Gathering V

Het was avond. De muren waren al een tijd gesloten en de kunstmatige sterren waren aan de hemel te zien. Max had zijn trui aangetrokken, al was de nacht niet veel kouder dan het overdag was geweest. Hij stond bij de tafel en leunde met zijn bovenbenen tegen het hout aan. Hij had zijn handen achter zich op de tafel gelegd, en steunde naar achter op zijn armen.
Een paar minuten geleden had hij de bel bij de cabin laten klinken. Er zou een volgende gathering komen. Er moesten wat zaken geregeld worden om de boel goed draaiende te houden. Het zou hem kalmeren, want een naar onderbuikgevoel vertelde hem dat er binnenkort veel te veranderen stond; iets gevaarlijks, iets wat alles in de glade zou doen veranderen. Hij hoopte dat dat onrustige gevoel minder werd had als hij het gevoel had dat hij controle had over de situatie. Hij; controle. Hij bleef het naar vinden om die rol te hebben, maar op momenten als deze, waarbij hij zichzelf gerust kon stellen door de touwtjes in handen te nemen, vond hij het fijn.
Er moesten nieuwe runners gekozen worden, en ook een nieuwe med-jacker. Voor iedereen was nu het moment om aan te geven als ze een van die twee wilden worden.

Padummm. Nieuwe runners en een med-jacker!

Normaal had hij zich allang in de Meeting Cabin bevonden, mits de drank niet op was. En de creators zouden geen nieuwe sturen; zover Oliver wist was Helena de gene geweest die het had lopen stoken, maar zij had het duidelijk druk en de drankvoorraad was op. Compleet op. Dus nu zwierf hij een beetje rond met een enorme kater van gisteren, te denken aan hoe hij gisteren zonder enig onbenul de laatste twee flessen had weg gedronken. Het leven was hard.
Toen de bel klonk kon dat maar een ding betekenen. Gathering. En met de hoofdpijn die Oliver had, had hij daar niet veel zin in. Maar het was verplicht. Hij stopte de stomp van zijn hand in zijn leren jack en slofte met alle gemak richting de Cabin. Om daar alleen Max aan te treffen. Heerlijk dit. Hij knikte hem chagrijnig goedendag en plofte neer op een bank helemaal achterin om sikkeneurig voor zich uit te staren en te wachten op anderen.

Tag: Niemand want Oliver is forever alone.

Autum had zich laten vertellen dat het luiden van de bel betekende dat er een Gathering plaats ging vinden. Ook had ze zich laten vertellen dat het bijwonen van een dergelijke Gathering verplicht was. Het was om die reden - en omdat ze verder praktisch niks te doen had, ze was niet erg productief - dat ze zich rustig richting de Meeting Cabin begaf. Hier en daar zag ze mensen zich dezelfde richting in bewegen. Terwijl ze haar vingers door haar warrige haren trok en  zich nogmaals afvroeg wat haar, vóór de Glade, had doen besluiten tot het nemen van een soort vage, rozige haarkleur, naderde ze de hut.
De groep die zich al in de Cabin had verzameld was niet bijzonder groot - of interessant, for that matter. Ze maakte een klein knikje, als begroeting naar het volk dat er al was. Haar blik gleed twijfelend de hut rond, terwijl haar vingers nog altijd klitten uit haar haar kamden. Er was genoeg keuze qua waar ze kon zitten, maar al redelijk gauw besefte ze zich dat de enige keuze waar ze echt voor stond was of ze alleen ging zitten, of naast iemand. Hoewel het alleen zitten haar erg aanlokkelijk klonk, besefte ze zich dat praktisch alle mensen met wie ze ooit een redelijk woord had gewisseld, zich al in de Cabin bevonden. Alleen gaan zitten zou betekenen dat er iemand naast haar kon komen zitten die ze nog niet kende en aan dergelijke fratsen had Autum absoluut geen behoefte. Haar vingers verlieten de trieste, pastelroze plukken en even enthousiast als altijd (lees: niet) nam ze plaats tussen de enige twee mensen met wie ze een soort van conversatie had gevoerd. 'Hey,' groette ze de twee.

Tag: Oliver en Clementine

Al snel vulde de houten hut zich, en Max glimlachte bij het zien van zo veel gezichten. Hij klopte Hayden kort op haar onderrug toen ze hem begroette, maar reageerde niet toen ze zich ogenschijnlijk van Oliver verwijderd plaatste. Wat er allemaal in haar leven afspeelde was voor hem vrijwel altijd een raadsel, maar hij was blij met het soort relatie dat zij hadden. Hayden was een moeilijk persoon om mee om te gaan, maar tussen hen waren er nooit problemen geweest, en ondanks haar bazige karakter was ze een van de keepers die het meest voor elkaar kreeg. Maar voor zijn eigen bestwil vroeg hij maar nooit naar hoe precies ze dingen voor elkaar kreeg.
Max knikte naar Sinead en trok een mondhoek op. Hij vroeg zich af hoe het met haar ging sinds hun laatste ontmoeting. Ze leek nog wat onwennig, maar dat kon hij haar op geen enkele manier kwalijk nemen, maar behalve dat leek ze zichzelf wel te redden. De starre blik die hij vaak bij nieuwelingen zag, had zij niet meer in haar ogen. Ze zou het wel redden hier - als ze maar uit dat labyrint bleef.
Hij duwde zich van de tafel af om rechtop te gaan staan. Zijn armen hield hij voor zich terwijl hij zijn handen ineengevouwen voor zijn romp hield. Hij haatte dit, zo voor de groep spreken.
"Bedankt dat jullie zijn gekomen, vooral de mensen die hier net zijn." Hij knikte naar de nieuwe jongen en Sinead, maar ook naar de tweede jongere gladers. Vaak leden zij buiten de officiële dingen, zoals gatherings, te blijven, maar hij was blij dat enkele de moeite namen om betrokken te zijn.
Hij haalde zijn handen uit elkaar en trok zijn lippen kort wat samen voordat hij verder ging. "Er worden nieuwe runners gekozen," legde hij meteen uit. "En een med-jacker." Hij keek kort naar de nieuwe jongen, die waarschijnlijk geen idee had waar dit over ging. Hij nam zichzelf voor de jongen later alles uit te leggen.
Max schraapte zijn keel. "Dus, dat gaat als volgt: ben je geïnteresseerd in een van die taken? Steek je hand op. Helena.." Max keek om zich heen. Zij was er nog niet, maar hij verwachtte dat ze bekend zou zijn met de procedure. "Helena, keeper van de runners, kiest dan wie zij bij het team verwelkomd. Anthony kiest wie de nieuwe med-jacker wordt." Heel veel korter en duidelijker kon hij het niet uitleggen. Hij rechtte zijn rug weer en wees naar de persoon dicht het dichtst bij hem stond. "Laten we het rondje afgaan."

God ja. Ze was ook nog altijd Keeper. Soms leken de dagelijkse dingen volledig op te gaan in de dagelijkse dingen, en was haar hoofd niet meer in staat om onderscheid te maken tussen wat haar verplichtingen waren en wat haar behoeftes waren. Ze zou de schuld op die Griever af kunnen schuiven, maar het werkte enkel frustrerend; uiteindelijk kwam het toch dubbel zo hard weer terug. Bij Eve zelf. Hoe dan ook, ze vond het nog steeds fijn om iets in handen te hebben, en haar rang zou ze zich niet laten afpakken. Ergens fluisterde het wel dat Oliver en zij nóg niet verhoord of vervolgd of opgeroepen waren. Iedere keer dat de bel was gegaan was ze schuchter ineen gekrompen. Maar tot nu toe was ze altijd in staat geweest zich naar de Meeting Cabin te slepen.
Ook nu. Een tikje aan de late kant, weliswaar. En nog eens, ze zou het op dat stomme beest af kunnen schuiven, maar ook het niet goed functioneren van haar been lag aan niemand anders dan zichzelf. Het kleine korstje op haar lip had ze inmiddels al open gebeten, maar gelukkig kon ze opgelucht ademhalen toen ze Max' stem hoorde over het aanstellen van nieuwe runners en een med-jacker en niet over het achter slot en grendel gooien van een stel opstandige Gladers. Ze probeerde zo min mogelijk aandacht te trekken terwijl ze zo snel mogelijk neerstreek op een plekje vooraan. Ze had ging zin om nog verder door te lopen. Oh ja. Mensen. Ze probeerde niet te veel aandacht te schenken aan de nieuwe gezichten en vooral niet aan de oude gezichten -waar eigenlijk alleen Oliver toe behoorde- en vervulde haar taak als Keeper door vooral haar hand niet op te steken.

Hij keurde Hayden geen blik waardig en bleef chagrijnig voor zich uit staren. Hij hoefde absoluut geen drama met haar dus het beste was om haar te negeren en haar af en toe gewoon sikkeneurig aan te kijken. Het verbaasde hem dat het kleine meisje dat na Hayden binnen kwam naast hem kwam zitten en hem begroette. En zoals Oliver altijd was, haalde hij even zijn mondhoeken omhoog, zei geen woord en keek vervolgens weer voor zich uit. Hij had het niet op kinderen. Hij kon al nauwelijks om gaan met de mensen die hier rondliepen, laat staan de leeftijd van het meisje. Vervolgens kwam er een gast binnen die duidelijk voor het eerst er was. Een greenie. Leuk joh. Hij werd gevolgd door Autum die tussen hem en het meisje in plofte en hen beiden begroette. Oliver boog zich naar haar toe. 'De drank is op.' Zei hij zachtjes, net hoorbaar voor Autum zelf.
Meer mensen, meer rumoer. Uiteindelijk begon Max de gathering en ging hij heerlijk gewoon straight to the point. Runners en een Med-jacker. Hij was het eens met de Med-Jackers. Maar Runners? Konden ze beter niet bewakers nemen die de opening bewaakten? Want dan konden ze tenminste onbevoegde mensen tegenhouden. Zoals Evangeline. Hij had haar nauwelijks aan gekeken, eigenlijk te beschaamd na alles wat er tussen hen was gebeurd. Twee mensen staken hun hand op; een meisje die hij wel herkende, een een andere blondine waarvan hij zich afvroeg waarom ze zich aanmeldde want hij had haar nog nooit gezien. Ah well, als ze dood wilde hield hij haar niet tegen. Oliver gromde iets onverstaanbaars en keek om zich heen wie er nog meer de dood in wilde. Blijkbaar leerde ze niets van hun fouten hier.

Tag: Clementine + Autum

Alles was uitputtend, van mensen ontlopen tot haar taken. Vooral omdat ze nu als keeper nog meer moest doen en ze de rest van haar team toch nog genoeg rust wou gunnen. Het kwam er gewoon op neer dat ze niks tijd meer had voor zichzelf of haar sociale leven. Niet dat ze dat zo erg vond, stiekem vond ze het wel fijn om het als een excuus te kunnen gebruiken om Sisi & Max en nog zoveel meer mensen te ontlopen. Helaas kon ze dingen als gatherings niet ontlopen en moest ze mensen dan ook maar onder ogen komen.

's Ochtends had iemand haar al op de hoogte gesteld van de komende gathering, maar ze was hem bijna vergeten. Pas toen ze uit het labyrint kwam geracet en niemand in de velden bezig zag of op de open plek, kreeg ze door dat heel de Laar er was en dat zij geacht werd om er ook te zijn. Als een bliksemschicht schoot ze toen de cabine binnen, schreef ze haar bevindingen neer en liep ze richting het gammele gebouw. Vandaag zou ze nieuwe runners aanstellen en ergens in haar achter hoofd dacht ze er ook over na om iemand anders keeper te laten worden. Begrijp haar niet verkeerd, ze hield van haar job en van het labyrint. Maar alles combineren werd te zwaar, keepertaken met runnertaken ging niet samen. Misschien wel voor andere Laarders, maar niet voor de choatische Helena.

Ze viel haast over haar voeten toen ze de houten deur opende. "Sorry!" Grijnsde ze schaapachtig toen ze binnen gestommeld kwam en veel te veel ogen op haar voelde. Toen herstelde ze zich en rechtte ze haar rug. Bezweet en stinkend liep ze naar voren met een trots blik in haar ogen. Met een zacht knikje begroette ze de rest, maar vervolgens keek ze naar de grond. De blik van Max ontweek ze, de blik van Hayden ontweek ze, de blik van Eve ontweek ze, kortom ze kroop in haar schelp. Het was niet Helena's doen om zo'n gedrag te vertonen, maar vandaag kon ze het niet helpen. Vooral omdat ze nog moest nadenken over wat ze precies ging doen en omdat ze niet onder ogen wou zien hoeveel dingen ze wel niet gemist had terwijl ze druk bezig was geweest.

De reactie die Autum had op het feit dat de drank op was, schokte haar waarschijnlijk het meest van iedereen. Haar ogen werden groot en vol ongeloof en verontwaardiging draaide ze haar hoofd naar Oliver. "Hoe?" siste ze hem toe, eveneens zacht zodat alleen hij het kon horen. Gelijk na het stellen van de vraag schudde ze haar hoofd. Zij wist zelf ook wel hoe. Ze wilde het alleen niet accepteren. Het was haast alsof ze een belangrijk iets was verloren. Haar humeur was met die vier simpele woorden een gat in getrokken dat zo diep was, dat ze er bijna om kon lachen. "Is dat even kut," fluisterde ze, waarna ze haar hoofd weer van hem afdraaide om de ruimte rond te kijken. De aanwezigheid van alle mensen had ze normaal al niet kunnen waarderen, maar nu haar humeur zo bruut de grond in was gestampt, kon ze niks anders dan met een chagrijnige blik voor zich uit staren.
Er kwamen nog meer mensen binnen, maar Autum nam niet de moeite om op te kijken of ze de gezichten wellicht al eens had gezien. Max begon een verhaal over nieuwe runners en een nieuwe med-jacker. Met een sarcastisch opgetrokken mondhoek hoorde Autum het allemaal aan. Hoe langer ze luisterde, hoe duidelijker het was dat het voor haar absoluut niet nodig zou zijn om de Gatherings bij te wonen, waren ze niet verplicht geweest. Men hoefde haar niet te vertellen dat ze compleet nutteloos was. Ze was klein, tenger, had een slechte conditie en een gigantisch gebrek aan motivatie. Nee, ze vond het prima om af en toe een kip te slachten en was er zeker van dat de rest het prima vond wanneer het daarbij bleef. Zelfs als ze iets van conditie of motivatie gehad zou hebben, wist ze dat ze zich absoluut onvoldoende bewezen had om ooit als nieuwe runner gekozen te worden. De optie om med-jacker te worden kwam niet eens bij haar op.
Haar hand hield ze dan ook wijselijk naar beneden en haar blik hield ze nog altijd wat afwezig op de spreker gericht. Ze wist dat er om haar heen wat handen de lucht in schoten en wenste Helena - die ze trouwens ook nog niet had gesproken - alle succes om een juiste keuze te maken. Het zou allemaal wel. Terwijl ze wachtte tot er verder iets zou gebeuren dat wellicht wel haar aandacht nodig had, sloeg ze haar armen over elkaar. Mocht het probleem van de drankvoorraad besproken worden, bijvoorbeeld, dan wilde ze hier toch zeker wel bij betrokken zijn.

So far so good. Alles verliep zoals elke Gathering verliep en Oliver kon hierna gewoon doorgaan met zijn eigen bezigheden. Hij leunde wat achterover en grijnsde even naar Autum. Zij moesten samen wel even iets verzinnen om weer drank te produceren, maar nu Oliver hersencellen meer kon weg zuipen, zou dat wel goed komen. Meerdere handen gingen omhoog en Oliver grijnsde flauwtjes. Dus al deze mensen hadden een doodswens? Werd het lekker leeg hier, had hij meer ruimte. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Hayden opstaan en hij richtte zich op haar. De grijns op zijn gezicht ging heel snel weg en maakte plaats voor haat, pure haat. Natuurlijk was dit weer een actie van Hayden. Gewoonweg om hem te dwarsbomen. En Lester. Oh hoe graag hij nu wel niet naar voren wilde stormen en haar keel dicht wilde knijpen. Hij had die fles op haar gezicht moeten gooien toen hij nog de kans had gehad. Oliver gromde een onverstaanbaar scheldwoord, balde zijn vuist en kon alleen maar kwaad naar Hayden kijken. Hij had dan ook niet echt oog voor de knoop die van Lester's jas viel.

Autum kon niet zeggen dat ze een erg grote fan was van de roodharige dame en toen zij het woord nam, werd Autum hier dan ook niet per se warm van. Met haar armen nog altijd over elkaar geslagen, luisterde ze naar wat het kind te vertellen had. Al gauw had Autum in de gaten dat haar woorden geen betrekking op haar hadden, dus luisterde ze nog maar met een half oor. Het was de reactie die ze naast zich hoorde, een zachte vloek, die haar vertelde dat de woorden niet veel goeds konden betekenen voor Oliver. Vanuit haar ooghoeken zag ze zijn handen tot vuisten ballen. Als de twee een betere band hadden gehad, zij een persoon was die er voor mensen wilde zijn en hij een persoon die hier behoefte aan had, dan had ze vast iets gezegd om hem bij te staan in zijn woede. Geen van deze zaken was echter aan de orde voor zover zij wist en dus wierp ze alleen maar een blik in zijn richting die evenveel wilde zeggen als 'is dat even kut'. Zoals ze zich ook over de drankvoorraad had geuit.
Had ze meer willen doen of zeggen, dan werd deze kans haar überhaupt niet gegund. Ergens achter zich hoorde ze een doffe klap. Ze draaide haar hoofd en zag tot haar verbazing - en wellicht amuse - een hoopje mens op de grond liggen. Voor zover ze zich kon herinneren, had ze het joch nooit gesproken maar wel gezien. In principe herkende ze hem vooral aan de zonnebril die ze, naar alle eerlijkheid, altijd al mooi had gevonden. Ze ging er niet van uit, maar mocht de jongen nu opeens dood in elkaar gezakt zijn, dan zou ze zich nog wel sterk maken voor het ding. Haar blik bleef even op de jongen hangen, maar toen ze zag dat hij nog ademde draaide ze haar hoofd weer terug naar voren. Ook sleeping beauty was blijkbaar niet interessant genoeg voor de meid met de pastel roze haren. Terwijl ze haar hoofd naar voren draaide, zag ze hoe een nieuw meisje de Cabin betrad. Autum richtte haar blik weer op Max en bedacht zich met een lichte glimlach rond haar lippen hoe chaotisch de boel momenteel was en hoe verwarrend het komische tafereel voor de Greenie moest zijn. Moeite om haar welkom te heten of iets in die richting, deed Autum niet. Ze had welgeteld één persoon uit de box gehaald en dat was genoeg geweest om haar te bewijzen dat ze absoluut niet geschikt was voor het spelen van welkomstcomité. Iemand anders mocht die taak op zich nemen.