A New Start

Kreunend werd ze wakker uit haar bewusteloosheid en opende ze haar ogen. Haar lange blonde haren lagen in de war. Langzaam probeerde ze recht te gaan zitten maar haar botten en spieren protesteerde. Ze boog zich naar voor,haar armen vooruit gestrekt om haar spieren soepeler te laten worden en proberen zo de pijn te minderen,maar te vergeefs. Licht flitste af en toe voorbij. Haar ogen waren gewend aan het donker,haar blik viel op de kisten die er stonden.

Langzaam,haperend kwam de box tot stilstand en niet veel licht scheen naar binnen en ze kneep haar ogen tot spleetjes. Langzaam opende ze die weer toen haar ogen eindelijk aan het licht gewend waren. Gezichten staarde haar aan en automatisch namen haar ogen haar uitdagende blik weer aan. Ze probeerde wat te zeggen maar er kwam geen enkel geluid uit haar keel. Heel langzaam en tegelijkertijd ook moeizaam stond ze op. Ze keek naar de starende gezichten van de vreemde.

"Hee, Newbie."klonk het strak keek ze diegene aan die de box in gekomen was. "Kan iemand die dieren op hun plek zetten?" Zei het meisje toen. "Welkom in de Glade. Ik zal je een rondleiding geven, Ayla zie ik toch nergens."vervolgde het meisje die de box uit klom en haar hand naar haar uit stak. 'Ik ben geen hopeloze kleuter.',zei ze scherp tegen het meisje die haar hand naar haar had uitgestoken. Ze klom de box uit en keek om zich heen. Het rekken had een beetje effect gehad,maar haar spieren en botten deden nog steeds zeer. Maar ze negeerde alles. Ze haalde een hand door haar lange blonde haren zodat deze weer deels terug in model kwam te liggen. Haar blauwe ogen keken langzaam rond,ze was niet verbaasd of onder de indruk. Eerlijk gezegd interesseerde het haar niet waar ze was.

"Dus, we zitten hier soort van opgesloten. Dat zijn de muren naar het labyrint. Ga daar nooit naar binnen, niemand overleefd een nacht in the Maze!" Charlotte draaide verveeld met haar ogen. "Begrepen?" Zei het meisje maar ze reageerde er niet op. "Daar ga je slapen." wees het meisje naar enkele hutten,niet dat het haar interesseerde maar ach. "Dat is de ontmoetingsplaats, de vuurplaats en daar stond nog wat andere gebouwen. Maar voor nu moet je enkel dit kennen." Ze had zin om haar te slaan,wat boeide alles hier? Niks! Dus ze hoefde het ook niet te weten. "Daar moet je je naam nog inkrassen. Als je dood bent doorstrepen we hem." Weer draaide ze met haar ogen. "Er zijn niet zoveel regels, maar je moet je er wel aan houden." Zei het meisje. "Regel 1, doe je werk, niemand is lui. Regel 2, Ga nooit, maar dan ook nooit, het labyrint in! Regel 3, dood geen enkele Laarder, we moeten op elkaar kunnen vertrouwen."en toen was het voorbij,eindelijk! 'Ben jij hier soms de baas ofzo?',zei ze scherp met een uitdagende blik.

"Nope, dat is Ayla. Zij was hier eerst. Dus wees een beetje aardig tegen haar."Zei het meisje. "Au revoir."zei het meisje dan. Ze had een hekel aan mensen die dachten dat ze de baas was terwijl ze dat niet waren,en zo dacht ze over het meisje die weg liep.'Gedraag je dan ook niet als de leider!',riep ze haar na,waarna ze zelf omdraaide en in een bepaalde richting liep.

Een jongen,die er niet verkeerd uit zag. In tegendeel best knap kwam op haar af. Hij stak zijn hand uit en ze schudde die dan maar. "Hey." zei de jongen die bruine ogen had. 'Heey',antwoordde ze en glimlachte even. "Je lijkt het een stuk beter te handelen dan ik." ze keek hem aan,hij leek niet iemand die in paniek zou raken. 'Het interesseert me niet waar ik ben.',antwoordde ze.Of wie ik bendacht ze. 'Ik wou dat ik wist hoe ik noemde zodat ik me kon voorstellen,maar ik ben Groentje',zei ze grijnzend. Haar blauwe ogen liet ze even onderzoekend over de jongen gaan. De uitdagende blik glansde weer in haar ogen. Ze haalde haar hand door haar lange blonde haren heen waar de wind stilletjes mee speelde. Ze keek even naar zich zelf,onder de schrammen en blauwe plekken door de box. Ze droeg een korte short en een shirt met tekst. Ze keek naar haar armen waar een paar littekens stonden,2 op haar rechterarm en 3 op haar linkerarm. Ze wou dat ze kon herinneren waarom ze die had,maar haar gevoel zei dat er een rede achter zat. Haar ogen werden weer op de jongen gericht en de glimlach die ze eerst droeg was verdwenen toen ze hopeloos haar hersenen door zocht. 'Hoe reageerde jij toen je hier kwam?',vroeg ze kalm en keek hem aan.

"Dan verschillen we daar ook in," grinnikte hij. Ze grijnsde even. "Voorlopig ben je groentje, maar ik kon me na een paar uur m'n naam weer herinneren. Dan mag je je opnieuw voorstellen." Ze knikt even. "Nou.. Ik werd als eerst aangesproken door een meid die Ayla heet. Ze was nogal intens." Zelf had ze de naam Ayla wel horen vallen. "Ze leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden dat ik uit een kooi kwam, terwijl dat voor mij alles behalve normaal aanvoelde." Ze grijnsde,zo had ze zich eerlijk gezegd niet gevoeld. "Ze overvielen me met informatie over deze plaats, terwijl ik nog nauwelijks een hap adem in deze.. Glade had genomen." Ze dacht even na. 'Misschien weet zij wel meer en is ze daarom zo...wat jij zei.',antwoordde ze. 'We kunnen het haar eens vragen?',stelde ze voor. Ze was best nieuwsgierig naar wat er was met diegene. 'Volgens die Helena is ze de leider? Misschien was er iemand voor haar hier en is die dood en kende ze die goed ofzo?',ze probeerde naar een mogelijkheid te zoeken,maar wie weet vertelde die Ayla het zelf wel.

"Ik weet wel zeker dat ze meer weet dan ik. Maar ik ben gister alleen maar bezig geweest met een slaapplaats maken en wat mensen leren kennen. Ik weet niet.. Ik had denk ik iets meer tijd nodig om wat te kalmeren dan jij." Ze knikte even. "We zullen het haar eens vragen. Maar nu eerst-" Zei de jongen,wat was zijn naam eigenlijk? "gaan we ervoor zorgen dat je een plaats hebt om te slapen. Het wordt hier verraderlijk snel donker." Ze knikte en liep achter hem aan. 'Wat is je naam eigenlijk?',vroeg ze kalm aan de jongen. Ze was benieuwd naast wie zij ging liggen,of ze kon ook heel asociaal gaan liggen? Ze dacht even na,ach ze ziet het zo meteen wel.

"Max,"zei de jongen die Max noemde. 'Aangenaam',zei ze grijnzend. Ze dacht dat ze iets wist maar duwde dat uit haar gedachten. Even dacht ze na over haar naam,wist ze deze al? Geen idee. Ch...Cha...Lo... en toen wist ze het. 'Charlotte!',zei ze breed lachend tegen Max. Het was gewoon gekomen en nu wist ze het weer! Maar dat was dan ook alles. De brede lach vervaagde en ze zuchtte. 'Hoe kun je er aan wennen om,behalve je naam niks te kunnen weten?',vroeg ze aan Max. Ze legde haar hand over de littekens op haar arm en keek weer naar Max.

"Jeez, Charlotte, jij gaat echt in een noodvaart langs alle stages waar ik gister uren over heb gedaan." Ze grijnsde. 'Het kwam in een snel vaart in mij op.', antwoordde ze. "Ik denk niet dat ik de grootste kenner ben op dat gebied. Ik ben hier gister terecht gekomen, en ik heb het er nog steeds lastig mee."Ze knikte,het was ook stom om dat te vragen. Ze keek op toen Max opeens zijn hand op de hare lag. "Wat dat ook geweest mag zijn, dat hoef je nu niet meer te zijn." Zei hij. Ze glimlachte 'Dankje',zei ze zacht,en na een kort kneepje,dat haar geruststelde liet hij haar los. Ze keek naar een gebouw dat langzaam opdoemde. Dat moest vast de slaapplaatsen zijn. Ze keek even naar Max,wie weet zouden ze goed bevriend kunnen worden. Iemand die ze kon vertrouwen en haar hart kon bij luchten. Een beste vriend,niet meer niet minder.

Max Glimlachte even en ze voelde zich wat kalmer. Misschien was dit wel een nieuwe start?"Nou, welkom in dit vijfsterrenhotel," grijnsde Max toen ze bij de slaapplaats kwamen. "Het is .. ehm .." begon hij. 'Veel?', maakte ze lachend haar zin af. "In de box ligt een hangmat voor je."meende hij dat Sirius? 'Nou,dan gaan we die toch halen?',stelde ze voor. Een glimlach sierde haar lippen. 'Zo ver is dat nu ook weer niet.', voegde ze er aan toe. Ze keek even naar Max,afwachtend wat hij er van vond. Ze kon er niks aan doen dat ze moest blijven grijnzen,het was niet slim maar wel grappig.

"Extreem veel," lachte hij. Ze grijnsde. "Ja, laten we dat doen." Antwoordde hij Charlotte draaide zich om. "Of wacht, ik haal hem wel. Als jij intussen een goed plaatsje uitzoekt waar je wil slapen, dan ben ik over een minuutje terug." Hij knikte even richting de palen en omgehakte bomen en ze volgde zijn blik. 'Als je dat wilt doen',antwoordde ze lachend. "Ik zie je zo."zei hij en drukte even zijn twee vingers tegen zijn hoofd,als gedag ofzo. Langzaam liep ze naar twee lege paaltjes die naast een andere hangmat stond,ze had totaal geen idee wie daar zou liggen,en anders zou ze die twee eenzame paaltjes van achter pakken,lekker rustig en op haar zelf. Ze klopte even tegen een van de houten palen en ging er rustig voor zitten terwijl ze alles in zich op nam. Het was geen luxe plaats,maar ze moesten het er mee doen. Ze hadden gelukkig wel altijd gezelschap,dat kon soms toch wel leuk zijn.

Ze keek op toen ze voetstappen hoorde en ving nog net de slaapzak "Mooi plaatsje gevonden?" Vroeg Max. 'Ik twijfel of ik niet beter erg asociaal kan gaan doen', zei ze lachend en wees naar de twee alleen staande paaltjes. "Bind jij hem daar vast?" Vroeg Max. Ze knikte en na wat prutsen had ze de hangmat aan haar kant kunnen vast binden. 'Enig idee naast wie ik lig?',vroeg ze. Ze had geen zin om naast die Helena te liggen,dan zou ze gewoon midden in de nacht haar hangmat verplaatsen. En die Ayla? Die kende ze niet echt,maar haar gevoel zei dat ze ook niet naast haar wou liggen. Ach,wie weet was de hangmat van iemand die er niet meer was? Maar dan zou die er toch niet meer hangen. Ze haalde onopmerkelijk haar schouders even op en keek toen naar Max,kijkend of die aan de andere kant ook vastgebonden was.