Suprise in making

Weinig woorden waren zo duidelijk en overheersend aanwezig in Kellen zijn vocabulaire als het woord verveling. In feite was er absoluut geen reden waarom hij überhaupt nog ergens het recht vandaan dacht te halen om zich te vervelen. Er waren genoeg zaken te doen, taken te volbrengen, manieren om je nuttig te maken. Er waren genoeg mensen die jou nodig hadden, je hulp konden gebruiken. Punt was, hoewel Kellen het recht niet had om niks te doen, nam hij dit recht wel. Dagelijks. Vervolgens ging hij ergens in het bos tegen zichzelf en in zijn hoofd zitten klagen over de verschrikkelijke, eindeloze dagen waarop hij alleen maar in het bos zat te klagen. Het was een cirkel die hij niet bereid was te doorbreken en waar hij, mocht hij dit wel willen, waarschijnlijk simpelweg te zwak voor was.
Aangezien Kellen dagen vulde met niks anders doen dan kijken en slapen, wist hij veel. Of wel, hij wilde zichzelf absoluut geen helder licht noemen - hoewel hij ook absoluut niet dom was - maar hij had veel kennis van de mensen rondom hen. Aangezien hij observeerde maar niet participeerde in de gesprekken die gevoerd werden en de ruzies die plaatsvonden, leerde hij veel over zijn lotgenoten zonder dat zij hier enig benul van hadden. Een van de dingen die hij wist, was dat Ivy, een meisje dat hij niet vaak sprak omdat hij het absoluut niet had op gezelligheid, vrolijkheid of spontaniteit en hij haar vaak met precies deze woorden associeerde, een geheim had. Tot op dit moment had hij geen idee wat dit geheim precies was en in alle eerlijkheid kon het hem helemaal niet zoveel schelen, maar bijna dagelijks zag hij het meisje verdwijnen in de smalle gangetjes. Nooit had hij echt aandacht besteed aan wat het kind mogelijk kon doen, maar voor alles was een eerste keer. De verveling sloeg vandaag harder toe dan ooit en toen hij het meisje voorbij had zien komen lopen, was het voor het eerst door zijn hoofd geschoten dat ze wel eens iets heel interessants verborgen hield. Iets dat zo belangrijk was dat ze er zo vaak naar terug kwam, moest toch op zijn minst een beetje vermakelijk zijn?
Hij had een tijd gewacht, maar op een zeker moment had zijn nieuwsgierigheid het gewonnen van zijn drang om niks te doen. Met de nodige zuchten en steunen was hij omhoog gekomen en richting de ingang van de straatjes gelopen. Voor hij deze had betreden, had hij nog eens schichtig om zich heen gekeken of niemand hem zou zien. Hij mocht dan maar weinig aandacht hebben voor de levens van zijn medebewoners, hij had nog net genoeg respect voor de rest om hun geheimen voor zichzelf te houden. Toen hij had geconstateerd dat inderdaad niemand in de gaten had dat hij rondhing bij de steegjes, stapte hij snel het netwerk binnen. Hij liep gewoon, liep tot hij het meisje aantrof, voorzichtig om een hoekje kijkend. Geschrokken zette hij een stap achteruit, maar gelijk daarna kon hij een geamuseerde grijns niet onderdrukken. "He meid," sprak hij, terwijl hij langs haar liep. "Wat is het dat jij verborgen h-" Hij maakte zijn zin niet af, want de verrassing werd al aan hem onthuld. Niets heftigs, niets spannends, in ieder geval niets interessants. Een stapel stokken.