A-ha

Er waren een paar dagen verstreken. Hij was blij dat hij zijn naam weer wist: Evan. Hij wist zijn achternaam niet, maar zijn voornaam was voor nu het belangrijkste. Met zijn handen in zijn zakken liep Evan rond, zijn hand door zijn donkere haren halend zodat deze goed zaten. Hij wist ondertussen al een paar karaktereigenschappen die hij bezat: ijdel, redelijk behulpzaam en hij was ook nog wel aardig. Natuurlijk lag dat aan de manier waarop anderen hem behandelden, maar over het algemeen was hij wel aardig. Het was al een hele vooruitgang dat hij dit soort zaken wist. Zijn blik gleed naar voren. Hij had nog lang niet alles verkend, zo ook niet het Treehouse dat hier stond. Hij besloot om maar eens naar boven te klimmen. Voorzichtig klom hij naar boven. Hij draaide zich om… en zag een jongen staan. Hij moest ongeveer zijn leeftijd zijn, hoewel Evan zelf geen idee had op dit moment hoe oud hij was. Hij schatte zichzelf als achttien of negentien. ‘Hoi,’ sprak hij tegen de jongen. Hij zette zijn handpalmen tegen het hout voor hem en leunde daarna naar voren. Wauw, hij kon heel de Glade hier gewoon zien! Hij genoot even van de wind die met zijn haren spelen en zijn blik gleed weer naar de enorme muren die deze plek omsingelden. ‘Wat bevindt zich daar toch?’ mompelde hij tegen niemand in het bijzonder, stiekem hopend dat de jongen naast zich hem die vraag kon beantwoorden.

Evan schrok op toen de jongen naast hem zijn vraag beantwoordde. Hij keek een tikkeltje verbaasd zijnde opzij. Natuurlijk had hij de jongen wel gezien – hij had hem immers nog begroet – maar hij had niet verwacht dat zijn vraag meteen beantwoord zou worden. Een korte huivering ging over zijn rug toen hem werd verteld dat het een hel was. Zijn blauwgrijze ogen richtten zich weer peinzend terug op de muren. Het zag er niet zo uitnodigend uit en hij vroeg zich af wat er aan de andere kant van dat labyrint bevond. Hij wist wel één ding zeker: als hij daarnaartoe zou gaan, zou hij geheid verdwaald raken. Hij schudde kort en langzaam zijn hoofd op wat de jongen zei. ‘Ik krijg steeds vage beschrijvingen te horen als ik het aan anderen vraag. Het meeste wat me wordt gezegd is dat ik er maar ver uit de buurt moet blijven, maar dat maakt me natuurlijk enkel nieuwsgierig.’ Een kleine grijns verscheen om zijn lippen, maar die gleed weg toen hij weer naar de hoge muren keek. Hij zag dat er klimop tegen de muren hing. Zouden ze via dat niet omhoog kunnen klimmen of zo? Zaten ze hier echt serieus opgesloten? Of was er daar nog een weg waar ze konden ontsnappen van al dit? Zijn blik gleed weer naar de jongen toe. ‘Hoezo?’ vroeg hij vervolgens. ‘Weet jij er meer over?’ Hij kon zijn nieuwsgierigheid nauwelijks verbergen en zijn blauwgrijze ogen lichtten op bij het idee dat hij meer informatie kreeg over dat vreemde labyrint dat zich daar bevond.

Evan trok enkel kort zijn wenkbrauw op toen de jongen zei dat het niet aardig van ze was. Tja, misschien niet, maar ze vertelden hem enkel de waarheid, toch? Opeens begon Evan aan ze te twijfelen. Misschien behandelden ze hem gewoon anders omdat hij een nieuweling was en was het daar helemaal niet zo erg als het leek. Hoewel… Hij had uit nieuwsgierigheid even voor de opening van het labyrint gestaan en het had hem de rillingen over zijn rug laten lopen. Hij wist nog niet veel van deze plek en hij hoopte dat hij meer te weten kwam dankzij deze jongen. Hij fronste kort zijn wenkbrauwen toen er een hand op zijn schouder gelegd werd en de jongen een paar woorden sprak. Even keek Evan hem voor een seconde verbaasd zijnde aan, maar vervolgens begon hij te lachen. ‘Yeah right,’ lachte hij. Zijn blik gleed rond over de Glade. Nee, ze hadden het hier echt te goed voor elkaar om dood te zijn. Bovendien leek iedereen hier het wel goed te hebben. Als in de zin van dat ze genoeg te eten kregen en ze zich wel konden redden. ‘Nee,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Deze plek lijkt te goed om meteen als dood verklaard te worden.’ Hij keek de jongen aan. ‘Ben je nu een spelletje met me aan het spelen of…?’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Wat is daar dan dat ons dood zou maken?’ Ondanks dat een lach weerklonk in zijn stem, keken zijn ogen hem toch lichtelijk ernstig aan. Want wat als deze gast toch de waarheid vertelde en hij echt ten dode opgeschreven was?    

OOC: Nou, ik vind dat hij Evan niet zo moet treiteren

Evan probeerde de lichte paniek die hij voelde te onderdrukken toen de gast zijn woorden herhaalde en hem daarbij ook nog eens doodserieus aankeek. Geagiteerd keek de donkerharige jongen naar de grote muren. Nu wilde hij eigenlijk nog meer weten wat zich daarachter bevond, maar het leek er niet echt op dat hij het juiste antwoord van de jongen kreeg. ‘Maar ik begrijp je punt niet echt,’ begon hij en hij deed zijn best om zijn beginnende frustratie te onderdrukken. Waarom was iedereen hier zo vol raadsels? Toen hij hier aankwam, werd het ook niet al te veel over deze plek verteld. Oké, ze hadden er ook bij gezegd dat ze zelf niet eens precies wisten wat deze plek nu allemaal inhield, maar deze jongen deed net alsof hij er veel meer van wist en dat maakte Evan zowel nieuwsgierig als nerveus. Zijn blauwgrijze ogen keken de jongen peilend aan. ‘Wat is daar dan dat ons zo dood maakt? Het lijkt me wel veilig te zijn zo in het daglicht.’ Dat laatste mompelde hij en hij keek naar de grote muren die nu openstonden. Hij had al gemerkt dat ze ’s nachts sloten en hij meende ook de hele tijd geschuifel te horen. Het was een labyrint, dus zou het mogelijk zijn dat wat hij hoorde in werkelijkheid muren waren die verschoven? Dat het elke dag zeg maar een ander pad was om te bewandelen? Hij had geen idee, want hij mocht niet naar binnen gaan. Dat werd hem steeds uitdrukkelijk gezegd. Hij keek de jongen van opzij aan en wachtte vervolgens op antwoord.

Evan trok zijn wenkbrauwen op naar de jongen toen deze hetzelfde weer zei, maar toen begon het hem te dagen. De jongen bedoelde niet dat ze zouden vermoord worden door die dingen die zich daar in het labyrint bevonden – of misschien zelfs wel hier in de Glade – maar hij bedoelde wel dat ze al dood waren en dat dit gewoon de hel was. Evan liet zijn handpalmen even tegen de leuning voor hem steunen terwijl hij naar de Glade keek. ‘Als dit hel is, vind ik het nog niet zo heel erg,’ wist hij uiteindelijk uit te brengen. ‘Ik bedoel… er is voedsel, er is water, er is kleding, er is gezelschap en die muren zijn gesloten, dus ik neem aan dat wat er ook in zit overdag niet naar hier komt.’ Hij hoopte toch dat wat hij zei juist was. Hij had zo het vermoeden dat wat zich daar bevond eerder gevaarlijk kon zijn in de nacht dan overdag. En dat ze zich overdag ook niet uit het labyrint waagden. Maar waarom hadden ze die muren dan opengelaten? Was er een soort oplossing daar te vinden zodat ze konden ontsnappen? Of waren ze, zoals deze jongen zei, al echt dood en zaten ze hier met zijn allen gewoon opgesloten? Hmm. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. ‘Of misschien ervaar jij dit als dood zijn en als de hel, maar valt het allemaal nog wel mee. Zolang wat daar binnen zit buiten blijft, natuurlijk.’ Evan keek fronsend naar de muren. Zou hij ooit te weten komen wat zich daar bevond? Hij betwijfelde het ten zeerste.

Evan fronste geërgerd met zijn wenkbrauwen toen de jongen zichzelf in het gezicht sloeg. Wat nu?! Het was niet alsof hij de dingen duidelijk uitlegde of zo. Bovendien leek het Evan echt nogal dramatisch om te zeggen dat ze dood waren en dat ze in de hel waren beland. Hij barstte vervolgens in lachen uit toen hij de redenering van de jongen hoorde. Het duurde even voordat hij gestopt was met lachen en tegen die tijd waren er tranen in zijn ogen verschenen. ‘Oké, ik geef het eerlijk toe,’ sprak hij grijnzend. ‘Je had me bijna. Ik geloof er niks van. We zijn helemaal niet in een tussenfase beland tussen hemel en hel. We zijn gewoon op een vreemde plek beland en ergens is er wel iets waar we kunnen ontsnappen, ik weet het zeker.’ Zijn blik gleed bedenkelijk weer naar de muren en zijn glimlach verdween. Hij was er vrij zeker van dat het antwoord zich achter die muren bevond. Dat ze goed moesten zoeken en dat ze moesten bespreken hoe ze dit gingen oplossen. Helaas waren die taken niet aan hem. Zijn blauwgrijze ogen gleden weer naar de jongen. ‘We vinden wel een oplossing om hieruit te komen. Maar als jij wilt geloven dat we in een tussenfase zitten, ga vooral je gang, hoor.’ Hij grinnikte even. Hij was er nu wel vrij zeker van dat de jongen hem in de maling nam. Hij voelde zich in elk geval niet dood. Nog niet. En als hij met zijn hand in zijn arm kneep, voelde hij genoeg pijn om zeker te weten dat dit weldegelijk de harde realiteit was. Maar ja, de jongen moest natuurlijk zelf weten of hij een hoop onzin wilde geloven of niet, maar Evan dacht er het zijne van.

Evan was net een beetje dromerig naar de muren aan het kijken toen hij de jongen naast zich hoorde praten. Wat…? Het was dus de hele tijd een toneelstuk geweest? Hij zuchtte. Hij had het kunnen weten toen de jongen dramatisch begon te praten over de dood en de hel. Oké, hij was uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat hij het niet zou geloven, maar eerder had hij zich wel afgevraagd of het misschien toch waar was. Hij wist meteen ook dat als hij het allemaal had geloofd, de jongen de grootste lol had gehad en hij uitgemaakt zou worden voor een sukkeltje. Hij was dus blij dat de jongen toegaf en dat hij niet meer in de war gebracht kon worden. ‘Bedankt dat je dat even testte,’ sprak hij eerst nors, maar grinnikte daarna toch omdat het misschien toch wel grappig was. ‘Zijn er al veel mensen hierin getrapt dan?’ Hij keek de jongen vragend aan, want het maakte hem toch wel nieuwsgierig of er veel mensen waren die in zulke dingen trapten. Hij moest eerlijk toegeven dat de jongen best overtuigend was, maar goed. ‘Anyway, mijn naam is Evan,’ voegde hij er kort aan toe omdat het makkelijker praten zou.

Evan keek de voor hem onbekende jongen aan met een blik van: meen je dit nu. Hij zag zichzelf al helemaal voor zich hoe een nieuweling de Glade zou betreden en vervolgens getraumatiseerd zou geraken dankzij de jongen zijn woorden. Evan wist niet of dat de jongen ook maar iets kon schelen of dat hij uiteindelijk wel zou proberen om de schade wat te beperken, maar hij had meer het gevoel dat het het eerste zou zijn. ‘Veel succes daarmee dan. Maak het niet te erg, oké? Het is al erg genoeg voor de meesten om hier te zijn,’ sprak Evan en keek de jongen daarbij nadrukkelijk aan. Als hij erin was getrapt, had hij hier waarschijnlijk ook niet al te blij gestaan. Bovendien kon Evan wel geloven dat het de jongen zou lukken om anderen zijn leugentje te laten geloven, want hij kon echt ongelooflijk goed acteren. ‘Maar ik moet wel zeggen dat je goed kunt acteren. Als je hier ooit uitkomt, zou je daar iets mee moeten doen,’ sprak hij en hij grijnsde lichtelijk. Toen bedacht hij zich dat de jongen zijn eigen naam niet had gezegd. ‘Hoe heet je trouwens?’ vroeg hij vervolgens.

Evan wierp een blik opzij toen hij hoorde wat de jongen zei. ‘Ik geloof dat Aang de wereld kan redden er wel een ontsnappingsroute is daar. Iets waardoor we hier weg kunnen komen. Ik ben er alleen niet zeker van.’ Hij had tot nu toe zichzelf altijd wijsgemaakt dat als er een ontsnappingsroute was, het daar wel moest zijn. Waarom zouden ze het hier ergens in de Glade verstoppen? Waar meer dan dertig mensen rondliepen en waar de kans dat ze de ontsnappingsroute ontdekten groter was? Nee. Ze moesten het ergens in de Maze verstopt hebben omdat dat de plaats was waar al de Grievers waren. ‘Aangenaam kennismaking, Lester,’ sprak hij vervolgens, hoewel hij kon geloven dat als Lester zijn naam zei tegen nieuwelingen die wél in zijn grapje waren getrapt, dat hij niet zo’n hartelijke begroeting mocht ontvangen. Hij grinnikte even bij dat idee, leunde ook naar voren en liet zijn blik over de Glade glijden. ‘Dus…’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Wil jij graag de Maze in?’ Hij wist echt niet wat hij anders kon vragen.

Het was nu ook niet bepaald dat de ander sociaal ingesteld was, hield Evan zich voor toen hij geen betere vraag had kunnen bedenken dan de vraag of hij soms de Maze in wilde gaan. De jongen bleek enkel sociaal te willen zijn als hij mensen voor de gek kon houden, iets wat bij Evan niet gelukt was. Of nou ja, eigenlijk was het deels wel gelukt n Evan durfde te wedden dat de jongen daar wel even zijn lol over had gehad. Evan’s blauwgrijze ogen draaiden zich naar opzij toen de jongen antwoordde en hoewel hij het antwoord wel had verwacht, verbaasde het hem toch deels omdat hij zelf zo nieuwsgierig was om de Maze binnen te gaan. ‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Ik wil weten wat daar is en of daar een ontsnappingsroute is. Als ik ons hieruit zou kunnen krijgen door de Maze in te gaan, dan zou ik dat zonder aarzelen doen.’ Zijn stem klonk oprecht en hij meende het ook, hoewel het geluid van metaal op steen dat hij ’s nachts altijd hoorde hem soms wel even deed afwijken van dat idee. Toch bleef de kans groot dat daar hun ontsnappingsroute lag en dat ze hier weg konden komen. Het was niet dat het hier super slecht was, maar hij wilde weer terug naar wie hij was. Hij wilde weten wie zijn ouders waren en of hij misschien broertjes of zusjes had. ‘Kan jij je al iets herinneren over je verleden?’ Zijn blik gleed opzij naar Lester.

Lester had verder niet echt gereageerd op hem, maar Evan wist dat er twee opties waren over de manier hoe de jongen nu over hem dacht. De eerste optie was dat hij dacht dat Evan gestoord was en dat ze hem zo ver mogelijk uit de buurt van de muur moesten houden. De tweede optie was dat hij, net als Evan en Lex, ook graag de Maze in wilde gaan om het verkennen. Evan kon van Lester’s gezichtsexpressie niet echt afleiden welke gok juist was, dus hij ging er verder ook niet over door. Het was bekend dat de Maze bij de meesten een gevoelig onderwerp was, maar hij wist wel vrij zeker dat het voor Lester niet zo was. Nee, die hield er enkel van om nieuwelingen te pesten met zijn valse theorieën over de Maze. Toch vond Evan hem tot nu toe niet vreselijk in omgang. Een beetje pesterig misschien, maar hij zou zich toch ergens mee moeten bezighouden, right? Hij was verbaasd over het antwoord dat hij kreeg van Lester, maar besefte dat niet iedereen zo happig was naar het ontdekken van zijn of haar verleden en dus liet hij het rusten. Hij glimlachte toen hij een wederzijdse vraag kreeg. ‘Ja, eigenlijk wel,’ zei hij eerlijk tegen de jongen. ‘Vooral dan het gedeelte over mijn familie en wie ik was voordat ik in de Glade terechtkwam. Wie weet was ik wel een pestkop. Misschien pestte ik nieuwe mensen ook wel als ze net in een nieuwe omgeving kwamen.’ Hij grijnsde plagerig naar Lester om aan te tonen dat het enkel een grapje was. ‘Maar aan de andere kant…’ Hij dacht even na over hoe hij dit het beste kon verwoorden. ‘Tja… we horen nu bij de Maze, I guess.’

Lester zei niet echt veel meer en Evan wist ook niet wat hij moest zeggen, dus keek hij maar wat naar de Glade. Er verzamelden zich een hoop mensen op het open veld en zo te zien werden er orders uitgedeeld. Eigenlijk zou hij naar beneden moeten gaan en moeten luisteren naar wat er gezegd werd. Nu hij Med-Jacker wilde worden en de verantwoordelijke nog steeds moest vinden, wist hij niet echt wat hij moest doen en werd er waarschijnlijk van hem verwacht dat hij rond ging lopen om te kijken wat hij nog ging doen. Aan de andere kant had hij nu een gesprek met Lester en zou het een beetje onbeleefd zijn als hij nu opeens weg zou lopen. Zijn wenkbrauwen fronsten zich toen Lester hem weer naar zijn naam vroeg. Really? ‘Evan,’ herhaalde hij en hij legde nadruk op zijn naam. ‘E-V-A-N. Evan.’ Hij glimlachte naar de jongen, maar vroeg zich af of hij het deze keer wel ging onthouden. Waarschijnlijk iemand die al zo veel mensen had ontmoet dat hij niet van iedereen de naam kon onthouden. Wat natuurlijk altijd mogelijk was. ‘Dus eh…. Wat is jouw job hier?’ vroeg hij. Als hij dat al niet gevraagd had. Op dat vlak was hij weer vergeetachtig.