IndexZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

F

F

A

T

S

S

R

E

P

E

E

K



Builders



Cooks


Med
Jackers



Slicers

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

© 2015 The Maze Runner staat onder de leiding van de administratoren en is auteursrechtelijk beschermd. The Maze Runner wordt ondersteund door Actieforum en is vormgegeven door Max en Hayden, en de widgets door Anja. Alle teksten, karakters, verhaallijnen, codes en afbeeldingen zijn auteursrechtelijk beschermd en dienen niet zonder toestemming te worden gebruikt.
SWITCH ACCOUNTS




Deel
 

 Under the same blue sky.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Min
Min

PROFIEL
Aantal berichten : 31

Registratiedatum : 05-09-15

RPG SHEET

Character sheet
Age: 18
Job:
Relationship: Geen

Under the same blue sky. Empty
BerichtOnderwerp: Under the same blue sky.   Under the same blue sky. Emptydo sep 10 2015, 00:50

Het was donker, koud, muffig. Het was alles behalve een warm bed of de warme zon, meer een koude douche of een hagelbui. Min's ogen waren niet gewend aan het pikzwarte om haar heen. Het gebrek aan enige sensatie zorgt er voor dat ze over gaat op het dierlijke instinct wat in de mens schuilt. Ze sloot haar ogen, deze deden haar nu toch weinig goeds, en richt zich in plaats daarvan op de geluiden en... Ja! Er was een gevoel van beweging, of was dat slechts een zelf opgewakkerde hersenschim? Min's ademhaling bereikt een hoogtepunt wanneer het gevoel van zwaartekracht plots zwaarder op haar neer lijkt te drukken. Ze bezwijkt al snel onder het zware gevoel, wat haar hoofd doet duizelen en vind haarzelf pas weer terug op een koude stalen ondergrond. Zonder dat ze ze heeft aangestuurd voelen haar handen in het wild om haar heen. De ruimte was niet groot, angstaanjagend smal zelfs en het rook er naar vocht en enige tijd later naar aarde en natuur. Waar ze zich bevond? Ze had geen idee. Een plotse luchstroom brengt haar op de volgende angstaanjagende gedachte; ze was hier alleen.

Ja, ze was alleen, maar was er dan iemand om te kennen? Was er ooit iemand anders geweest als haarzelf? Wat en wie was zij? Bestond ze wel? Wiens gedachten waren dit? Het pikzwarte blijkt meer dan alleen haar zicht weg te nemen, maar ook haar gevoel van zelf, het gevoel van bestaan. Zonder dat ze het door had gehad was haar linkerhand al over haar borst gestreken; dum-dum, dum-dum, dum-dum. Ze leefde, ze was iemand, een persoon. Die kleine realisatie brengt een golf van opluchting over haar heen waardoor haar ademhaling plots rustiger lijkt te gaan. De koele luchtstroom die haar haren op doet waaien is plots het enige teken van ander leven waar ze zich aan vast durft te klampen, de rest was onbekend. Haar hoofd is leeg, stil; voor haar gevoel té leeg. Was ze altijd zo geweest? Ze slikt, en glijdt met een trillerig handje door haar lichte haren heen en zucht rillerig. Ze wist zichzelf van alle gedachten behalve één; waar en wie ben ik?

Net wanneer Min denkt alles onder controle te hebben verdwijnt het gevoel van drukkende lucht op haar schouders, en concludeert ze dat ze tot een halt is gekomen. Ze had gestegen, daar was ze zeker van. Die onmiskenbare druk op haar oren en de zwaartekracht die haar naar beneden had geduwd was daar bewijs van. Nu stond ze stil. Haar ogen die net aan het donker begonnen te wennen, worden haast geforceerd gesloten door het plots priemende licht afkomstig van boven.  Pas na een minuut durft ze naar adem te snakken, om daarmee tot de conclusie te komen dat ze haar handen, een moment geleden,  voor haar ogen had geslagen.

Beetje bij beetje spreid ze de vingers van haar handen uit elkaar, zodat de wereld om haar heen beetje bij beetje ingekleurd wordt. Voor het eerst komt ze tot de conclusie dat ze in een soort doos zit, een doos van metaal. Met veel pijn en moeite komt ze overeind en weet ze zichzelf uit het ding te hijsen. Wanneer ze haar ogen ten hemel slaat komt ze tot de ontdekking dat ze onder de hemel staat. Een golf van opluchting glijdt door haar lichaam, hoewel ze niet weet waarom. Ze zakt weer terug op haar kont, haar ogen al het groen, wit en bruin in zich opnemend. Het was puur lichamelijk, en iets in haar hoofd zij dat ze iets moest herinneren of zeggen maar er kwam niets. Dan vallen haar ogen op het enorme bouwwerk honderd meter van haar vandaan. Wat is dát? Voordat ze tijd had om een er het díng uitgebreider te analyseren wordt haar aandacht getrokken door mensen. Ze was niet meer alleen, ze was met meerderen, ze was niet alleen. Weer zo'n golf van opluchting. Min, nu nog in een klein balletje, komt overeind tot haar volle lengte. Haar benen voelen als pudding, en deze 'nieuwe' wereld die haar niets zei duizelt even om haar heen. Ze zet een stapje naar achter en dreigt terug naar beneden te vallen, wanneer ze plots haar hand op een schouder kan leggen. Min draait haar hoofd naar het persoon wat haar nu licht vasthield en ze keek hem/haar verward aan. ''Waar... ben ik?'' prevelt ze, zich plots beseffend dat haar keel als schuurpapier aanvoelt waardoor de woorden er gebroken uit komen.


Terug naar boven Ga naar beneden
 
Under the same blue sky.
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
The Maze Runner :: THE GLADE :: The Box-