Don't say a word.

In plaats van vroeg op te staan zoals hij vroeger deed kwam Oliver de laatste tijd als een van de laatsten zijn hangmat uit. Vaak ook nog niet eens uitgerust. Met een grauw en vermoeid gezicht was de jongen langzaam de treden die naar de boomhut leidde aan het beklimmen. Vannacht had hij vrij goed kunnen slapen, een paar uur achter elkaar, maar de dromen die hij had gehad, hadden hem al bij het opstaan een vermoeid gevoel gegeven. Hij wilde nadenken, ergens nadenken waar hij er zeker van was dat hij niet werd gestoord. De Deadheads was misschien ook wel een goede plek geweest, maar vanuit daar kon je altijd het rumoer van de laar horen, bovenin op het plateau niet. Met een kleine moeite hees Oliver zich op de planken en nam hij een moment om over de laar uit te kijken, de grijze muren zoveel mogelijk negerend. In kleermakerszit ging hij iets wat van de rand af zitten en zette hij zijn hoofd in zijn handen met zijn ogen gesloten. 'Denk Oliver.'[ Mompelde hij terwijl hij met moeite de beelden van vannacht naar boven haalde. Elke keer waren ze hetzelfde, fel licht, onbekende gezicht, iets wat leek op rood haar, een soort operatie tafel en dan duisternis. Waarom werkte deze beelden zoveel op hem in? Waarom kon hij ze niet gewoon van zich af schudden? 'Wicked, Waarom stond er overal Wicked?' Mompelde hij afvragend en hij kauwde op zijn lip. Terwijl de jongen zo in gedachten zat had hij niet door dat er ondertussen iemand anders bij hem was.

[Evangeline]

Het middageten was over. Eindelijk. Gelukkig had ze dat ook weer doorstaan. Ze verheugde zich erop alles van zich af te zetten in haar werk, en begon met gretige passen op weg naar de Bloodhouse. Haar mes was bij iedere stap die ze zette duidelijk voelbaar tegen haar been, sinds ze het zakje ervan met een dun koordje aan haar broek had geknoopt. Het voelde fijn haar kostbare bezit dicht bij zich te hebben. Ze keek toe hoe dauwdruppels haar schoenen doorweekten, terwijl ze het grasveld overstak. Ze fronste. Dat was ook voor het eerst, vochtig weer in de Glade. Ze poogde poolshoogte te nemen van de lucht, te kijken of er sprake was van bewolking, maar in haar weg omhoog, ving haar blik iets anders. De blonde jongen zat in de Tree House. Oliver leek in een bepaald soort meditatiehouding in een trans gezakt te zijn. Evangeline zag hoe zijn mond bewoog en hij dus in zichzelf zat te mompelen. Ze dacht dat zijn ogen gesloten waren, maar vanaf waar ze stond kon ze het niet duidelijk zien. Evangeline beet op de binnenkant van haar wang en nam een besluit. Haar gezellige onderonsje met Oliver had haar sinds de tijd was verstreken niet losgelaten. Of tenminste, wat hij haar gezegd had. Met grote passen liep ze naar de ladder, om die geoefend maar zonder al te veel geluid te beklimmen; ze wilde hem niet storen. Oké, ze wilde hem wel storen, maar ze wilde niet dat hij haar zou zien en totaal dicht zou klappen. Of haar nóg eens aan zou vliegen. Boven aangekomen, hees ze zichzelf in het trappengat en kwam voorzichtig overeind. Zachtjes rustte ze de zijkant van haar onderrug tegen de reling en spitste haar oren. Juist op het perfecte moment. 'Wicked, waarom stond overal Wicked?' Wicked. Was dat niet wat er op de voorraden die ze de Box binnenkregen stond? Wicked, Wicked, Wicked. Ze kende het. Het was als een oud kinderliedje, waarvan de tekst voor altijd in haar hoofd zat gesleten, maar de melodie verloren geraakt ergens aan het eind van haar jeugd. Ze bracht een hand naar haar hoofd en dacht stiekem met Oliver mee. In haar koortsachtige bedenken was ze vergeten dat ze Oliver zou moeten martelen tot hij iets zou zeggen, voor de maanden die ze in onwetendheid had verkeerd. Het maakte haar onbewust van haar omgeving, waardoor ze niet merkte dat ze haar voet verzette en een plank zuchtend begon te kraken. Haar ogen schoten verschrikt open, terwijl ze haar tanden op elkaar zette. 'Wicked. Dat klinkt onheilspellend,' bracht ze uit toen duidelijk was dat hij het gehoord moest hebben. In haar hoofd zond ze een sarcastische dank uit naar de Builders -of waren de Bricknicks hiervoor verantwoordelijk?- voor het verpesten van haar plan hem bruut af te luisteren.

De jongen zat zo diep in zichzelf gekeerd en in zichzelf te mompelen dat hij niet merkte dat iemand anders steeds dichterbij was gekomen. Met zijn linkerhand wreef hij over zijn slaap en hij fronste. Waarom kon hij alles niet goed voor de geest halen? Wat was er zo moeilijk aan om alles steeds opnieuw in zijn hoofd te laten afspelen? Een diepe zucht kwam over zijn lippen en hij stopte even met mompelen. Net toen hij zijn mond weer open wilde doen hoorde hij achter zich het gekraak van een plank. Verschrikt keek Oliver achterom en wilde hij op zijn rechterhand leunen, alleen was de jongen even vergeten dat hij die niet meer had en hij viel op zijn rug. 'Fuck.' Mompelde hij. Hij schoof wat verder van degene af toen hij zag wie het was. Uit alle personen moest het Evangeline zijn. De jongen sprong op en zette nog een stap achteruit, tot hij bij de rand van het plateau kwam. 'Wat moet je.' Beet hij het meisje kwaad toe. Hij was hun vorige gesprek nog niet vergeten en als ze nu ineens interessant kwam doen gooide hij zich liever van het plateau af dan dat hij zijn verhalen ging delen.

Van de schrik viel de jongen op zijn rug. Ze moest op haar lip bijten om niet te grinniken, want toegegeven, hij leek op een hulpeloze kever. Ze hield haar gezicht koel terwijl hij vloekend haar kant op keek. Zo te zien was hij ontzettend blij dat uitgerekend zij hem kwam vergezellen. Uiteindelijk eindigde hij aan de andere kant van het plateau, tegen de rand aan, om Evangeline toe te snauwen; 'Wat moet je?' Ze wist heel goed wat ze moest. Dit keer kwam ze niet om vergiffenis vragen, maar om iets anders. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem aan. 'Antwoorden,' respondeerde ze op zijn vraag, al was het waarschijnlijk niet alsof hij hem beantwoord wilde hebben. Ze zuchtte en liet haar handen aan weerszijde van haar lichaam op de balustrade vallen. 'Zie je, Oliver, ik weet simpelweg dat je iets weet. En eigenlijk ben ik er wel voor dat je mij gaat vertellen wat en waarom.' Nonchalant liet ze haar nek kraken door hem van links naar rechts te draaien, en keek hem vervolgens doordringend aan. Ze was vastberaden, over het feit dat ze iets uit hem zou krijgen.

Waarom kon hij nergens met rust gelaten worden? Hij kon letterlijk nergens rustig nadenken. Het irriteerde hem tot het bot en gaf hem het gevoel dat hij nergens veilig was en altijd overal wel bekeken werd of afgeluisterd. Misschien waren zijn gedachtes niet eens meer veilig. Misschien wisten de Creators wel wat hij dacht. Dat zou op sommige momenten wel wat generend geweest zijn. Zodra Evangeline haar mond opentrok wist Oliver wel waar ze voor kwam. 'Antwoorden,' Zei ze hardop zijn gedachtes. Die kreeg ze niet. Niet van hem. Hij wist het zelf ook niet, dus waarom delen? Het zou alleen maar rumoeren verspreiden en mensen bang maken. 'Zie je, Oliver, ik weet simpelweg dat je iets weet. En eigenlijk ben ik er wel voor dat je mij gaat vertellen wat en waarom.' Oliver beet op zijn lip en keek even naar beneden, maar snel hervond hij zijn woedde die hij net had laten zien. 'En ik ben tegen. Uit alle mensen die ik kon kiezen zou jij wel de laatste zijn.' Beet Oliver haar toe terwijl hij met zijn hand tegen de balustrade leunde. Was dit zo moeilijk om te begrijpen?

Waarom had dat mens van een Evangeline altijd een weerwoord, waarom leek het altijd alsof ze wist wat Oliver ging zeggen en dat ze al wist wat ze moest zeggen. Oliver had er moeite mee om de juiste woorden te vinden en te gebruiken, zeker omdat hij niets los wilde laten en hij bang was dat elk woord dat hij zei gemonitord zou worden of iemand een idee zou geven wat hij wist. 'De allerlaatste? Dat geloof ik niet. Ik durf te wedden dat er ergere opties zijn. Hoe denk je dat bijvoorbeeld je Hayhay het zou vinden, wanneer ze erachter komt dat je dit al sinds je haar kent geheimhoudt?' Oliver beet weer op zijn lip en voelde hoe hij een korstje open beet. Ook dat nog. Maar daar stonden zijn gedachtes niet naar. Hij was alweer verzonken in een van de beelden die hem wel helder voor de geest kwam 'Rood haar..' Mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij naar beneden staarde, Evangeline haast compleet vergeten. Zou Hayden? Nee, dat was onmogelijk, er waren vast zat andere mensen met rood haar. Oliver schudde zijn hoofd en ging met de palm van zijn hand langs zijn lip waardoor er een bloedveeg op zijn hand achterbleef. 'Hayden hoeft niets te weten, net als de rest niet, net zoals jij niets hoeft te weten.' Het kwam er minder sterk uit en Oliver had moeite om zijn gedachtes weer op een rijtje te krijgen. Ondanks dat de twee boven stonden, ver van iedereen in het open, voelde hij zich ingesloten en haast claustrofobisch. 'Waarom wil je het überhaupt zo graag weten? Waarom is het voor jou zo interessant?' De harde stem was weer iets terug gekomen, maar was duidelijk niet op zijn hoogste volume. De jongen wilde naar beneden, maar Evangeline moest zo nodig de weg blokkeren.

'Rood haar...' prevelde Oliver, terwijl hij naar beneden keek. Hij leek helemaal in zijn eigen wereld. Enkele seconden wachtte Evangeline ongeduldig af, tot ze overwoog of ze hem daar niet beter eigenhandig uit kon vissen. Gelukkig deed de jongen, nadat hij zijn hoofd had geschud en bloed van zijn gescheurde lip veegde, zijn mond weer open. 'Hayden hoeft niets te weten, net als de rest niet, net zoals jij niets hoeft te weten.' Het was alleen niet wat ze gehoopt had dat hij zou zeggen. Oliver leek zich ongemakkelijk te voelen, maar het deed haar niet zoveel. Hij wist tenslotte dingen, ze had niet al te veel medelijden meer met hem. Ze grimaste liet haar ogen naar de zijne glijden, wachtende tot hij nog iets zou zeggen. Iets zinnigs, het liefst. 'Waarom wil je het überhaupt zo graag weten? Waarom is het voor jou zo interessant?' Even knipperde ze met haar ogen. Vol verbazing liet ze haar voorheen over elkaar geslagen armen langs haar lichaam naar beneden zakken. Ze wist niet hoe ze hier op moest reageren. Uiteindelijk draaide ze haar hoofd weg, slaakte een hoorbare zucht en keek hem aan, ietwat verhit. 'Oliver. Je kunt me niet zeggen dat jij sinds je in de Glade bent aangekomen nog nooit een brandend verlangen naar je herinnering hebt gevoeld... Ik... Je kunt het me gewoon niet wijsmaken!' Toen schudde ze haar hoofd. 'Laat maar. Je weet waarschijnlijk niet eens hoe het voelt.' Ze was hier klaar mee. Dit werkte ook niet. Hij hoefde haar niet alles te vertellen. Zolang hij maar zou zeggen hoe in hemelsnaam hij aan zijn herinneringen kwam. Ze zette een stap richting de trap, maar bleef naar hem kijken.

Zijn ogen gingen even ergens anders heen dan Evangeline. Naar beneden springen kon niet, dat zou zijn dood worden, niet dat hij dat heel erg vond, en Evangeline bewaakte de enige uitgang.  'Oliver. Je kunt me niet zeggen dat jij sinds je in de Glade bent aangekomen nog nooit een brandend verlangen naar je herinnering hebt gevoeld... Ik... Je kunt het me gewoon niet wijsmaken!' Toen schudde ze haar hoofd. 'Laat maar. Je weet waarschijnlijk niet eens hoe het voelt.' Oliver beet weer op zijn lip en keek hoe ze een stap achteruit deed. 'Ik heb het gehad ja. Ik heb een verlangen gehad, daarom was ik het labyrint in gegaan. Maar als je hebt gezien wat ik heb gezien dan wil je de rest van je herinneringen niet meer weten.' Zijn stem was aangezwollen en in zijn woede was hij een paar stappen dichter naar haar toe gelopen. Uiteindelijk stond hij recht voor haar. 'We zijn allemaal fucking proefkonijnen.' Beet hij haar zachtjes toe.  Vervolgens liep hij langs haar heen, ruw tegen haar schouder aanduwend en begon aan de klim naar beneden. Hij was er klaar mee. Evangeline had wat ze wilde hebben, misschien niet in geuren en kleuren maar een samenvatting daarvan.

'Ik heb het gehad ja. Ik heb een verlangen gehad, daarom was ik het labyrint in gegaan. Maar als je hebt gezien wat ik heb gezien dan wil je de rest van je herinneringen niet meer weten.' Zijn stem was luider geweest dan voorheen en de woede die weer was opgekomen was duidelijk van zijn gezicht te lezen. Ze knipperde met haar ogen toen hij dichter naar haar toe kwam gelopen. Toen hij voor haar stond, slikte ze onhoorbaar en hief vervolgens haar kin. Ze wist niet waarom, misschien was het een of ander misplaatst teken dat liet zien dat ze niet bang voor hem was. Maar gelijktijdig voelde ze zijn sterke handen in gedachten weer om haar zo kwetsbaar, blootgestelde keel. 'We zijn allemaal fucking proefkonijnen,' spuide hij. Zelfs toen hij aan haar voorbijgelopen was, daarbij bars tegen haar schouder stotend, bleef ze kijken naar de plaats waar zijn gezicht zojuist was. Te verbaasd om zich te bewegen. Een voor een balde haar vingers zich langzaam tot vuisten. Ze hoorde hoe hij de ladder beklom, op zijn tocht naar beneden. Misschien dacht hij daar niet meer door haar lastig gevallen te worden. Proefkonijnen? Jezus. Als hij nu eens zou wachten... Ze draaide zich om en rende naar het trappegat, waar ze haar hoofd doorheen stak om Oliver de ladder te zien beklimmen. 'Oliver, waag het niet om hem er nù uit te naaien!' Ze zei op een toon waarop hij het goed zou kunnen verstaan, maar de rest van de Glade niet. 'Oliver!' zei ze nog eens, bang dat hij door zou gaan met afdalen. 'Proefkonijnen?' Het woord bleef zich in haar hoofd nagalmen toen ze het zacht hardop had uitgesproken. Ze zwaaide haar benen over de rand en klom een aantal treden naar beneden, tot het plateau van de Treehouse zich onder haar hoofd bevond en ze behendig naar de achterkant van de ladder klom. Zodat ze Oliver in de gaten kon houden. Ze vond het maar niets dat hij onder haar zat.

Hij negeerde Evangelines stem, zijn ogen naar beneden gericht waar de grond langzaam dichterbij kwam. De grond was iets waar hij zich nu op moest concentreren, niet dat hij niet van hoogtes hield, een trap afdalen die een beetje wiebelde en niet al te stevig stond was niet zijn favoriete bezigheid. Hij stopte halverwege en keek omhoog, Eva was ondertussen ook naar beneden aan het klimmen. 'Proefkonijnen ja. Je weet wel, beesten die worden getest of bepaalde dingen over leefbaar zijn of niet. Dat zijn we.' Lichtte hij toe met een geïrriteerde toon terwijl zijn ogen die van Evangeline stonden. 'Als je het zo graag wilt weten, kun je gezellig het labyrint in gaan, lekker theetijd met de Griever.' Het klonk cynisch maar ergens wilde Oliver niet dat hij dit had gezegd. Hoe veel hij het meisje ook haatte, de pijn die hij had doorgemaakt wilde hij haar niet door laten maken. Niemand verdiende dat.

Oliver keek omhoog en staakte -gelukkig voor hen beiden- zijn klim. 'Proefkonijnen, ja.' Ook Eve, hoewel ze nog niet helemaal op gelijke hoogte met hem was, stopte. Ze was bang dat ze iets van zijn kostbare woorden zou missen, en dat hij eindelijk door ging op iets wat ze had gezegd had, zou kunnen betekenen dat hij iets zinnigs ging zeggen. 'Je weet wel, beesten die worden getest of bepaalde dingen over leefbaar zijn of niet. Dat zijn we.' Eve beet op haar lip en keek omhoog, naar de Treehouse. Vervolgens liet ze een hand van de voorheen stevig omklemde trede zakken om uit te hijgen van het snelle klimmen. Ze overdacht zijn woorden. Proefkonijnen. Leefbaarheid. Als een onderzoek. Nee. Een experiment. Of test. De binnenkant van haar mond vulde zich met de ijzerachtige smaak van bloed, dus liet ze haar lip voorzichtig weer onder haar tanden doorglijden. Toen klom ze verder, tot zij en Oliver dezelfde treden deelden, zij aan de ene, hij aan de andere kant. Ze had waarschijnlijk zijn adem op haar huid kunnen voelen, maar daar sloeg ze geen acht op. Zijn ogen priemde in die van haar, terwijl hij haar op cynische toon toewierp; 'Als je het zo graag wilt weten, kun je gezellig het labyrint in gaan, lekker theetijd met de Griever.' Ze sloeg een kort, schamper lachje uit. 'Dus het labyrint, hé? Heeft dat je je herinneringen teruggegeven?' Ze duwde een pijnlijke steek weg, die de gedachten opleverde dat misschien Helena ook dingen wist. Helena was, hoewel ze niet zoveel tijd met haar doorbracht en ze veel drukker bezig was met Max en Siënna wel het dichts bij een vriendin als iemand in de Glade waarschijnlijk zou komen. Ze glimlachte naar de andere kant van de ladder. Vervolgens zette ze een aantal stappen naar beneden, en sprong de laatste treden soepeltjes naar de vaste grond. Het was niet ver meer, dus Oliver had haar vast verstaan toen ze op burgerlijke toon bloedserieus zei; 'Thee en herinneringen zijn anders wel een van de dingen die ik zeer op prijs stel. En ze lijken me nog een goede combinatie ook.' Na haar woorden zette ze haar hand tegen haar hoofd om de zon haar zicht niet te laten belemmeren en keek omhoog naar de jongen.

Ondertussen was Evangeline op zijn hoogte gezakt en hij kon haar nu recht aankijken. Dat was fijner aangezien zijn nek niet alles kon verdragen. Je kon zeggen inderdaad dat het labyrint zijn herinneringen terug had gegeven, maar op een andere manier dan dat Evangeline waarschijnlijk dacht. 'Niet het labyrint. De Griever.' Zei hij verbeten met een klein tikje van onzekerheid in zijn stem. Het onderwerp lag nog altijd gevoelig en Oliver kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij steeds maar weer op Evangeline in ging. Ondertussen was het meisje al naar beneden geklommen en draaide Oliver zich om, om met zijn rug tegen de ladder naar haar te kijken. 'Thee en herinneringen zijn anders wel een van de dingen die ik zeer op prijs stel. En ze lijken me nog een goede combinatie ook.' Oliver draaide met zijn ogen. 'Misschien moet je thee vervangen door helse pijn?' Opperde hij cynisch waarnaar hij ook de trap afdaalde. Hij stond nu recht tegenover haar en zag dat ze een klein wondje op haar lip had gekregen, iemand had het moeilijk dus. 'Als je dat labyrint in gaat om zoiets doms te doen moet er iemand met je mee. Of je gaat er dood.' Mompelde hij wat zachter, het klonk meer zorgelijker. Niet dat hij zoveel om haar gaf, maar nog een dode in de laar kon niemand hebben, hij ook niet.

De Griever dus. Of beter gezegd de steek daarvan, waarschijnlijk. Ze bedacht zich of het haar een rede gaf hem te benijden, het feit dat hij het pas sinds kort wist en dus hetzelfde had doorstaan als de rest van de Glade. Waarschijnlijk niet. Ze wist het niet. Het was moeilijk te oordelen over hoe zij in die situatie zou staan. Grote kans dat ze hier dan al lang weg zou zijn gegaan. Het gekraak van de trap en nog een portie cynisme van Oliver deed haar uit haar gedachten, die zich totaal bij de Maze bevonden, opschrikken. 'Misschien moet je thee vervangen door helse pijn?' Oh ja, er was dat nog. Als hij het haar gewoon zou vertellen, was dat niet nodig. Maar ze was er vrij zeker van dat hij dat niet ging doen. Dan, was het het waard? De informatie? De kans om dood te gaan? Ze had altijd gedacht van wel, had het altijd al vreemd gevonden dat niemand iets deed omdat het de simpele keuze was tussen doodgaan en hier voor altijd gevangen zitten. Nu het zo dichtbij kwam, echter, wist ze het allemaal niet zo zeker meer. Toen hij voor haar stond, zei hij; 'Als je dat labyrint ingaat om zoiets doms te doen moet er iemand met je mee. Of je gaat er dood.' Zijn toon was zacht, en een vreemde emotie bedekte zijn woorden. Het was iets dat ze nog nooit bij iemand gehoord had en plaatsen kon ze het ook niet, maar toch keek ze hem aan, haar wenkbrauwen iets opgewekt opgetrokken. Lang. Te lang. Tot het misschien eindelijk duidelijk zou worden dat ze wel zin had in een field trip naar de Maze. En als er dan iemand mee moest, wie beter dan een (ex-)Runner?

Oliver slaakte een diepe zucht en wreef met zijn hand over zijn ogen. De stomp hing langs zijn lichaam, hij was er nog steeds niet over uit hoe hij met het 'ding' moest bewegen. Aan Evangelines blik te zien had ze wel zin er in om het labyrint in te gaan. Was ze gek geworden? 'Evangeline,' begon hij, 'Je bent gek. Ik zet geen stap in dat labyrint.' Nu zat ze vast. Ze kon moeilijk nu in haar eentje er in gaan, het werd tenslotte haar dood, en ze kon het ook niet aan iemand anders vertellen want dan zou ze duidelijk van het labyrint worden weggehouden. En Oliver had haast doodsangsten voor de enorm hoge muren en de eindeloze gangen. Men zei dat er een uitgang zou zijn, maar het labyrint was gewoonweg te groot om met een klein groepje een uitgang te vinden. Maar er waren simpelweg niet genoeg mensen die voldeden aan de eisen om mee te doen met het zoeken van de uitgang. Zijn ogen gingen vragend naar Evangeline, niet wetend wat haar reactie zou zijn.

'Evangeline, je bent gek,' zei hij toen hij het eindelijk doorkreeg. 'Ik zet geen stap in dat labyrint. Even was het stil. Evangeline bleef Oliver maar aankijken, tot ook hij uiteindelijk zijn ogen vragen op haar richtte. Zijn blik had iets afwachtends. Natuurlijk had ze niet verwacht hem zomaar om te krijgen, al viel het haar tegen dat hij zo'n afkeer tegen de Maze had ontwikkelt. Ze had meer verwacht van zijn Runnerimago. Ze liet haar tong even langs het wondje op haar lip gaan, om tot de conclusie te komen dat deze nog niet dicht was gegaan. Vervolgens richtte ze haar blik weer op. 'Prima,' verbrak ze de stilte, terwijl ze haar armen even hief en ze weer langs haar lichaam liet vallen, om aan te geven dat het niet zo veel uitmaakte. 'Ik vind het goed als je niet meegaat. Maar ik ga. Ik heb je tenslotte niet nodig, ik hoef alleen een Griever te vinden, en volgens mij is dat niet heel moeilijk,' ze grijnsde. Natuurlijk zou hij gaan zeuren over hoe gek ze was. Over hoe ze het alleen niet zou overleven. 'Ik maak liever een einde aan mijn leven dan dat ik nog een dag moet leven met de wetenschap dat ik een leven heb gehad... Hierbuiten.' Om het laatste kracht bij te zetten en ze niet zo goed wist wat ze moest zeggen, maakte haar armen een weids gebaar, om de Glade aan te duiden. Een kleine zucht verliet haar lippen. 'Ik zou het erg op prijs stellen als je hier niemand iets over vertelt, dan zal ik je niet langer lastig vallen,' sloot ze een deal met hem, terwijl haar diepblauwe ogen zich op de zijne pinde. Vervolgens maakte ze aanstalten zich om te draaien.

Hoe was dit hele gesprek uitgelopen op Evangeline die het labyrint in ging? Hoe had hij zich zo ver mee kunnen slepen? Zijn trots waarschijnlijk, zijn achterdochtigheid en zijn irritatie. Sinds de Grieversteek ging alles verkeerd. En hoe. 'Ik vind het goed als je niet meegaat. Maar ik ga. Ik heb je tenslotte niet nodig, ik hoef alleen een Griever te vinden, en volgens mij is dat niet heel moeilijk,' Oliver beet op zijn lip en balde zijn vuist. Die meid was compleet door gedraaid. Toen ze weids met haar armen de Glade aanduidde wist Oliver niet zo zeker meer of ze wel bij haar hele verstand was. 'Ik maak liever een einde aan mijn leven dan dat ik nog een dag moet leven met de wetenschap dat ik een leven heb gehad... Hierbuiten.' Dus zo ging ze het nu doen, chantage. En natuurlijk mocht hij er niets over vertellen, hij kon het ook niet want dan kon hij wel de slammer riskeren, plus mensen zouden het weten. Maar iets anders kwam vrij snel zijn hoofd in. Toen Evangeline zich had omgedraaid deed Oliver zijn mond open. 'Dus je gaat liever dood, zonder iets te weten, in plaats van te leven met de herinneringen dat je een leven had hierbuiten?' Een grijns sierde zijn lippen, het was haast gemeen. Zo kon hij het ook wel spelen.

'Dus je gaat liever dood, zonder iets te weten, in plaats van te leven met de herinneringen dat je een leven had hierbuiten?' Zijn woorden lieten haar zich bedenken. Ze fronste. Dat was niet wat ze zei... Zonder na te denken opende ze haar mond terwijl ze zich omdraaide; 'Ik ga liever dood dan dat ik...' ze staakte haar zin toen ze zijn grijns zag. De vuile schoft. Evangeline sloot haar mond en kneep haar ogen tot spleetjes. Wat wilde hij bereiken? 'Laat maar,' wuifde ze het op langzame, achterdochtige toon weg. 'het is niet belangrijk.' Ze moest haar handen tot vuisten ballen, wilde ze voorkomen dat ze de stupide grijns van zijn gezicht af zou slaan. Ze wist niet wat er te lachen viel, ze was hier serieus over. 'Luister, het maakte me serieus niet uit wat jij doet, als ik dat labyrint maar in kan.' Natuurlijk hoopte ze dat hij mee zou gaan. Als het erop aankwam, was sterven toch eerder onaangenaam dan heroïsch. Maar ze zou zich er oprecht voor interesseren alleen te gaan, mocht ze hem echt niet over kunnen halen. Als hij dacht dat het een of andere zieke grap was, moest hij dat zelf maar weten. Zij ging. Ze bleef haar blik op hem richten, zonder iets te zeggen. De stilte was snijdend, maar ze zou het niet zolang volhouden tot ze een zwak punt had gevonden en hij toe zou geven.

Zijn grijns werd alleen maar breder toen hij zag dat Evangeline er totaal niet tegen kon. Nu was het zijn beurt om even te kunnen genieten. Hij likte zijn lippen even en keek haar aan, wachtend op haar reactie. 'Luister, het maakte me serieus niet uit wat jij doet, als ik dat labyrint maar in kan.' Natuurlijk had mevrouw alleen dat doel voor ogen. Echter had ze niet door dat het labyrint ingaan in haar eentje haar dood werd. En Oliver wilde dat niet op zijn geweten hebben, daarbij zou hij waarschijnlijk ook niet meer welkom zijn in de laar. Hij zette een paar passen in haar richting, zodat hij op gespreksafstand stond. 'Goed. Ik ga met je mee,' gaf hij uiteindelijk toe, duidelijk niet blij met de keuze, 'Op één voorwaarde.' Zij haar ding, hij zijn ding. Oog om oog, tand om tand. 'Als ik je ooit nog eens nodig heb, maakt niet uit bij wat, dan doe je het.' Beet hij haar zachtjes toe. Nu moest hij alleen nog langs de med-jackers om een spuit te regelen, of ze zou het niet halen.

Oliver zette een paar stappen naar haar toe, en zei toen; 'Goed. Ik ga met je mee.' Voordat haar achterdochtige blik een grijns kon worden, wachtte ze af. Hij kon niet zomaar toegeven. Er zat vast een addertje onder het gras. Misschien wantrouwde Evangeline mensen te snel, maar in sommige gevallen was dat een goede eigenschap. Zoals toen hij inderdaad een tweede keer zijn mond opendeed om zijn voorwaarden en eisen te stellen. 'Als ik je ooit nog eens nodig heb, maakt niet uit bij wat, dan doe je het.' Hij zei het zachtjes, en op dwingende toon. Evangeline sloot even haar ogen en beet op haar lip. Vervolgens keek ze hem aan. Natuurlijk was er nog iets. En nee, ze wilde niet zijn slaafje zijn, maar ja, ze had zijn hulp nodig wilde ze het overleven en wat was er nu erger -Wat dingen voor hem moeten regelen of de rest van haar leven deze frustraties iedere dag opnieuw moeten beleven? Langzaam knikte ze. 'Deal,' zei ze zakelijk. Toen draaide ze haar hoofd iets schuin en hief haar wenkbrauwen. 'Dus, wanneer vertrekken we?' Ze kon het niet helpen dat een mondhoek zich optrok in een asymmetrisch, triomfantelijk grijnsje. Eindelijk. Ze zou eindelijk krijgen waarvan ze vanaf dag een al zo naar verlangde.

Zijn hart maakte een sprongetje toen hij Evangeline het woord hoorde zeggen. 'Deal,' klonk het zakelijk. Even kon Oliver het niet laten een boosaardige grijns te laten zien, maar deze werkte hij al vrij snel van zijn gezicht af en hield het weer in een neutrale plooi. Niet alleen om de vreugde dat hij Evangeline daartoe had kunnen krijgen te verbergen, maar ook zijn onzekerheid. Hij ging het labyrint weer in, iets wat hij nooit had gewild. Hij haatte zichzelf dat ze hem zover had kunnen krijgen. Maar hij had haar ook ergens kunnen krijgen dus beiden hadden ze geprofiteerd. Zijn gezicht ging echter grimmiger bij het zien van Eva's lach. 'Zomenteen. Ik moet nog even wat regelen.' Hij hoefde niets te regelen, het was gewoon uitstel. 'Ik zie je wel over een half uurtje denk ik.' Met die woorden draaide hij zich om, om in de richting van de homestead te lopen. Hij hield zijn rug zo veel mogelijk recht en liep met snelle passen om de afstand zo veel mogelijk te verbreden tussen hem en dat afzichtelijke monster.