De jongen had geen idee of het hek zijn gewicht kon houden, maar toch bleef hij erop staan terwijl hij met een gelukzalige grijns om zijn lippen naar de verschillende diertje keek die zich in de weide bevonden. Ze zagen er zo vredig uit, alsof ze niet elk moment uit de weide gehaald konden worden en hun dood tegemoet gingen. Het was alsof het ze niet eens iets kon schelen. Op dit moment zouden ze toch al wel moeten weten dat ze er een voor een aan gingen, toch? Ze zagen iedere keer hoe een van hun soortgenoten uit de wei gehaald werden en niet meer terugkwam na een paar doodskreten geslaakt te hebben. Zouden die dieren slim genoeg zijn om te weten dat dat ook met hen kon gebeuren of hadden ze er nog altijd geen idee van? Rémy vlocht zijn vingers in elkaar terwijl hij een stukje voorover leunde en zijn ellebogen bovenop het hek zette. Hij zou willen dat hij ook zo achteloos als die beesten kon zijn. Gewoon doen alsof er helemaal niets aan de hand was en Eleanor’s raad opvolgen. Toch was het niet zo makkelijk om zijn verleden los te laten en vroeg hij zich nog altijd af hoe zijn leven was geweest voordat hij hier naartoe gestuurd werd. Had hij vrienden, had hij ouders die om hem geven, had hij een huisdier? Allemaal vragen die al een tijd door zijn hoofd heen spookte, maar waarop hij geen antwoord vond. Oh, hij probeerde dagelijks om zich dingen te herinneren, maar het lukte gewoon niet. Zijn geheugen as echt gewist, weg en hij had het gevoel dat het niet zo snel zou terugkomen.
Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij van het he afstapte en zich richting het bos draaide. Dat was de enige plek die hij nog niet helemaal onderzocht had. Hij wist dat daar de graven van de overledenen waren en ergens schrok hem dat gewoon a. De gedachte dat iemand zou kunnen sterven schrikte hem af en de graven zouden dat alleen maar echt maken. Nu kon hij nog zeggen dat het niet waar was en dat ze het gewoon hadden gezegd om hem bang te maken. Hij had nog geen tastbaar bewijs gezien en ergens wilde hij dat het liefst zo houden. Toch leek zijn nieuwsgierigheid het van zijn gezonde verstand te winnen en baande hij zich toch een weg richting het kerkhof. De verende tred was nog altijd in zijn bewegingen te vinden, maar hij leek iets minder hard mee te veren dan anders.
Het duurde even voordat hij de plek had gevonden waar hij wilde zijn, maar na een tijdje stond hij toch voor de twee graven. Zijn vingers tikten zachtjes tegen zijn bene aan terwijl hij stilstond en zijn donkerkleurige ogen over de hopen zand en de kruizen liet glijden. Het was wel duidelijk dat Eleanor niet gelogen had. Niet dat hij echt dacht dat ze tegen hem zou liegen, hij had willen geloven dat ze gelogen had en dat er niemand was omgekomen. Het geluid van een takje dat brak, zorgde ervoor dat de jongen met een ruk zijn hoofd draaide en… niets zag. Een frons verscheen op zijn gezicht terwijl hij heel het gebied scande. Natuurlijk was het redelijk donker waardoor hij bijna niets zag. ”Grappig, kan je nu tevoorschijn komen?” Zijn stem trilde lichtjes terwijl zijn vingers nog harder tegen zijn benen begonnen te tikken en hij een stukje naar links liep om zich daarna half om te draaien en naar rechts te lopen. Het was net alsof hij meer moest bewegen naarmate hij nerveuser werd. De adrenaline schoot door zijn lichaam heen terwijl hij zijn omgeving in de gaten bleef houden.
//Voor Oliver
Oliver
Admin Keeper - Sloppers stung
PROFIEL
Tag : The real trouble with reality is that there's no background music.
Aantal berichten : 1976
Registratiedatum : 16-04-15
RPG SHEET
Character sheet Age: 20 Years Job: Trying to get his shit together. It isn't working. Please send help. Relationship: Depends if you like a complaining alcoholic.
Onderwerp: Re: Until it's gone zo okt 25 2015, 22:02
De boom waar hij al de hele tijd onder had gezeten was ineens niet zo gezellig meer. In tegendeel, hij was saai. Tot nu toe had niemand gedacht zich bij hem te voegen, even een gesprek te voeren of op zijn minst een keer 'hallo' te zeggen. Iedereen had het te druk met zijn eigen dingen. En Oliver kon ook wel begrijpen dat als iemand vrij had, diegene niet zijn tijd ging verdoen om bij hem te komen zitten. Hij gokte erop dat hij wel een reputatie van 'niet aardig' en 'ik ben altijd chagrijnig please fuck off' had gekregen. Maar toch, Oliver moest toegeven dat hij zich een beetje alleen begon te voelen. Zeker nu het al een paar dagen was dat hij een beetje doelloos in de laar rondliep terwijl iedereen aan het werk was. Hij mistte het werken, ook al bestond zijn vroeger werk uit rennen en ervoor zorgen dat er een uitgang kwam, het was werk geweest. Een opvulling in de dag, iets te doen hebben. Ja, hij mocht nu wel de inventaris maken maar daar was je niet de hele dag mee bezig. Laat staan elke dag. Maar het vervelen en onder de boom zitten had hij nu wel genoeg gezien dus was hij opgestaan om eens een wandeling te maken in het bos. Met zijn beiden handen, een hand en een stomp, in de zakken van zijn leren jack gestoken was hij zijn gebruikelijke route gaan volgen. Langs de plek waar hij zich had lam gezopen met Evangeline, langs de plek waar hij zich had lam gezopen met Sammy en waar het fout was gegaan, langs de plek waar hij zich had lam gezopen met Hayden. Overal waar hij kwam had hij wel herinneringen. En dat waren niet de beste. Zeker niet het alcohol gedeelte. Daar stond hij waarschijnlijk nu ook wel bekend om. Een zucht ontsnapte Olivers lippen terwijl hij niet al te voorzichtig over de takken en bladeren stapte. De jongen wilde net het pad in slaan naar de graven toen hij een stem hoorde. Iemand had zijn lompe stappen blijkbaar opgemerkt. Hij liep in de richting van de stem en keek de jongen aan. 'Boe.' Zei hij met weinig emotie toen hij uiteindelijk op een paar meter afstand stond van de jongen, nog steeds met zijn hand en stomp in de zakken van zijn jack. 'Bang voor een levende?' Was zijn hele slechte grap, maar Oliver was blij dat hij eindelijk iemand zag die misschien niet irritant tegen hem ging doen. Misschien kon hier nog iets uit opbloeien als Olivers mood ook weer eens meewerkte.
Rémy
Brick-nick
PROFIEL
Aantal berichten : 39
Registratiedatum : 24-09-15
RPG SHEET
Character sheet Age: 18 Job: Relationship:
Onderwerp: Re: Until it's gone za nov 07 2015, 22:41
Waarom had hij weer naar deze plek willen komen? Juist, omdat hij er nog nooit geweest was. Rémy was gewoon een veel te nieuwsgierig persoon en dat zou hij waarschijnlijk altijd al wel geweest zijn. Hij had werkelijk geen idee hoe zijn leven voor de Glade er had uitgezien, maar dat deed er nu niet toe. Net zoals Eleanor had gezegd toen ze hem uit de box had gehaald, dit was de kans om een nieuw leven op te bouwen. De graven lieten zien dat niet iedereen succes had gehad met het opbouwen van een nieuw leve. Hij had geen idee hoe ze juist aan hun einde waren gekomen en als hij eerlijk moest zijn wilde hij het ook niet eens weten. Hij wilde niets weten over de gevaren die zich hier schuilhielden. Het was veel leuker om te geloven dat hij hier veilig was binnen de muren en dat niets hem kon overkomen als hij voorzichtig was. Niet dat Rémy het soort persoon was dat altijd erg voorzichtig was, maar hij was wel bereid om de regels te volgen en als hij dat deed zou alles goed moeten aflopen, toch?
De jong schrok lichtjes toen een ander ineens voor hem leek te verschijnen. Zie je wel dat hij zich niets inbeeldde, er was wel degelijk iemand aanwezig geweest. Een smalle grijns verscheen om zijn lippen terwijl zijn donkerkleurige ogen over de blondharige jongen heen gleden. ”Je liet me gewoon schrikken. Ik ben het niet gewend om in donkere plaatsen als dit rond te lopen… Nee, ik heb eigenlijk geen idee of ik het ooit gedaan heb. Je weet wel, geheugenverlies en zo.” Zijn vingers tikten zoals altijd zachtjes tegen zijn bovenbeen aan terwijl hij zijn gewicht van het ene been naar het andere verplaatste. Hij kon gewoon niet blijven stilstaan. Op de een of andere manier werd er constant een hele hoop adrenaline door zijn lichaam heen gepompt en het feit dat het hier zo donker en griezelig was, maakte dat alleen maar erger. ”Mijn naam is Rémy by the way.” Nog altijd met diezelfde glimlach op zijn gezicht stak hij zijn hand naar de ander uit met bedoeling dat de ander die zou schudden. Een automatisme.
