W-what?

Registratiedatum : 30-06-15

De wereld om haar heen schudde. Haar vingertjes zaten vastgeklemd rond de spijlen van de kooi waarin ze zat. Haar knokkels waren wit weggetrokken en ze was helemaal verkrampt. Haar ogen had ze dichtgeknepen en haar mond vormde een ronde. Het meisje moest aan het schreeuwen geweest zijn, maar was er zich niet van bewust dat er geen geluid meer uit haar mond kwam. Rosaline probeerde niet al te heftig mee te schokken met de bewegingen die de box maakte. De blondine was volledig gedesoriënteerd. Alles deed pijn, ze kon helemaal niet meer helder denken. Haar emoties namen het over, wat een grote warboel was. Haar hoofd stond op springen van het schudden en de pogingen stil te zitten. Ze bleef nog een tijdje onbehagelijke houding zitten voordat ze doorhad dat ze stilstond. Rosaline verschoof een stukje, doodsbang dat het allemaal opnieuw zou beginnen. Voorzichtig opende ze haar blauwgrijze ogen. Er was meer licht dan dat ze verwacht had. Er moest ergens een uitgang zijn, maar ze was veel te angstig om een actie te ondernemen. Trillend bleef ze zitten, wachtend op een redding van rust.

Registratiedatum : 04-06-15

Het alarm van de Box ging af. Eleanor keek even om zich heen, maar er waren verder nog een Laarders in de buurt. Zelf was ze toch dichtbij de Box, dus ze liep ernaartoe en trok aan de zware deuren. Langzaam zwaaide de deur open en zonlicht viel op het meisje dat in de Box was. Eleanor schrok. Dat meisje zag er wel heel jong uit, nog jonger dan zij! Tot nu toe had ze alleen maar oudere kinderen gezien. "Hallo", zei Eleanor tegen het meisje. "Wacht, ik kom naar beneden." Ze ging op het randje van de Box zitten en liet zich naar beneden zakken. Ze stak haar hand uit naar het meisje om haar overeind te helpen. "Gaat het? Het is een beetje een oncomfortabele rit geweest, waarschijnlijk." Ze kon zich haar eigen tochtje in de Box nog wel herinneren. Het laatste stukje tenminste, want alles van daarvoor was één grote leegte in haar hoofd. Ze wilde bijna vragen hoe het meisje heette en bedacht zich toen dat dat een beetje nutteloos zou zijn.

Registratiedatum : 30-06-15

Het zonlicht liet haar alles duidelijk zien. Het was groter dan dat ze gedacht had. Er dwarrelden rode en zwarte vlekken over het beeld. Met een paar keer knipperen waren haar ogen aan het licht gewend en kon ze het meisje voor haar duidelijker zien. 'Hallo' was het eerste dat ze zei. Ze kwam naar beneden en stak een hand naar haar uit. Rosaline keek met grote ogen naar haar op. Door de verwarring bleef ze het meisje aanstaren. Na een kleine eeuwigheid veegde ze haar klamme handen af aan haar broek, pakte haar hand en trok zich omhoog. 'Gaat het? Het is een beetje een oncomfortabele rit geweest, waarschijnlijk.' het duurde een tijdje voordat ze doorhad dat het ging over de vreselijke, huiveringwekkende, nachtmerrieachtige gebeurtenis van een paar minuten geleden. 'Eu..Ja.' haar stem klonk schor. Het kleine meisje stond te bibberen op haar benen. Haar hand had nog steeds die van haar redder vast. Door het vastklemmen deed het pijn haar vingers te strekken. Haar hoofd voelde vreemd leeg aan. Ze fronste, het was alsof ze in lucht greep.

Registratiedatum : 04-06-15

Het meisje was even stil. 'Eu..Ja', zei ze toen schor. Het arme kind stond helemaal te trillen. Eleanor legde een hand op haar schouder en glimlachte. "Oké", zei Eleanor en ze haalde even diep adem. Ze moest dit op zo'n manier uitleggen dat het er niet voor zou zorgen dat het meisje in paniek zou raken. "Op dit moment herinner je je waarschijnlijk helemaal niets. Dat is volkomen normaal, maar ik ben bang dat het zo blijft. Je naam komt nog wel terug, waarschijnlijk morgen, maar misschien later vandaag al." Ze wist niet of er een precies aantal uren was dat het altijd duurde of dat het per persoon verschilde. Hoe dan ook, het was tijd om haar hieruit te krijgen. Ze keek even rond. Er stonden zoals gewoonlijk wat kratten. Ze maakte voorzichtig haar hand los uit die van het meisje en gebruikte een krat als opstapje om uit de Box te klimmen. Ze draaide zich daarna om naar het meisje. "Kom maar", zei ze. "Lukt dat zo?" Ze stak haar hand uit. Het andere meisje was nog kleiner dan zij en de Box was vrij diep, dus misschien had ze wat hulp nodig.

Registratiedatum : 30-06-15

'Oké,' het leek alsof ze iets ging uitleggen, dus hielt ze haar mond. 'Op dit moment herinner je je waarschijnlijk helemaal niets. Dat is volkomen normaal, maar ik ben bang dat het zo blijft. Je naam komt nog wel terug, waarschijnlijk morgen, maar misschien later vandaag al.' het meisje deed niet alsof ze een grapje maakte. Haar naam? Ze wist inderdaad haar naam niet meer. Langzaam ging haar hand naar haar hoofd, alsof ze haar herinneringen pakken kon. Haar náám. Er welden tranen op in haar ogen, die ze snel weg knipperde. Als ze het zo hoorde, kon ze hier nog een tijdje zitten. Niet dat ze wist waar ze anders naartoe moest. 'Kom maar' haalde ze haar uit haar pijnlijke pogingen iets te herinneren. Met voorzichtige stapjes ging ze naar haar toe, je wist maar nooit, zie dat ze vergat hoe je moest lopen. 'Lukt dat zo?' vroeg haar vinder terwijl ze haar hand weer aanbood. Rosaline knikte en provoceerde een lachje. Wat aardig van haar om iemand die van helemaal niets wist te helpen, vond ze. Al iets minder trillend nam ze haar hand aan en stapte op de krat. Het laatste stukje hees ze zichzelf op. Het meisje had zich niet voorbereid op wat ze zou zien. Het gras was groen - het leek wel alsof het heel lang geleden was dat ze gras had gezien- en er waren andere mensen. Ze knipperde even, het idee dat dat ook plots kon verdwijnen uit haar hoofd was beangstigend. Nadat ze van de nieuwe aanblik bekomen was wendde ze haar zachtjes naar het meisje. Het leek alsof ze hier vertrouwd was, dus als zij ook niets herinnerde, zullen de andere, nog onbekendere mensen dat ook wel niet. De gedachte was zo ontmoedigend dat de tranen spontaan terug begonnen prikken. 'Bedankt.' snufte ze.

Registratiedatum : 04-06-15

Het meisje klom de Box uit en keek rond. "Welkom", begon Eleanor met een weids gebaar naar de omgeving, "in de Laar." 'Bedankt', snufte het meisje. Niet huilen, ga alsjeblieft niet huilen, dacht Eleanor toen ze de van tranen glanzende ogen van het meisje zag. "Je hoeft je geen zorgen te maken, deze plek is best fijn. Zie het als een nieuw leven en maak je niet te veel zorgen over wat er hiervoor was. De Laar is een goede plek om te leven." Niet voor iedereen, dacht ze, denkend aan Noah. Niet iedereen hield het hier uit. Maar eerste indruk was belangrijk. Als ze het meisje er in kon laten geloven dat ze hier gewoon een goed leven kon hebben, zou het wel goed komen, toch? "We zijn hier met een hele groep. Jij bent volgens mij de jongste tot nu toe, de oudsten zijn denk ik zo rond de twintig. Iedereen heeft een baantje en het is hier best gezellig. De koks zijn goed." Ze glimlachte. Als ze het zo zei klonk het best onbezorgd. Eleanor geloofde dat het ook onbezorgd kon zijn als men zich wat minder druk zou maken om hieruit komen. "Er is één heel belangrijk ding dat je moet weten", zei ze. Ze beet op haar lip. Dit ging iets minder positief klinken. "Het labyrint. Zie je die hoge muren? Er zitten vier deuren in en achter die deuren is het labyrint. Daar mag je niet naar binnen gaan. Alleen de runners mogen dat. Er zitten... wezens in het labyrint die je niet wilt tegenkomen, maar ze komen niet in de Laar." Vraag me niet waarom, terwijl de deuren wijd open staan. Ze werd zelf nog wel eens zenuwachtig van die open deuren. "Ga ik te snel?" Het was nogal veel informatie in een korte tijd, misschien...

Registratiedatum : 30-06-15

Ze moest gemerkt hebben dat Rosaline het niet echt naar haar zin had, want ze begon met een hele tekst dat ze zich geen zorgen moest maken. Het blonde meisje knikte terwijl ze verder babbelde als teken dat ze volgde 'We zijn hier met een hele groep. Jij bent volgens mij de jongste tot nu toe, de oudsten zijn denk ik zo rond de twintig. Iedereen heeft een baantje en het is hier best gezellig. De koks zijn goed.' ze glimlachte er nog bij ook, alsof ze een receptioniste was die haar hotel toch in goed daglicht wou stellen, maar 'de jongste' vond haar aardig, dus glimlachte ze terug. Er is één heel belangrijk ding dat je moet weten,' ging ze verder. Het meisje trok haar wenkbrauwen vragend op, dat klonk niet goed. 'Het labyrint. Zie je die hoge muren? Er zitten vier deuren in en achter die deuren is het labyrint. Daar mag je niet naar binnen gaan. Alleen de runners mogen dat. Er zitten... wezens in het labyrint die je niet wilt tegenkomen, maar ze komen niet in de Laar.' ze liet het zachtjes tot haar doordringen. Dus die deuren, waren nu openingen? En runners? Wat waren runners? Wezens...die alleen runners willen tegenkomen en niet de laar in gaan, zoals de meesten hier niet het labyrint ingaan. 'Ga ik te snel?' vroeg ze nog. Rosaline schudde haar hoofd. Ze had het liever dat ze het nu wist dan dat ze er nog achter moest vragen. 'Wat zijn runners?' vroeg ze zachtjes aan het meisje. 'Weet jij hoe je heet?' fluisterde ze een stuk stiller. Ze moest haar best doen niet te hard te vissen naar haar naam, het ging wel vanzelf komen, toch?

Registratiedatum : 04-06-15

De greenie schudde haar hoofd. Mooi. Eleanor wist uit ervaring dat het behoorlijk overdonderend was om hier aan te komen en al die nieuwe informatie over je heen te krijgen. 'Wat zijn runners?' vroeg het nieuwe meisje zacht. "Ah, de runners. Dat is een van de beroepen hier. Er zijn er nu twee van, Helena en... Erik", legde Eleanor uit. "Zij verkennen iedere dag het labyrint." Ze zoeken de uitgang, dacht ze erachteraan, maar ze durfde het niet hardop uit te spreken. Ze had immers net gezegd dat er gevaarlijke wezens in het labyrint zaten. Ze keek weg van het meisje en richtte haar blik op de muren. Als ze zei dat Helena en Erik de uitgang zochten, zou dit al helemaal een vreselijke plek lijken voor de greenie. Waarom zouden mensen immers hun leven wagen op zoek naar een uitweg als het elven hier ook prima was? 'Weet jij hoe je heet?' vroeg de greenie toen. Eleanor knikte. "Ik ben hier nu... een week, ongeveer en mijn naam kwam al de dag na mijn aankomst terug. Ik heet Eleanor." Maar Eleanor wat? Mensen hoorden ook een achternaam te hebben, ze wist het zeker, al kon ze met geen mogelijkheid voorbeelden van achternamen verzinnen. "Zoals ik al zei komt jouw naam morgen ook wel terug. Of vandaag al, dus. Tot die tijd word je hier greenie genoemd, sorry."

Registratiedatum : 30-06-15

'Ah, de runners. Dat is een van de beroepen hier. Er zijn er nu twee van, Helena en... Erik," antwoordde ze. Het meisje wist er nog steeds bar weinig mee. 'Zij verkennen iedere dag het labyrint.' dat was duidelijkere info, al was het wat tegenstrijdig met het niet-in-het-labyrint-gaan. Ze was te in beslag genomen met alles rond haar heen en de woorden die in haar hoofd nestelden om er echt aandacht aan te besteden. Ze zat er niet meer. 'Ik ben hier nu... een week, ongeveer en mijn naam kwam al de dag na mijn aankomst terug. Ik heet Eleanor.' zei Eleanor. Rosaline stond ervan versteld dat ze er maar een week was, het leek wel alsof ze er al jaren woonde. 'Zoals ik al zei komt jouw naam morgen ook wel terug. Of vandaag al, dus. Tot die tijd word je hier greenie genoemd, sorry.' het excuus was een beetje slapjes. Greenie, ze kon er wel uit opmaken wat het betekende. Toch een geluk dat haar hersens het nog deden. Het klonk echt verschrikkelijk in haar oren. Ze trok een gekwetst gezicht. Misschien moest ze gewoon een naam verzinnen, om er van af te zijn. 'Moet dat? Dat greenie? Was jij...dat voor mij?' ze vond het niet leuk om zo maar een etiket te krijgen. Het moest toch niet zo erg zijn om er eentje te verzinnen? Als je hier weg kon, zou ze dat vast wel doen...Alhoewel, ze wist niets meert zeker. Eleanor was een mooie naam, zie dat ze met iets verschrikkelijks opgescheept zat?

Registratiedatum : 04-06-15

De greenie keek beledigd en Eleanor stak verontschuldigend haar handen op. Ik heb het niet bedacht. 'Moet dat? Dat greenie? Was jij...dat voor mij?' vroeg het meisje. "Niet voor jou, er is in de tussentijd in ieder geval nog een andere greenie geweest. Maar goed. Het klinkt een beetje stom, ja, maar dan kan men je in ieder geval iets noemen, anders dan 'hé, jij daar'. En als je over een dagje je eigen naam weer terug hebt is het weer over. Het is geen ramp." Eleanor haalde haar schouders op. Zij vond 'greenie' ook niet echt prachtig klinken, maar ze had er eignelijk weinig problemen mee gehad dat ze een dagje zo genoemd werd.
Ze keek even rond. "Oh ja, even een korte routebeschrijving: daar is de Deadheads, zo heet het bos, daar is de Map Room, alleen interessant voor de runners, daar zijn de weilanden voor het vee, daar zijn de akkers en daar is- was de Homestead. Die is, uhm, gisteren afgebrand. Maar het is hier altijd mooi weer, dus we hoeven niet bang te zijn dat we in regen en kou buiten moeten slapen." Ze wees steeds naar de plek die ze noemde. Het duurde niet lang voor je hier de weg kende, de Laar was niet bepaald groot. Ze glimlachte verontschuldigend terwijl ze het over het afbranden van het huis had. Na haar opmerking over het weer glimlachte ze overdreven vrolijk en stak een duim op. Helemaal toppie dus, had ze er bijna achteraan gezegd als grap, maar ze besloot zich maar een beetje in te houden. De greenie hoefde niet meteen te denken dat ze hier met een groep gekken opgescheept zat.

Registratiedatum : 30-06-15

'Niet voor jou, er is in de tussentijd in ieder geval nog een andere greenie geweest. Maar goed. Het klinkt een beetje stom, ja, maar dan kan men je in ieder geval iets noemen, anders dan 'hé, jij daar'. En als je over een dagje je eigen naam weer terug hebt is het weer over. Het is geen ramp.' legde ze uit. Het nieuwe meisje knikte. Oké, dacht ze, misschien heb ik me wel een beetje aangesteld. Zomaar alles vergeten en zonder enig idee in een heel onbekende plek gedropt worden, geen drama van maken. Eleanor ging weer verder, ze beschreef het domein van de Laar. Rosaline probeerde het zo goed mogelijk te onthouden. Er gleed een rilling langs haar ruggengraat toen ze vertelde dat de Homestead was afgebrand. Het idee dat het gebouw zomaar in vlammen was opgegaan deed haar kippenvel krijgen. Tenslotte stak ze haar duim op, alsof ze er niet moest mee inzetten. Rosaline glimlachte terug en stak ook haar duim op, als spiegelbeeld van het meisje dat haar uit de box had gered. Het was allesins beter dan die kooi, niet? Nu moest ze hier slapen, ze wist niet voor hoeveel nachten, eten, misschien wel duizenden maaltijden enzoverder. Het was heimwee hebben naar iets wat er niet meer was. 'Dankje, voor eu...de uitleg...enzo.' haar stem klonk hoog, ze had nog een echt kinderstemmetje.

Registratiedatum : 04-06-15

De greenie stak met een glimlach ook haar duim op. Eleanor wist niet of het helemaal serieus bedoeld was, maar ze besloot het maar als een goed teken te zien. 'Dankje, voor eu...de uitleg...enzo', zei het jongere meisje. Hoe oud zou ze zijn? Elf? Twaalf? Dertien? Sowieso niet ouder dan dertien. Eleanor was even stil, terwijl ze zich afvroeg of er in de toekomst zelfs nog jongere mensen gestuurd zouden worden. Wat als er straks opeens een baby in de Box lag? Ze schudde haar hoofd. Nee, dat zouden zelfs die creators niet doen. Ze konden hier niet voor baby's zorgen! Dat hadden de creators zelf trouwens ook erkend, door die, eh, voorbehoedsmiddelen te sturen. Hoe dan ook, dit was niet het moment om na te gaan denken over wat dat betekende, er was hier een greenie die geholpen moest worden. Was ze nog iets vergeten te vertellen? Zelf had ze ook niet alles al gehoord bij aankomst, maar het leek haar het beste om de nieuweling meteen zo veel mogelijk informatie te geven, zodat ze zich hier sneller thuis kon voelen. Wie weet hoe lang dit hun thuis zou moeten zijn. "Oh ja," zei ze, terwijl ze haar wijsvinger opstak, "de baantjes. Aangezien er hier geen volwassenen zijn krijgen wij kinderen de banen. Er zijn... cooks, slicers - die zorgen voor het vee en ehm, zorgen dat er vlees van gemaakt wordt -, builders, bricknicks - die volgens mij ongeveer hetzelfde zijn als builders, ik heb het verschil nog niet helemaal door -, med-jackers - dokters - en de runners die ik al heb genoemd." Ze telde ze op haar vingers terwijl ze praatte. Halverwege bedacht ze zich dat ze misschien beter een paar dingetjes weg zou kunnen laten. Sloppers, want dat zou het meisje alleen maar bang maken dat ze zo'n waardeloos baantje zou krijgen, en haar eigen baan: bagger. Oftewel: begrafenisondernemer. Ze was nog niet helemaal klaar om te bekennen dat er hier in de Laar begrafenisondernemers nodig waren. Haar gedachten gingen naar de twee graven in de Deadheads. Ze kon het feit dat er hier doden vielen onmogelijk voor altijd geheim houden, maar het was niet nodig om haar er meteen mee te confronteren, toch?

Registratiedatum : 30-06-15

De frons in haar bleke voorhoofd was bijna permanent geworden. Ze kon maar geen vat krijgen op haar naam. Of haar woonplaats, of de namen van haar ouders. Als ze al ouders had. Het bracht haar op het randje van een instorting. Toen ze weer op keek zag ze Eleanor -ze heette toch echt Eleanor? Of hadden haar hersens weer iets raars gedaan?- met haar wijsvinger staan zwaaien. 'de baantjes. Aangezien er hier geen volwassenen zijn krijgen wij kinderen de banen. Er zijn... cooks, slicers - die zorgen voor het vee en ehm, zorgen dat er vlees van gemaakt wordt -, builders, bricknicks - die volgens mij ongeveer hetzelfde zijn als builders, ik heb het verschil nog niet helemaal door -, med-jackers - dokters - en de runners die ik al heb genoemd.' noemde ze op. Het boezemde de greenie angst in dat kinderen hier dieren moesten slachten. Kínderen! Ze zag mensen van haar grootte en misschien wel haar leeftijd al met messen staan zwaaien. Je wou toch geen dieren pijn doen? Dat was zo bruut. Het betekende ook dat zij ook een baan kreeg. Het meisje keek neer op haar handen. Ze waren klein en smal, met ongelijke nagels. 'Dus...Wat moet ik dan doen?' vroeg ze, terwijl ze iets doen al helemaal niet zag zitten. Ze kende hier nog helemaal niets en bijna niemand en ze moest al gaan werken. De blondine wist wel dat iemand het moest doen, maar toch, ze zag zichzelf nog niet met die verantwoordelijkheid sjouwen. Het was wel geruststellend dat iemand zorgde dat ze een relatief normaal leven kregen.

Registratiedatum : 04-06-15

Eleanor glimlachte nog steeds, maar die glimlach werd iets flauwer toen ze merkte dat het andere meisje nog steeds fronste. Haar verhaaltje over de baantjes leek de greenie ook niet echt op te kunnen beuren. 'Dus...Wat moet ik dan doen?' vroeg het jonge meisje, kijkend naar haar handen. Oei. Dat was géén goed teken. Eleanor, doe er iets aan! zei Eleanor tegen zichzelf. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om een greenie een beetje op te vrolijken? Grote griever, ze was hier veel te slecht in. Misschien had ze nog beter bij die Box uit de buurt kunnen blijven en iemand anders de introductie laten doen. Hoewel... ze dacht terug aan Hayden, die bij haar aankomst vrijwel meteen was begonnen te vertellen over grievers, doden en zwaargewonden. Misschien was het toch maar goed dat zijzelf nu de introductie deed en niet het roodharige meisje.
Ze haalde haar schouders op als antwoord op Greenies vraag. "Dat mag je helemaal zelf beslissen", zei ze. Ze had gemerkt dat het meisje vooral bij haar stukje over de Slicers een beetje bleek weggetrokken was, dus voegde ze eraan toe: "Ik kan me voorstellen dat Slicer niet echt iets voor jou is. Het zijn sowieso wel de oudere laarders die dat doen. En je bent hier nog maar net, dus je hoeft echt niet vandaag al te beginnen. Neem de tijd om iets te vinden wat je leuk lijkt. Trouwens..." ging ze verder, terwijl ze zich bedacht dat ze iets vergeten was, "er zijn ook nog Track-hoes, die zorgen voor de gewassen in de tuinen, misschien dat dat iets is?" Er kwam in ieder geval geen bloed en dood bij te pas en het was misschien iets minder zwaar dan bijvoorbeeld Builder.

Registratiedatum : 30-06-15

'Dat mag je helemaal zelf beslissen', was het antwoord. Rosaline ging iets rechter gaan zitten, dat was precies wat ze wou horen. Ze wist niet dat ze zo duidelijk had getoond hoe ze had gedacht over de Slicers, maar het meisje voor haar had het blijkbaar gezien. Gerustellend legde ze meer uit. 'Er zijn ook nog Track-hoes, die zorgen voor de gewassen in de tuinen, misschien dat dat iets is?' ging ze verder. De ogen van de greenie keken haar opgewekt aan. 'Ja, lijkt me wel leuk.' zei ze oprecht. Het was een wonder hoe haar redder zo kon vertellen dat ze zich hier nog goed ging voelen. Ze hoopte dat iedereen hier zo aardig was. Het kleine meisje durfde het niet te vragen dus keek ze wat rond zich. Ze kon zichzelf geen houding geven, het was ook allemaal zo verwarrend. 'Dus je weet niets meer over vroeger? Komt dat ook terug?' de greenie zei het zo neutraal mogelijk. Nu ze toch een klein beetje was bekomen van de schok wou ze niet onder doen, tenslotte leek Eleanor het allemaal heel normaal te vinden.

OCC: Sorry voor het late antwoord, in het vervolg zal ik proberen wat vroeger te posten.

Registratiedatum : 04-06-15

Het meisje leek zowaar op te vrolijken toen Eleanor verder vertelde. Bij het stukje over de track-hoes begonnen haar ogen zowaar te glimmen! 'Ja, lijkt me wel leuk', zei ze, met, als Eleanor het goed hoorde, échte opgewektheid. De greenie leek even niet te weten wat ze hierna moest zeggen en Eleanor zat met hetzelfde probleem, dus er hing even een ongemakkelijke stilte. Gelukkig bedacht het jongste meisje kort daarna nog een vraag: 'Dus je weet niets meer over vroeger? Komt dat ook terug?' Eleanor keek even langs het meisje naar de Box die haar hierheen had gebracht. Eleanors tweede leven was daar begonnen, in de duisternis en het lawaai en de beweging van dat ding. Of zou het niet haar tweede leven, maar een zoveelste zijn? Misschien gebeurde dit wel ieder jaar. Misschien zou ze over een jaar weer wakker worden in zo'n ding, zonder enige herinnering aan de Laar of wat daarvoor kwam. Ze huiverde. "Nee, dat komt niet terug...", zei ze. "Maar dat is niet per se iets ergs", haastte ze zich erachteraan te zeggen, al was ze daar zelf niet helemaal van overtuigd. Het moest wel in haar stem te horen zijn. Ze was nog niet helemaal bekomen van de angstaanjagende gedachte dat dit misschien allemaal al eerder gebeurd was. "Wat je niet kent, kun je niet missen." Ze had zichzelf weer herpakt en zei het met overtuiging, maar de gedachte slaagde er niet in om haarzelf op te beuren. Eigenlijk had ze liever wél geweten wat ze miste. Het was het weten dát er iets was, maar niet weten wát dat aan haar knaagde. Het kon alles zijn. Was ze uit een slecht leven gered of was een prachtig leven van haar gestolen?

OOC: Oh, dat geeft niet, hoor ^^

Registratiedatum : 30-06-15

Eleanor leek even in gedachten verzonken te zijn. Het meisje keek haar afwachtend aan. 'Nee, dat komt niet terug...' klonk het bedroeft. Rosaline knikte bij wijze van antwoord, blijkbaar had ze haar verdrietig gemaakt. 'Maar dat is niet per se iets ergs.' De greenie voelde zich schuldig, Eleanor was zo aardig geweest en zij moest per sé haar positiviteit de grond inwerken, of zo hoorde het toch. Rosalne vond het wel erg. Misschien moest ze het niet erg vinden, want als ze een slecht leven had kon ze nu helemaal opnieuw beginnen. En dat was goed, niet? Toch wou ze weten wat haar lievelingseten was, of ze allergisch was, wie haar ouders waren...'Wat je niet kent, kun je niet missen.' bleef Eleanor bij haar standpunt. Ze haalde haar schouders op. Blijkbaar wel. Maar goed, degene voor haar had wel ergens een punt. Ze was hier nog maar net, en het klonk wel of alles oké was. Het kleine meisje kon niets anders dan Eleanor geloven, dus deed ze dat maar. Meer had ze toch niet. 'Ja, oké, snap ik.' zei ze met een opbeurende glimlach. 'Wat nu?' ze probeerde enthousiast te klinken. Alsof ze veel zin had het leven hier. Het was niet alleen voor de brunette te overtuigen, maar ook voor haarzelf.

Registratiedatum : 04-06-15

De greenie leek Eleanors opbeurende glimlach al helemaal overgenomen te hebben. Was dat iets goeds of deed het meisje eigenlijk net als Eleanor een beetje alsof? Hoe dan ook, een glimlach was een glimalch, nietwaar? Dus glimlachte Eleanor vrolijk terug. 'Ja, oké, snap ik', zei het jongste meisje. 'Wat nu?' Eleanor wilde bijna voorstellen om haar te laten zien waar zij zelf werkte, maar ze bedacht zich net op tijd dat ze zich juist had voorgenomen om het bestaan van haar baan nog maar even verborgen te houden. Ze kon dus ook niet even het bos laten zien, want ze zou het sowieso voor elkaar krijgen om bij de begraafplaats te belanden. De Homestead was weg, dus een rondleiding daar kon ze ook wel vergeten. "Ehm, we kunnen bij de dieren gaan kijken? Er zijn kippen en zo." Kippen waren leuk, toch? Of konden ze beter niet naar de dieren gaan kijken die ze vanavond misschien op zouden eten... Hoe dan ook, ze had het nu al voorgesteld. Als ze nou gewoon de sfeer een beetje vrolijk kon houden en niet te veel na zou denken...

Registratiedatum : 30-06-15

'Ehm, we kunnen bij de dieren gaan kijken? Er zijn kippen en zo.' stelde ze na even denken voor. Rosaline knikte, iets groots had ze toch niet verwacht. En kippen waren oké, niet? Ze wist tenminste wat kippen waren, dat was toch al iets. Kippen zouden ze toch niet slachten? Toch? Je kon er eieren van krijgen...enzo. En ze waren lief. 'Ja...Tof.' zei ze voorzichtig. Je wist maar nooit, zie dat ze je een kip lieten slachten ofzo. 'We gaan ze toch niet slachten hé?' durfde ze te vragen. Het meisje sloeg haar blik naar beneden en wiebelde wat met haar voeten. Niemand had haar ooit gezegd wat je precies moest vragen als je gedumpt werd in een plek waar je je eigen naam niet weet. Alhoewel, misschien hadden ze dat ooit wél gezegd. De greenie bleef wat besluiteloos staan, ze wist niet waar ze naartoe moest. Ze zou Eleanor nog achtervolgen als een kip zonder kop.

Registratiedatum : 04-06-15

'Ja...Tof.' zei het meisje een beetje aarzelend. Na een korte stilte vroeg ze: 'We gaan ze toch niet slachten hé?' Eleanor glimlachte geruststellend. Wíj niet, dacht ze. "Natuurlijk niet", zei ze, en ze hoopte vanuit het diepst van haar hart dat er die avond geen kip op het menu stond. "Ze hebben ook nog wel andere dieren dan kippen. Ik geloof dat ik ook schapen en geiten gezien heb. Misschien koeien?" ging ze verder. "Al vraag ik me af hoe iets groots als een koe de Laar binnen zou komen..." Haar stem stierf weg, terwijl ze probeerde zich dat te bedenken. Paste een koe in de Box? Ééntje misschien. Of zouden de creators kalfjes sturen? Ja, dat kon vast wel. Kalfjes.
Ze zette een stap, besefte dat ze de verkeerde kant op ging, draaide zich om en liep verder. "Eh, die kant op", zei ze, wijzend naar naar de weilanden. Vanaf hier kon je de houten hekken zien die om de weilanden heen stonden. Het Bloodhouse was vanaf hier gezien een donkere rechthoek ernaast. Eleanor hoopte dat er zo niet iemand met bebloede handen naar buiten zou komen lopen. Griever, dat zou erg zijn. Eleanor werd een beetje zenuwachtig van de gedachte, maar deed alsof er niets aan de hand was. Hoe meer ze echter probeerde van Rosaline weg te houden, hoe groter de kans dat het meisje per ongeluk ergens achter zou komen. Als het niet vandaag was, dan wel morgen. Hoe zou ze reageren als ze een wandelingetje zou maken in de Deadheads en opeens twee redelijk verse graven tegen zou komen?

Registratiedatum : 30-06-15

Eleanor stelde haar gerust, op een manier waarop ze dat verrassend goed kon. 'Al vraag ik me af hoe iets groots als een koe de Laar binnen zou komen...' ging ze hardop denkend door. Rosaline gruwde bij de gedachte aan de Box, dat zal de stalen kooi zijn. Een opgefokte koe zag ze opgevouwen in de kooi zitten. Ze rilde en schudde de gedachten van haar af. Eleanor wees, na even twijfelen, de weg aan. Met goede moed stapte ze af op een paar weilanden. Ze meende te weten dat koeien een geruststellend effect gaven, al wou ze dat misschien zomaar geloven. Toen ze dichterbij kwam deed een geluid haar vertragen. Het klonk...pijnlijk. Verbeeldde ze het nu? Was het een geslacht dier? Rosaline sloeg haar armen over elkaar heen. Ze ging wat dichter bij Eleanor staan. Op dit moment wou ze de enige tot nu toe oké, meer dan oké, persoon niet uit het oog verliezen.

Registratiedatum : 04-06-15

Een ijzingwekkend geluid bereikte hun oren. Eleanor huiverde. Dat was toch niet wat ze dacht dat het was, hè? "De geiten zijn soms best wel luidruchtig, vooral als ze gevoerd worden", zei ze gauw. "Ik denk dat het wel ongeveer voedertijd is. Misschien... moeten we ze maar rustig laten eten en eerst ergens anders naartoe gaan. Wat dacht je van de akkers? Als je track-hoe wilt worden, is dat waar je waarschijnlijk een groot deel van je tijd door gaat brengen." Ze glimlachte, tevreden met haar voorstel. "Of naar het bos? Het is daar heerlijk rustig, en er zijn vogels." Ze herinnerde zich dat ze net nog had besloten om juist niet naar het bos te gaan, maar bij nader inzien kon het niet veel kwaad, toch? Ze was nu zo vaak in dat bos geweest, ze moest heus wel in staat zijn om de begraafplaats te vermijden.

Registratiedatum : 30-06-15

De geiten zijn soms best wel luidruchtig, vooral als ze gevoerd worden" zei ze snel, iets te snel. Ze babbelde door het geluid heen, maar Rosaline was te druk bezig zich af te sluiten van de omgeving rond haar. Ze wist niet op wat ze zich moest concentreren: er waren geen herinneringen meer waar ze in kon wegvluchten. 'Of naar het bos? Het is daar heerlijk rustig, en er zijn vogels.' hoorde ze nog. Het meisje glimlachte wrang, inderdaad, net als toen er geiten waren. Ze besloot toch nog een ander keer naar de boerderij te gaan, het liefst met Eleanor. Ze wou graag dat de diertjes toch nog iemand zagen die het goed met hun voor had en ze niet alleen zag als vlees met een vacht er rond. Rosaline sloeg een arm rond haar heen, alsof ze zichzelf omhelsde. 'Het bos is goed hoor.' zei ze luider dan normaal voor het gekrijs te overstemmen. Het meisje wou ze snel mogelijk naar het bos, nu leek zelf een open plek bedreigend. 'Hoe zijn de anderen hier? Ook zo vriendelijk als jij?' vroeg ze in een poging om aan iets anders te denken. Het was een beetje een onhandig compliment, maar ze had het toch gezegd, dacht ze met lichtroze wangetjes.

Registratiedatum : 04-06-15

'Het bos is goed hoor', zei het meisje tot Eleanors opluchting. Het akelige geluid hield nog altijd aan en Eleanor snelwandelde zo ongeveer naar de Deadheads. Eenmaal tussen de bomen waren de 'etende geiten' al gauw niet meer te horen en Eleanor haalde opgelucht adem. Ze vond het bos de prettigste plaats om te zijn in de Laar. Het was er meestal rustig en niet zo open en bovenal kon je dankzij de bomen de muur niet zien. In het bos hing een kalme sfeer. Een vogel floot zijn liedje, een eeuwige herhaling van dezelfde drie noten, tot hij even stil werd. Na een paar tellen klonk hetzelfde geluid, maar nu van een andere kant. Dezelfde vogel, of was het een antwoord van een andere? De vogels lieten zich niet vaak zien, tenzij je broodkruimels op de grond gooide. 'Hoe zijn de anderen hier? Ook zo vriendelijk als jij?' vroeg de greenie. Eleanor haalde haar schouders op. "Tja, er zijn altijd aardigere en minder aardige mensen," begon ze, al had ze eigenlijk geen idee of dat zo was - ze kon niet zeggen dat ze veel ervaring had met groepen, "maar over het algemeen is men erg aardig. Max is in ieder geval vriendelijk. Verder... ken ik eigenlijk ook nog niet heel veel mensen. In ieder geval is er tot nu toe niemand onaardig tegen mij geweest." Ja, Oliver, misschien, maar dat had ze ook wel een beetje verdiend met die stomme vragen van haar. Ze wist niet zo heel goed wat ze van Hayden moest vinden. Het roodharige meisje was tegen haar vrij vriendelijk geweest bij haar aankomst, maar ze had nogal een reputatie... Sammy had ze ook een keer gesproken, maar eigenlijk nauwelijks, dus ze kon ook niet zeggen dat ze haar kende. Kortom, het was haar nog niet echt gelukt hier vrienden te maken, terwijl ze zich in het begin nog zo had voorgenomen om zich goed in de groep te mengen. Blijkbaar was ze niet het type. Voor haar gevoel kon ze beter opschieten met Alylore en Noah dan met de levenden hier. Misschien zou ze met deze greenie bevriend kunnen raken. Ze was in ieder geval niet bepaald zo intimiderend als al die oudere kinderen hier.

Registratiedatum : 30-06-15

'Tja, er zijn altijd aardigere en minder aardige mensen,' zei ze. Het was niet het meest positieve antwoord, maar helaas het meest realistische. 'Maar over het algemeen is men erg aardig. Max is in ieder geval vriendelijk. Verder... ken ik eigenlijk ook nog niet heel veel mensen. In ieder geval is er tot nu toe niemand onaardig tegen mij geweest." babbelde ze. Max dus, dat moest ze onthouden. Ondertussen waren ze het bos in gedrongen. Het was er veel rustiger. Het zonlicht -dat er blijkbaar altijd overdag was, want het weer was altijd hetzelfde- werd gefilterd door het bladerdak. Rosaline besefte dat ze niet eens wist welke bomen er stonden, en zij moest een tuinier worden? Ze was de jongste van allemaal, dus nam ze aan dat er wel weinig verwachtingen gesteld zouden worden. Misschien had ze wel groene vingers, ze had alleszins ontdekt dat ze graag in het bos was. 'Zal ik onthouden.' zei het meisje. Ze ging met haar hand naar haar haar en voelde dat er een vlechtje in was. Had zij dat gedaan? Haar vader, moeder, zus? Was er hier familie en had ze er helemaal geen idee van? 'Het bos is inderdaad mooi. Is dat daar alweer een muur?' ze begon los te komen. Dat betekende dat ze geen drie keer nadacht over wat ze zou zeggen. Hooguit twee, zonder het extreme gevoel van een misstrap te zetten. Misschien kon de natuur haar toch beïnvloeden.

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

W-what?