So... What are you supposed to be?

Langzaam liep hij weg van de rest en naar het open veld. Hij had nog nauwelijks kennis gemaakt met anderen en had daar ook geen behoefte aan als hij eerlijk moest zijn. Veel teveel mensen waar hij waarschijnlijk toch nooit echt geweldige vrienden mee zou worden. Hoewel hij nog steeds geen idee had wat zijn naam was, zou hij daar later achter komen. Voorlopig heette hij nog altijd Sherlock voor alles en iedereen. Hij weigerde absoluut die andere, naar kots of snotklinkende naam te accepteren. Als iemand daar een ander idee van had dan konden ze van hem toch echt de boom in. Dit was zijn keus en hij kon er niet tegen als anderen hem een naam gaven die niet klopte. Met die gedachte in zijn hoofd liet hij zich zakken in het gras om zich vervolgens achterover te laten vallen. Ze konden hem niet neerschieten omdat hij nu hier ging liggen in plaats van de socialiteit op te zoeken. Diep ademhalend richtte hij zijn blauwe ogen naar de lucht en bleef zo liggen staren.  Hij vroeg zich nog altijd af hoe hij hier beland was en waarom, maar hij wist al dat ze hier niet gingen wegkomen. Wat was het nut hiervan? Die vraag herhalend in zijn hoofd, bracht hij zijn handen omhoog om ze onder zijn hoofd te leggen. En wat was daarbuiten wat zo dodelijk was, er moest toch wel een uitweg zijn nietwaar? Langzaam sloot hij zijn ogen en slaakte een diepe zucht terwijl hij zich begon te concentreren op theorieën die zich in zijn hoofd begonnen te vormen. Al leken de meeste echt te vergezocht om waar te kunnen zijn.

Een nog onbekende stem deed Hunter half opschrikken uit zijn gedachtes, was hij nu alweer gevonden? Langzaam keek hij naar de eigenaar van de stem en fronste lichtjes. Dat gezicht had hij eerder gezien, maar hij kon zo even gauw niet op een naam komen. ''Heey,'' Antwoordde hij rustig, de jongen inschattend. hij leek jonger dan dat hij zelf was, maar er was weer iets anders aan hem. Hij kon zijn vinger er niet helemaal op leggen, maar hij zou er vanzelf wel achter komen. het viel hem op dat de handen van de jongen nou niet de schoonste waren, wat Hunter toch deed afvragen wat zijn zogenoemde taak was hier in dit gat. ''Jouw gezicht had ik nog niet gezien. jij bent?'' Vroeg hij terwijl hij de jongen aankeek. Nieuwsgierigheid zat er wel in bij hem, maar vaak toonde zich dat stilletjes. Gezien hij iedereen hier nog echt moest leren kennen was het voor hem beter om de vragen rechtstreeks te stellen. Dat was de snelste manier van het vergaren van informatie, toch?

Of hij zich ergens zorgen over maakte op het moment? Nee, niet echt moest hij toegeven. Het was vreemd om hier te zijn maar hij kon er toch niks aan veranderen. Hij fronste even zodra hij een naam te horen kreeg en knikte kort. ''Aangenaam.'' Antwoordde hij en wierp een blik opzij.  De volgende vraag deed hem bijna lachen, gewoon omdat hij er nou niet echt antwoord op kon geven. ''Al sla je me dood, ik heb geen flauw idee.'' Zei hij en haalde zijn schouders langzaam op. ''Maar tot ik weet wat de juiste is, luister ik naar Sherlock.'' Zei hij er achteraan, om te voorkomen dat hij die afgrijselijke naam moest aanhoren die nieuwelingen kregen hier.

Hij fronste even zodra hem verteld werd dat het iedereen overkwam. Dat had hij eigenlijk al gehoord maar wist ook dat hij gewoon geduld moest hebben om op een antwoord te komen. Als zijn werkelijke naam hem niet beviel zou hij hem ook niet bloot geven omdat hij niet met een of andere vage naam wilde lopen. Hij knikte even langzaam en grinnikte zacht, in zijn ogen was hij best wel ontspannen, wat hij beter kon hebben dan iemand die constant flipte. ’’Alles is beter dan die naam die jullie hebben verzonnen voor alle nieuwelingen.’’ Zei hij en schudde langzaam zijn hoofd. Hij wist ook wel dat het vreemd was dat hij het zo rustig op nam in zich, maar wat had hij eraan gehad om te gaan flippen. Het ging hem nou niet helpen om een oplossing te vinden. Hij keek even op zodra Max begon te praten en haalde diep adem. ’’Een aantal, ben niet de meest extreem sociale. Sammy omdat ze me rond heeft geleid en een aantal dingen heeft uitgelegd. En ik heb her en der wat namen opgepikt. Maar ik heb het niet zo op teveel mensen om me heen.’’ Antwoordde hij, zichzelf vreemdgenoeg toch wel goed kennend.

Zodra hij de naam hoorde trok hij al een vuil gezicht, hij bleef erbij dat het een vernoeming naar braaksel was.  Echt hoe kon iemand zoiets verzinnen en het doorzetten? ''Ja die ja.'' Antwoordde hij maar luisterde verder wel voor hij fronste. Hoe kon je in dit gat de macht hebben, voor zover hij had begrepen moest je hier samen leven en werken om te overleven. En als een iemand daarover wil overheersen liep het al snel niet goed af, althans dat was zijn logica dan wel weer. Niet dat zijn logica altijd even logisch was maar hier was hij zeker van. ''Hmm, ik moet zeggen dat ik geen brute verwelkoming heb gehad. Hij was wel relaxed als ik het moet toegeven.'' Zei hij langzaam, even terugdenkend aan de dag ervoor. Hij was dan wel niet al te enthousiast over deze plek maar als hij gewoon zijn gang kon gaan kon hij er wel mee leven. ''Ik neem aan dat die feeks zo onderhand verdwenen is van hier?'' Het was een halve vraag omdat hij ergens het gevoel had dat hij het antwoord al wist.
Hij dacht even na over Max zijn opmerking voor hij langzaam toch even knikte. Hij wist niet zozeer of het nou iets doen was wat goed voelde of dat hij gewoon iets ontvluchtte. Hoe dan ook hij zou nergens haast bij maken, hij leerde iedereen wel een voor een kennen. ''Alles op zijn tijd. Ik bedoel we zitten hier vast en kunnen nergens heen. Wat dus inhoudt dat ik alle tijd heb om te wennen aan mensen en ze te leren kennen, nietwaar?'' Mompelde hij half, wetend dat er ook wel een aantal zouden komen die het niet zo nauw met hem gingen hebben.