How We Forget

Registratiedatum : 24-11-15

Het gerammel van de kooi in combinatie met het oorverdovende mechanische gekrijs deed niet echt veel goeds voor de barstende pijn die ze op dit moment in haar hoofd voelde. Haar hoofd bonkte en ze had geen idee hoe, geen idee waarom. Waar was ze überhaupt? Een aantal keer knipperde ze, haar ogen openden zich om verder niks te kunnen zien. Het was donker, de vloer was hard en het was koud. Ze realiseerde zich dat ze geen weet had van waar ze was, wie ze was en zelfs haar naam kon ze niet eens optrommelen. Het verdoofde gevoel dat over haar hele lichaam heen lag, zorgde er echter voor dat ze niet in paniek raakte. Ze kroop ineen in de hoop zichzelf toch een beetje te kunnen verwarmen. Het was even volkomen stil toen haar kooi leek te stoppen. Ze hoorde alleen haar eigen ademhalen, die naar haar mening te rustig was voor een situatie als deze. Toen ging haar kooi open, de zon scheen gewelddadig fel op haar neer en ze probeerde het licht te blokkeren met haar hand, toen ze enkele schimmen zag. Waar was ze in hemelsnaam beland?

Registratiedatum : 12-04-15

De sirene die afging was bijna normaal gaan klinken, en alsof het Max' tweede natuur was geworden, legde hij zijn spullen aan de kant om richting de box te lopen. Weer een nieuweling, weer iemand die hij zou gaan begroeten. Ook dat leeg intussen een tweede natuur te zijn geworden. Maar ergens bleef hij het ook fijn vinden, en het was zijn manier om bij te kunnen blijven houden wie er hier allemaal rondliepen.
Hij klemde zijn handen stevig om de deurhendels en trok de zware metalen deuren open. Ze knalden met een galmende klap op de grond. Max bleef gehurkt bij de opening zitten en keek omlaag. Er zat een meisje die met haar hand het felle licht van de zon voor haar gezicht blokkeerde. "Hey," zei Max. Hij glimlachte.

Registratiedatum : 24-11-15

Het licht werd op onaangename wijze op haar gezicht geworpen. Het warme gevoel dat op haar huid kwam te liggen, leek volkomen nieuw. Hoe lang had ze in die kooi gezeten? De zon maakte plaats voor een gezicht, een vriendelijk gezicht. Het laatste wat ze wel verwacht had na deze onmenselijke behandeling was een vriendelijk gezicht. De jongen leek niet veel jonger of ouder dan zijzelf was. De glimlach op zijn gezicht leek in eerste instantie misplaatst: wat in deze situatie gaf hem het recht om te glimlachen? Ze nam aan dat hij hetzelfde door had gemaakt, die rotkooi en wat er in hemelsnaam aan vooraf was gegaan. Hoe dan ook, hij groette haar, en Avery kon het nog net opbrengen hem datzelfde respect te geven. "Hey," zei ze terug, en keek even de kat uit de boom in haar koude maar bekende kooitje. "Dus... Waar ben ik?" vroeg ze maar, om het ijs te breken. Het was niet alsof ze veel gespreksstof had: ze had niet eens weet van haar eigen naam.

PROFIEL RPG SHEET

» Slice to forget
» [open] Forget-them-not

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

How We Forget