Into the woods

Registratiedatum : 16-10-15

Isabella

Het lange meisje zat met haar magere benen opgekruld op de grond. Een bontmantel van een enkele dieren die ze zelf gevangen had lag zwaar op haar iele schouders. Witte rook kwam met pufjes uit haar mond door de koude. Enkel haar ogen stonden levendig en opstandig, alsof ze zich wou afzetten tegen de barre omstandigheden waar ze in zat. Het ene moment was het er warm, het andere ijskoud, het ene moment waren ze veilig, het volgende kwamen er rare wezens binnen gerold. Ook kwamen er regelmatig wilde dieren op hen af, waar Isa nu de huiden van droeg.

Haar handen had ze onder haar oksels gestopt om ze warm te houden, maar veel leek het niet te helpen. Ze zat zover mogelijk van de box vandaan en ze had enkele stukjes opgedroogd vlees meegenomen. Een reepje had ze in haar mond gestoken, de andere had ze verborgen op haar magere lichaam. Het was gevaarlijk leven hier, vooral omdat Isa niemand vertrouwde en omgekeerd. Sommige vertelde dat andere werden vermoord voor hun eten en zo'n dingen wou ze nu net niet meemaken, dus verstopte ze het maar.

Het daglicht werd gefilterd door de bladeren boven haar hoofd en ontspannen leunde ze tegen de koude boomstam, tot een geluidje haar deed opspringen. Waakzaam en zonder geluid trok ze een mes tevoren van onder haar mantel, klaar om zich te verdedigen in het zoveelste gevecht op leven en dood. Haar ogen waren gefixeerd op het struikgewas waar de geluiden vandaan kwamen, haar hele lichaam was gespannen en het enigste wat ze hoorde waren de geluiden en haar eigen ademhaling. De struik begon harder te ritselen, tot er plots in plaats van een groot gevaarlijk beest, een kleine wolf pup uit het struikgewas kwam. Het kleine ding piepte jankend en zag er hongerig en koud uit. Haar eerste reactie was zoeken naar de moeder van het ding, maar toen ze niks vond en het enige geluid van het wolfje kwam, gaf ze het op en stak ze haar mes weg. "Heb je het koud?" Vroeg ze zachtjes aan het diertje dat stond te trillen op zijn kleine pootjes, terwijl het zachte, bange geluidjes maakte. Verwelkomend deed Isa haar mantel lichtjes op en aarzelend kwam het diertje dichterbij. "Goed zo, ik doe je niks." Fluisterde ze zachtjes, waarna de wolf zich in de warmte van haar mantel rolde. Isa was normaal zo'n hard meisje en behoorlijk egoïstisch, anders kon je niet overleven, maar dit diertje had direct een plaatsje in haar hart veroverd. "Heb je honger, kleintje?" Fluisterde ze nog steeds, alsof ze schrik had dat er elk moment een of ander monster uit het struikgewas kon springen. Voorzichtig om het trillende diertje niet te storen haalde ze een reepje gedroogd vlees van de verstop plek en gaf het aan het uitgehongerde ding, dat direct begon te eten. Een korte giechel kon er bij de brunette toch af, toen ze zag hoe uitgehongerd het begon te eten. Al stopte het snel toen ze een geluidje hoorde, wat het wolfje ook gehoord had. Beide keken op, met hun oren gespitst. Isa's hand verdween al naar het mes, terwijl haar ogen het bos afspeurde en het schuchtere bruine wolfje dieper

Here in the fores dark & deep, I offer you eternal sleep

Registratiedatum : 14-10-15

Zuchtend keek Declan met een verveelde blik naar de kratten waar normaal gezien hun voedsel opgeslagen was. Hij zag dat er weer eens niks lag in het kratje. Hij begon het een beetje zat te worden dat hij elke dag met een hongerige blik moest toekijken hoe anderen wel iets vonden in de kratten, maar dat het altijd leeg bleek te zijn als hij eens ging kijken. Hij wist wel dat het leven oneerlijk was, maar hij had alleen niet verwacht dat het zo oneerlijk was. Het goede nieuws was dan wel weer dat hij eindelijk een fatsoenlijk mes had gevonden. Hij was namelijk een paar dagen geleden zo gefrustreerd geraakt dat hij een paar goede trappen had gegeven tegen de kasten. Plotseling was uit één van de kasten een mes gevallen en had hem bijna geraakt. Het was een scherp mes, maar hij betwijfelde of het echt goed zou helpen tegen die gevaarlijke beesten. Toch was het een betere aanwinst dan dat houten stokje dat hij had. En dus had hij het ding maar in ontvangst genomen. Langzaamaan liep Declan weer uit het gebouw en besloot om naar het bos te gaan. Hij betwijfelde of hij daar iets zou vangen, maar misschien zou hij in elk geval iets kunnen vinden dat zijn honger zou stillen. Hij wist dat hij voor eetbare planten beter naar de grote muren kon gaan, maar ook in het bos kon je soms dingen vinden die je honger stilden. Hij liep niet al te rustig door het bos. Zijn honger zorgde ervoor dat hij minder goed kon nadenken, maar hij was wel slim genoeg om niet te gaan schreeuwen en hield het mes verborgen voor anderen. Hij liet wat takken onder zijn schoenen knappen en schrok op toen hij iemand zag zitten. Het bleek een meisje te zijn van zijn leeftijd. Maar dat was niet het enige wat hij zag. Hij zag een jong wolfje in haar armen zitten. Zijn gedachten gingen direct naar eten. Hij was verbaasd over het feit dat ze het ding nog niet vermoord had. ‘Ik zie dat je vlees hebt gevonden,’ zei hij kalm terwijl hij een knikje deed naar het wolfje. ‘Lopen er hier meer rond?’ Dat was het enige waar hij geïnteresseerd in was momenteel. In voedsel.

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Into the woods