Movements

Anthony had, zoals hij ook met Oliver gedaan had, 's nachts gewaakt bij Sammy. Ze was dan al wel wakker geweest de vorige dag, na een twee-tal dagen in coma gelegen te hebben, maar hij wilde totale zekerheid hebben. Als med-jacker werd dat ook van hem verwacht. Hij keek op toen hij Sammy weer lichtjes zag bewegen. Hij leunde iets naar achteren en wachtte totdat ze wat beter wakker was. "Morning," mompelde hij droogjes. "Klaar om die benen van je eens wat te strekken?" Ze lag al een paar dagen plat, dus het was tijd om eens wat beweging in haar te brengen, ondanks dat haar benen volstonden met brandwonden, van de brand die eerder in Homestead had gewoed.

Ietwat grommend wilde zich omdraaien maar dat ging niet, ze was nogsteeds stijf van een aantal dagen helemaal niets doen. Langzaam opende ze haar ogen ookal had ze daar nog helemaal geen zin in. En al helemaal niet toen de stem van Anthony hoorde. Langzaam keek ze op naar hem en liet haar hoofd terugvallen. 'No' mompelde ze en sloot haar ogen weer. Maar dat ging niet werken. Ze moest toch echt wel weer gaan beginnen. Kort zuchtte ze en keek weer op. 'Okay let's go' begon ze weer en gebruikte haar armen om overeind te komen en sloeg de deken weg. Haar armen bewegen ging nu wel, haar benen daarintegen had ze nog niet gebruikt. Ze staarde er kort naar.

Hij liet even zijn blik naar haar benen gaan toen ze er zelf ook naar keek. "Kom op," mompelde hij en trok zichzelf alvast recht. "Straks blijven je ogen nog zo staan." voegde hij er nog achter toen ze zo naar haar benen aan het staren was. Het was haar eigen schuld. Ze moest zich er gewoon over zetten en dingen leren aan de kant te schuiven. Hij stak zijn hand naar haar uit, zodat ze toch een beetje ondersteuning zou hebben als ze wilde stappen. Overeind geraken lukte haar gelukkig al, dus hij hoopte niet op al te veel problemen bij het stappen.

Kort rolde ze met haar ogen toen hij begon hij te praten. Moest hij nou weer zo doen. Ze had er dus echt geen zin in zo he. Een klein grommend geluid kwam uit haar keel toen ze haar ogen sloot en haar benen over de rand heen wierp en haar licht bruine ogen op hem richtte. Even haalde ze diep adem en pakte zijn hand toen zacht vast en zette zich af tegen het bed om zo op te staan. Meteen keek ze naar beneden, merendeels beschaamd dat ze dit moest doen. Iets te willend wauw ze meteen een stap zetten waardoor ze meteen omviel. Meteen sloeg ze de arm die zijn hand niet vast hield om hem heen om zichzelf tegen te houden niet te vallen. Niet wetend of ze daardoor inderdaad niet viel of ze hem gewoon mee trok in haar downfall.

Anthony had zijn hand stevig rond die van haar geklemd toen ze zichzelf van het wegduwde. Even glimlachte hij naar haar, maar voordat hij nog wat kon zeggen zette ze een stap n aar voren en viel naar voren. Automatisch probeerde hij haar recht te houden. Hij wist haar niet recht te houden, maar kon wel haar val dempen, zodat ze nu eigenlijk gewoon zachtjes op haar knieën zat. Anthony zelf stond nog recht en zette nu een klein stapje naar achteren toen hij doorhad waar ze bijna met haar gezicht tegen zat. "Wel, dat was een begin." mompelde hij droogjes en ontweek een kort moment oogcontact.

Sammy had haar arm dan wel om hem heen gaslagen maar dat haald niet veel uit waardoor ze zijn shirt vast probeerde te krijpen. Maar voor ze acht doorhad dat dat ook niet werkte zat ze al op de grond. Maar in plaats van het omvallen wat had kunnen gebeuren zat ze nu op haar knieen. Hij had haar val tegen proberen te houden. Opgelucht zuchtte ze even en richtte haar licht bruine ogen omhoog naar hem. Ze had ook pas door op welk niveau ze zat toen hij naar achter stapte. en ze recht naar zijn lichaam keek. Okey, ongemakkelijk. Snel keek ze weg. 'Wat een begin, geweldig' mompelde ze en keek hem weer aan. 'Een beetje ondersteuning als ik opsta graag' zei ze terwijl ze zijn handen voorzichtig vast hield an zichzelf omhoog hees.

Even moest Anthony grijnzen bij haar opmerking. Inderdaad, wat een begin. 'Een beetje ondersteuning als ik opsta graag' BIj deze woorden zette hij terug een stap naar haar toe en hielp haar direct weer recht, door haar deze keer zijn twee handen te geven. "Vallen en opstaan," mompelde hij droogjes, maar met een grote glimlach rond z'n lippen. "We doen het gewoon opnieuw." Zelf zette hij alvast een klein stapje opzij, zodat de afstand tussen hun beide iets groter was, maar toch niet te ver zodat hij haar nog steeds met twee handen kon ondersteunen.

Kort zuchtte ze en hees zichzelf op door zijn beide handen vast te houden en zette zich goed neerzette. Ze slikte even en bleef naar beneden staren want haar alleen maar meer zenuwachtig maakte en haar licht liet trillen Ze hield er niet van zo zwak te zijn. Ze beet zacht op haar onderlip en hield haar blik omlaag terwijl ze een kleine stap in zijn richting zette maar zakte opnieuw door haar knieen maar kon zich nog net door zijn handen omhoog halen. 'Damnit' gromde ze en ging alleen maar erger trillen. Snel schudde ze haar hoofd en keek naar beneden, ze moest dit kunnen, het moest.

Hij hield zijn blik nu strak op haar gericht. "Sammy," zei hij om haar aandacht te trekken. "Als je zo naar beneden blijft kijken is het moeilijker om je evenwicht te behouden." vervolgende hij, wijzend op het feit dat ze constant naar beneden keek. "Je voeten weten wat ze moeten doen, dat moet je hen niet uitleggen. Jij bent degene die overtuigd moet worden dat ze het wel kan." Even haalde Anthony zijn wenkbrauw op bij wat hij net zelf gezegd had. Dat had hij nu toch niet van zichzelf verwacht, maar wat hij zei was waar.

Ietwat grommend keek ze naar beneden en wou het meteen opnieuw proberen maar eerst besloot hij haar uitleg te geven. Langzaam keek ze naar zijn gezicht en slikte. Hoe kon het zo in godsnaam beter worden. Zo kon ze toch niet zien wat ze deed. Haar trillen was gestopt. Even haalde ze diep adem naar beneden kijkend en knikte zacht terwijl ze haar blik omhoog haalde en ze in zijn ogen vast zette. Zo was het het makkelijkst om nergens anders op te letten vond ze, gewoon in iemands ander ogen kijken. En toch trilde haar handen een beetje en was haar blik onzeker toen ze een stap vooruit zette.

Anthony knikte haar toe toen ze leek te luisteren naar zijn raad en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze een stap wist te zetten. "Zie je wel," greens hij. "Dat is al één stap meer dan de vorige poging." Zei hij met een knikje, al hield hij haar nog steeds stevig vast. Je wist maar nooit wanneer ze terug door haar benen zou zakken. Even liet hij zijn blik naar haar benen gaan, die er duidelijk gehavend uitzagen. Daar zou hij straks wel iets opdoen.

Hoewel het gelukt was hield ze haar blik recht op zijn ogen gericht. Ze glimlachte door zijn woorden en zag zijn ogen naar haar benen gaan waardoor ze weer begon te trillen. Nee. Snel legde ze haar vinger onder zijn kin en liet zijn hoofd weer omhoog gaan. Ze werd er alleen maar zenuwachtig van als zij zelf of hij naar haar benen keek. Opnieuw haalde ze diep adem en glimlachte even waarna ze nog een stap in zijn richting deed terwijl ze recht naar hem keek en ze zijn handen strak vast hield. Hoewel ze het gevoel haatte dat ze iemand nodig had om de makkelijkste dingen te doen was ze wel blij dat hij er was, anders was het haar helemaal niet gelukt.

Hij keek even bedenkelijk op met zijn ogen toen Sammy haar vinger onder zijn kin legde even zijn hoofd wat naar boven duwde. Het ging blijkbaar in twee richtingen. Hij knikte maar kort naar haar als teken dat hij het begrepen had. "We zullen nog een paar stappen doen en dan stoppen we voor vandaag," mompelde hij kort en hield zijn blik weer strak op haar gericht. "Ik wil niet dat je vermoeid geraakte van deze inspanning." voegde hij er met een glimlachje aan toe. "We hebben morgen nog alle tijd. En overmorgen en de dag erna en zo verder en verder. Ze konden hier toch niet ver weg, dus ze konden beter hun tijd in iets steken dan dat ze begonnen rond te dwalen.