Some thinking to do

{R O S I E}

Ze had zich aan de rand van het koren genesteld, waar het gras hoog was, maar de oogst nog niet begon. Het gaf haar een heerlijk gevoel van beschutting, waar ze de laatste dagen wanhopig naar op zoek was geweest. Schemering streek neer op de Laar en strekte haar handen langzaam uit om alles zijn kleur te ontnemen. Vooral dan bekroop Evangeline een akelig, onveilig gevoel. In het roodgetinte licht van de zon keek ze eens over haar schouders en haalde, toen ze zich er van had verzekerd dat niemand met haar meekeek, het notitieboekje uit haar broekzak. Ze streek bewonderend over de roodgrijze, gladde kaft, waarvan haar vingertoppen opgewonden begonnen te tintelen. Met beleid haalde ze het potlood onder het sluitingskoord vandaan en klapte het open. Haar vingertoppen lieten zich over het schutblad gaan, en vervolgens liet ze alle bladzijde in razendsnel tempo haar duim passeren. Ze besloot dat het ritselende geluid prachtig was. Bijna net zo rustgevend als dat van de Deadheads. Het eerste blad was ruw, en langzaam zette ze de scherpe punt van het potlood erop. Uit de losse hand tekende ze een ovaal. Ze wilde niet uit de trans van de kalmte die het kleine object haar leek te geven komen, maar ze besefte zich dat er toch echt wat denkwerk verricht moest worden. Diep ademende ze in en uit door haar neus, waarbij de geur van het koren en de voornamelijk onbeschreven bladzijde van het notitieboekje haar reuk ving. Voordat ze het potlood een tweede keer aan het papier zette, beet ze op haar lip en draaide haar hoofd wat. Toen liet ze haar kaken ontspannen en schreef in het midden van het ovaal in blokletters; W|C|K|D|. Wicked. Wicked. Wicked. Het woord stond in haar geheugen gegrift sinds Oliver het had uitgesproken. Ze wist zeker dat ze het zich kon herinneren buiten de woorden die op de kratten stonden die de Box maandelijks met zich meebracht. Ze wist het zeker... De smaak van ijzer vulde haar mond en ze realiseerde zich dat ze de binnenkant van haar wang had open gebeten. Het deerde niet, ze had het niet eens gevoeld. Het punt was dat het haar zo deed wankelen, de informatie. Ze was bang dat ze, wanneer ze met Oliver het labyrint in zou gaan op zoek naar hààr herinneringen, ze het niet aan zou kunnen, de informatie. Het duizelde haar nu al, en er was zoveel vooralsnog onontdekt.

Ze had niet door dat haar linkerhand ergens achter aan haar hoofdhuid een onschuldige pluk haar had gevonden en ze voortdurend bezig was deze om haar wijsvinger te winden en het weer te ontrafelen. Haar haar draaide zich voortdurend om haar vingers wanneer ze gespannen of angstig was. Misschien dat het haar wat op haar gemak stelde, gaf het haar troost. Het deed haar denken aan veilige armen. Van een moeder, als ze die al ooit gehad had. Snel schudde ze haar hoofd toen ze zich bewust werd van die gedachten en trok de pluk uit haar vingers. Ze had geen ouders. Voor nu. Misschien zou het veranderen wanneer ze zich weer dingen kon herinneren, maar ze mocht zichzelf niets beloven. Dat leidde nu eenmaal alleen maar tot teleurstellingen. Dat deed het altijd.

Het volgende aanknopingspunt. Proefkonijnen. Ze herinnerde zich Olivers zin woord voor woord. 'We zijn allemaal fucking proefkonijnen...' Het schoot door haar hoofd alsof ze het zelf niet dacht. Proefkonijnen. Ze had al bedacht wat dit zou kunnen betekenen. Een experiment, of onderzoek. Ontzettend ethisch onverantwoord, natuurlijk, maar het was haar beste gok. Dus, wat als zìj Wicked waren, wat als zij het experiment vormden? Ze verbond de woorden met een simpele lijn.

Een snelle schets van het labyrint was haar tweede aantekening. Ze kon het geklaagzang van de Grievers al horen, waarbij kippenvel over haar ruggengraat omhoog kroop. Ze was bang voor de Grievers, maar het was niet haar grootste angst, dat was dat ze hier voor altijd vast zou blijven zitten, tot de dood haar kwam halen en haar hele leven gevuld was met herinneringen enkel en alleen over deze, kwellende plaats. Haar leven zou een pure marteling zijn. Dus moesten deze twee angsten het tegen elkaar opnemen, en moest ze er voor zorgen dat ze niet terug zou deinzen wanneer ze voor het eerste koos. Ze de keuze in feite natuurlijk al gemaakt, toen ze besloot ja te zeggen tegen Olivers 'uitnodiging' samen het labyrint in te gaan. Ze rilde bij de gedachten. Nu het dichtbij kwam was het eng, eerder dan heldhaftig. Peinzend beet ze op haar potlood en kneep haar ogen eens stijf dicht. Dit moest en zou ze van zich afzetten. Ze ging dit doen. Ze zou dit doen. Ze moest. Boven het labyrint zette ze de tijd waar ze met Oliver had afgesproken. Niet dat het heel relevant was, ze zou echt wel onthouden wanneer ze het onder ogen moest komen, maar het ontbrak haar aan innovatieve ideeën of ingevingen die ze op het papier kon zetten.

De bladzijde was klein, en na een tijdje werd het een behoorlijk gestouw. Intussen had ze zich een visuele voorstelling van een Griever gemaakt, het hele plan nog eens opgeschreven en misschien wel acht theorieën bedacht over wat Wicked in hemelsnaam zou kunnen zijn en op welke manieren een uitweg mogelijk was. Ze was er lange tijd mee bezig geweest, en zelfs nog toen haar ogen begonnen te prikken om wanhopig in het duister te priemen en haar eigen handschrift te ontcijferen, haalde ze haar mes uit haar zak, griste een steentje van het pad en stak een van de toortsen aan die op een rijtje naast het pad was geplaatst.  Met een zucht liet ze haar hoofd in haar handen vallen, waarbij haar potlood tegen de grond tikte. Haar hoofd tolde met onzekerheden, vragen, en ze was er niet eens zeker van waarom ze dit deed. Binnenkort zouden haar vragen allemaal beantwoord zijn, -hoopte ze dan- en toch bleef ze zich er zorgen om maken. Waarom was dit zo belangrijk voor haar? Toen Oliver het haar had gevraagd, had ze het weggewuifd. Dat was het toch duidelijk voor iedereen? Ze kon zich niet voorstellen dat iedereen in de Glade er zo mee bezig was. Dat het iedereen, iedere minuut van de dag zo erg bezig hield als Evangeline zelf. Ze zuchtte, terwijl ze het potlood oppakte en op haar lip bijtend het hoekje van de bladzijde grijs begon te kleuren. Het was zo ontzettend frustrerend, en ze wist niet eens waarom. Fijn. Nog een vraag.

Plotseling hoorde ze achter zich een zacht geluid. Het was echter genoeg om haar op te doen schrikken, het boekje dicht te klappen en het, samen met het potlood, tegen haar zij onder haar wijde T-shirt aan te persen zodat niemand zou zien waar ze mee bezig was. Ze draaide zich om, naar een in het donker onherkenbare gestalte. Ze had geen zin te ontcijferen wie het was, dus draaide ze haar hoofd maar weer terug, strekte haar benen, verborg haar handen en zei met een weemoedige glimlach; 'Hé.'

OOC:

Met haar handen in haar zakken sjokte het blonde meisje over het paadje dat hier was aangelegd. Of misschien was het wel gewoon met de tijd uitgesleten. Niet dat het wat uitmaakte - ze had wel belangrijkere dingen om zich zorgen over te maken. Het paadje werd verlicht door het zwakke licht van de fakkels die er om de zoveel meter naast waren geplant. Het was al vrij donker, en Rosie dacht na ove alles wat er deze dag was gebeurd. Veel. Eerst was ze hier aangekomen, vol vragen maar zonder herinneringen en stem. Vervolgens was alles vrij snel gegaan. Ee waren wat dingen aan haar uitgelegd, er werd van haar bijvoorbeeld verwacht dat ze met vrijwel iedereen hier in het gammele huisje zou slapen wat ze hadden gebouwd. Niet dat ze daar tegen op keek, ze vond het juist wel fijn om met meerdere mensen te slapen. Dat voelde een stuk veiliger. Ze ha dus geprobeerd daar een hangmat op te hangen, en met wat hulp was dat ook gelukt. Verder was ze vooral alleen geweest. Ze had wat rondgelopen, net als nu eigenlijk. Ze snapte ook wel dat ze nou niet het beste gezelschap was. Wat was een gesprek als het van één kant kwam? Ze had al best wel veel mensen zien rondlopen, meer dan ze had verwacht. Maar toch voelde ze zich eenzaam. Ze kon met niemand praten, bij niemand haar hart luchten. Bij niemand klagen over hoe vervelend dit alles niet was en aan niemand om uitleg vragen. Natuurlijk lag dat vooral aan haarzelf - de anderen konden er niks aan doen dat ze niet kon praten en ze deden hun best om aardig te zijn - maar toch .. Plotseling zag ze een meisje zitten, verdiept in iets. Wat kon ze niet zien, aangezien ze met haar rug naar haar toe zat. Het meisje had haar kennelijk ook opgemerkt, want keek even snel over haar schouder en sprak een simpele 'he'. Rosie stak haar hand op als begroeting terug, en liep voorzichtig naar haar toe. Ugh, dat niet-kunnen-praten begon haar meer en meer op haar zenuwen te werken. Ze kon nu niet even vragen of ze er bij mocht komen zitten, hoe het meisje heette, wat ze aan het doen was, alles. Ze kon gewoon geen gesprek voeren.

Het meisje had haar hand opgestoken. Een frons verscheen tussen Eve's wenkbrauwen. Waarschijnlijk had ze geen zin in een gesprek, wie ze dan ook mocht zijn. Haar gezicht was moeilijk te om haar gezicht te onderscheiden van de donkere nacht. Toch hoorde ze, toen ze zich weer terug had gedraaide en was gaan verzitten zodat ze elk moment op kon staan, hoe wat steentjes knarsten en het meisje dichter naar haar toe kwam gelopen. Vragen draaide ze zich om en keek naar haar op. In het licht van het zwakke vuur kon ze het gezicht beter bestuderen. Het was er niet een die ze vaker gezien had. Haar lange, blonde haar, versterkte haar poppengezichtje en verlegen uiterlijk. Ze had vandaag een alarm gehoord, en het was zeer waarschijnlijk dat dit meisje het had veroorzaakt. Het moest wel, of ze was wel erg onoplettend geweest de afgelopen maand. Het meisje zweeg. Misschien was ze te verlegen iets te zeggen. Het was waar, Evangeline was niet echt het type met de eerste de beste persoon een conversatie te starten, (zeker niet in het midden van de nacht wanneer ze met iets bezig was) maar het meisje zag er zo hulpeloos en enigszins geïrriteerd uit, dat een vlaag van herkenning door haar heen gleed. Het was alsof ze naar zichzelf keek, en niet alleen toen ze hier pas gekomen was. Ze leek de frustratie te herkennen, en juist dat stimuleerde haar om zich naar haar toe te keren en naar haar te glimlachen. 'Je bent er pas net, niet?' Haar stem was zoveel warmer dan ze ooit gedacht had dat deze kon zijn. 'Het is oké. Je hoeft niet verlegen te zijn. Ik bijt niet, in principe.' Ze haalde een schouder op en trok haar lippen toen weer in een glimlach. Het ging gemakkelijk, bijna te. Toen klopte ze op de grond naast zich. Ze wist niet waarom ze plotseling zo zacht was, na haar frustrerende dag, maar om de een of andere reden merkte ze dat ze zich wat eenzaam had gevoeld de laatste tijd -en ze hunkerde naar wat gezelschap.

Het meisje leek een tikkeltje verbaasd toen Rosie voorzichtig naar haar toe stapte. Misschien had het meisje haar begroeting als afstandelijk opgevat, maar beter kon ze niet. Ze kende hier niemand. Ze wist niet wie wie was, en hoe iedereen was. Maar dit meisje glimlachte vriendelijk en Rosie besloot dat ze haar wel aardig leek. 'Je bent er pas net, niet?' Haar stem klonk warm, en Rosie knikte voorzichtig als antwoord. Ja, en het was allemaal super verwarrend en alles wat er was gebeurd was niet te bevatten en ze wilde gewoon met iemand praten over alles maar dat kon ze niet. 'Het is oké. Je hoeft niet verlegen te zijn. Ik bijt niet, in principe.' Rosie glimlachte voorzichtig. Het meisje klopte op de plek naast haar, en nog altijd voorzichtig ging Rosie daar ook zitten. Een beetje ongemakkelijk trommelde ze met haar vingers op haar been. Wat nu? Een normaal mens zou nu een conversatie starten. Hoi, ik ben Rosie. Leuk je te ontmoeten. Hoe gaat het met je? Maar zij was geen normaal mens. Althans, zo beschouwde ze zichzelf niet. Shit man. Dit meisje leek echt heel aardig, en Rosie had graag gehad dat ze even met haar kon praten, misschien wel bevriend worden. Echter ging dat moeilijk. Zeker nu dat meisje niet wist wat er met haar aan de hand was. Voor haar was het al verwarrend, maar voor toeschouwers die van niks wisten moet het nog verwarrender zijn. Voorzichtig tikte ze het meisje aan. Vervolgens probeerde ze vaag te gebaren wat er mis met haar was. Eerst hief ze haar hand naar haar mond, en maakte ze een soort praat beweging. Daarna wees zw naar zichzelf, om duidelijk te maken dat het om haar ging. Tenslotte zwaaide ze haar wijsvinger heen en weer, om aan te geven dat ze dat niet kon. Dat kon er toch wel mee door?

Het meisje stelde zich wat terughoudend op. Ze had nog niets gezegd, maar had haar vraag toch met een kort knikje beantwoord. Ook was ze ingegaan op Evangelines verzoek naast haar in het gras te komen zitten. Dat was vreemd, voor iemand die zich wantrouwend zou gedragen. Net als zijzelf, in het begin. Er waren nachten geweest waarop ze zich helemaal in haar hangmat had begraven tot niemand haar meer kon zien, zodat ze zich wat veiliger zou voelen. Het hielp. Voor ongeveer twee minuten. Daarna kwam haar paranoïde achterdocht weer opzetten en kreeg ze een paniekaanval, maar dat achterwegen gelaten. Ze snapte het meisje en haar gedrag dus wel, hoewel ze bepaalde dingen in twijfel trok. Ze was niet wantrouwend, eerder verlegen. Misschien ervoer ze ook zo'n kwellend dubbel gevoel en wilde ze contact maken, maar niemand te dichtbij laten komen. Toch leek de blondine niet zo op haar gemak. Ze tikte onrustig met haar vingers en zweeg enkel. Evangeline voelde haar hand verkrampen van het dicht tegen zich aandrukken van het notitieboekje terwijl ze haar gezicht probeerde te peilen -lastig, in het donker. Voorzichtig liet ze haar vingers wat ontspannen. Met het risico dat het meisje het boekje zou zien en vragen ging stellen, maar zij zelf leek er niet veel aanstalten naar te maken. Eve had haar mond al geopend om haar naar haar naam te vragen, naar haar eerste dag, iets. Maar toen draaide het meisje zich naar haar toe en tikte haar aan, alsof ze haar aandacht wilde vragen. Vervolgens begon ze twijfelend te gebaren. Evangeline hoefde tekens niet eens te volgen om te snappen dat ze niet niet praatte omdat ze het niet wilde, maar omdat ze het niet kon. Ergens vaag in haar achterhoofd drong een zekere opluchting door. Ze liet haar schouders zakken en knikte om aan te geven dat ze haar begrepen had. 'Kun... je me wel horen?' Het leek een vreemde vraag, maar Evangeline kon zich ook niet voorstellen hoe het voor haar moest zijn, hoe het werkte. Terwijl ze in de ogen van het blijkbaar stomme meisje keek, leek ze een bepaald verlangen van het blauw te kunnen onderscheiden. Het verlangen om gewoon heel eventjes met iemand te kunnen communiceren. Evangeline beet op haar lip een sloeg haar ogen neer om weifelend het notitieboekje in opslag te nemen. Vervolgens verplaatste ze het naar haar schoot en draaide het om, zodat een schone lei ontstond. Ze strekte beide handen uit naar het meisje, één met het notitieboek, en één met een pen. 'Wil je anders...?' Evangeline maakte de zin af door haar enkel vragend aan te kijken. Het moest haar vast lukken dat te ontcijferen.