Bloody Sunday

Een zeer niet geamuseerde blik lag in Jack’s ogen terwijl hij zichzelf naar de Deadheads voortbewoog met een emmertje in zijn hand. Hij kon niet geloven dat hij dit ging doen. Waren er geen gebouwen waar hij aan kon werken of zo? Maar nee, in plaats daarvan had een of andere leukerd een emmertje in zijn handen geduwd en gezegd dat hij mest moest gaan halen. Toen Jack hem gedreigd had de keel door te snijden, had de zielige jongen om hulp geroepen en werd er gedreigd dat hij één nacht in de Slammer moest doorbrengen als hij niet deed wat hem werd verteld. Jack had geen idee wat de Slammer was, maar het klonk alsof hij een hele marteling zou ondergaan daar. En dus had hij het emmertje aangenomen, maar had hij niet kunnen laten om de triomfantelijke jongen te laten struikelen en vervolgens net te doen alsof het niet zijn schuld was. Het gezicht van de jongen deed hem nog steeds grinniken en dat maakte zijn dag enigszins goed, want hij had echt een hekel aan deze plek. Het duurde niet lang voordat hij aankwam bij de Deadheads en hij fronste terwijl hij naar de schedels keek. Hij merkte dat er een jongen verderop stond. Ondanks dat hij niet echt zin had om iets te gaan vragen, had hij ook geen zin om urenlang te gaan zoeken. En dus stampte hij op de jongen af, zijn gezicht nog steeds op onweer. ‘Enig idee waar ik mest kan vinden?’ vroeg hij kortaf, het emmertje kort in de lucht houdend. Wat een klotejob, zeg.

Jack fronste kort met zijn wenkbrauwen toen hij geen respons keek. De man leek hem onderzoekend aan te kijken. Jack’s wenkbrauwen trokken geërgerd samen toen hij de blik van de man zag. Het was een blik gevuld met arrogantie. Dit was duidelijk één van die jochies die zichzelf het einde vond. En die anderen onder hem zag staan. Jack was eerlijk gezegd helemaal niet gediend van dit soort gedrag en dat zou hij laten weten ook. Zijn ogen die kort samengeknepen werden was het eerste teken dat hij zich niet aangenaam ging gedragen tegenover deze arrogante zak. Hij stelde een vraag. En hij zou graag willen dat die beantwoord werd. Zo moeilijk was het toch niet om even je hoofd te knikken of te ontkennen dat hier mest was? Toen de jongen zich omdraaide, klemde Jack zijn kaken hard op elkaar om niet zijn hele lijf tegen die van de jongen te stoten. Hij wist dat hem dat echter alleen een nachtje afkoelen in de Slammer zou opleveren. En dus klemde hij zijn kaken nog harder op elkaar en deed hij een stap opzij zodat hij de jongen weer recht kon aankijken. ‘Ik vroeg je iets,’ zei hij en je kon aan zijn stem horen dat hij op het punt stond om erg kwaad te worden. ‘Ik vroeg je of hier ergens mest kunt vinden. Is het zo lastig om even te knikken met je hoofd of me kort te zeggen waar ik het dan wel kan vinden? Ben je soms je tong verloren?’ Dat laatste spuugde hij er zowat uit en zijn blauwgrijze ogen waren gevuld met woede. ‘Ik ga mezelf niet nog eens herhalen,’ liet hij er vervolgens dreigend op volgen.

De jongen tegenover hem irriteerde hem steeds meer en meer. Jack was misschien niet al te goed met zijn mond, maar zijn vuisten deden het werk meestal voor hem. Hoewel hij anderen wel verrot kon schelden en hun kon kwetsen als hij wilde, kon hij iemand zoveel meer pijn doen met zijn vuisten. De kans dat hij dan in de Slammer zonder voedsel belandde was groot en hij had voedsel nodig om die verdomde gebouwen te repareren. Maar oh, wat was het toch aanlokkelijk om deze gast heel hard op zijn neus te slaan. Zo zou hij nooit meer zo irritant doen tegenover hem. ‘Moet ik dadelijk je mond eens openhouden op mijn manier zodat we kunnen zien of dat op de waarheid berust?’ vroeg Jack. Deze keer klonk zijn stem eerder spottend, maar de woedende en dreigende ondertoon was er nog altijd in te horen. Hij kneep zijn ogen nijdig samen terwijl hij de vervelende jongen nog steeds priemend aankeek. ‘Als je deze emmer niet tegen je gezicht wilt hebben, zou je maar eens snel gaan uitleggen waar ik mest kan vinden,’ zei hij geërgerd tegen de jongen. Hij verdeed zijn tijd hier echt, zeg!

Jack fronste met zijn wenkbrauwen toen het weer even stil bleef. Hij had verwacht dat hij nu toch wel echt reactie uit zou kunnen lokken. Hij stond dan ook op het punt om echt gewelddadig te worden of gewoon weg te gaan toen hij opeens een reactie kreeg. Het was ten eerst al even wat informatie om te verwerken dat de jongen daadwerkelijk zijn mond had opengedaan, maar ten tweede was het dan ook nog eens moeilijk te begrijpen wat de jongen precies gezegd had. Het duurde echter niet lang voordat Jack begrepen had dat hij beledigd was op zijn uiterlijk. Hij zag er misschien niet uit als moeders mooiste, maar dat hoefde in dit gat ook niet. De jongen zou toch echter beter moeten weten dan Jack uit te maken voor boer aangezien Jack’s gespierde armen zich opspanden toen hij zijn handen tot vuisten balde. Het besef dat de jongen hem misschien boer noemde vanwege het feit dat hij mest moest gaan halen in plaats van hoe hij er uitzag drong niet tot hem door en hij ging dicht bij de jongen staan tot hun neuzen elkaar bijna raakten. ‘Hoe noemde je me?’ siste hij tegen de jongen. ‘Een boer?’ Het emmertje viel op de grond en Jack zette zijn handen kort tegen de borstkas van de jongeman. Daarna gaf hij de jongeman een stevige duw. ‘Weet je, ik ben niet zo voor het samenwerken in groepsverband. Ik zou er dus ook geen problemen mee hebben om je hier en nu in elkaar te slaan.’

Na wat leek een eeuw begon de ander eindelijk te reageren. Jack wist wel dat een duw moest helpen. Hij kende de mannen onder hun wel. Uiteindelijk reageerden ze heus wel als je ze maar lang genoeg uit bleef dagen. Bij Jack wist je hem na één woord al op je te krijgen. Hij was immers snel in het boos reageren en was dan ook redelijk agressief aangelegd. Hij wist dat het geen goede houding was voor hier in de Glade, maar hij begon echt een beetje gek te worden van al die mensen hier. ‘Och, het spreekt,’ zei hij spottend toen hij één belediging naar zijn hoofd kreeg geslingerd waarvan hij de woordkeuze niet helemaal begreep. Het leek echt zo’n arrogant ettertje te zijn. Het soort jongen die Jack helemaal kort en klein kon slagen als hij wilde. Dan moest hij echter een nacht doorbrengen in de Slammer. Niet dat hij naar die eikels zou luisteren. Hij zou zich heus wel verweren, want ze waren immers allemaal van dezelfde leeftijd en niemand had hier iets over hem te zeggen. Hij was agressief aangelegd en kon zich makkelijk verdedigen door zijn vuisten te gebruiken, dus waarom liet hij zich onderdrukken door een aantal van die kinders hier? Zijn blauwgrijze ogen keken de jongen strak aan. ‘Dus we gaan oordelen op uiterlijk,’ sprak Jack terwijl hij zijn wenkbrauw optrok. Oké, hij nam aan dat hij vanbuiten er erg agressief uitzag, maar dat was geen reden om te gaan oordelen op uiterlijk. Ook al had hij dat net zelf een paar minuten eerder gedaan. Maar goed, dat straalde de jongen zo erg uit dat je er niet naast kon kijken. ‘Dus nu je eindelijk je tong weer teruggevonden hebt,’ begon Jack poeslief. ‘Kun je me vast wel zeggen waar ik mest kan vinden, hè?’