Let the games begin

Registratiedatum : 14-10-15

Ergens omringd tussen een paar bomen zat ze. Ze was een klein, tenger meisje, met bruin haar dat als klitterige plukken over haar schouders hing. Ze droeg een shirt met afgescheurde mouwen, waardoor de rafelige randen over haar schouders liepen. Alles wat ze aanhad was smerig, en ze kauwde op een takje tegen de teisterende honger. Het zag er verwilderd uit.
Haar jukbeenderen staken als pittige lijnen uit haar gezicht door het weinige eten dat ze hier hadden, maar om diezelfde reden staken de spieren, die allen hier hadden moeten opbouwen om te kunnen overleven, uit.
Het was waarom ze hier zat - tientallen meters van de lift vandaan, maar dichtbij genoeg om te zien wanneer het luik zou opengaan en er een beest naar buiten zou lopen - zodat ze het kon opjagen, met geluk kon vangen, met nog meer geluk zonder verwondingen, en vandaag wel wat te eten had. Haar ogen gleden over de tientallen schrammen op haar armen en benen die ze hier had opgelopen; niet alleen door het jagen, maar ook door de verraderlijk scherpe takken die hier lagen. Haar verwondingen waren niks vergeleken met die sommigen hier hadden, van een van de nachten dat het monster hun gebied in kwam lopen.
Ze spuugde het afgeknaagde stukje tak uit, en ging gefocust door met het bijten op de zachte schors. In het begin had ze zich kwaad gemaakt, gefrustreerd gevoeld over het gebrek aan herinneringen, over het weinige eten, over de pijn die iemand hen duidelijk aandeed (ze hadden allemaal de machientjes die hen in de gaten hield wel gezien), maar die gedachtes hadden plaatsgemaakt voor een sterk overlevingsinstinct, en het ooit angstige, zachte meisje dat zich vanaf het begin Alice had genoemd, was veranderd in een sterk, hard meisje dat wist hoe ze in deze hel moest overleven.

Alice

Registratiedatum : 14-10-15

Zijn witte shirt was wel eens schoner geweest, het was om eerlijk te zijn nu meer een onbekende kleur dan iets anders, maar veel kon het de jongeman niet schelen. Het was niets alsof iemand er echt om maalde hoe hij eruit zag qua kleren. Natuurlijk probeerde hij zijn haar zoveel mogelijk vies te houden (in zeker mate) want luizen kon niemand gebruiken. Ter info, hij kamde het trouwens wel trouw met zijn vingers... voor zover dat kon. Anyhoo, vooralsnog had hij de beestjes dan ook kunnen mijden, hetzelfde gold trouwens voor de grotere beesten, hoezeer ze ook zochten. Zo nu en dan hadden ze geluk, wisten ze er een te vangen, en vierden ze met z'n allen feest om het maal wat hen de week door zou brengen. Dat was echter meer gebaseerd op een combinatie van geluk, en de behendigheid van zij die als taak 'beesten vangen' hadden. Nikolai hield zich daar niet mee bezig, was hij veel te onrustig voor. Altijd een glimlach, grinnik, of een tic die ervoor zorgde dat er een beest vandoor ging. Uiteindelijk had hij het opgegeven en was zich met andere dingen die ook nuttig waren bezig gaan houden.
Nu liep hij echter rond op zoek naar wat company, de dag was lang, en een dag zonder sociaal contact zou de jongen nooit kunnen verdragen. Zijn gezicht klaarde dan ook aanzienlijk op toen hij Alice zag, ooit zo lief en schattig, nu een van de hardere en ervarenere hunters. Respect.
Hij wist niet of ze bezig was, maar zoals eerder al genoemd was, geduld was niet zijn sterkste kant. Vandaar dat hij vrolijk naar het meisje toeliep, energiek, en niet bepaald stil. "Aliiiceeee!" Riep hij, terwijl hij overging naar een sprint, en zo het meisje letterlijk tacklehugde tegen de grond aan zodat ze beiden omvielen. Subtiliteit, ook niet een van zijn sterkste punten.

Registratiedatum : 14-10-15

Warrige, ongekamde slierten haar omlijsten zijn gezicht. Kellen had plaatsgenomen op een boomstam en nam vanuit die vertrouwde plek gade wat zijn lotgenoten aan het doen waren. Geconcentreerd probeerde hij met een takje het vuil onder zijn nagels vandaan te halen. Bij de wijsvinger van zijn linkerhand aangekomen, keek hij gefrustreerd op. Een enthousiaste stem had zijn aandacht getrokken. Zijn blik gleed tussen de bomen door, op zoek naar de bron van het geluid. Het was niet dat hij niet wist wie er had geroepen, dat was Nikolai geweest, maar het was de waarom waar Kellen geïnteresseerd in was. Het gekraak van takjes en de zwiepende struiken verraadden al snel waar de jongen zich bevond. Hoewel het tegendeel van zijn gezicht te lezen was, was het interesse waardoor Kellen Nikolai bleef volgen met zijn ogen. Zodra echter duidelijk werd dat de schreeuw niet was geweest omdat er iets ernstigs aan de hand was, richtte Kellen teleurgesteld zijn aandacht weer op zijn nagels. Hoewel Kellen op zich niks had tegen zowel Nikolai als Alice, kon hij niet zeggen dat hij erg veel interesse had in het enthousiasme waarmee de twee elkaar blijkbaar begroetten. Nee, als er geen echt probleem was, als er geen levens op het spel waren of in ieder geval geen botbreuken betrokken waren bij de ophef, dan bleef Kellen er het liefst zo ver mogelijk vandaan. Ophef, zowel in positieve als negatieve vorm, zag hij als stoorzenders. Als zijn leven niet direct bedreigd werd, dan had hij duidelijk moeite om ook maar enigszins interesse te tonen. Hij wilde het wel, begreep hem niet verkeerd, het lukte gewoon niet. Problemen van anderen, hoe serieus deze ook konden zijn, konden hem gewoon niks schelen.
Inmiddels waren alle nagels aan zijn linkerhand schoon en ging hij over op zijn rechterhand. Zo weinig aandacht hij schonk aan zijn haar, of überhaupt zijn verdere uiterlijk, zo veel aandacht stak hij in het verzorgen van zijn handen. Het zweet mocht zijn haar aan zijn voorhoofd plakken, zijn shirt mocht bevlekt zijn door ik-weet-niet-wat, Kellen voelde zich pas vies wanneer zijn nagels niet meer schoon waren. En dit was, frustrerend genoeg, vaak. En dus zat Kellen vaker op die boomstam zijn nagels schoon te maken, dan dat hij echt iets deed om zijn leven hier ook maar enigszins dragelijker te maken. Ja, het leven was hier behoorlijk vervelend en het werd hem zeker moeilijk gemaakt, maar ook maar iets ondernemen om de sfeer te verlichten was absoluut te veel gevraagd van onze lieve Kellen.

Registratiedatum : 14-10-15

Bij ieder geluid keek Alice gejaagd op. De afgelopen maanden hadden de spelleiders, zoals ze ze soms zelf sarcastisch noemde, de meest afschuwelijke dingen op hen afgestuurd. Meestal dieren, en ondanks dat ze geen herinneringen had, had ze het nare onderbuikgevoel dat die dieren geen natuurlijke wezens waren, maar op een of andere afschuwelijke manier gemanipuleerd waren. De angst om de aanwezigheid van een nieuw experiment te missen, hield haar dag en nacht allert. Ze voelde zich een solitaire, opgejaagde vos, ondanks dat ze hier toch met een redelijke groep zat. De keren dat ze zich een eenheid voelde, waren de momenten dat ze een dier gevangen, geslacht en geroosterd hadden, en ze er zowaar feestelijk maal van maakten.
Maar deze keer was het niet een dier dat haar op had laten kijken. Voordat haar ogen zich volledig hadden scherpgesteld, voelde ze de klap en werd ze achterover geduwd. Ze sloeg haar armen om het lichaam dat voor een moment half op haar lag en rolde op haar zij. Een reeks tanden werden zichtbaar - nog altijd met het takje ertussen - en ze begon te lachen. Nikolai, een van de weinige personen in dit rattenhol die het was gelukt er het beste van te maken. Soms had ze het gevoel dat hij een van de weinige was die haar terug naar haar mens-zijn kon brengen, terug naar de persoon die ze ooit was; lachend en spontaan. Het contrast met haar nu was beangstigend.
"Nik!" lachte ze en ze gaf hem een stomp. Het takje haalde ze tussen haar tanden vandaan. "Schrok me dood man." Maar ze vond het niet erg, en dat wist hij.
Het volgende geluid liet haar weer opkijken. In dat kleine moment veranderde de blik weer naar gejaagd, alsof haar pupillen groter werden om alles beter te kunnen zien. Kellen, een van de meer solitaire jongens van het kamp stond verderop. Ze kon niet goed zien waar hij mee bezig was. Even zag ze hoe hij naar hen twee keek, maar hoe hij direct daarna weer verder ging met zijn eigen ding. Kellen was een van die jongens die nooit iemand kwaad deed, maar ook nooit echt ergens bij betrokken was. Hij leek altijd precies genoeg te doen om het leven hier net draaglijk genoeg te maken voor zichzelf en anderen. Hij was solitair, op zichzelf, maar ze had nooit zo snel iemand in zien springen als er direct hulp nodig was. Alice stak kort haar hand op als een begroeting.

Alice

Registratiedatum : 14-10-15

Zijn afkorting werd geroepen en een stomp op zijn schouder was het antwoord. Hij lachte vrolijk om het meisje, en woelde op zijn beurt zijn slanke hand door haar haar. Alice, een geweldig persoon, betrouwbaar als hell en een van de beste jagers die hij kende. Ook een van de weinigen hier die goed reageerde op zijn tacklehug manier van hallo zeggen. Ja, hij had het bij iedereen wel eens uitgeprobeerd. Behalve bij wat guys dan, niet bij Kellen bijvoorbeeld. Hij was ook niet van plan om het nu te proberen, gek genoeg leek het hem niet dat het geapprecieerd zou worden. Wel stak hij begroetend zijn hand op naar de ander, en haalde die vervolgens door zijn haar om de blaadjes eruit te krijgen.
Hierna wendde hij zich echter weer tot zijn slachtoffer, en keek haar grijnzend aan. "Sooo," Sprak hij, zijn hoofd mee bewegende op het ritme van de 'o', het klonk als het begin van een vraag. "Wat are ya up to?" Tadaa, daar was de vraag. En daarmee ook meteen de vragende blik, al wist hij het eigenlijk wel. Het leven zou gewoon zo saai worden als je nooit meer anderen over je dag kon vertellen, en dus hield hij het stug vol om ernaar te vragen. Er waren ergere dingen.

Registratiedatum : 14-10-15

OOC: Omg too bad he didn't attackhug him het zou intens zijn
De frons op zijn voorhoofd werd nog dieper toen de beide figuren verderop hun hand naar hem opstaken. Als een begroeting. Hij kon het niet helpen dat het geheel er een beetje triestig uit zag. Onwennig. De twee zouden het zelf waarschijnlijk niet eens door hebben, - of wel, wie was Kellen om daar iets over te zeggen - maar de twee handen in de lucht op het moment dat ze hem door hadden gehad, zagen er uiterst ongemakkelijk uit. Het kon hem maar weinig schelen of de twee hem doorgehad zouden hebben en of ze hem, mocht dit het geval zijn, zouden begroeten. Kellen zag deze mensen vaak, bekeek ze, hield ze in de gaten. Maar contact, was absoluut geen must voor hem. Geen vereiste. Pas wanneer het echt nodig was, zou hij eens hoi zeggen. Wanneer het echt niet anders kon.
Als antwoord trok hij een van zijn wenkbrauwen op en hief hij langzaam en twijfelend ook zijn hand in de lucht. Wie was hij om het geheel nog ongemakkelijker te maken? Alice en Nikolai hadden beiden hun aandacht alweer op elkaar gericht en Kellen hervatte de grondige reiniging van zijn rechter pink. Met een storend gevoel van opluchting wierp hij een blik op zijn nu schone nagels. Het was meer dan eens dat hij zich bedacht hoe neurotisch zijn houding tegenover zijn handen was. Kijk waar hij was, met wie hij hier zat. Wie had hij om indruk op te maken? En als er al iemand was om indruk op te maken, waarom deed hij dat dan niet als ieder ander? Door het wassen of op zijn minst kammen van de haren, het gladstrijken van de kleding en het helpen in de kleine maatschappij die ze hier met zijn allen moeizaam hadden weten te stichten. Wat had je aan schone nagels? Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes en wierp het takje dat had gediend als nagelborsteltje terug de struikjes in. Terug de onnatuurlijke wildernis in. Juist, zelfs Kellen, die zich nergens echt iets van aantrok en die zich in ieder geval nergens druk om wilde maken, zelfs hij had door dat dit hele geheel niet natuurlijk was. Dat er iets moest zijn, iets beters dan dít buiten hun grauwe paradijsje.

Registratiedatum : 14-10-15

Haar haar werd door de war geschud. Lachend stak ze het puntje van haar tong tussen haar tanden, zoals ze altijd deed als ze breed lachte. Alice liet Nik zijn gang gang, en veegde haar haren pas uit haar gezicht naar achter toen hij klaar was. Op haar beurt plukte ze met haar vingers aan zijn haar, om overgebleven stukjes blad en sprietjes mos die hij had gemist eruit te halen. "Ik hou het gat in de gaten," antwoordde ze zonder haar actie te onderbreken en haar blik af te wenden. Met de andere hand tikte ze op de takken naast haar, die ze diezelfde ochtend tot scherpe punten had geschuurd. Het was een van de weinig soort wapens die ze konden maken. De takken braken snel en waren nauwelijks stevig genoeg om dodelijke schade aan te richten, maar als je er genoeg van gooide, remde het een beest, net genoeg zodat ze met een aantal man het beest konden overmeesteren. Alice was vergeten hoe lang ze hier al zaten. Het waren wat maanden, dat wist ze, maar het konden er drie zijn; net zo goed zeven. In die tijd hadden ze geleerd hoe ze de meest voorkomende dieren aan konden pakken. "Het is alweer een tijd geleden sinds dat laatste zwijn."

Alice

Registratiedatum : 14-10-15

Ze hielp hem met het uitzoeken van zijn haar, al leek het naar Nik's idee onbegonnen werk. Net als het gat in de gaten houden trouwens, naar zijn idee waren mensen (als het geen aliens waren) die hen hier gestopt hadden toch niet van plan hen het 'zo makkelijk' te maken. Waarom zouden ze ook, want de groep hier was aan hun overgeleverd, en wat vond de mens nou leuker dan anderen testen? Bijna niets, leek hem dan. Toch melde hij dit niet aan Alice, want waarom pessimistische gedachten hardop uitspreken als het ook verzwegen kon worden? Hij klopte haar in plaats daarvan op de rug, en grijnsde. "Als iemand er een kan vangen ben jij het wel," Moedigde hij haar aan met een knipoog, en strekte toen eens zijn benen.
Zijn blik ging van zijn tenen rechtdoor, naar de jongen die nog steeds bezig was met zijn handen. Het zag er wat ellendig en zielig uit, en dat terwijl iedereen hier family was. Vandaar dat Nikolai nog eens ondeugend naar Alice keek, en toen verbluffend snel opsprong om naar de ander toe te sprinten. Hij was ongeveer even oud, maar iets fijner gebouwd en razendsnel. Moest ook wel als je anderen soms tot het waanzinnige dreef.
Een eindje voor de jongen zette Nik af, en zeilde door de lucht, vol met zijn armen rond Kellen. Ruwer dan bij Alice ja, want bij haar was het meer spelen, hier was het meer een jongensachtige aanval. Vandaar dat hij zich al schrap zette voor de landing, want met de snelheid waarmee hij tegen de jongen aan was gekomen, en hoe ze door de lucht zeilden, kon je verwachten dat die niet gering zou zijn. Ach, hij had het er voor over.

(There you go

Registratiedatum : 16-10-15

My Heart Is Pierced By Cupid

Tamara was hier nu al een tijdje. Ze probeerde zoveel mogelijk mensen aan haar goede kant te houden, maar ze kon het niet laten om mensen zo in te delen in de vakken 'vervelend' en 'aardig'. Op deze plek moest dat ook wel. Het feit dat ze niks wist was dan ook hard aangekomen bij haar. Blij was ze zeker niet geweest. Ze had dingen kunnen slaan en kapot maken. Nu ging het beter. Haar naam was terug en ze hoefde niet steeds weer een boom te slaan van frustratie. Nu probeerde ze zelfs vrienden te maken op haar maniertje. Tamara wist altijd wel iemand om haar vingers te krijgen zodat ze zouden helpen of gewoon om niet alleen te zijn. Ze was goed in het manipuleren van mensen. Veel had ze het niet gedaan. Vrienden krijgen was iets waar ze nu mee bezig was en ze kende al aardig wat mensen.
Ze stond nu tegen een boom aan, alleen. Haar blonde haren had ze los over haar schouders hangen terwijl ze er met haar handen doorheen ging. De klitten had ze er tot nu toe uit weten te houden. Haar haar was nog wat aan de normale kant. De rest van haar lijf was er minder goed aan toe. Haar boten staken uit haar lijf en het meisje had verschrikkelijke honger. Haar spieren waren wel sterker geworden van het klimmen in de bomen en door de rest van de omstandigheden. Je wist haar vaak terug te vinden op de raarste plekken. In een boom of op een andere rare verstop plek. Die plekken probeerde ze dan 'bewoonbaar' te maken. Het blonde meisje droeg dan ook een wit ding met spaghettibandjes die niet echt meer helemaal wit was. Ze probeerde het gewoon zo comfortabel als mogelijk te maken hier voor iedereen. Al was zijzelf niet altijd zo zoet als honing. Je moest jezelf hier gewoon even laten zien. Anders zou je het niet overleven.
Een geluid drong haar oren binnen. Het waren overduidelijk mensen die de geluiden maakten wat Tamara erg ontspande. Ja, ze had honger, maar die beesten waren eng. Je wist nooit wat het was en erg lieve beesten waren het ook niet. Zo alleen staan was dan ook niet de ideale manier om een agressief beest tegen te komen. De stemmen herkende ze en om haar gedachtes te bevestigen besloot ze naar het geluid toe te lopen. Haar haren gooide ze naar achteren terwijl ze haar ogen voor zich hield. Al snel kon ze in de verte zien hoe er twee mensen elkaar aan het begroeten waren. Alice en Nikolai. Het was haar nog niet opgevallen hoe Kellen er ook had gezeten. Tamara bracht geen versnelling in haar loop en liep gewoon door op haar zelfverzekerde manier. Het blonde meisje was op zich goed in het vangen van beesten en het sociale gedeelte, maar het was zeker wel een meisje die wist wat ze wilde. Haar ogen straalden ook bijna altijd zelfvertrouwen uit, al had ze dat niet altijd. Toen ze dichtbij genoeg was om Kellen te zien was ze er al bijna en ze kon nog net zien hoe Nikolai op hem afstormde. Een grijns kwam op haar gezicht en ze keek even kort naar Alice. "Nou wat een gezelligheid hier jongens", zei ze en ze keek naar de twee jongens. "Het is de bedoeling dat we op beesten jagen, niet op elkaar hé?" De grijns was nog altijd niet van haar gezicht te krijgen.

I disdain all glittering gold,

♫ Dani(banani)

Registratiedatum : 14-10-15

Een schamper glimlachje verscheen op Alice's gezicht bij Nik's compliment, maar wist niet goed hoe ze er verder op in kon gaan. Gelukkig hoefde dat niet, want Nikolai keek haar met zijn altijd ondeugende oogjes aan, sprong op, en sprintte richting Kellen. Ze zag de afzet, de beuk, hoe ze door de lucht vlogen, en uiteindelijk op de grond belandden. Alice duwde zich omhoog en veegde de bladeren en grond van haar billen af voordat ze naar de twee toe begon te lopen, een heel stuk rustiger dan Nik het had gedaan. Toen ze er aankwam, was Tamara er bij komen staan. "Oh Nik, kom van die jongen af," zuchtte ze grinnikend met Tamara mee. Het blonde meisje leek wel op haar. Op hen allebei had deze plaats hun effect gehad. Beiden waren verwilderd, gefocust op het overleven en eten, en vaak zag Alice haar in een boom zitten, starend naar dezelfde plaats waar Alice op gefocust was: het luik waar de dieren het gebied in kwamen. Ze wisselden nooit veel woorden, maar het was al vaak voorgekomen dat ze zonder afspraak samen een dier tegen de grond gewerkt hadden. Het was als een soort stille communicatie.

Alice

Registratiedatum : 14-10-15

Juist op het moment dat Kellen het takje over zijn schouder had geworpen, had hij het geluid gehoord dat hem deed opschrikken. Gestamp, snel en zonder twijfel naderend. Verschrikt draaide Kellen zijn hoofd richting de bron van het geluid. Voordat hij had kunnen constateren dat het Nikolai was die in een rotvaart op hem af was gerend, voelde hij de kracht tegen zijn zij. Kellen, die tot noch toe niet doorhad wat hem overkwam, slaakte een kreet uit en begon als natuurlijke reactie uit te halen naar het projectiel dat zich om zijn middel geklemd had. Zijn vuist raakte Nikolai in zijn rug op het moment dat de twee samen een doffe klap op de grond maakten. Een soort gepijnigde grom ontsnapte Kellen op het moment van de landing en werd gevolgd door een vloek. Het was nu pas, dat hij doorhad dat het niet een of ander beest was geweest, maar Nikolai die zijn rust zo bruut had verstoord. De spanning die er eerder voor had gezorgd dat al zijn spieren zich hadden aangespannen, zette zich gauw om in irritatie. "Godverdomme, man," slaakte hij uit, terwijl hij zo goed en kwaad als het ging onder de jongen vandaan probeerde te kruipen. "Was die zwaai niet genoeg?" Een vierde persoon had zich bij hen gevoegd. Als Kellen niet zo hardhandig tegen de grond was geworpen, dan had hij haar aanwezigheid waarschijnlijk eerder opgemaakt, maar aangezien rust hem niet was gegund, schrok hij enigszins van haar stem. Terwijl hij nog altijd op zijn rug in de bladeren lag, schoot zijn geïrriteerde blik naar Tamara. "Het is maar wat je gezellig noemt," verzuchtte hij. Kort daarna hoorde hij ook Alice haar stem. Het drong tot Kellen door dat zojuist was ontstaan wat hij met alle macht probeerde te ontwijken op deze godvergeten plek: een onderonsje. Hoewel hij het liefst terug zou vluchten naar Tenement Hall, zodat hij daar weer gezellig niks zou kunnen doen zoals het van hem gewend was, was hij deze keer blij met Alice haar aanwezigheid. Ze droeg zijn belager immers op om van hem af te gaan en dit was precies wat Kellen hem zelf ook had willen vertellen. Weliswaar niet op de vriendelijke toon die de dame gebruikte, maar dat zouden we ook niet moeten verwachten van ons chagrijnig stuk vreten. Toen hij goed en wel vrij was, schoof hij zichzelf met zijn benen een stuk achteruit, totdat hij met zijn rug tegen een boomstam kon leunen. De moeite om zijn kleren af te kloppen deed hij niet, die waren toch al vies. Hij schudde met zijn hoofd om de meeste blaadjes uit zijn haar te werken en haalde toen een hand (let wel: met schone nagels) door zijn haren voor het laatste grote vuil. "Eh, jullie ook hallo?" wierp hij wat geërgerd de groep in. En naar Nikolai: "zullen we dat alsjeblieft nooit meer doen?"

Registratiedatum : 14-10-15

Juist op het moment dat Kellen het takje over zijn schouder had geworpen, had hij het geluid gehoord dat hem deed opschrikken. Gestamp, snel en zonder twijfel naderend. Verschrikt draaide Kellen zijn hoofd richting de bron van het geluid. Voordat hij had kunnen constateren dat het Nikolai was die in een rotvaart op hem af was gerend, voelde hij de kracht tegen zijn zij. Kellen, die tot noch toe niet doorhad wat hem overkwam, slaakte een kreet uit en begon als natuurlijke reactie uit te halen naar het projectiel dat zich om zijn middel geklemd had. Zijn vuist raakte Nikolai in zijn rug op het moment dat de twee samen een doffe klap op de grond maakten. Een soort gepijnigde grom ontsnapte Kellen op het moment van de landing en werd gevolgd door een vloek. Het was nu pas, dat hij doorhad dat het niet een of ander beest was geweest, maar Nikolai die zijn rust zo bruut had verstoord. De spanning die er eerder voor had gezorgd dat al zijn spieren zich hadden aangespannen, zette zich gauw om in irritatie. "Godverdomme, man," slaakte hij uit, terwijl hij zo goed en kwaad als het ging onder de jongen vandaan probeerde te kruipen. "Was die zwaai niet genoeg?" Een vierde persoon had zich bij hen gevoegd. Als Kellen niet zo hardhandig tegen de grond was geworpen, dan had hij haar aanwezigheid waarschijnlijk eerder opgemaakt, maar aangezien rust hem niet was gegund, schrok hij enigszins van haar stem. Terwijl hij nog altijd op zijn rug in de bladeren lag, schoot zijn geïrriteerde blik naar Tamara. "Het is maar wat je gezellig noemt," verzuchtte hij. Kort daarna hoorde hij ook Alice haar stem. Het drong tot Kellen door dat zojuist was ontstaan wat hij met alle macht probeerde te ontwijken op deze godvergeten plek: een onderonsje. Hoewel hij het liefst terug zou vluchten naar Tenement Hall, zodat hij daar weer gezellig niks zou kunnen doen zoals het van hem gewend was, was hij deze keer blij met Alice haar aanwezigheid. Ze droeg zijn belager immers op om van hem af te gaan en dit was precies wat Kellen hem zelf ook had willen vertellen. Weliswaar niet op de vriendelijke toon die de dame gebruikte, maar dat zouden we ook niet moeten verwachten van ons chagrijnig stuk vreten. Toen hij goed en wel vrij was, schoof hij zichzelf met zijn benen een stuk achteruit, totdat hij met zijn rug tegen een boomstam kon leunen. De moeite om zijn kleren af te kloppen deed hij niet, die waren toch al vies. Hij schudde met zijn hoofd om de meeste blaadjes uit zijn haar te werken en haalde toen een hand (let wel: met schone nagels) door zijn haren voor het laatste grote vuil. "Eh, jullie ook hallo?" wierp hij wat geërgerd de groep in. En naar Nikolai: "zullen we dat alsjeblieft nooit meer doen?"

Registratiedatum : 14-10-15

Hij moest grinniken om de opmerkingen van de meisjes, maar luisterde niet meteen. In plaats daarvan zette hij zijn hand onder zijn hoofd en zijn elleboog op de borstkas van Kellen, om omhoog te kijken naar de meisjes. "Is Kellen geen beest van een man dan?" Vroeg hij plagend, ondeugendheid in zijn ogen af te lezen. Zijn haar stond wederom alle kanten op, maar het maakte hem duidelijk niets uit. Uiteindelijk wist de jongen echter wanneer hij zich gewonnen moest geven, en rolde zich dramatisch van de ander af om op de grond te blijven liggen, nu met zijn handen onder zijn hoofd. Het grinniken wat hij deed toen hij Kellen's opmerking hoorde maakte het echter lastig recht te blijven liggen. "Echt niet?" Antwoordde hij met een knipoog naar de jongen, maar leek het niet te menen. Als hij zich verveelde moest hij toch zeker iets? En op dit moment was dat plagende opmerkingen maken naar de mensen om hem heen, allemaal goed bedoeld natuurlijk.

Registratiedatum : 14-10-15

Uiteindelijk rolde Nik dan toch van de jongen af en bleef hij op zijn karakteristieke, eigenwijze manier op de grond liggen. Alice tuitte haar lippen afkeurend maar vermaakt. "Kom, Nik," zei ze terwijl ze haar hand uitstak om hem overeind te helpen (waarvan zij even had bepaald dat hij dat moest doen). "Je moet niet op de grond blijven liggen." Het was niet veilig. Zelfs op momenten dat ze zich er niet van bewust was, was haar houding altijd gefocust; zich altijd onbewust bezighouden met dat er gevaar op de loer lag.

Alice

Registratiedatum : 16-10-15

De situatie deed haar lachen. Nik die eigenwijs bleef liggen en Alice die hem ging helpen. Zelf keek ze gewoon wat toe met een grijns op haar gezicht. Kellen leek het allemaal niet zo leuk te vinden. Snapte ze ergens wel, maar kom op, je moest ergens je lol vandaan halen in deze nieuwe wereld. Haar maag ging weer eens zeuren en ze legde haar hand op haar buik om de honger weg te duwen. Klonk raar, maar het leek te werken. Honger werkte soms als een soort buikpijn. Het voelde gewoon niet fijn. De laatste keer dat ze wat had gevangen was alweer een tijdje geleden. Toen had ze Alice gezien. Geen idee hoe het met haar ging, want praten deden ze niet echt. De andere twee jongens had ze ook niet veel gesproken. Met een kleine grijns ging ze tegen een boom aan staan. Nik lag met zijn armen onder zijn hoofd op de grond. "Als je zo blijft liggen komen die beesten hier vanzelf heen", zei ze om Alice maar eens te helpen om de grote kleuter van de grond te krijgen. Plagende toon in haar stem.

PROFIEL RPG SHEET

» Where I begin
» A new begin ~

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Let the games begin