It's shaking the sky

Registratiedatum : 05-11-15

Geluiden klonken. Het was donker en er schoten lichten voorbij. Een blond meisje lag in de box. Ze leek levenloos, maar haar buik ging op en neer. De ijzeren kooi ging omhoog en het stopte niet. Het meisje lag er al een tijdje, maar was zich daar nog niet van bewust. Om haar heen lagen spullen. Eten, drinken, van alles en nog wat. De hartslag van het meisje was nog rustig. Dromen zaten in haar hoofd over een mooie wereld en alles was fijn, maar daar zou ze hard uitgegooid worden.
De ogen van het meisje schoten open en haar hartslag schoot omhoog. Haar handen grepen opzij. Naar iets wat haar houvast kon geven. Bang keek ze om zich heen. Waar was ze? Wie was ze? De ademhaling van haar was geweldig snel. Niks niemand die haar kon helpen. Tranen schoten in haar ogen. Voorzichtig stond ze op en ze bleef met haar handen wat uitgestoken staan. Ze ging omhoog. "Hallo?", vroeg ze voorzichtig. Al dacht ze niet dat iemand antwoord zou geven. Niemand gaf antwoord. De paniek sloeg toe en het meisje viel op haar knieën. Tranen gingen over haar gezicht terwijl haar schouders aan het schokken waren. Snikkend hield ze haar ogen op haar enge omgeving. Ze wou niet meer schreeuwen om hulp alleen maar bang oprollen en hopen dat het snel over zou zijn. Het duurde niet lang voordat ze voelde hoe ze ineens stilstonden. Geschrokken keek ze omhoog. Bang sprong ze op en trok een zeil naar zich toe. Onder het zeil ging ze zitten. Ze probeerde het snikken op te houden. Ze was bang en wist niet wat ze moest doen en niet huilen was dan moeilijk. Van onder het zeil kon ze zien hoe er ineens licht was en haar ademhaling ging omhoog. Ze wou niet ontdekt worden, want ze hoorde stappen van mensen. Toch besloot ze even onder het doek uit te kijken. Haar blonde haren en betraande oogjes staken kort onder het zeil uit. Waar was ze?

{ OPEN } + Rosa

Registratiedatum : 30-06-15

Rosaline liep altijd met een grote boog rond de box heen. Al-tijd. Dus ook nu liep het kleine meisje met haar ogen strak op 'het monster' naar de overkant. Het liefst liep ze altijd langs de bosrand, maar ze had dringend nodig aan wat warmte van zonlicht. Ze maakte een klein sprongetje naar achter toen ze het geluid hoorde maken. Niet nu! Dacht ze in paniek. Rosaline begon haar pas te versnellen. Nee, nee,nee, dacht ze bij elke stap dat ze nam. Het was het vecht- of vlucht instinct dat bij zo'n verwaarloosbare situatie bij haar al naar boven kwam. Haar oogjes bleven strak erop gericht. Werd er van haar iets verwacht te doen? Ze wist nog niet wanneer het eten enzo precies kwam. De blondine beet even op haar lip. Ze keek van links naar recht en zag niemand dichter in de buurt van haar. Ze wou dit niet doen. Een flits van haarzelf in de schuddende box deed haar kippenvel krijgen. Ze wreef over haar arm met de hand die nog ruw was van zich zo hard aan het gaas van de box vast de houden. Ze controleerde nogmaals of er niemand was en begon toen te rennen. Haar schoenen kwamen stevig neer op de grond. Het voelde goed om zo'n sprintje te trekken. Bijna alsof ze zeker was over wat ze deed. Slippend kwam ze tot stilstand bij de box. Met al haar kracht probeerde ze de deuren open te trekken. Ze hijgde lichtjes toen ze voorzichtig naar binnen keek. Even kwam er een paniek gevoel opzetten; ze zag niets. Misschien was er tochniets geweest! Het meisje wou zo snel mogelijk er vandoor rennen en pas later héél voorzichtig terug komen. Rosaline ademde verschrikt in toen ze toch leven ontdekte. Nog even en ze zou de hele Laar bijeen roepen. Ze beperkte het tot een 'Ooooo'. Het was of ze America zelf ontdekt had.

Registratiedatum : 05-11-15

Ze wist niet wat ze moest doen. Moest ze blijven zitten of er onderuit komen? Een geluid klonk en haar hartje ging nog wilder tekeer. De zenuwen maakten alles ook niet makkelijker. Wie was daarbuiten? Waren ze hier om haar pijn te doen? Tranen gingen weer over haar wangen en zonder dat ze het zelf koos begon ze weer te snikken. Het zeil had ze stevig vast en ze bleef eronder zitten. Ze was niet van plan om er onderuit te komen. Of toch wel? Een korte tijd hoorde ze alleen haar ademhaling en gesnik, maar op een gegeven moment hoorde ze gepraat van mensen. Een jongere stem had ook geklonken, misschien waren ze niet slecht hier. Opnieuw keek ze voorzichtig naar buiten, maar toen werd het zeil van haar af gehaald. Iemand had het van haar af gehaald! Bang gingen de ogen van het meisje om zich heen. Haar ogen waren nog rood van het huilen en er liepen nog wat tranen over haar gezicht. het meisje draaide om haar as en keek bang omhoog. Daarna keek ze weer naar de lift. Al kreeg ze er de rillingen van toch rende ze weg van de plek waar ze eerst had gezeten en drukte zich bang tegen een paar dozen aan in een hoekje. Het meisje ging zitten en pakte bang haar knieën vast. Haar stem kreeg ze niet op gang.

{ Rosa hoeft niet perse het zeil eraf gehaald te hebben

Registratiedatum : 30-06-15

Voorzichtig deed ze de stapjes die ze van schrik achteruit had gezet weer naar voor. Ze keek snel rond zich of ze ergens een tak zag liggen. Helaas was alles netjes dus strekte ze zich maar zo ver mogelijk uit om dan heel snel het zeil opzij te gooien. Haar ogen werden groot toen ze het meisje zag zitten. Ze zag er niet echt uit: haar ogen waren rood en gezwollen en zo te zien had ze er net een flinke huilbui op zitten. Rosaline wist dat ze zelf er ook zo moest uitgezien hebben, maar toen stond er voor haar een lief, aardig en behulpzaam iemand. Nu had dit meisje een vrij onhandig iemand op het gebied van informatie over de Laar. Ze was verschoven naar een ander hoekje. Behendig sprong Rosaline in de box. Ze dacht aan Eleanor, en hoe ze haar op haar gemak had gesteld. 'Hoi.' zei ze met haar dun stemmetje. 'Ik ben een paar dagen geleden hier ook zo aangekomen, rustig maar' suste ze, het was alsof ze het tegen een of ander dier had. Ze besefte dat het allemaal heel geheimzinnig moest klinken, maar ze wist het niet anders te verwoorden.

Registratiedatum : 05-11-15

Met bange oogjes keek ze naar het andere blonde meisje. Die ongeveer dezelfde leeftijd zou moeten zijn. Het leek niet alsof ze haar pijn wou doen dus ze ontspande wat en het schokken van haar lijf stopte al snel. Tranen liet ze op haar gezicht zitten. Heel voorzichtig besloot ze te gaan staan, maar ze hield duidelijk afstand. "Ik ben een paar dagen geleden hier ook zo aangekomen, rustig maar", zei het meisje en haar stem klonk alles behalve agressief. Nu waren haar ogen ook wat minder bang aan het worden. Voorzichtig kuchte ze om haar stem op gang te krijgen. "Maar...", zei ze met een verschrikkelijk schorre stem. Bijna geschrokken van zichzelf kuchte ze wat harder om haar stem goed te laten werken. "i-ik weet niks meer." Bij de woorden kwamen er weer tranen uit haar ogen. Ja ze wist niks meer, maar het feit hardop zeggen was al helemaal pijnlijk.

Registratiedatum : 04-06-15

Eleanor kon het alarm van de Box vanuit haar vaste plek in het bos horen. Ze was eerst niet van plan om erheen te gaan - er was vast iemand dichter bij - maar ze verveelde zich wel een beetje, dus stond ze toch maar op. Ze kwam het bos uit en zag een klein figuurtje naast de Box staan. Eleanor herkende haar meteen. Als het niet door haar geringe grootte was geweest, dan wel door haar blonde haar en opvallende, kleurige kleding. Eleanor had zo'n vaag vermoeden dat Rosaline het niet helemaal alleen aan zou kunnen. Ze was hier zelf immers nog niet lang. "Houd moed, ik kom eraan", zei ze, al kon Rosaline dat van deze afstand waarschijnlijk niet horen. De zin had een vreemd bekende klank, maar dat was niet iets waar ze nu bij stil ging staan. De Bagger versnelde haar pas en kwam uiteindelijk half snelwandelend, half rennend aan bij de Box. Ze glimlachte even naar Rosaline en keek toen naar beneden. Wie was er dit keer gearriveerd? Er brak een brede glimlach door op haar gezicht toen ze een ander klein, blond meisje zag. Wat leuk, een leeftijdsgenoot voor Rosaline! Dan was ze eindelijk niet meer alleen tussen al die oudere mensen. Ze stak haar hand op. "Hallo", zei ze tegen het meisje in de Box. Ze keek even opzij naar Rosaline. "Waar zijn jullie met de introductie?" vroeg ze zacht. Ze wilde geen dubbele informatie geven.

Registratiedatum : 30-06-15

'Maar...' het klonk alsof ze de woorden door een rasper haalde. Rosaline deed haar best niet ineen te krimpen. '-ik weet niks meer.' op de koop toe begonnen haar ogen nog te tranen ook. Gelukkig kwam, voor de tweede keer haar redden, Eleanor. Ze was zo opgelucht om haar te zien dat ze zich wou verbergen in haar armen. 'Waar zijn jullie met de introductie?' fluisterde ze. Rosaline was bang dat de greenie -ze begon het jargon van de maze al te gebruiken- bang zou worden van hun gefluister. 'Nergens' ze keek twijfelend naar beneden. De blondine herinnerde zich nog dat ze moeite had met uit de box klimmen, maar ze kon het meisje daar niet laten staan dus sprong ze erin. Ongemakkelijk legde ze een hand op haar schouder. 'Ja naam komt wel terug, we hebben dat allemaal.' probeerde ze geruststellend te wezen. Het voelde alsof ze het helemaal verknalde. 'Het is normaal, een soort nieuw leven.' het was echt het slechtste idee ooit geweest om naar de box toe te rennen. Op de koop toe voelde ze zelf al de tranen prikken in haar ogen. Wat moest ze ook? Het was zo herkenbaar dat het meisje, ze kon niet veel ouder zijn dan haar, hier ook zo grofweg gedumpt was.

Registratiedatum : 05-11-15

Ineens klonk een nieuwe stem en ze kromp kort in elkaar. Een ouder meisje was het deze keer. De stem klonk wel aardig, net zoals de stem van het jongere meisje had geklonken. De introductie was inderdaad niet ver. Eigenlijk maakte zij het allemaal alleen maar moeilijker. Misschien moest ze daarmee stoppen? Ze leken aardig. Niet alsof ze ze haar elk moment gingen neerschieten of zoiets. Heel voorzichtig ging ze staan. Blonde haren voor haar gezicht en ze wreef kort in haar ogen om de roodheid daar weg te krijgen. Zou niet werken natuurlijk. "Je naam komt wel terug, we hebben dat allemaal." Naam komt terug? Waarom kreeg ze die dan niet in het begin? Had iemand het weg gehaald? Vragen gingen door haar hoofd. De nieuwsgierigheid begon toe te slaan, maar de vragen kwamen niet haar mond uit. "Het is normaal, een soort nieuw leven." Een hand werd op haar schouder gelegd. Nu was het wel duidelijk te zien dat ook zij het moeilijk had. Haar ogen gingen even naar het oudere meisje, daarna weer naar degene voor haar. "Maar...", begon ze voorzichtig, alleen wist ze niet meer wat ze wou zeggen. "Uuh, w-waar zijn we?", besloot ze uiteindelijk maar te vragen.

Registratiedatum : 04-06-15

'Nergens', kwam het korte, maar duidelijke antwoord. Rosaline sprong hierna de Box in. Best een goede zet. Als je vanuit de Box omhoog keek, zag je niet veel meer dan silhouetten. Het kon een beetje intimiderend overkomen als een niet goed zichtbaar persoon van bovenaf op je neer praatte. Ze probeerde het andere jonge meisje in de Box gerust te stellen door te zeggen dat haar naam nog wel terug zou komen, maar hoewel de opmerking goedbedoeld was, leek deze de greenie alleen nog maar meer in verwarring te brengen. 'Het is normaal, een soort nieuw leven', probeerde Rosaline. Eleanor klom nu ook naar beneden. Ze hoopte dat het de greenie niet bang zou maken doordat ze nu in de minderheid was. Hopelijk zagen zij en Rosaline er beide betrouwbaar genoeg uit om niet gevreesd te worden.

Ze glimlachte even bemoedigend naar Rosaline, die er bijna nog ongelukkiger uitzag dan de greenie, en richtte zich daarna tot het andere meisje, die een vraag had gesteld. "We zijn in de Laar", zei ze en aangezien dat woord bijzonder weinig zei, ging ze snel verder. "Hoe zal ik het uitleggen... het is een soort enorme, ommuurde tuin waarin we met een groep mensen wonen. Rosaline hier en jij zijn denk ik de jongsten, de oudsten zullen niet veel ouder dan twintig zijn. Even kijken, wat komt er dan...", mompelde ze. "Oh ja, we wonen hier dus. We zijn hier allemaal een voor een aangekomen in de Box, dat is dit ding, en hebben geen herinneringen aan hiervoor. Zoals Rosaline al zei, zal je naam binnen een dag of twee wel weer terugkomen. Ik weet eigenlijk niet waarom niet meteen... Misschien moeten je gedachten eerst een beetje tot rust gekomen zijn? Of zoiets. Hoe dan ook..." Ze merkte dat ze weer veel te veel zei. Ze keek even opzij naar Rosaline. Ze zou het toch niet vervelend vinden dat zij het woord nam? Misschien wilde Rosaline liever zelf haar gang gaan, al zag ze er niet echt uit alsof ze zich helemaal met die taak op haar gemak voelde.
"In ieder geval, je hoeft niet ongerust te zijn: het is leuk hier. Het is hier mooi, er is veel groen. En de mensen zijn ook heel aardig. Binnen de muren is het ook heel veilig, dus je hoeft nergens bang voor te zijn. Rosaline, weet jij nog iets wat ze moet weten?" zei ze met haar opbeurende glimlach - speciaal gereserveerd voor het begroeten van greenies en gesprekken met Rosaline. Ze keek naar deze laatstgenoemde. Het zag ernaar uit dat ook zij wel wat opbeurende woorden kon gebruiken. "Het is goed dat jij in de buurt was. Jullie zijn denk ik ongeveer even oud. Ik weet niet of bijvoorbeeld Hayden dit goed aan had kunnen pakken, laat staan Oliver", zei ze zacht tegen haar, terwijl ze haar hand op haar schouder legde. Ze merkte dat Rosaline haar hand al op de schouder van de greenie had gelegd. Wat een mooie hand-op-schouderketting vormen we toch, dacht ze. Het leek haast een polonaise. Alleen de feeststemming ontbrak.

Registratiedatum : 30-06-15

Gelukkig nam Eleanor het over. Na het simpele in-de-Laar-antwoord begon ze een vakantiefolder te citeren. Alsof ze in een simpele versie van het Hof van Eden waren terecht gekomen. Ze keek op toen ze haar naam hoorde, nuja, niet dat ze zeker wist dat het haar naam was, maar dat durfde ze niet te zeggen. Leuk, mooi, groen, veilig, goedkope prijs...Ze geloofde het maar al te graag en ze vertrouwde Eleanor, dus het zal wel waar zijn. 'Rosaline, weet jij nog iets wat ze moet weten?' vroeg ze. Snel schudde ze haar hoofd, het was prima zo. 'Het is goed dat jij in de buurt was. Jullie zijn denk ik ongeveer even oud. Ik weet niet of bijvoorbeeld Hayden dit goed aan had kunnen pakken, laat staan Oliver,' fluisterde ze met een warme handdruk op haar schouder. Rosaline glimlachte en knipperde wat traanvocht weg. Ze slikte om de brok in haar keel weg te krijgen. Oliver, Hayden, ze kon er vaag een gezicht bij plakken. Haar vrije hand legde ze op die van Eleanor die op haar schouder lag. Het voelde glad en warm aan, troostend. 'Dankje, maar goed dat je kwam.' fluisterde ze stilletjes terug. Ze gaf een kneepje in de schouder van het nieuwe meisje en nam haar hand weg. De hand van Eleanor had ze nog vast, het voelde goed zo, alsof ze een team waren. Red-de-greenies-team 1.0.

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

It's shaking the sky