Let's be alone together.

Wat onrustig lag de jongen in zijn hangmat te draaien. Dan weer op zijn linkerzij, dan weer op de rechter. Hij sliep, al was het licht. Maar of het ook zo prettig was, zag er duidelijk niet uit. Oliver was onrustig, zoals hij de afgelopen nachten ook onrustig had geslapen. Deze avond was niet erger dan de anderen, al leek de droom langer te duren. Uiteindelijk schoten zijn ogen net als de vorige keren open zodra de duisternis in de nachtmerrie toetrad. bezweet en even gedesoriënteerd schoten zijn ogen in het rond. De sterren die hij normaal altijd zag als hij 's nachts wakker werd waren er niet omdat iemand doodleuk had bedacht een verdieping boven op de homestead neer te zetten. De jongen zuchtte en ging met een hand door zijn kleffe haar dat met een paar sprieten tegen zijn voorhoofd zat aan geplakt. Zou hij naar haar toe gaan? Het liefst wilde hij gewoon iemand die zich over hem kon ontfermen, hij wilde gewoon zijn zorgen even vergeten, hij wilde de complete nachtmerrie vergeten.
Stilletjes stapte Oliver uit zijn hangmat en op blote voeten zocht hij zijn weg tussen de rest naar de ene hangmat die ver van iedereen lag. Even twijfelde hij, beet op zijn lip, maar besloot door te gaan. Oliver schudde aan de schouder van de roodharige. 'Hayden?' Fluisterde hij terwijl hij half over haar heen gebogen stond. Hopelijk zou ze niet schrikken.

[HAYDEN]

Hij zag hoe Hayden van hem schrok en vervolgens uit haar hangmat viel. Meteen zette Oliver een stap achteruit en wist hij even niet wat hij moest doen. Zou hij moeten helpen? Maar Hayden leek het niet zo erg te vinden om op de grond te liggen. Oliver voelde zich schuldig en hij friemelde wat aan een los draadje van zijn shirt. 'Sorry.' mompelde hihij zachtjes. 'Het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken.. ik..' Hij stopte met praten en ging met de palm van zijn hand over zijn bezweette voorhoofd. Dit was een stom idee geweest, wat was er in godsnaam in zijn hoofd omgegaan om dit te doen. 'Laat maar. Ga maar weer slapen.' Oliver draaide zich om en wilde weglopen, terwijl hij stiekem hoopte dat Hayden hem zou tegenhouden.

Bijtend op zijn lip bleef Oliver staan. Waarom was hij op het idee gekomen om naar Hayden te gaan. Zwak was het. Hij was gewoon weer stom bezig. De jongen kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. 'Ik..euhm..Sorry.' Mompelde Oliver met een schuldgevoel. Hij had Hayden wakker gemaakt gewoon weg omdat hij een nachtmerrie had gehad. Beste reden ooit. Het was niet de zielige toon die hem overhaalde maar zijn eigen gedachtes. Ze waren beiden wakker dus als hij niet gewoon alles vertelde was het gewoon een gemiste kans. De jongen draaide zich om en trok Hayden dicht tegen zich aan. Hij legde zijn kin op haar hoofd en sloot zijn ogen. 'Sorry.' Mompelde hij weer. Oliver kon geen woorden vinden om uit te leggen waarom hij haar had wakker gemaakt, maar de omhelzing van Hayden liet hem wel beter voelen.

Een flauwe grijns sierde zijn lippen toen hij Hayden hoorde. Dat wist hij heel goed, maar zijn doen was sinds de Griever steek zwaar veranderd. De eens zo vrolijke, ietwat verlegen, en optimistische Oliver was verdwenen en had plaats gemaakt voor iemand die hij zelf nog niet eens kende. Hij stond op toen Hayden aan hem trok en ging in haar hangmat zitten. Zo heel veel zin in staan had de jongen niet. 'Nachtmerrie?' Oliver knikte alleen, zijn ogen neerslaand. Moest hij dit Hayden vertellen? Hij beet op zijn lip en keek vervolgens op toen Hayden verder praatte. Weetje nog wat we deden toen ik een nachtmerrie had?' Zonder dat hij het kon tegen houden speelde er een glimlach op zijn gezicht. 'Gingen we toen niet sterren kijken? Ik weet nog toen ik in de bloodhouse lag dat je mij had beloofd dat we dat gingen doen.' De glimlach was over gegaan naar een speelse grijns. Hij bewoog de hangmat wat op en neer, wachtend op Hayden's antwoord.

De vraag die Hayden stelde kon hij niet beantwoorden, tenminste, hij wílde hem niet beantwoorden. Gewoonweg omdat hij haar dan van streek zou maken en het haar alleen maar vragen zou doen stellen. Dat wilde hij niet, niet nu ze zo in de weer was met kussens en dekens pakken. Ze gingen het dus ook nog eens doen ook. Het maakte de glimlach op Olivers gezicht alleen maar groter. Waarom wist Hayden altijd wat ze moest doen om hem op te vrolijken, maar zodra Hayden naar hem toe kwam wist hij nauwelijks wat hij moest doen. De jongen volgde haar naar buiten en voelde haar lippen op de zijne toen Hayden de dekens en kussens had neergelegd en haar armen om zijn nek had geslagen. Oliver beantwoorde haast gretig de kus en zijn hand gleed over haar onderrug. 'En ik heb dit gemist.' Fluisterde hij op zijn beurt met een speelse grijns terwijl zijn hand over haar billen heen gleed.

Gewoon zoals het nu was, met Hayden, onder de sterren en in een mood die hij de afgelopen dagen alleen maar had kunnen dromen, was voor Oliver een van de geweldigste momenten na zijn genezing. Hij wist wat Hayden wilde en eerlijk gezegd had hij daar ook geen bezwaar tegen. Het leidde hem af van alle zorgelijke gedachten die door zijn hoofd kolkten en hem telkens weer probeerde af te leiden. Maar voor nu kon Oliver die aan de kant zetten en legde hij zich naast Hayden neer op de dekens. Zijn ogen dwaalden even naar de sterren maar gingen vrijwel meteen weer terug naar Haydens gezicht. 'Weet je, die sterren stralen helemaal niet zo geweldig zoals jou.' G od, kon het nog meer cliché? Maar het maakte Oliver niets uit. Hij kroop wat dichter tegen Hayden aan en bewoog wat lokken haar uit haar gezicht. De speelse grijns lag nog steeds op zijn mond terwijl zijn hand van haar gezicht langzaam naar beneden gleed.

Zijn ogen glinsterden terwijl hij Haydens hand over zijn lichaam voelde gaan. Hoe lang was dit nu al geleden? Te lang. 'Ik ben meer van het doen dan van het zeggen.' Antwoordde hij haar plagende toon terwijl zijn hand haar borst vond en er in kneep. Een overweldigend gevoel kwam naar boven, iets wat hij al te lang miste, te lang niet gevoeld had. Waarom had Hayden altijd zo'n geweldige werking op hem? Hij beantwoorde haar kus en beet speels in haar lip. Oliver bewoog zich zo dat hij boven Hayden zat en zijn ogen schitterden. De nachtmerrie van net was hij compleet vergeten, hij had alleen oog voor Haydens lichaam. Hij voelde hoe hij hard was geworden en alles in hem schreeuwde om er vol voor te gaan.

Zijn ogen bestudeerde haar boven lichaam gretig nu haar shirt er niet meer was. De nachtelijke kilte sloeg even tegen zijn eigen, blote borst aan maar hij negeerde het. Hij voelde zijn wangen gloeien maar ook dit negeerde hij. Hij had alleen maar oog voor dit moment, voor Hayden. 'Ik denk dat mijn nachtmerrie van vanavond is veranderd in een droom.' Zei hij speels terwijl hij met zijn hand door haar haren ging. Oliver was nooit iemand die eigenlijk de eerste stap zette, hoe graag hij dat ook wilde doen, zijn verlegenheid speelde altijd parten met hem.

[Sorry dit was het enige wat ik eruit kon krijgen]

Zijn ogen staarden naar de hemel die vol met sterren was toen hij van Hayden afgleed. Hij was bezweet en ademde zwaar. Maar dat maakte hem niet uit, het was onvergetelijk geweest en het was iets wat hij liever in zijn gedachtes had dan de verschrikkelijke nachtmerries die hij elke nacht meemaakte. Oliver moest lachen bij het horen van haar Grieverdom. Hij zwaaide met de stomp van zijn hand. 'Ik heb mijn hand al geofferd, dankjewel.' Zei hij met een grijns en hij sloeg een arm om heer heen toen ze tegen hem aan kroop. 'Kan het niet gewoon altijd zo zijn, vrolijk, rustig, prettig gewoon een veilig gevoel, gewoon wij samen.' Olivers grijns ging over in een zwakke glimlach terwijl hij naar boven staarde. 'Ik weet het niet.' Zei hij uit alle eerlijkheid. 'Je weet hoe veranderd ik ben. Ik kan niet elke dag zijn zoals het deze avond was Hayden, ik kan het niet meer opbrengen.' Het klonk meer gebroken dan hij had gedacht en hij slikte een brok in zijn keel weg. Na zo'n geweldige tijd te hebben gehad was het niet het beste idee om hierover te beginnen.

De jongen zuchtte, half opgelucht half een emotie die hij niet helemaal kon plaatsen. Waarom bleef Hayden hem maar verbazen, op de meest onlogische momenten had ze geduld en leek ze hem te begrijpen. Terwijl hij op zijn beurt niets anders kon doen dan chagrijnig zijn. Hoe kon ze het met hem uithouden? 'I love you too.' Hij genoot van zijn hand op haar heupen maar trok zich terug, zo geweldig voelde hij zich ook niet meer daarbij voelde Oliver hoe de energie langzaam weer uit hem sijpelde. 'Sorry.' Mompelde hij, wegkijkend. 'I'm just not in the mood anymore.' Met die woorden trok hij zichzelf even overeind om half in het donker tastend zijn broek te vinden en deze aan te trekken. Dat was iets comfortabeler. Hij legde zich weer naast Hayden neer, niet zeker wetend of hij zijn arm om haar heen moest slaan. Dus staarde hij wat ongemakkelijk naar de sterren, die elke avond hetzelfde leken.

Een flauwe grijns sierde zijn lippen, hij was afgeleid door de lucht met zijn sterren en had niet helemaal gehoord wat Hayden zei, maar aan haar gegiechel te horen moest het vast iets grappigs geweest zijn. Met een zucht kwam hij iets omhoog om het shirt van Hayden te zoeken en deze aan haar te geven. Vervolgens lag hij weer met de stomp van zijn arm op zijn buik, zijn hand ondersteunde zijn hoofd. Toen hij Haydens lippen op de zijne voelde sloot hij even zijn ogen, een warm gevoel ging door zijn lichaam heen. Oliver kroop omhoog terwijl zijn hand tastend over haar lichaam ging. Toen hij uiteindelijk doorhad wat hij aan het doen was nam hij abrupt afstand. 'Sorry.' Mompelde hij terwijl hij met zijn hand langs zijn lip ging. Hij ontweek haar gezicht en staarde naar de grond, als het niet zo donker was geweest had je duidelijk kunnen zien dat hij een blos op zijn wangen had gekregen. Waarom was hij verder gegaan als hij een minuut geleden nog had gezegd dat hij het niet wilde? Wat was er met hem? Zijn hand ging weer snel door zijn haar en vervolgens wreef hij in zijn ogen. 'Ik weet niet wat er is met me..' Er kwam een brok in zijn keel en hij sloot zijn mond, nu had hij het al helemaal verpest.

Natuurlijk had hij het helemaal verkloot, daar was hij nu eenmaal goed in. Hij beet op de binnenkant van zijn lip en keek weg van Hayden, die duidelijk er ook geen zin in had als hij zo door ging. Maar zijn humeur was er gewoon weer compleet uit. 'Sorry Hayden, maar ik kan mijn humeur niet telkens omslaan naar de gewenste stelling.' Beet hij haar toe. Vrijwel meteen had hij spijt van wat hij had gezegd maar zijn mond open trekken wilde hij ook niet meer. Even was hij aan het dubben of hij nu weg zou gaan of niet, maar dat leek hem niet zo heel handig aangezien hij dan alleen maar Hayden zou tegenwerken. Even wierp hij een blik op haar, maar keek vrijwel meteen weer weg, richting de deuren van het labyrint die over een paar uur weer open zouden gaan. Zo heel veel zin om nu bij iemand in de buurt te zijn had Oliver niet meer.

Oliver wilde zijn mond open trekken om zijn excuses aan te bieden maar Hayden was hem al voor. Echter niet met de aardigste woorden. Hij sloot zijn mond vrijwel direct en keek haar met half samengeknepen ogen aan. Haar woorden raakten hem en hij wist dat hij fout zat, maar ze gaf hem vrijwel niet de kans om er op in te gaan. Niet dat hij dat van plan was. Hij zou het alleen maar erger maken. Dus hij hield zijn mond en keek haar niet met zijn vriendelijkste blik aan. Echter toen ze weg liep wilde Oliver wel zijn mond open doen. 'Jij moet eens een keer stoppen met dat bitchy gedoe van je en dingen accepteren!' Riep hij haar kwaad na, wetende dat het niet veel zou helpen. Nog even bleef de jongen zitten, tot hij er uiteindelijk genoeg van had, zijn shirt pakte en woedend terug naar de homestead liep om in zijn hangmat te ploffen. 'Fucking bitch.' Mompelde hij zacht. Het maakte hem niet uit of Hayden hem zou horen, voor nu was zijn concentratie op slaap gericht.