Pilot

Het was donker in de kleine ruimte waar ze zich bevond. Het geluid van rammelend ijzer en iets mechanisch waren het enige wat ze eerst opmerkte. Verdwaasd knipte met haar ogen. Wat? Plotseling werd ze zich bewust van het feit dat ze zich bevond in een kleine donkere ruimte, en een claustrofobisch gevoel bekroop haar. Ze schoot half overeind - waarbij ze haar hoofd stootte - en kroop in een hoekje. Ze trok haar knieën op en hield haar handen tegen haar oren, en bleef zo zitten, wachtend tot het voorbij was. De angst werd steeds erger, en ze dreigde een complete paniekaanval te krijgen. Wanneer hield dit nou op? Hoelang ging ze nog naar boven? Ging ze überhaupt wel naar boven? Wat nou als het nooit stopte? Dan zou ze waarschijnlijk sterven van de dorst. Maar wat gebeurde er dan met haar familie? Wacht .. welke familie? Iedereen had toch familie? Waarom kon ze zich de hare dan niet herinneren? Gefocust dacht ze na, maar er kwamen geen details in haar op. Alleen hoe alles normaal was, maar niets .. persoonlijks. Zelfs niet haar eigen naam? Ze kroop nog verder in elkaar, tot het ding plotseling tot stilstand kwam. Verward maar bang keek ze voorzicht om zich heen. Het was stil geworden, maar het was nog steeds donker. Wat gebeurde er? Hield dit ooit op? Plotseling hoorde ze weer een geluid. Eerst een soort .. zoemer, en vervolgens weer mechanisch gerommel maar anders dit keer. Langzaam maar zeker verscheen er een witte streep boven haar, en het duurde even totdat ze realiseerde dat het licht was. Licht! Dat betekende dat hier een einde aan kwam! De streep werd breder en breder, en het blonde meisje hield een hand voor haar ogen om deze te beschermen tegen het plotselinge licht. Het geluid stopte, en het dak van de kooi was nu helemaal open. Echter kon ze nog niets zien, vanwege het felle licht. Ze knipperde even met haar ogen. Wat was daar?    

Haar ogen wenden langzaam maar zeker aan het licht, en al snel kon ze een blond meisje dat op haar neerkijk onderscheiden. Ze leek iets jonger dan zijzelf, maar zag er vriendelijk uit. "Hey," Hoorde ze het meisje zeggen. Haar eigen naam schoot haar nog steeds niet te binnen: iets wat vreselijk verwarrend was. Ze had geen idee van wat er allemaal gebeurde, en alles aan haar houding straalde verwarring en schok uit. Ze kwam voorzichtig overeind, en opende haar mond om het meisje terug te begroetten en van alles te vragen. Echter kwamen er geen woorden. Wat? Ze probeerde het opnieuw, maar weer niets. Was dit ook iets wat hierbij hoorde? Was het normaal dat ze niet kon praten? Een brok kwam op in haar keel, en ze wilde het uitschreeuwen - maar dat ging natuurlijk niet. Smekend om hulp keek ze weer naar het meisje. Dit was verschrikkelijk.

[Even voor de duidelijkheid, ze is dus stom - als in ze kan niet praten - maar dat kan ze zich niet herinneren]

Het meisje boven haar begon bezorgd te kijken, en ze besefte zich dat het er voor omstanders ook raar uit moest zien - iemand die probeert te praten, maar daar niet in slaagt. "Gaat het?" Hoorde ze het jongere meisje zeggen. Nee, natuurlijk ging het niet! Ze stond zonder te weten hoe ze hier überhaupt gekomen was op een compleet willekeurige plek, in een rare metalen soort van doos en kon zich helemaal niets herinneren. En dan kwam daar ook nog eens bij dat ze om een of andere reden niet kon praten. Wat dacht zij wel? Oke, het was natuurlijk niet haar schuld, en voor haar was het waarschijnlijk ook heel raar. Ze keek op, en deed haar uiterste best om niet in huilen uit te barsten. Voorzichtig schudde ze haar hoofd. Haar angstige ogen en verwarde houding zeiden waarschijnlijk al genoeg. Wanneer zou haar spraak eigenlijk terugkomen? Zou deze überhaupt wel terugkomen? Wat nou als ze zo al was voordat dit alles gebeurde? Allemaal vragen voor later. Eerst hier maar eens uit komen.

Terwijl het verwarde meisje nog stond te paniekeren, sprong het andere meisje ook de metalen kooi in waarin ze hier was aangekomen en ze nog steeds in zat. Het jongere meisje liep naar haar toe, en gaf haar een soort halve knuffel. Ook al was het vrij ongemakkelijk, toch putte ze troost uit het gebaar. Het herinnerde eraan dat ze niet alleen was - hopelijk. Het andere meisje zag er een stuk rustiger uit, en wist waarschijnlijk meer over wat er allemaal aan de hand was. "Ben je je stem kwijt?" Nee, hoe kwam ze erbij? Het meisje bleef wel stomme vragen stellen. Maar goed, voor haar was het waarschijnlijk ook een rare situatie. Rosie knikte voorzichtig - dat kon ze in ieder geval nog normaal duidelijk maken. Wacht eens even, Rosie? Was dat haar naam? Als ze zich haar naam al kon herinneren, zou er dan later nog meer terug komen? Die kleine herinnering gaf haar weer een beetje meer hoop, en ze dwong zichzelf om even rustig adem te halen. Het kwam wel goed.

Het meisje leek het moeilijk te vinden om haar te begrijpen. Dit was natuurlijk logisch: Rosie begreep zichzelf amper, laat staan dat anderen dat deden. De situatie op zich was al verwarrend genoeg, maar het feit dat ze zich niet duidelijk kon uiten en geen vragen kon stellen maakte het niet veel makkelijker. "Zullen we maar naar boven gaan?" Vroeg het meisje. Oke, dat was misschien wel handig. Dan kon ze eindelijk zien waar ze terecht was gekomen. Het was allemaal wel heel veel in één keer. Welk probleem de meeste aandacht verdiende was haar niet helemaal duidelijk. Het praat-probleem kon niet zo makkelijk opgelost worden, dus nu maar even kijken naar het volgende: waar en hoe ze hier was gekomen. Rosie knikte dus als antwoord, en wachtte vervolgens af tot het meisje zou gaan.

Het meisje dat haar had ontvangen - haar naam wist Rosie nog steeds niet, maar ze kon er nou eenmaal ook niet echt simpel naar vragen - klom met enige moeite uit de metalen kooi, en Rosie volgde haar voorbeeld. Ze plaatste haar handen op de rand van het ding, en ze trok zich met moeite omhoog, en zwaaide haar benen over de rand. Toen ze eenmaal uit het ding was stond ze op, en klopte ze even de aarde van haar broek af. Nu pas bekeek ze wat ze eigenlijk bij zich had. Niets, behalve haar kleren en het kettinkje om haar nek. Ze droeg een rood-wit gestreept shirtje en een lichtblauwe skinny-jeans. Het kettinkje was zilverkleurig, en er hing een klein lichtblauw steentje aan. Vervolgens keek ze om zich heen. Ze bevond zich in een soort weide. Een stukje verderop kon ze een bos zien, en er waren enkele mensen een stuk verderop. Maar het meest opvallend waren de enorme, grijze muren die de plek overschaduwden. Wat .. wat was dat? Zaten ze hier opgesloten? Vragend keek ze naar het meisje. Hopelijk had deze meer antwoorden.