er hoger als hem in rang stond. En op dit moment was dat dus iedereen, aangezien hij nog steeds als nieuweling gezien werd, de naamloze. Even ging zijn blik naar de grote grijze muur van The Maze die te zien waren boven de maïs door. Hij had er al veel van gehoord, maar allemaal leken ze het zelfde te zeggen. Een doolhof, meters hoge muren en wezens waarvan niemand wist wat ze waren. Daar was hij wel veel mee. En dan was er nog dat ding dat niemand erin mocht, behalve de runners dan. Daar kwam het weer, het gevoel dat hij op niet al zijn vragen een antwoord had. Hij zette zijn handen achter zich en leunde wat naar achter, terwijl hij zijn ogen strak op de muur gericht hield.

Eerst Ayla, daarna open.

Anthony richtte zich bijna direct op toen de stem van Ayla plots te horen was. . 'We moeten allemaal werken,we moeten op elkaar kunnen vertrouwen en dus ook samen werken.' Hij ving de mand met een enkele beweging op, maar bleef echter wel zitten waar hij zat. 'Want als niemand zou werken zouden we het niet overleven' Even draaide hij met z'n ogen toen ze zich terug omgedraaid had en vervolgens enkele maïskolven op de grond gooien. Hij trok zichzelf koppig recht en raapte de kolven op, waarna hij ze in de mand stak. Even boog hij zachtjes voor haar. "Beter?" zei hij met een sarcastische grijns, waarna zijn gezicht zich terug strak trok. "Ik weet goed genoeg wat ik moet doen, prinses. Ik ben niet zo achterlijk zoals andere hier misschien wel zijn." mompelde hij er nog achter, waarna hij zich omdraaide en verder de maïs in liep, zonder verder iets te doen natuurlijk. Constant maïs plukken was niets voor hem.

Anthony had halt gehouden toen hij plots de punt van een mes tegen zijn rug voelde. Wilde ze die richting uit? Als ze het spelletje zo wilde spelen kon hij dat ook. 'Waag het me niet zo nog eens te noemen.', De kwade, maar uitdagende toon was hem niet ontgaan. Misschien ze het er niet voor, maar Anthony nam het wel zo op. 'En als je niet doet wat ik zeg mag je even in The Well zonder eten en drinken', Hij zette een stap naar voren en draaide zich vervolgens naar haar om. Even ging zijn blik naar het mes dat ze in haar handen had. "Denk je misschien dat ik niet een dag zonder eten en drinken kan?" merkte hij droogjes op. "Ik denk dat je beter eerst eens de mensen straft die echt iets fout doen. Zoals andere bedreigen." Hij kneep nu zijn oogjes tot spleetjes. Van alle mensen in The Glade was Ayla wel degene waar hij een hekel aan had en die gedachten waren blijkbaar wederzijds.

Dan zou ik maar iets nuttigs gaan doen zoals de andere Gladers helpen.' Hij haalde even zijn mondhoek op in een kleine grijns toen ze afweek van het Well-plan. Wel, dit bleek nog makkelijker te gaan dan hij dacht. 'En oké,het kan me niks schelen dat je maïs afdoen maar saai vind,maar ga dan opzoek naar een andere klus. Bijvoorbeeld de dieren voederen,of hun stallen doen.', No way dat hij zich daarmee ging bezig houden. 'Maar doe iets nuttigs.' Hij knikte kort op haar laatste woorden, alsof het hem niet veel meer kon schelen. "Ik zal zeker íets nuttigs gaan doen." zei hij, waarna hij de mand met maïskolven neerzette en weg liep van Ayla, weg van haar in de gaten houdende ogen.

Anthony liep gewoon strak door toen hij Ayla's stem hoorde. 'Ik ga niet weg tot dat jij écht werkt.' Een zucht ontsnapte langs zijn lippen. Hij had gewoon geen handen om gewassen te verbouwen. Ze tintelden naar iets anders, maar hij wist niet wat. Ondertussen was hij bijna bij het einde van het maïsveld. "Je lijkt precies op een geest die iemand opjaagt, Ayla." mompelde hij geïrriteerd, zijn blik nog steeds voor zich gericht, richting het einde van het veld.