We are never getting back together

Natuurlijk was het Hayden weer gelukt om hem over te halen, zo moeilijk was dat niet. Maar Oliver voelde al meteen de angst en onzekerheid opkomen zodra de hoge muren dichterbij kwamen. Dit keer was het enige wat ze bij zich hadden drank. Geen wapens, licht of map. Het was een chantagemiddel geweest om hem mee te krijgen en het werkte. Hij hield Haydens hand vast toen ze de deuren passeerden en zonder het eigenlijk te weten kneep hij in haar hand. Zijn ogen vlogen van hoek naar hoek, opzoek naar enig teken van leven of iets wat op een Griever leek. 'Links of rechts.' Zei hij zo nonchalant mogelijk terwijl een duidelijke angst-trilling erdoorheen te horen was.

Dat ze hem probeerde gerust te stellen betekende niet dat hij zich ook rustig voelde. Hij kon niet anders dan merken dat zijn hart nerveus bonkte en dat zijn benen de compleet andere kant op wilden. Hij luisterde naar wat Hayden wilde en sloeg linksaf, dit deel kende hij minder dus de angst werd alleen maar boter. 'Laten we daar dan maar van uit gaan.' Mompelde hij nog steeds met een ongemakkelijke toon in zijn stem. De laan was lang en hier en daar waren splitsingen, Hayden moest zelf maar weten wanneer ze ergens heen wilde.

Oliver kon niet begrijpen dat ze het labyrint in wilde, zeker nu ze zich ook nog nerveus gedroeg. Hij werd er haast paranoia van, alsof hij dacht dat Hayden hem hier zou opsluiten om van hem af te zijn. 'Lijkt me wel handig ja.' Was zijn flauwe opmerking. 'Ik begrijp alleen nog steeds niet wat je zo interessant vind.'

Het was alles behalve leuk hier. De muren maakte hem claustrofobisch, Hayden werkte hem op de zenuwen en eigenlijk stond zijn hoofd alleen nog maar naar de drank. Het deed hem wel nadenken dat drank blijkbaar belangrijker was dan zijn vriendin en dat irriteerde hem nog meer. Blijkbaar vond hij het fijner om in zijn eigen problemen te verzuipen, letterlijk, dan er iets aan te doen, zoals Hayden hem al zo vaak had geprobeerd uit te leggen. Haar toon deed hem opschrikken en zijn gezicht betrekken. Het deed pijn om de waarheid te horen, en al zeker op de toon die Hayden had aangeslagen. Waarom had zij het altijd aan het rechte eind en was hij altijd degene die in alles faalde. Oh ja, drank. Drank was gewoon het hele probleem. Oliver wilde zijn mond open doen om een weerwoord te zeggen, maar Hayden had zich al omgedraaid. Even dacht de blonde jongen dat ze gewoon naar de uitgang zou gaan, zo ver waren ze nog niet binnen, het was makkelijk om te onthouden. Maar natuurlijk lukte het Hayden om de verkeerde weg in te slaan. 'Hayden!' Schreeuwde hij haar nog na, al zou het niet veel effect op haar hebben, dat kon hij wel verwachten. Hij zuchtte, schudde even zijn hoofd en vloekte om vervolgens in volle sprint achter haar aan te rennen. Ze mocht dan soms het bloed onder zijn nagels vandaan halen, dood of verdwaald wilde hij haar niet. Het enige wat hij wilde was dat alle shit werd opgelost.
De conditie die hij als Runner had gehad was vervaagd maar zat er nog steeds wel in. Hij kon haar rode haar makkelijk volgen en kon Hayden ook vrij snel inhalen. Hij pakte haar bij haar pols om haar halt te houden. 'Hayden..' Begon hij maar hield zijn mond, wat moest hij in godsnaam zeggen? 'Het spijt me echt verschrikkelijk. Echt waar.' Nee, dit zou dingen niet beter maken. Oliver staarde naar beneden voor hij de moed weer bij elkaar raapte om haar aan te kijken. 'Ik hou nog steeds heel veel van je. En ik weet dat ik gewoon van de drank moet afblijven, maar het lukt gewoon niet. Ik weet dat ik de laatste tijd gewoon een klootzak ben geweest, een hele grote klootzak, maar dat heb ik inmiddels ook wel door.' Meer durfde hij eigenlijk niet te zeggen, Bang dat hij Hayden op de huid zou werken. Misschien dat dit iets oploste. Iets.

Hij beet op zijn lip terwijl de stortvloed van woorden over zich heen kreeg. Dit was gewoon Hayden, de Hayden waar hij van hield, al waren zijn gevoelens gemixed, zeker na alles wat er was gebeurd, na alles wat hij had geflikt. Want als je naar de relatie zou kijken was hij de hele tijd het probleem geweest. Hij was het geweest die alles opkropte, iedereen afsnauwde en drank boven alles verkoos. En Hayden bleef maar proberen zich aan hem aan te passen, terwijl hij juist degene moest zijn die zich moest aanpassen. En waarom kwam hij daar nu pas achter? Haar stem die brak gaf hem een brok in zijn keel. Dit had hij nooit gewild, hij had dit hele bestaan nooit geweest. En drank was de oplossing geweest om het te vergeten. 'Ik begrijp nu dat ik fout zit, oke? Ik ben fucking stom geweest en heb alleen maar naar mezelf gekeken. Ik had niet door dat ik je zoveel pijn deed. Hayden, alsjeblieft, geef me nog een kans. Één.' Het klonk smekend en Oliver liet haar los toen ze het vroeg. Nu iemand dwingen was absoluut niet het juiste moment. 'Je gaat alleen de verkeerde kant op.' Zei hij een beetje schaapachtig terwijl hij naar de grond staarde. Misschien was het wel Haydens keuze geweest om de verkeerde kant op te gaan. Alles behalve in zijn buurt zijn.

Oliver slikte krampachtig en probeerde uit alle macht de brok uit zijn keel weg te halen. Hij hield niet van sentimenteel gedoe, drama was iets wat hij zelf creëerde, maar er van houden was iets anders. Hij haatte het hoe Hayden het altijd bij het rechte eind had en hij altijd met hangende pootjes bij haar terug kwam, smekend om een nieuwe kans, een vergeving, een excuus. Het was gewoon slecht, daarbij kon hun relatie dit echt niet langer meer aan. Er moest iets veranderen, híj moest veranderen. Want hij was het probleem, dat wist hij nu heel goed. Hij kon bij haar opsomming van zijn kansen alleen maar beschamend naar de grond staren terwijl hij zijn lichaam geen houding wist te geven. Hij kon het er mee eens zijn, voor de rest wist hij niets te bedenken. Er tegen in gaan was een slecht idee. De nervositeit van in het labyrint zijn en het gevoel hebben dat een Griever elk moment hen kon bespringen was compleet weggevaagd nu hij en Hayden de discussie voerden die ze allang hadden moeten bespreken. Toen ze langs hem heen liep bleef hij een paar seconden staan zodat Hayden een voorsprong kreeg. Maar Oliver wist haar met grote passen in te halen en paste zich aan aan haar looptempo. Het duurde even voordat hij sprak. 'Nog een keer Hayden. Alsjeblieft. Geen drank, geen gezeik. Ik beloof het.' Zei hij, nog steeds half smekend terwijl zijn blik voor zich uit keek, te beschaamd om zich te richten tot Hayden. Een kleine zucht ontsnapte zijn lippen, haast onhoorbaar. 'Links.' Zei hij slechts toen ze weer bij een splitsing kwamen. Het richtingsgevoel van de roodharige vertrouwde hij niet helemaal dus zei hij het maar voor de zekerheid. Het enige wat hij nu nog kon doen was hopen dat Hayden zijn excuses nog voor een keer kon accepteren en kon zien dat hij er nog iets van probeerde te maken.

Wat hij ook probeerde bij haar het zou toch nooit goed genoeg zijn. Soms hadden ze de momenten wel, maar die waren schaarser en schaarser geworden. Op dit punt waren ze nauwelijks nog terug te vinden en het kostte Oliver ook moeite om een fijn moment met Hayden voor de geest te halen. Misschien had de alcohol te veel van zijn breincellen aangetast maar hij wist wel zeker dat het een tijdje geleden was geweest. Maar beiden waren al een tijdje uit elkaars buurt geweest. Oliver lag te drinken in het bos en Hayden deed.. Hayden-dingen. Macht uitoefenen, de cooks leiden en wat niet. Er waren zelfs kleine momenten geweest dat Oliver zich beacht over hun relatie die nu aan een zijden draad hing en dat deed hij al een tijdje. Hij onderdrukte een zucht en staarde weer naar zijn schoenen. Als het eenmaal op ruzies met Hayden aankwam was hij degene die alles toegaf en duizendmaal sorry zei, terwijl Hayden alle slechte punten van hem kon opsommen en hem verschrikkelijk klote kon laten voelen. Ergens hoopte Oliver dat hij het terug kon doen bij haar, maar hij bedacht zich dat de afgelopen weken met het zuipen wel zou zijn gebeurd. Zo niet, dan kwam er nog wel een dag. Hij nam haar woorden op maar voor deze keer deed hij er niets mee. Ze deden pijn, ja maar dat hadden de anderen nu eenmaal ook gedaan. 'Oke, dan laat ik je met rust.' Was zijn simpele antwoord. Hij moest hetzelfde als haar, ruimte en nadenken. Zonder drank deze keer. Zijn ogen volgde de rug van Hayden die zich naar de uitgang begaf. Uiteindelijk zette hij ook zijn stappen in die richting en verliet hij het labyrint. Nadenkend over wat Hayden had gezegd. Tot zover hij wist had ze nooit geklaagd over rugpijn. Het zou wel weer een vrouwenkwaaltje zijn.