Could it go more badly?

[Vervolg op dit]

Hij had dan wel gezegd dat ze niet zwaar had gewogen maar hoe langer ze in zijn armen lag, hoe moeilijker het was om haar goed hoog te houden. Daarmee waren zijn passen haastiger geworden, zeker nu hij niet wist waar de Griever uithing, Evangeline half dood lag te gaan in zijn armen en de deuren van het labyrint bijna gingen sluiten. De zon kwam nauwelijks nog over de muren uit wat Oliver alleen maar angstiger maakte. Een nacht hier overleefden ze niet. Met de laatste kracht sloeg hij de hoek om en zag de open deuren. Even vergat hij dat Evangeline nog leefde en begon aan een sprint. Het was moeilijk om haar in zijn armen te houden en te rennen dus toen hij eenmaal weer in de Glade was en op zijn knieën viel, viel Evangeline ook half. 'Anthony! Max!' Schreeuwde hij met zijn laatste beetje adem voordat zijn longen het opgaven en hij zwaar aan het hijgen was. Hij smeet de tassen aan de kant maar bedacht zich toen en greep zijn eigen om die open te doen en de kapotte spuit weg te werpen. Waarom reageerde iedereen zo laat hier, er lag hier iemand dood te gaan. 'Als je wil dat iemand dood gaat, kom gerust!' Schreeuwde hij om meer aandacht te trekken. Jesus Christ, de laar was weer goed bezig vandaag. Oliver inspecteerde wond die zich steeds meer aan het verspreiden was. Eigenlijk kon hij er niet naar kijken zonder aan zichzelf te denken. 'Dat wordt een been afhakken Eva; bereid je maar voor.' Grapte hij meer om zichzelf gerust te stellen. Hij had haar woorden gehoord. Waarom Max? Hij had niemand gezien toen hij hallucineerde, alleen vage beelden. De jongen beet op zijn lip en keek om zich heen om te zien of er ondertussen mensen al interesse hadden om te kijken.

[Open voor iedereen c:]

Een zucht gleed over Evan’s lippen terwijl hij in zijn hangmat naar de hemel aan het kijken was. Hij had echt geen idee wat te doen vandaag. Hij had de meeste medicijnen al wel op orde gelegd. Ook had hij zijn ronde gedaan om te kijken of er iemand gewond was geraakt, maar buiten één klein sneetje tijdens het koken was hij niemand tegengekomen die echt een serieuze verwonding had. Dat wilde hij graag zo laten. De Glade had wel weer genoeg geleden onder alle drama. Al zeker vanwege de doden van de afgelopen tijd. Eentje was door een Griever gestorven, een andere had zelfmoord gepleegd. Voor hem was dat echter geen optie. Niet alleen omdat hij Med-Jacker was en sommigen hem hier daadwerkelijk nodig hadden – ook al hadden de meesten een hekel aan hem als hij op ze af kwam om ze te helpen – maar ook omdat hij hier vrienden had gemaakt. Een glimlach kwam om zijn lippen terwijl hij dacht aan Evangeline, het meisje die hij laatst had gesproken. Als hij echter weer aan de briefjes dacht die ze elkaar op één dag hadden geschreven, moest hij weer fronsen. Wat had Oliver bedoeld met die Griever? Aan de andere kant wilde hij er ook niet te lang mee bezig zijn, want Oliver zei wel meer dingen om hem te vervelen. Hij had al vaak genoeg gemerkt dat de jongen hem niet echt mocht. Hij had de jongen namelijk echt in elkaar kunnen slaan op het moment dat Evan hem ontmoet had. Evan schoot uit zijn hangmat omhoog – deze keer zonder dat zijn voet ergens achter bleef haken, wonderbaarlijk genoeg – en draaide zijn hoofd met een ruk om toen hij een kreet vanuit de Maze hoorde komen. Hij sprong gelijk uit zijn hangmat toen hij iemand het open veld over zag rennen. Gelijk begonnen zijn voeten zich in beweging te zetten toen hij de laatste hulpkreet hoorde. Aan het gestalte kon hij gemakkelijk zien dat het Oliver was, maar het figuur in zijn armen was hem nog onduidelijk totdat hij hun op een korte afstand naderde. ‘Fuck,’ was het eerste wat over zijn lippen gleed toen hij Evangeline in de armen van Oliver zag hangen. In zijn hoofd ging het heel snel: Maze, gevaar, Griever. Een paniekerige Olivier welke zijn gezicht vol schrammetjes had zitten en een slap in zijn armen hangende Evangeline. Nee, dit was foute boel. Evan liet zich op zijn knieën vallen en drukte twee vingers tegen de halsslagader van Evangeline. Tot zijn geluk kon hij constateren dat het meisje haar hart nog klopte. Hij gleed snel met zijn blik over haar lichaam, maar kon algauw de oorzaak vinden waarom ze zo slap in Oliver’s armen lag: het gaatje in haar bovenbeen. ‘Wat…’ Hij keek Oliver ontzet aan. ‘Maar hoe…? Zij is geen Runner… Hoe kan…?’ Evan’s gezicht werd lijkbleek, maar toen besefte hij zich dat ze geen tijd te verliezen hadden. ‘Heb je het antigif toegediend? Jullie hebben die toch bij je?’ Hij keek de jongen hoopvol aan terwijl hij zijn handen op Evangeline’s hals hield zodat hij elke verandering in haar hartslag mee kon maken.

Daar kwam de eerste persoon al aanrennen, waarschijnlijk verbazend en verschrikt om wat hij samen met Evangeline hier nu deed. En natuurlijk moest dat Evan zijn. Oliver had veel liever Anthony gehad aangezien die wel wist wat hij hier deed, maar Evan was Med-Jacker en dat was het gene wat ze nu meteen nodig hadden. Daarom hield Oliver zijn mond in een strakke streep en zei niets. Hij beantwoorde de ontzette vragen van de andere jongen ook niet en schudde alleen zijn hoofd bij de vraag of hij het tegengif al had toegediend. Hij was te bang geweest om dat in het labyrint te doen en eenmaal in de Glade aangekomen had hij er niet meer aan gedacht. Met een knikje wees hij naar zijn rugzak waar de spuiten inzaten. Evan kon ze er zo uitpakken. Max stem liet hem opschrikken. Hij had hem niet horen aankomen en de blik die Max in zijn ogen had, beviel Oliver totaal niet. Hij kon Max alleen maar aankijken met een schuldige blik, om vervolgens van Evangeline weer naar de tas met het tegengif te kijken. Hij had eerder tegen Evangeline moeten zeggen dat het labyrint in gaan een slecht idee was, hij had gewoon nee moeten zeggen. En nu was het gewoon helemaal verkloot. Way to go Oliver, way to go.

Anthony had de afgelopen dagen vaak in de Meeting Cabin gezeten. Om alles op orde te brengen wat materiaal betreft en tegelijkertijd ook om de mensen wat te ontvluchten. Hij had het niet zo op die drama's die zich om hem heen afspeelden. Hij had het liever simpel. Af en toe eens een nachtje met iemand doorbrengen, meer moest dat niet zijn. Vandaag had hij besloten om terug wat meer onder de mensen te komen en om eens uitgebreid te eten. Vaak pikte hij wat mee van de schotels, maar nu was het misschien wel eens tijd om wat meer te eten. Hij had namelijk wel door dat zijn gewicht wat was gedaald. Daar moest je geen Med-jacker voor zijn om dat te zien. In de Glade was er ook geen voedsel genoeg om iedereen elke dag drie warme porties te geven. Vaak moest je het maar doen met een simpele toast of iets wat in die buurt kwam. Hij had net zijn glas water aan zijn lippen toen geschreeuw te horen was. Hij verslikte zich zowat toen hij doorhad dat er iemand in nood was. Konden die mensen nu niet gewoon gewond geraken op momenten wanneer hij in de Meeting Cabin was? Dan had hij tenminste zijn materiaal bij de hand. Hij twijfelde geen moment en liet zijn eten achter. Hij zag bijna direct een groepje mensen in het gras zitten, maar daar liep hij niet naartoe. Hij liep eerst naar de Cabin om spullen te halen. Hij was niets zonder zijn materiaal. Hij had gelukkig altijd een geïmproviseerde zak klaar staan met verzorgingsmaterialen. Gelukkig duurde het niet lang voordat hij bij het groepje was en zag hij om wie het degelijk ging. Meteen zette hij de klik om in zijn hoofd en zag hij Evangeline enkel als iemand die gewon was. Hij snoof even bij de wond die hij zag. Het was een, voor hem, bekend geval. Bij de brand waren ze dan wel een spuit kwijt geraakt, maar gelukkig had hij één van de spuiten weten te redden. Van de drie injecties die hij had gekregen zou dit de laatste zijn. "Aan de kant!" bromde hij. Hij stond nog steeds recht en had de injectie alvast in zijn hand en maakte deze al gereed voor gebruik.

Evan had geen idee wat hij allemaal moest voelen. Er kwam zoveel tegelijkertijd op hem af. Hij wist dat hij als Med-Jacker zijn persoonlijke gevoelens buiten beschouwing moest laten, maar dat lukte hem even niet. Zodra hij te horen kreeg dat er nog geen antigif was toegediend, wilde hij naar de door Oliver aangewezen rugzak gaan om het er uit te halen. Zijn ogen hielden Evangeline’s bleke gezicht scherp in de gaten. Hij merkte dat zijn handen trilden en kuchte een keer zodat het hopelijk minder zou worden, maar hij merkte dat het enkel erger werd. Gelukkig was Max er inmiddels bijgekomen en leidde die Oliver’s aandacht af, anders zou Evan vast en zeker achteraf weer een pesterige opmerking hebben gekregen. Evan wilde net gehaast de spuiten eruit halen toen hij Anthony’s stem hoorde. Hij wist dat het belachelijk was, maar hij voelde een enorm gevoel van opluchting door zich heen gaan zodra hij de stem hoorde van de meest ervaren Med-Jacker. Snel liet hij de spuit vallen toen hij zag dat Anthony al een spuit vasthield en op zijn lip bijtend keek hij naar Evangeline. Hij wist dat hij haar zoals menig ander moest behandelen: een gewonde die door een Griever was gestoken. Maar hij kon het niet. Het beeld van Evangeline die half dood lag te gaan op het open veld deed hem meer dan hij wilde toegeven aan zichzelf. Veel meer zelfs. Het feit dat zijn handen er al van trilden toonde al aan hoe ontzet hij wel niet was van deze gebeurtenis. Hij hoorde dat Hayden er inmiddels ook al bij was gekomen en kneep zijn ogen samen bij haar opmerking. Plotseling drong het tot hem door wat hij eerder ontzet tegen Oliver had gezegd. Dat Evangeline geen Runner was en wat ze daar in godsnaam deden in een Maze vol Grievers. Hij had zin om zijn handen tot vuisten te ballen, maar aan deze frustratie had hij op dit moment niets. Hij klemde zijn tanden weer op elkaar en keek naar het gras onder zijn voeten. Later, besloot hij. Later zou hij uitvinden wat er precies gebeurd was, eerst moest Evangeline verzorgd worden. Hij zette zich achter haar lichaam zodat hij een zicht had op haar gezicht en pakte voorzichtig haar schouders vast terwijl hij nerveus een knikje gaf aan Anthony. En dan maar bidden dat de jongen het niet zou verpesten.

Tegenover de angst en spanning die om hem heen raasde, was Anthony verrassend rustig onder de situatie. Ergens liet hem dat zelf ook wel verbazen, maar die onderliggende gedachte probeerde hij aan de kant te duwen. Even ging zijn blik naar Evan, die met een opgelucht gezicht aan de kant was geschoven. Hij wist niet wat het was, maar ergens vond hij het jammer dat hij dat deed. Dat zei hem dat hij later de jongen nog eens goed onder handen moest nemen, wat betreft zulke situaties. Misschien moest hij in de toekomst ook nog eens gaan nadenken voor een nieuwe Med-jacker. Nu Ayla zich terug getrokken had om zich te ontfermen over een andere job, was het wel eens tijd. Je wist maar nooit wanneer er plots een griep uitbrak en er plots twee med-jacks ziek waren. Dan hadden ze altijd een derde. Anthony hurkte neer toen men plaats gemaakt had voor hem. Met zijn ene hand wreef hij kort over Evangeline's arm om het zand wat weg te vegen. Hij moest zien waar hij prikte. Toch bestat hij niet eerst te veel aandacht aan de rest. Hoe sneller hij haar de injectie gaf, hoe minder schade het gif nog zou kunnen aanbrengen. Right? Dit bleef nog altijd maar het tweede geval, dus wat voor bijkomend bijwerkingen en dergelijke er nog zouden kunnen volgen waren voor hem nog onbekend. Anthony legde de, inmiddels lege, spuit aan de kant en wreef nog even kort op de plek waar hij de injectie had gezet. Ondertussen keek hij haar even algemeen na. Haar hartslag was onregelmatig, iets wat ook bij Oliver geweest was. Vervolgens ontfermde hij zich over de wonde op haar been, de oorzaak van dit alles. Een kort ogenblik schoten zijn ogen naar Oliver. Anthony trok de rugzak wat dichter naar hem toe en haalde er de doeken uit, die ze gebruikten om verbanden aan te leggen. Deze keer bond hij het strak rond haar been vast met behulp van een dikke knoop. Wat had iedereen toch met gewond zijn op het midden van het veld. "Oliver, kan jij haar naar de Meeting Cabin brengen?" Vroeg hij, al zat er een duidelijke dwingende toon in zijn stem.

Het gleed allemaal een beetje langs hem heen. De woorden, de vervelende opmerkingen in zijn richting. Het gaf hem wel een gevoel dat hij alles weer fout had gedaan, dat hij de schakel hierin was geweest, terwijl het Evangeline was geweest die hem zover had gepushed. Maar hij kon zich niet verdedigen, zeker niet met het meisje in deze staat. Het zou alleen maar lijken alsof hij de schuld op haar aan het afschuiven was. Dus bleef Oliver zitten op de plek waar hij zat en staarde wat naar het gras terwijl hij een bloedstraaltje langs zijn hoofd voelde glijden. Blijkbaar had Evan andere dingen te doen dan ernaar te kijken. Maar Oliver had het toch afgeslagen, Evangeline was belangrijk, niet hem. Evangeline moest leven, niet hij. Even waagde hij het om naar Hayden te kijken die druk aan het fluisteren was met Max. Ze was niet eens bezorgd om hem, het gevoel dat hij eigenlijk niets waard was bleef maar in hem groeien en hij sloeg zijn ogen weer neer. De ferme toon van Anthony deed hem opschrikken uit zijn depressieve gedachtes en hij knikte stilletjes. De injectie was toegediend en Oliver kon alleen maar hopen dat het werkte zoals het bij hem gewerkt had. Minus het doodgaan gedeelte, dat wenste hij niemand toe.
Met moeite kreeg hij Evangeline weer in zijn armen en zonder iemand aan te kijken liep hij langs hen heen en met snelle passen ging hij richting de Meeting Cabin. Eenmaal daar gekomen legde Oliver haar op een van de banken die er stonden en bleef even kijken. Daarna draaide hij zich zonder enig woord om en liep de cabin weer uit om zich te begeven naar de tijdelijke slaapplaatsen en zich in zijn hangmat te storten. Als hij iets niet wilde was het gezelschap of vragen.