Something evil's lurking in the dark

Daar stond ze dan. Nergens een plek om heen te gaan. De plek waar ze was leek oneindig. Elke keer als ze ergens heen rende kwam ze weer terug op dezelfde plek. Clem was bang en probeerde wanhopig weg te komen. Maar altijd tevergeefs. Ze was hier alleen, dacht ze. Het enige wat ze zag was een schaduw. Een schaduw die steeds om een hoekje bleef staan, zodat ze net niet kon zien wat het was. De schaduw was groot en het ding wat ze hoorde maakte geluiden. Soms kon ze ook een stem horen die haar naam riep en dan kreeg ze rillingen over haar lijf. Bang begon ze te rennen en de schaduw bewoog achter haar aan. Na een korte blik naar achteren zag ze waar ze was. Weer de enge stenen kamer. De kamer leek op een huiskamer, maar de muur maakte haar duizelig en de grond leek alsof ze haar voeten zou gaan opeten. De enge schaduw ging weer op zijn positie staan in het hoekje. De bange ogen van Clem keken hem aan. Het hijgen was erger geworden en ze was moe, doodmoe. Ze kon niet meer rennen en liet zich moe op de grond vallen. Tranen in haar ogen en handen nog op de grond. Opnieuw klonk haar naam. De stem die ze hoorde klonk lief en zacht en het kalmeerde haar, maar zodra de stem weg was sloeg de angst weer toe. De schaduw kwam in beweging. Steeds dichterbij. Bang kroop Clementine naar achteren en de schaduw stopte. "Ga weg!", schreeuwde ze bang en door de inspanning begonnen de tranen over haar wangen te rollen. Het zwarte ding deed echter het tegenovergestelde. Het kwam nog dichterbij en een zwart iets kwam het hoekje om. Nu geen schaduw meer. Wat het was kon ze niet plaatsen. Het leek op een soort hele grote spin. Het was groot en zodra ze het zag kreeg ze rillingen. Een soort rare piep van angst verliet haar keel en ze pakte haar knieën bang vast. Durfde haar gezicht er nog niet in te duwen, al maakte het kijken naar het grote zwarte ding haar alleen maar banger. De lieve stem klonk nog een keer terwijl het andere ding dichterbij kwam. Ze probeerde om zich op de stem te focussen, maar het was te moeilijk. Opnieuw kwam er een piep van angst uit haar mond toen het ding vlak voor haar stond. Ineens kwam er niks meer uit haar keel en alleen tranen gingen over haar wangen. Met de kracht die ze nog had begon ze naar achteren te gaan, maar nu was het zwarte ding ineens super snel en volgde haar met alles wat ze deed. Het bleef vlak voor haar gezicht waar ze ook heen ging. Na even protesteren bleef ze toch zitten. Het ding nog altijd voor haar gezicht en haar betraande gezicht moest er wel naar kijken. "Clementine!", klonk opnieuw en toen Clem probeerde weg te kijken bewoog het ding met haar gezichtsveld mee, zodat ze moest blijven kijken. "Help!", schreeuwde ze. Toen werd ze het zat. Bang duwde ze haar gezicht tegen haar opgetrokken knieën waardoor ze niks meer zag. Kort was het stil. Geen geroep van haar naam, geen rare geluiden van het ding voor haar. Net toen ze begon te ontspannen voelde ze een harde klap tegen haar hoofd en ze voelde hoe ze besprongen werd door het ding die voor haar had gezeten. Een harde nog kleine meisjes schreeuw klonk van Clem voordat ze haar ogen open deed.
Haar bleke kleine handjes grepen de hangmat vast en haar ogen stonden gelijk wijd open. Homestead kwam terug en door de manier waarop een paar anderen haar aankeken kon ze merken dat haar geschreeuw niet enkel in haar droom was gebleven. Al vaker had ze dromen gehad over dat ze vastzat met monsters, maar nog nooit zo erg. Met haar hand ging ze over haar gezicht en ze voelde tranen op haar wangen. Het feit dat ze vast zat tussen gevaarlijke wezens was nog altijd moeilijk te beseffen, waarschijnlijk daarom die dromen. Nog altijd wat in shock bleef ze naar voren staren terwijl tranen zich opnieuw aan het opbouwen waren in haar ogen. De dekens die over haar heen lagen trok ze tot over haar neus terwijl ze ging zitten. Ze probeerde het snikken te stoppen, maar het ging niet. Het sloeg nergens op. Waar was ze om aan het huilen? Dat ze niet kon slapen? Dan leek ze wel een kind van 6. Nog altijd met het deken tot haar neus bleef ze snikkend zitten. Het sloeg nergens op dat ze aan het huilen was, maar ze kon niet stoppen.

{ Hayden eerste post

Iets kwam op haar schouder en haar lijf schokte van schrik. Deken nog altijd over haar heen getrokken. Ze probeerde om de ogen van de anderen mensen te negeren. Waarom waren die niet naar haar toe gekomen? Het deken werd naar beneden getrokken en de rest van haar gezicht kwam tevoorschijn. Het was raar hoe je het snikken niet onder controle kon hebben, al probeerde ze rustig te ademen. Een zachte lieve stem klonk en ze draaide zich naar een roodharig meisje die ze eerder in de keuken had gezien. "Er is niets aan de hand", zei ze en Clem knikte. Het was waar. "I-ik zat vast met een monster", begon ze voorzichtig om uit te leggen wat er was gebeurd. "Ik heb ze ook, het was niets gewoon een slechte droom." Hayden kwam in de hangmat zitten en om eerlijk te zijn vond ze het wel fijn. Ja ze had Rosa als een vriendin van haar, maar zij was toch wel anders. Of zij zoiets zou doen wist ze nog niet. "Heb jij ze ook?", vroeg ze toen voorzichtig, met haar kinderlijke stemmetje. 'Ben je bang?" Het laatste was bijna met ongeloof. Ze had de oudere kinderen nog nooit bang gezien, terwijl zij nog altijd bij elk geluid zowat een sprong maakte. Zouden zij ook bang zijn?

"Waar zat je vast met het monster? In het Labyrint zeker?" Clem liet het toe toen ze tegen haar aan werd gedrukt. Ze legde haar hoofdje op haar schouder en voelde gelijk een kort gevoel van veiligheid. "Het leek erop", antwoordde ze met een nieuwe traan die over haar wang ging. Het was als het labyrint geweest, want ze kon niet weg. Net zoals hier. Hayden begon met praten en legde uit dat ook zij bang was. Zij was de eerste die ze dat ooit had zien toegeven en ze had daar respect voor. "Maar je hoeft niet bang te zijn. Niemand hier zal je iets aan doen, daar zorg ik wel voor." Hayden was wel lief nu, want ze had soms wel anderen verhalen gehoord. Dat was eerst de reden dat ze niet naar de keuken was gegaan, maar nu vond ze het helemaal niet erg dat zij degene was die haar was komen troosten. Anders was ze waarschijnlijk naar de dieren gegaan om de angst daar weg te knuffelen (als ze dat toelieten), maar die zeiden niks terug. "Dankje Hayden", zei ze en ze tilde haar hoofd van haar schouder om haar aan te kijken. "We moeten er het beste van maken inderdaad." Met een hand ging ze onder haar oog langs om de tranen weg te vegen en kort tilde ze haar mondhoek op. Toen kwam er ineens uit het niets een gaap en ze deed netjes haar hand voor haar mond. Haar oogjes werden gelijk slaperig, maar ze wou niet slapen. Stel je voor dat het weer terug zou komen. Nee, ze zat lekker zo. Al was het al erg laat. Haar hoofd legde ze moe weer op de ander. Nog altijd wel wat in shock, want zo snel kon het nou ook weer niet weg zijn.

De traan werd weggeveegd en ze keek met haar betraande oogjes naar de glimlach van de ander. Nu probeerde ze een korte glimlach. Ging moeilijker dan verwacht, maar hij stond er wel even kort. Het was raar hoe ze als ze wakker was normaal over de plek kon denken en als ze sliep liet haar hoofd toch zien hoe eng ze het eigenlijk vond. Terwijl er van al de mensen hier maar weinig echt zo'n ding gezien hadden. De dromen maakten haar aan de ene kant nieuwsgierig en aan de andere kant verschrikkelijk bang. Zoals nu te zien was. Er werden geruststellende woorden door haar gezegd en met de rode ogen van het meisje bleef ze naar één punt van de dekens kijken terwijl ze probeerde om te ontspannen. Kort knikte ze. Ze had gelijk. De dekens trok Hayden verder over ze heen. Haar lichaam ging zich alweer klaarmaken voor slapen, maar Clem probeerde zichzelf wakker te houden. Wel ging ze liggen terwijl ze zich probeerde te focussen op haar hand. Haar groene ogen liet ze over de omgeving gaan, zodat ze niet dicht zouden vallen. Een zacht lied begon en ze voelde gewoon hoe slaap het over probeerde te nemen. Met een hand wreef ze in haar ogen. Ze moest wakker blijven. Het was super aardig van Hayden wat ze deed. Anders was ze waarschijnlijk gewoon niet meer in haar hangmat gebleven. Het was toch fijn als iemand wou helpen op dit soort momenten, want een normaal meisje had hier familie voor. Zij had dat niet meer, nou ze wist er niets van. De angst voor het in slaap vallen begon weg te ebben door het lied. De ogen van het meisje bleven open, al vocht ze tegen de slaap in haar ogen.