Vertigo

Registratiedatum : 04-11-15

.VERTIGO.

Zijn wereld vibreerde onophoudelijk onder zijn voeten. Het bloed suisde luid genoeg in zijn oren om het gekraak en gekreun van de ijzeren kooi te overstemmen, en terwijl het puffend en zuchtend onderweg was naar boven, begon zijn enige passagier zichzelf steeds onbehaaglijker te voelen. Het ijzer was koud en ruw onder zijn vingertoppen. De duisternis was compleet; hij had geen idee waar hij was, waar hij naar toe ging, of, misschien nog wel schokkender - wie hij eigenlijk was.

Zijn benen trilden terwijl hij zichzelf langzaam oprichtte, zichzelf helemaal uitstrekken durfde hij niet; hij was bang om zijn hoofd te stoten of om te vallen. Hij was eigenlijk bang voor alles, als hij het razende gebonk van zijn hart en de rare sensatie in zijn buik moest geloven. Zijn lippen bewogen schokkerig, maar hij prevelde geen enkel woord.

Voorzichtig stak hij zijn arm uit, maar de rand van de Box kon hij niet voelen. Zijn besluit om zichzelf wat verder uit te strekken werd meteen afgestraft door het gesis en het gekletter van de Box die over de metalen rails bewoog, en toen hij kort leek te pauzeren zakte hij snel door zijn knieën. Hij was misselijk en zijn palmen waren klam door het zweet, zijn ademhaling was zwaar en onregelmatig terwijl hij zijn blik omhoog richtte. Maar er was niets te zien.

Wie was hij? Waar was hij?

De Box kwam tot stilstand met een zucht en hij begon heviger te trillen terwijl de bovenkant van de lift open leek te spleten en een helderblauwe lucht onthulde. Terwijl hij zijn evenwicht verloor en op zijn achterste belandde, schoot er wat door hem heen. Hij wist wel wie hij was. Shawn.

.VERTIGO.

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Vertigo