Verhaal

I. Groentje
Met een schok werd hij wakker. Het was donker, en verschillende boxen om hem heen rammelden. Voor een moment zag hij niks - zijn ogen moesten nog wennen aan het donker. Hij voelde harde, ijzeren pinnen onder zich; het waren de metalen stangen die de kooi om hem heen maakten. Door het getril van de kooi deed het metaal pijn aan zijn gewrichten, maar hij had niet genoeg ruimte om te bewegen. Hij knipperde, en haalde vluchtig adem van angst. Voor zijn ogen gewend konden raken aan de duisternis, stopte de kooi met een schok. Even was het stil, en klonk er niks anders dan het gedreun van zijn hartslag in zijn oren. Zijn blik schoot omhoog toen met luid kabaal de deuren boven hem werden geopend. Het licht deed pijn aan zijn ogen, en hij moest ze afdekken. Verschillende gezichten keken hem aan, maar hij herkende er geen één. En toen realiseerde hij zich dat hij geen idee had wie híj eigenlijk was.
Een meisje stapte direct naar voren en sprong de kooi in. Met een plof landde ze op het metaal. De klap trilde door tot waar hij zat, en hij voelde opnieuw het metaal tegen zijn botten kletteren.
“Zo, groentje,” begon het zwartharige meisje met een bitse toon, terwijl ze boven de zittende jongen uittorende en op hem neerkeek. Even leek ze hem te bekijken, maar haar gezicht stond strak, waardoor ze geen idee had wat er in haar omging. Dat leek voor dat moment de enige aandacht die ze aan hem wilde besteden, want ze richtte zich op de dozen die aan de andere kant van de kooi stonden. “Heb je een naam?” Ze had niet de moeite genomen zich om te draaien en hem aan te kijken terwijl ze hem die vraag stelde.
Voordat hij antwoord had kunnen geven op die vraag, verscheen het gezicht van een ander meisje bij de deuren. “Dag groentje.” Ze had een brede grijns op haar gezicht en hurkte naar de grond om de afstand tussen hen twee te verkleinen. “Moet ik hem rondleiden, Ayla?”
Het oudere meisje dat naast hem in de kooi stond, blijkbaar Ayla genaamd, keek op en schudde haar hoofd. “Check jij de kratten maar. Ik kon alleen de voorste rij controleren.” Haar stem klonk koel en bevelend, en nadat ze haar commando’s had gegeven, klom ze uit de kooi. Toen de jongen weer naar het bruinharige meisje keek, zag ze hoe ze achter Ayla’s rug om met haar ogen rolde. “Ayay, kapiteit.”
Al die tijd had de jongen niks anders gedaan dan verbluft naar de twee meiden kijken. Beiden hadden ze hem groentje genoemd. De denigrerende ondertoon had hem ongemakkelijk doen voelen, en ergens maakte het hem zelfs een beetje pissig. Hij veegde zijn haar uit zijn gezicht en stond langzaam op. De twee meiden stonden te babbelen alsof hij er niet was, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij zojuist in een kooi wakker was geworden en hier terecht was gekomen. Maar.. waar was hij eigenlijk terecht gekomen? Hij trok zichzelf uit de kooi. Eenmaal op het gras keek hij om zich heen. Het uitzicht overweldigde hem. Hij stond op een enorm grasveld met aan één kant een stuk bebossing. Alles was omringd door een gigantische muur, die hem duizelde als hij naar het hoogste punt ervan tuurde. Duizelig ging hij door zijn knieën en leunde met een hand op de grond. Even sloot hij zijn ogen, en keek daarna vanaf deze laagte om zich heen. Zijn botten deden nog steeds pijn van het metaalwerk van de kooi.
"Wat is dit?" Zijn stem klonk schor, waarschijnlijk van de spanning. Met zijn bruine ogen keek hij naar de twee meiden om, die nog steeds flink aan het overleggen waren over wat dan ook. Hoe konden ze zowaar negeren dat er een vreemdeling in een kooi hier terecht was gekomen als het de normaalste zaak van de wereld was!
Achter hem kwam Ayla uit de kooi geklommen. “Welkom in de Laar.”