Yo mad bro?

Misschien werd het tijd dat ze zich eens op wat werk ging richten. Dan maar een aantal dingen uit proberen maar het feit dat dit gebeurd was en dat ze niets anders kon dat er overna denken, enkel en alleen omdat ze nou eenmaal niets beters te doen had en alleen werd gelaten met haar gedacht, werd haar even te veel. Ze wou niet de hele tijd denken aan de fouten die ze nou al had gemaakt. Hoe had ze zoiets kunnen doen. Hij had een vriendin, hij was gewoon een vriend van haar, ze kende elkaar uberhaupt pas een paar uur. Opnieuw schudde ze haar hoofd, niet aan denken. Ookal bleef het beeld van haar lichaam bij het zijne haar enorm lastigvallen. Okey, daar had ze dus geen zin in. Ze moest nu meteen elke kans grijpen die ze kon om aan de slag te kunnen gaan. Haar ogen schoten rond toen ze naar de plek liep waar de cooks nu bezig waren. Misschien kon ze dat proberen, en anders, ze had best trek. Opnieuw keek ze rond, geen Oliver te zien, gelukkig. Aankomende paar dagen liep ze die liever niet tegen het lijf, net als Hayden, een probleem alleen. Ze had geen idee wou Hayden was, hoe ze eruit zag of hoe ze uberhaupt was. Geweldig dit, echt waar. Ze had zichzelf behoorlijk in de problemen gewerkt. Rustig liep ze naar de enige cook die ze nu zag, een roodharige. 'Hey' begroette ze haar rustig. Ze had niets met het aanspreken van mensen maar nu moest ze wel.

{ H A Y D E N }

Even schrok ze van de chagrijnige toon waarop ze sprak. Maar herpakte zichzelf snel weer. Het was van niet helemaal haar schuld, al hielp het niet echt bij haar eigen bui. De koppijn en wat ze gister had gdaan, en dan ook nog eens een chagrijnig persoon tegenkomen. Daar had ze dus even echt geen zin in. Maar trek had ze wel, behoorlijk. 'Ik zou inderdaad wel wat lusten' mompelde ze rustig. Dan maar niet zien of ze dit leuk werk vond. Daar ging ze dus niet aan beginnen als ze met zo'n persoon moest gaan werken. Ze zocht wel iets anders dan. Ze kon altijd aan Max vragen of ze Builders kon proberen.

Kort beet ze op haar lip door de geirriteerde blik een keek weg terwijl ze ging zitten. Ze wist nou wel dat ze chagrijnig was, daar kon zij toch niets aan doen, ze had zelf al genoeg dingen aan haar hoofd. Even legde ze haar hoofd in haar handen, ze had geen idee wat ze moest doen. Had Oliver het al aan Hayden verteld, zou hij dat doen? Moest zij opzoek gaan naar die Hayden om het haar te vertellen. Ze wist dat het slechte dingen ging opleveren maar ze voelde zich behoorlijk schuldig tegenover haar. Ookal was dit niet de bedoeling geweest. Zowel niet die van haar als, dat wist ze vrijwel zeker, die van Oliver. Maar het was gebeurd en ze moesten toch echt de gevolgen ervan onder ogen komen. Ja, ze zou opzoek gaan naar Hayden. Ze keek op naar het meisje en glimlachte zwak. 'Ja, en jij bent?' mompelde ze. Ze wist niet wat ze er anders bij kon zeggen. Rustig begon ze te eten. Het had een erg rare smaak maar het was opzich best lekker. 'Dank je, dit is heerlijk' glimlachte ze een beetje, terwijl ze doorat.

Een kleine glimlach kon er bij haar wel af. Ze vond haar eigen naam ook niet leuk maar ze moest er toch echt mee leven. Opnieuw keek ze naar het meisje. 'Kom op zo erg kan het toch niet zijn?' vroeg ze en at verder. Ze sloot haar ogen toen die begonnen te stekken, het was ineens wel erg licht geworden hier. Kwam dit door haar hoofdpijn nee toch. Langzaam zette ze haar lege bord weg. Ze voelde zich niet zo goed. Ineens werd elke slag van haar hart een stuk duidelijker, het nadeel, hij ging steeds langzamer. Snel keek ze op naar Hayden. Dit kon niets met de drank van gisteravond te maken hebben.

Haar ogen schoten wijd open toen ze de eerste zin hoorde en niet veel later de naam. Hayden. Dit was Hayden. Dit was Olivers vriendin. En ze had duidelijk al gehoord van wat er gebeurd was. Even snakte ze naar adem en staarde naar haar. Als het had gekunt wist ze zeker dat haar hart als een dolle stier te keer gegaan was, wacht waarom lukte dat niet. 'H...Hayden' kwam er stotterend uit en staarde naar haar. Al liet het felle licht haar al snel haar ogen weer dichtknijpen. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ze, er meteen vanuit gaande dat die rare shit dankzij haar gebeurde.

Anthony was dan wel niet in Homestead geweest toen de brand uitbrak, maar nu vervloekte hij zichzelf wel om het feit dat hij juist een toer in het bos was gaan doen die dag. Hij was namelijk zijn hele voorraad kwijt die hij daar had opgeslagen op de tweede verdieping. Vandaag strompelde hij dan ook wat doelloos rond over het vlakke terrein. De box was nog voor de brand aangekomen, waardoor er op dit moment geen nieuwe voorraden meer waren voor de Med-jackers of al de anderen die onder de brand hadden geleden. Hij moest het doen met de natuurlijke dingen en pakken wat er te pakken viel. Even hield hij haltt toen hij Hayden en Sammy iets verder samen zag zitten. Hij staarde wat verdwaasd naar het duo, niet wetend wat ze eigenlijk aan het doen waren. Ze waren waarschijnlijk, zoals de meeste, hun tijd aan het vervullen met dingen die eigenlijk niet nodig waren. De brand had iedereen geraakt, niet fysiek, maar wel mentaal. Al hun werk dat ze gedaan hadden was in een enkele brand helemaal weg. Bijna niets schoot er van over. Logisch dat men wat hopeloos begon te worden. Het duurde dan ook even toen hem opviel dat Sammy nogal ongecontroleerd leek te ademen, iets waardoor hij direct zijn pas versnelde om bij hen te geraken.

Meteen schoten haar ogen terug naar het bord. [b]Iets verkeerds gegeten[/i] Haar ademhalng schoot omhoog. Ze had wat in haar eten gedaan. Maar wat. Ze voelde dat haar hart steeds een stukje langzamer begon te kloppen. Wou ze dit haar echt aan doen. Was ze echt zo'n persoon. Ze wist dat ze iets fout had gedaan, iets heel erg fouts. Maar ze was dronken, had niet nagedacht, dit was nooit het plan geweest. En als Hayden toch eens wist hoeveel spijt ze ervan had. Ze voelde haar hand over haar rug gaan en keek opnieuw naar haar maar ze moest haar ogen opnieuw sluiten door het felle licht. Wat er nu ook ging gebeuren, het zou niet goed uitpakken voor Sammy. Ze begon licht in haar hoofd te raken door het snelle ademen en dan alsnog een erg lage hartslag. Ze kon haar mond wel opendoen maar er kwam geen geluid meer uit. Ze hoorde andere voetstappen dus keek ze opnieuw op. Het felle licht van de lucht kwam als een schok waarna ze nog net Anthony's figuur zag voor haar ogen wegrolde, zich sloten en haar lichaam slap werd. Meteen zakte ze van de boomstronk af en zakte in het zand. Ze was bewusteloos geraakt en het zou een tijdje duren voor ze dat zelf door zou hebben. Haar beeld was geheel zwart en haar gedachte hadden haar compleet in de steek gelaten. Heerlijk rustig dus, geen gedachte over wat er gebeurd was, zojuist en de nacht ervoor.

'Ja Anthony, sneller ik weet niet wat er is gebeurt.' Hij kwam net aan bij het duo toen Sammy's lichaam ineens verslapte en haar ogen weg draaiden. Snel hurkte hij neer bij de Hayden, die Sammy ter ondersteuning vast had. 'Anthony wat is dit. Help dr!' Hij legde zijn hand als eerste in haar hals, iets wat hij altijd automatisch deed. Je wist maar nooit. Haar hartslag was te traag naar zijn goesting, maar gelukkig nog niet traag genoeg zodat haar hart elk moment kon stoppen. Vervolgens legde hij zijn hand op haar voorhoofd. Ze gloeide als nooit te voren. Dit deed hem eerst denken aan hevige koorts, al was het nogal vreemd dat het zo snel gegaan was. "Geen idee," mompelde hij zo eerlijk mogelijk. Hij wilde vanaf nu niets meer voor Hayden achterlaten. "We moeten haar binnen leggen, zodat ik haar wat beter kan nakijken." mompelde hij en trok zichzelf al recht, klaar om Sammy mee te nemen naar de vergaderruimte, de enige plek waar ze haar nu nog konden leggen.