Iedereen werkte hard. Deed zijn of haar uiterste best om het beste te maken van deze plek.
Hij kon het niet.
Het liefst zou hij ook gewoon zijn verstand op nul zetten en als een debiel domme klusjes gaan doen, zo vatte hij dit alles tenminste op. Er was geen betekenis, helemaal geen. De motivatie ontbrak van zijn kant, omdat hij geen antwoord had op zijn waarom vraag. De waarom vraag die iedereen hier had: waarom waren ze hier? En in plaats van het uit te zoeken gingen mensen boertje spelen. Nou snapte hij wel dat ze ook moesten eten enzovoorts, maar hij kon de motivatie gewoon niet vinden. De grijns die hij op zijn gelaat had als hij iemand begroette tijdens het werk… Het pijnigde zijn spieren.
Hij was moe. Hij kon niet meer. Hij moest weg.
Hij mocht de Glade niet verlaten, enkel de Runners mochten dat. Wat die deden was ook een mysterie: ja ze renden, whoehoe, good job. Hij kon ook wel rennen hoor.
Wegsluipen was een van zijn specialiteiten geworden leek het wel. Nog nooit had hij het lef gehad om die toren op te klimmen, verstopte zich meestal bos dat erachter stond. Toch waagde hij het er nu maar op. Officieel gezien had hij ook wel pauze en was het niet zo dat hij vond dat hij pauze had verdiend en het stiekem gewoon nam.
Terwijl hij zachtjes neuriede klom hij omhoog, deed dit enkel om zichzelf af te leidden. Hij zag de ander vrijwel meteen. ‘Waarom,’ bracht hij zachtjes uit. Waarom was er iemand hier? Hij wilde gewoon weer eens alleen zijn, het liefst eindelijk een goede tekening maken van deze plek – maar nee, het mocht weer eens niet baten.
OOC; O wow deze post is slecht :'D
Sorry :3..
