Een nieuw gezicht

Het harde geluid van de Box schalde over de open plek en Evan schrok zich een ongeluk. Zijn hoofd draaide zich met een ruk om naar de Box en zijn wenkbrauwen fronsten zich terwijl hij naar de lift keek. Aan de bewegende touwen kon hij zien dat de lift naar boven kwam. Dat wilde zeggen dat ze weer iemand nieuw de Glade in stuurden. Ze lieten iemand nieuw weer kennis maken deze hel. Hij probeerde de negatieve gedachten te verdrijven en liep op zijn gemakje naar de lift toe. Eer dat hij daar zou zijn, zou de Box inmiddels wel aangekomen zijn. Het duurde immers even voordat hij helemaal boven was, hoewel het voor diegene die in de Box zat meestal eeuwen duurde voordat het luik geopend werd. Om het effect te verkleinen wachtte Evan even voordat hij het luik zou openen. Hij was hier ook in naar boven gekomen, hij wist hoe het was als het luik te snel werd geopend en het licht je verblindde. Je ogen brandden dan en je had drang om te niezen. Tenminste hij had dat laatste voorgehad, maar hij was een geval apart. Nadat het signaal gestopt was met over het open veld te schallen en de nodige nieuwsgierige aandacht had getrokken – wat nu veel minder was dan toen Evan hier aankwam. Kennelijk begonnen de mensen het gewoon te raken – opende Evan het luik. Hij keek nieuwsgierig naar beneden en zag een blonde jongen van een jaar of achttien. Hij zag dat de jongen op de grond lag en even glansde er medelijden in de ogen van Evan. Snel deed de bruinharige het luik open. Vervolgens sprong hij in de Box zodat het ding even kort en op neer veerde en stak zijn hand uit naar de nieuwkomer. ‘Welkom in de Glade,’ sprak hij. Hij had deze keer wat minder haast met de dozen te doorzoeken op spullen omdat hij voor nu genoeg voorziening had voor medicamenten. ‘Je mag straks je vragen stellen, maar eerst moet je even iets weten. Het is normaal dat je je niks kan herinneren en dat je je naam niet weet. Dat komt straks pas,’ legde Evan gauw uit, sinds dat het grootste struikelblok van de nieuwkomers was als ze hier aankwamen. Hij wachtte tot de jongen zijn uitgestoken hand zou aannemen en dat Evan hem uit de Box kon helpen.

Evan twijfelde kort of hij zijn hand langs zijn zij zou laten zakken toen hij merkte dat de jongen niet echt van plan leek te zijn om deze aan te nemen. Zijn blauwgrijze kijkers keken naar de jongen. Hij wilde antwoord geven op de eerste vraag, maar hield zijn mond toen er nog meer kwamen. Het waren er veel, maar niet te veel. In elk geval niet te veel om het voor Evan moeilijk te maken om ze te onthouden. Hij had echter geen idee of hij wel moest antwoorden, of hij de jongen wel moest informeren over deze plek. Het was niet het meest hoopgevende nieuws dat iemand je kon geven en hij had geen zin om een dood op zijn geweten te hebben. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand hier zelfmoord pleegde omdat hij het niet meer zag zitten en Evan was iemand die daar zwaar aan tilde. Hij had het gevoel dat de zelfmoorden van Alylore en Noah zijn schuld waren, ook al was hij er niet echt schuldig aan. Zijn hoofd bleef hem ook steeds wijsmaken dat als hij er eerder bij geweest was, dat hij ook had kunnen verhinderen dat Oliver en Evangeline naar dat verdomde labyrint waren gegaan. Hij schudde zijn hoofd, wilde daar niet aan denken. Hij wilde zich eerst op deze jongen focussen. Evan liet zijn handen op zijn heupen rusten toen hij zag dat de jongen besloot om in de kooi te blijven zitten. Goed, liet hij eerst maar eens de vragen beantwoorden en dan proberen om de jongen uit de Box te krijgen. Het was immers niet dat de Box weer naar beneden zou vertrekken – dat had het immers nog nooit gedaan voor zover hij wist – maar het zou straks koud worden en dan zouden ze hier zeker niet meer willen zijn. ‘Je bent in de Glade,’ sprak hij alsof dat alles meteen verhelderde. ‘Ik ben hiervan op de hoogte omdat ik dit ook heb meegemaakt. Ik ben ook in die Box naar bovengekomen en ik voelde me hetzelfde als jou,’ zei Evan vriendelijk, expres er voor zorgend dat hij geen medelijden in zijn stem had zitten. Anders zou de jongen misschien denken dat hij niet serieus werd genomen en dat wilde Evan voorkomen. Aangezien hij al eerder had geantwoord hoe de jongen hier terecht was gekomen, besloot hij wijselijk om die vraag te negeren. ‘Luister, het maakt niet veel meer uit waarom je hier bent. Je bent er nu en je moet er het beste van proberen te maken.’ Slechtste uitleg ooit. Dat moest hij goed proberen te maken. ‘Misschien lukt het beter als we uit de Box klimmen en dat ik je een rondleiding geef? Dan kan ik je uitleg geven en voel jij jezelf hier al wat meer thuis.’ Hij had echt geen idee of dit wat aan de situatie ging veranderen, maar hij kon het altijd proberen, toch?

Evan deed zijn best om niet met zijn ogen te rollen bij het horen van de woorden van de knul. Als de jongen dacht dat hij hier makkelijk weg kon komen, zou hij nog een aantal nachtjes nodig hebben om van de schrik te bekomen. De waarheid was namelijk dat er geen ontkomen aan was. Als die er al was, hadden ze dat nu al wel ontdekt. Maar nee, ze boekten nauwelijks vooruitgang. Evan had juist het gevoel dat het steeds slechter ging met de Glade. Je had natuurlijk eerst die brand nog en dan had je ook het bijkomend feit dat er steeds meer mensen in de Glade kwamen en dat er steeds meer monden waren om te voeden. Toen hij hier als eerste aan kwam was het nog niet zo stampvol zoals nu. Ze hadden zelfs slaapplaatsen bij moeten maken toen ze de Homestead weer opnieuw hadden moeten bouwen. Waar Evan zich nog steeds schuldig voelde over het feit dat hij niet mee had geholpen aan de bouw. Hopelijk kon Max het begrijpen dat hij druk was geweest met de medicijnen en met Evangeline. Hoewel dat laatste misschien geen geldig excuus was, was het toch waar. ‘Ik kan je de Glade en alles laten zien, maar je kunt met geen mogelijkheid ontsnappen. En ik zou ook niet zo dom zijn om te proberen om een uitweg te zoeken.’ Zijn stem klonk tamelijk kil toen hij dat laatste zei. Het was gewoon het feit dat ze al te veel mensen waren verloren aan pogingen om een gezellige rondleiding in de Maze te doen. Maar goed, daar zou de jongen nog wel achter komen. Evan wilde het even niet meer over de zelfmoorden en de doden hebben in de Glade. Nee, hij wilde zich gewoon even op iets anders focussen. En als deze jongen het in zijn hoofd haalde om dom te doen en toch die Maze binnen te gaan, zou Evan hem persoonlijk de nek om draaien. Er waren al genoeg slachtoffers gevallen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat weten we niet precies. Er komen er heel veel bij en het aantal mensen stijgt zodanig dat ik het niet meer bijhoud.’ Hij haalde nogmaals zijn schouders op. ‘Oké,’ begon hij en hij zorgde dat zijn stem iets luider werd zodat het blonde joch wist dat hij op moest letten. ‘Er gelden hier een aantal regels in de Glade, maar dit zijn de belangrijkste.’ Hij liet even een korte stilte vallen. ‘De eerste is dat je onder geen enkele voorwaarde een Glader aanvalt.’ Daar ging zijn voornemen om de jongen de nek om te draaien als hij de Maze in zou gaan. Oh well. ‘De tweede is dat je een job zoekt en jezelf nuttig maakt. Je zoekt iets dat bij je past. Ik ga je dadelijk meer uitleg geven over de jobs. En de derde regel is dat je, als je geen Runner bent, je nooit binnen de muren begeeft.’ Om aan te duiden wat hij bedoelde deed hij een hoofdknikje naar de grote muren. De ingang was vanaf hier vrij duidelijk te zien. Nog een paar uur en de deuren zouden sluiten. Dan zouden de angstaanjagende geluiden weer beginnen. Ja, Evan was echt benieuwd hoe de jongen het hier ging vinden na zijn eerste nacht in de Glade.