Privacy

De boomhut begon te schommelen toen Max de leuning van de trap vastpakte en zichzelf omhoog begon te heisen. Zowel Helena als Siënna had hij dagen niet gezien. De enige manier waarop hij dat had volgehouden, was door met het vernieuwd homestead te beginnen. Het bouwen leidde hem af, zoals het dat altijd deed, en op die manier was hij zijn dagen kalm doorgekomen. 's Avonds was het een ander verhaal. Het was bijna geluk bij een ongeluk dat ze door het gebrek aan één slaapplaats niet met z'n allen in een zaal hoefden te liggen, maar ze alle ruimte van de hele glade konden gebruiken om te slapen.
Max pakte de zijkant van het vlonder vast om zichzelf beheerst omhoog te trekken. Bij zijn laatste stap zette hij zich wat steviger af, waardoor hij met een klein sprongetje met beide voeten op het vlonder stond. Siënna zat er al, met haar rug recht en haar handen voor zich gevouwen. Zijn mondhoek plooide wat omhoog in een glimlach, maar die verdween toen hij op haar af begon te lopen. Naast haar ging hij zitten, zijn handen ondersteunend achter zich en zijn benen over de reling naar beneden. Zijn gezicht had hij naar Siënna gedraaid. "Hey," zei hij. Hij wilde haar kort aanraken, even kort haar hand of haar arm, gewoon ter geruststelling. Maar hij hield zijn handen bij zich, onzeker wat te doen.

.Max

De aanraking die Max had vermeden, kwam nu vanuit Siënna. Haar hand voelde zacht op zijn been, en weer verscheen er een kleine glimlach toen hij zich realiseerde dat er in ieder geval tussen hen niks veranderd was. Hij legde even kort zijn hand op de hare om haar te beantwoorden, en leunde daarna weer naar achter. Hij vond het fijn dat het even stil was. De hele week had hij niet veel meer dan het hoognodige gesproken: eens een gesprek met Hayden, en verder waren het voornamelijk aanwijzingen aan degenen die hem hielpen met homestead. Maar deze stilte voelde vrediger, zoals zo veel dingen vredig voelde als hij alleen met Siënna bovenin de boomhut zat.
Max ademde langzaam uit. De lucht ontsnapte tussen zijn lippen door, en hij leunde kort naar achter toen Siënna haar hand in zijn nek legde, zoals ze vaker deed als hij gespannen was, maar deze keer was haar gezicht plots dicht bij de zijne. Zijn hart sloeg een slag over en hij stopte abrupt met ademhalen. Voor hij kon reageren voelde hij haar lippen hard op zijn mond gedrukt worden, en zelfs toen bleef hij er verstijfd bij zitten. Onder de druk werden zijn lippen uit elkaar geduwd, en voelde hij Siënna's adem. Hij proefde haar, voelde haar, en zelfs nu, ondanks de passie waarmee Siënna hem naar zich toetrok, waren haar lippen zacht. Een tinteling ging door zijn gezicht, trok van zijn lippen naar zijn wangen, sloeg als een bom in in zijn borst en zakte naar zijn buik. Zijn gedachtes waren nog uitgeschakeld door de vredige stilte die voor enkele seconden had geheerst. Max opende zijn ogen, kleintjes, want zijn ogen konden het licht niet aan door zijn vergrote pupillen. Hij zag Siënna's gesloten ogen, haar lange wimpers als vlinders en de kleine sproetjes op haar neus.
Hij legde zijn hand over de hare die in zijn nek lag, en trok hem zachtjes weg. In diezelfde beweging leunde haar naar achter, weg van haar gezicht, zich lostrekkend uit haar kus. In de stilte die heerste durfde hij zelfs geen adem te halen, en hij durfde niet zijn gezicht te bewegen of zijn blikveld te veranderen. Hij hield zijn lippen op elkaar, waar nog altijd het zachte maar krachtige gevoel van Siënna's kus op voelde. Zelfs zijn tong hield hij bewust bewegingsloos in zijn mond, bang iets te proeven als hij hem zou bewegen.
En na een paar lange secondes legde hij zijn hand over zijn gezicht, liet hem afdalen naar zijn mond om hem daar te laten rusten. Nog altijd had hij zijn ogen klein geopend.
Alsof het tot dan los van hem boven hem had gezweefd, daalde zijn bewustzijn nu terug naar zijn lichaam. Hij realiseerde zich wat Siënna net had gedaan, en hoe hij erop had gereageerd. Zijn reactie was compleet automatisch geweest, en pas nu begon hij erover na te denken - al was nadenken lastig, want hij voelde zich nog steeds als verlamd. Was dit een paar dagen geleden niet waar hij zo naar had verlangd? Zij samen? Was dit niet wat hij naar haar had gebromd wat hij wilde? En toch was hij er niet op ingegaan als wat hij toen had gewild. Hij had haar niet abrupt en geschrokken weggeduwd, en haar bruut wegduwen was ook niet wat hij wilde. Had hij er wel op in willen gaan? Zijn hoofd tolde van de vragen die hij probeerde te beantwoorden om zo duidelijkheid voor zichzelf te krijgen, maar hij wist dat hij geen antwoorden had. Nooit was iets duidelijk als hij bij Siënna was en het over zijn aantrekking tot haar ging.
Achter zijn hand opende hij zijn mond in de hoop dat hij daardoor iets zou zeggen, maar hij was blanco. Hij liet zijn hand zakken, en keek op, zoekend naar haar ogen, en een beetje bang wat hij er zou zien.

.Max

Tegen de tijd dat Max Siënna's blik had opgezocht, had ze de hare afgewend. Haar gezicht was onzichtbaar achter haar krullen. Dat er niet naar hem werd gekeken, gaf Max wat vrijheid. Hij opende zijn mond om diep adem te halen, die hij tot nu toe in had gehouden. Het gaf zijn hersenen wat zuurstof, en hij voelde de wazige wolk in zijn brein lichter worden, en de blik in zijn ogen werd helderder. Met de zuurstof kwamen ook de emoties. En natuurlijk was het eerste wat hij voelde frustratie.
Siënna begon te trillen. Max perste gefrustreerd zijn kaken op elkaar. Hij bracht zijn kind naar zijn borst en ging met beide handen over de achterkant van zijn hoofd. Hij greep zijn ogen haar vast en trok eraan, alsof hij zichzelf uit zijn eigen vel wilde trekken. "Fuck, Siënna." Hij klonk niet vriendelijk, niet onvriendelijk. Het was vol frustratie die hij vanaf zijn hap adem door zijn lichaam had voelen gieren. En hij voelde zich kut. Hij wist zijn aandeel. Hij wist dat hij nooit met zijn spel had mogen beginnen die paar dagen geleden. Hij wist wat het met Siënna zou doen, met zijn lieve, kwetsbare Siënna die meer dan wie dan ook de dupe was van zijn onduidelijkheid. Ze had zo'n gelijk dat ze nu over was gegaan op actie, want hij had haar naar zich toegetrokken, en nu duwde hij haar weg. Hij voelde zich kut, en schuldig. Zijn handen gleden af naar zijn wangen en zijn vingers lieten witte strepen in zijn huid achter. Hij keek op en zag hoe ze er kwetsbaar bij zat. Hij wilde haar troosten en geruststellen, maar telkens als hij dat deed leek hijzelf de reden te zijn dat ze überhaupt in die positie was gekomen.
Het was het moment dat ook voor hem te veel werd. Hij zag vanaf de zijkant haar waterige ogen, en dat beeld riep datzelfde bij hem op. Hij beet woest zijn kaken nog harder op elkaar om het tegen te houden. Eikel die hij was dat er bij hem tranen kwamen opwellen. "Asjeblieft huil niet." Al kwam het er bij hem ook trillend uit.

.Max

Siënna keek op. De blik in haar ogen brandden bij Max naar binnen, staken, maar hij dwong zichzelf te blijven kijken. Hij wist ook niet wat hij aanmoest. Hij bleef alles voor zich uitschuiven. Hij bleef hopen dat de situatie zichzelf vanzelf zou verklaren; dat het magischerwijs vanzelf duidelijk zou worden wat hij moest doen. Intussen zou hij beter moeten weten. Iedere zin die ze sprak was waar, en ze had al het recht ze uit te spreken, in z'n gezicht te spuwen. Hij zou zelfs graag willen dat hij het lef had om tegen haar in te gaan, boos op haar te worden, hoe onterecht ook, gewoon zodat ze ruzie met hem kon maken om de woede eruit te gooien. Maar hij was stil, en had geen zinnig woord te zeggen. Weer het enige capabele dat hij kon doen was naar haar toeschuiven en haar omhelzen, om haar te laten weten waar zijn woorden niet tot in staat waren. Maar dat precies was wat ze in deze situatie had gebracht. Dus hij dwong met haar te praten, en woorden te vinden die hij eerder niet had gevonden. Net zoals hij de vorige keer voor het eerst verbaal zijn lust naar haar had uitgesproken.
"Ik meende het," zei Max. "Ik wil je, en verdomd graag ook." Hij staarde haar met een strakke blik aan. Zijn lichaam stond strak, geen spier bewoog behalve die nodig waren om zijn lippen te doen bewegen, en ieder woord articuleerde hij duidelijk op een bijna agressieve manier. "Nu, meteen. Maar nu, meteen, kan het niet, zoals je zegt, door Helena. En door de blikken. Daarom kan ik hier niet op ingaan, en daarom had je dit niet moeten doen. Daarom had dit niet onze eerste kus moeten zijn, want ik wil je niet afwijzen, maar dat is wel wat ik nu moet doen." Hij wilde haar gezicht vastpakken om het haar duidelijk te maken, alles zeggen met zijn lippen op haar lippen om het haar te laten begrijpen. Want ze moest begrijpen dat hij dit niet wilde. Dat deze hele situatie niet was wat hij wilde. Het gezeik moest ophouden, deze mindfuck, de onzekerheden die hij verspreidde; het moest allemaal ophouden. Max was zijn ratio kwijt, en de controle over zijn gedachtes, en de beheersing van zijn lichaam. Het was alsof hij terug was in de nacht met woede, frustratie, veel te veel drank en Helena - de eerste keer dat hij haar had gezoend. Nu was de eerste zoen met Siënna net zo fout. Alleen deze keer was er geen alcohol in het spel, maar Max had net zo weinig controle over zichzelf.

.Max