?????

Het was een ochtend zoals alle andere ochtenden. de Glade was langzaam aan het ontwaken, die kippen kraaiden, de geiten smeekten om voedsel en Oliver had zoals altijd last van zijn dagelijkse kater. De jongen gromde wat onverstaanbaars terwijl hij wat in zijn hangmat verschoof. Het was rond het tijdstip dat iedereen wel bedacht dat ze hun hangmat uit moesten, maar het nog niet wilden. Ze hadden te weinig slaap, ze waren lui, hadden een ochtendhumeur, hadden geen zin in het werk. Er waren talloze redenen om niet je hangmat uit te komen. En Oliver had er ook genoeg. Hij kon zijn hoofd net zo draaien dat hij kon uitkijken op de Glade en zijn personen, die er nog niet rondliepen. Hij gaapte en wilde zich uitrekken toen een groen iets zijn aandacht trok. Er was een heleboel in de Laar groen, maar dit was ander groen. Wat meer onbekender groen. Oliver kneep zijn ogen tot spleetjes om het beter te kunnen zien, maar een aantal planken hinderden zijn zicht. Dan was het toch zijn bed uit komen. Oliver kwam tot de conclusie dat hij de nacht ervoor totaal geen moeite had gedaan om iets van kleding of schoenen uit te trekken dus kon hij goed en wel een paar stappen naar de deuropening lopen om daar abrupt stil te staan. Wat de fuck was dat en waarom zag het er zo uit? 'Wie de fuck heeft die boom daar neer gezet?' Riep hij wat luid door de slaapcabines om de aandacht van andere mensen te trekken. Hij leunde tegen de deuropening aan, niet zeker wetend of hij het nog verder wilde uitzoeken of niet. Wie weet was die boom wel een vervomde Griever.

[OPEN voor iedereen]

Een frons was op haar voorhoofd verschenen op het moment dat een luide stem haar uit haar slaap had gewekt. Ze had hoofdpijn - niet zo'n klein beetje ook - en de vraag waarom was meer dan overbodig. Hoewel een schreeuw vaak niet veel goeds beloofde, was de kracht of zin om op te staan zo klein, dat ze zich kreunend met haar rug richting de jongen en zijn waarschijnlijk nietszeggende boodschap draaide. Het kostte maar weinig moeite om weer weg te zakken in de slaap die ze verdiende. Aangezien haar taak niet langer bestond uit het voeren van de dieren - niet meer helemaal in ieder geval, vooral de ochtendshifts had ze met een liefde waarvan ze geen idee had dat ze het in zich had aan het kleine meisje Clementine overhandigd - kon ze tegenwoordig langer in haar hangmat blijven liggen dan de gemiddelde medeglader. Aangezien haar nachten met de ontdekking van de drank steeds langer waren geworden, eindigde ze vaak later in haar hangmat en klom ze er ook steeds vaker later uit.
Het gestommel om haar heen stopte echter niet. Hoewel Oliver wijselijk gestopt was met schreeuwen, waren er nu nieuwe verbaasde stemmen om haar weer uit haar slaap en in de realiteit te trekken. Ze draaide zich weer een kwartslag om zodat ze op haar rug kwam te liggen en riep naar wie er dan ook verantwoordelijk was voor het ruïneren van haar nachtrust, "Jullie doen alsof jullie nog nooit een bóóm hebben gezien." Ze kreunde, bewoog zichzelf zo goed en kwaad als het ging uit haar hangmat en liep in niet veel meer dan een te groot shirt en een onderbroek richting de anderen. Ze wreef in haar ogen, haalde een hand door haar haar en mompelde gefrustreerd in zichzelf, "Hoe kan een boom zo belangrijk zijn dat-" Ze viel stil, keek op naar het gigantische gevaarte en vloekte.