It's a new dawn [&Jack]

Jack vloekte toen hij bijna met zijn hamer tegen zijn hand sloeg omdat de sirenes zo luid waren dat hij zich een ongeluk schrok. Hij wist dat dat het bekende deuntje was dat aangaf dat iemand naar boven kwam in de lift, maar hij was er niet erg geïnteresseerd in. Als hij telkens moest opstaan omdat er iemand in de Glade arriveerde, moest hij te veel opstaan en daar had hij geen zin in. Hij had sowieso niet veel zin in al die mensen hier. Vervelende mensen die meer spraken dan dat ze iets deden. Gisteravond nog hoorde hij een jongen schreeuwen naar zijn vrienden dat hij die Grievers in de pan zou hakken. Hij had zijn handen omhoog gedaan en de inhoud van het drankje dat hij vasthield was leeggelopen over het hoofd van de jongen zodat zijn vrienden hem uitlachten. Vervolgens was Jack naar hem toegelopen en had het drankje van hem afgepakt, waarna hij de jongen had afgesnauwd door te zeggen dat zijn handelingen de drank verspilden. Vervolgens had hij het weggerist en had hij er zelf van gedronken. De jongens waren boos geweest door zijn aanwezigheid, maar niemand had echt de moeite genomen om hem tegen te houden omdat het merendeel toch aan het grinniken was om hun dronken en door alcohol doordrenkt zijnde vriend. Jack vroeg zich af waarom hij dit in godsnaam verdiend had. Hij richtte zijn aandacht van de Box weer naar de taak waarmee hij bezig was en zuchtte geërgerd toen hij zag dat de spijker die hij in het hout had willen slaan in het gras was gevallen. En liet het gras nu net te hoog zijn dat hij geen zin had om te gaan zoeken. Dat betekende dus dat hij op moest staan en een nieuwe moest gaan halen. Hij draaide zijn hoofd en zag dat het meisje middenin de Glade stond. Ze leek een beetje schuw. Jack zuchtte bij de gedachte dat hij haar wilde helpen. Hij begon echt een softie te worden en hij vermoedde dat de oorzaak was omdat hij dat jonge meisje met haar grafsteen had geholpen. Hij schudde zijn hoofd en liep naar het meisje toe. ‘Welkom in de grootste hel die je je kunt bedenken. Panikeer niet als je je naam niet herinnert, dat is bij ons allen gebeurd. Je zal je voor de rest niets herinneren, maar dat maakt niet veel uit,’ sprak hij niet al te veel met emotie tegen haar. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte op wat ze zou zeggen.

Van alle personen die je wilde tegenkomen als je uit de Box kwam, was het in elk geval niet Jack die je bij je wilde hebben. Jack was nu niet bepaal de persoon die anderen geruststelde. Hij zei de dingen hoe ze waren en dat meestal op een niet erg vriendelijke of rekening houdende manier. Hij vond het onzin dat hij rekening moest houden met andermans gevoelens. Dat hadden ze bij hem ook niet gedaan. Hem hadden ze ook precies gezegd hoe het zat, dus wat ontnam hem het recht om hetzelfde te doen? Na al die dagen voelde hij zich nog steeds gefrustreerd over het feit dat hij hier zat. Hij gaf een knikje op haar vraag, maar legde verder niks uit. Het leek hem vrij logisch dat er hier anderen waren. Als ze haar ogen even rond de open plek liet glijden, zou ze dat ook wel zien. Er liepen genoeg anderen rond die je niet kon missen. Sommigen waren echt belangrijk om het hier draaiende te houden, anderen zou hij het liefste een trap onder hun kont verkopen zodat ze wat meer zouden doen. Maar dan zou hij een nacht in de Slammer belanden en daar had hij nu ook weer niet bepaald zin in. Hij schudde zijn hoofd geërgerd toen er meerdere vragen volgden. Dacht ze nu werkelijk dat hij de moeite ging nemen om al haar vragen te beantwoorden? Toch sloeg zijn hoofd de vragen sneller op dan hij had gedacht en kon hij dus zijn tijd nemen om te antwoorden. ‘Probeer het maar, maar het gaat je niet lukken,’ zei hij bot tegen haar. ‘Mijn naam is Jack. De reden dat je hier bent is omdat je gestraft moet worden voor iets waarvan je zelf niet weet wat je misdaan hebt.’ Hij had het expres op een lastige manier geformuleerd. ‘Met andere woorden: je bent gedoemd. We weten allemaal niet waarom we hier zijn, maar leuk vind ik het niet.’ Hij snauwde dat laatste zowat en keek haar strak aan. ‘Ik raad je aan om een job te vinden en je hier nuttig te maken. Voor de rest kun je toch niet veel betekenen.’ Dat laatste mompelde hij.

Het leek alsof ze alles wat hij zojuist tegen haar had gezegd aan het verwerken was. Jack liet haar maar doen. Hoe minder vragen hij kreeg, hoe beter. Hij vroeg zichzelf nog altijd af waarom hij in godsnaam naar haar toe was gegaan. Normaal gezien kon het hem geen bal schelen als er iemand uit de Box kwam en nieuw in de Glade was. Hij kon zich herinneren dat hij bij de laatste personen die boven waren gekomen niet eens opzij had gekeken om te zien wie ze waren. Hij vond een spijker die hij netjes in het hout moest slaan interessanter dan dat er nieuwe monden om te voeden waren, dus waarom zou hij zich dan op dit meisje richten? Omdat hij een softie werd. Omdat hij nooit naar Eleanor had moeten gaan toen ze bezig was met haar grafsteen. Omdat er diep in hem toch een aardige, behulpzame jongen schuilde die er op een botte manier uit kon komen. Omdat hij ergens in zijn hart wel goed was, maar dat hij dat zo veel mogelijk wilde verdoezelen door onaardig te doen. Dankzij zijn job kwam hij sowieso al met weinig mensen in contact, maar nu had hij toch een manier gevonden om nieuwe mensen te leren kennen. Ook viel het hem op dat hij het beter kon vinden met vrouwen dan met mannen. Moest daar ook een speciale reden voor zijn? Geen idee. ‘Gefeliciteerd. Deel het met de rest en houd een feestje,’ zei hij sarcastisch tegen haar. Moest ze nu echt zo vrolijk zijn omdat ze mogelijk iets kon vinden waar ze goed in was? Dan wilde hij haar depressieve gezicht wel eens zien als ze niks kon vinden dat bij haar paste. Hèhè, hij begon eindelijk weer een beetje op zichzelf te lijken. Dat begon tijd te worden, zeg. Hij snoof kort bij haar vraag. Hij wist wel dat hij vragen ging krijgen. Waarom was hij dan ook naar hier gekomen als hij het haatte wanneer er vragen aan hem gesteld werden? Dan had hij beter weg kunnen blijven. En met die gedachte in zijn hoofd richtte hij zich naar haar. ‘Ik ben een Brick-nick. Dat wilt zeggen dat ik oude gebouwen repareer of gewoon kapotte dingen repareer in de Glade,’ sprak hij rustig. ‘Je kunt verschillende jobs doen. Ik heb ze ooit allemaal gehoord, maar heb alleen deze en een Med-Jacker onthouden. Med-Jackers staan in voor medische hulp. Volgens mij kun je ook nog dieren slachten en lijken begraven, maar vraag me niet hoe het heet.’ Hij haalde zijn schouders op. Ze had al een boel informatie uit hem gekregen. Normaal gezien zou hij hebben gezegd dat ze het zelf maar moest uitzoeken, maar dat was niet waarom hij naar hier gekomen was. Hij had gewoon pech dat hij daarnet een softie was. Hij draaide zich weer naar haar toe. ‘Voor een overzicht van de volledige jobs moet je maar bij iemand anders zijn,’ liet hij er zo bot mogelijk op volgen zodat het niet leek alsof hij haar daarnet had willen helpen.

Jack gaf een snel knikje toen ze zelf aangaf dat ze iemand anders ging zoeken. Gelukkig. Dan zou hij die vervelende vragen in elk geval niet krijgen. Het was dan ook meer dat hij niet wist welke jobs er verder nog waren dan dat hij echt de tijd wilde nemen om haar erover te informeren. Waarschijnlijk als hij ze had geweten had hij heus niet moeilijk gedaan en had hij het gewoon tegen haar gezegd, hopend dat ze daarna zou weggaan. Van wat hij echter nu van haar had mogen meemaken had hij zo het gevoel dat ze niet echt iemand was die zich snel liet wegjagen door anderen. En hij wist niet of hij daar blij mee moest zijn of niet. Aan de ene kant had hij zichzelf vaak aangespoord om vrienden te gaan maken, aan de andere kant vond hij het wel handig als niemand hem lastigviel. Behalve om hem te informeren over wat hij moest doen natuurlijk. Ze zouden hem in elk geval niet zo snel meer mest laten halen. De jongen die hij toen donker had aangekeken had zowat in zijn broek gescheten. Alsof Jack echt zo’n agressieveling was. Oké, hij viel misschien wat gauw uit tegen anderen, maar hij was zeker geen slechte jongen. Van de binnenkant toch niet, van de buitenkant hadden ze dat idee regelmatig van hem. Hij schrok op toen hij de stem van het meisje weer hoorde en rolde zijn ogen. Was hij dan nog niet van haar af? Hij was echt een meidenmagneet. Alle vervelende meiden kwamen altijd naar hem toe. Eerst Mae en nu deze chick weer. Hij gaf een kort knikje op haar vraag en sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij haar geruisloos volgde. De spierballen in zijn armen bolden zich op toen hij zijn armen strakker over elkaar heen sloeg omdat hij weer eens een vraag kreeg. Hielden die vervelende vragen dan ook nooit op? Misschien had hij toch beter aan zijn werk verder moeten werken. Dan had iemand anders met deze meid opgescheept gezeten. ‘Dat verschilt van dag tot dag. Meestal krijg ik elke dag…’ Maar hij hield midden in zijn zin op omdat ze opeens op de grond ging liggen. En wat voor manier van aandacht vragen was dit nu weer? Dadelijk was hij één of andere meid tegengekomen die gek in haar hoofd was. Hij liep op zijn gemakje naar haar toe en fronste zijn wenkbrauwen toen hij zag dat ze huilde. Oké, hij wist dat hij een chagrijn was en dat zijn sociale vaardigheden niet optimaal waren, maar was dat nu echt een reden om alles bij elkaar te janken? Toen pas had hij door dat het dat helemaal niet was. ‘Verdomme,’ siste hij toen hij naar haar schoen keek. En dat was nu precies de reden waarom hij haar beter weg had kunnen houden daar. En misschien had hij die spijkers daar ook niet mogen laten rondslingeren. Het was immers niet echt zichtbaar in het hoge gras. Maar goed, daar had hij nu niks meer aan. Hij liet zich op zijn knieën naast haar vallen en zuchtte terwijl hij haar voet bekeek. ‘Hij zit er niet al te diep in,’ zei hij tegen haar. ‘Het gaat waarschijnlijk het minste zeer doen als ik hem er in één keer uittrek.’ Nee, hier hadden ze geen Med-Jacker voor nodig. Dit kon hij ook wel. Gewoon die spijker lostrekken en haar voet verbinden. Makkie, toch? ‘Tanden op elkaar bijten,’ zei hij kalm tegen haar. Hij kneep met zijn handen in haar tenen zodat haar aandacht daar naar getrokken zou worden en trok vervolgens met zijn vingers hard aan de spijker. Het ding gleed er gemakkelijk uit en met een klein rukje was hij helemaal weg. ‘Sla je armen om mijn nek heen,’ zuchtte hij. ‘Je zou toch moeten weten dat hier spijkers liggen, hè? Ik heb je net verteld wat voor job ik deed,’ mopperde hij gauw achteraan zodat het wéér niet leek alsof hij haar wilde helpen. Hij boog zich voorover zodat ze haar armen om zijn nek kon slaan. Dit was awkward, zeg.

Hij kon het verbergen. Hij kon mopperen. Hij kon zo veel mogelijk laten merken dat hij dit irritant vond, maar toch was het feit dat hij haar nu aan het helpen was. Hij wist ergens wel dat hij een behulpzaam karakter had, maar had niet gedacht dat dat al zo vroeg geuit zou worden. Of tja… het was maar wat je vroeg noemde. Hij was hier immers al een paar weken, maar had het gevoel dat hij hier nog maar een paar dagen verbleef. De dagen gingen immers redelijk traag voorbij. Soms wenste hij dat hij wist wat zijn achtergrond was, maar op andere momenten had hij weer het gevoel dat hij hier was voor een reden. Niet om de held uit te hangen of om deze mensen ook maar iets van steun te bieden, maar dat hij later iets ging doen wat belangrijk was voor de groep. Hij kon er zijn vinger niet al te goed op leggen. Want wat was nu de reden dat hij elke dag nog voordat iemand wakker was een half uurtje ging joggen? Hij merkte dat zijn lichaam het vrij makkelijk aankon, dus vermoedde hij dat hij voordat hij hier aangekomen was ook iets van sport deed. Dankzij het repareren aan gebouwen – wat soms zwaar kon zijn – werden zijn armspieren al verder ontwikkeld. En dus was het dan ook met een gemakje dat hij het meisje optilde. Dankzij haar armen om zijn nek had hij genoeg steun om haar volledig op te tillen. Hij legde één arm onder haar rug en de andere onder haar knieholten heen. Hij besefte zich dat ze vrij dicht bij elkaar waren, maar probeerde zo min mogelijk op dat feit te letten. Het was al een hele kunst van hem dat hij haar wilde optillen, laat staan dat hij een blik zou gaan werpen op haar. Bovendien was hij niet dom. Hij had gezien hoe een laag topje ze wel niet aanhad. Andere mannen zouden gebruik maken van deze gelegenheid om een blik te werpen in haar decolleté, maar hij was zo niet. Hij was niet zo snel aangetrokken tot het vrouwelijk schoon. En nee, hij viel ook niet op mannen. Hij had een knikje gegeven op haar bedankje, maar had zijn ogen gerold toen ze haar opmerking over de spijker maakte. ‘Je had er wel rekening mee kunnen houden,’ gromde hij. Hij had er echt een vreselijke hekel aan dat hij haar hielp, dat hij zo’n softie werd. En waarom droeg hij haar ook alweer in zijn armen? Oh ja, omdat hij haar ergens neer ging zitten en omdat hij het niet nodig had gevonden dat ze hem als steun kon gebruiken terwijl ze al hinkelend naar de bank in de Meeting Cabin zou ‘wandelen’. Hij wist dat hij daar enkel mocht komen als het een vergadering was, maar hij zag voor nu even geen andere optie. Hij haalde zijn schouders op bij haar vraag, wat nu nogal een hele kunst was omdat hij haar ook nog eens vasthield. ‘Dat probeer ik zelf ook uit te zoeken,’ zei hij tegen haar. Dit keer klonk het meer verward en niet als een grom, wat van hem wel als een positief teken opgevat mocht worden. ‘Maar verwacht niet te veel van me,’ waarschuwde hij gauw. ‘Ik ben niet echt het meest aardige type. Al lijkt dat nu wel anders.’ Dat laatste mompelde hij er gauw achter en hij schudde zijn hoofd verward. Dit was irritant, zeg. Hij merkte dat ze gelukkig al bij de Meeting Cabin aankwamen en zette haar binnen neer op één van de banken. Vervolgens trok hij een stoel naar haar toe en ging daarop zitten. Hij ging zo zitten dat hij zijn armen op de rugleuning kon steunen en haar recht aankeek. ‘Laten we de rondleiding maar voor later houden,’ zei hij sarcastisch. ‘Maar dit is dus de Meeting Cabin. Hier vergaderen ze meestal over nutteloze dingen.’ Nee, hij had tot nu toe niet de moeite genomen om zo’n Meeting bij te wonen. Het ging toch over niks, dus waarom zou hij dan in godsnaam moeite doen om het bij te wonen? Juist, niet.