We're all in this together ♪

Het onderonsje dat ze 's ochtends met Declan in het bos gehad had, was veranderd in een middaggesprek waarin Julia langzaam het ontwaken van de groep had meegemaakt. Bij het horen van de anderen, die geclusterd op jacht waren gegaan, had ze Declan gedag gezegd en was ze teruggekeerd naar de struik waar ze eerder die dag haar kruisbessen verzameld had. Tot haar opluchting was haar vermoeden juist en groeiden er nog meer van de vruchten aan de struik die ze voorheen over het hoofd gezien had. Met het buideltje aan haar riem weer rijkelijk gevuld, besloot ze dat het beter was een tussenstop te maken en haar buit bij de Tenement af te geven, voor ze zich niet meer in kon houden en de bessen aan zichzelf zou toewijden.
Altijd weer was er een vreemd gevoel van verademing wanneer de bomen meer uit begonnen te dijen en de lucht minder ijl werd. Wanneer ze wist dat ze de grens van het bos bereikt had en het vervallen houtwerk dat ze haar thuis noemde in zicht was, voelde alles veel lichter aan, veiliger. Met het opzij duwen van een tak van een riant gevulde naaldenboom, verscheen dan ook een brede grijns op haar gezicht. Ze begon haar pas te versnellen om bij het huisje aan te komen, en toen ze het blonde meisje zag zitten werd haar vreugde alleen maar groter. 'Ivy,' riep ze, 'vangen!' lachend gooide ze met een perfect boogje een van de bessen naar haar toe, stiekem met enige trots op haar schamele buit. Binnen enkele passen was ze bij haar, om zich om te draaien en zich naast Ivy tegen de muur op haar hurken te laten zakken. 'Wat maak je?' vroeg Julia nonchalant, oprecht geïnteresseerd in haar wirwar van twijgjes. Zelf zou Julia haar niet na kunnen doen, dat was haar veel te lang stilzitten en priegelen. Nog wat op adem komend van haar tocht, bedacht ze dat het vast geen kwaad kon als ze zichzelf ook tegoed deed aan een besje. Ze glimlachte. Vandaag was een goede dag.

Julia lachte hardop bij Ivy's toelichting. Het was niet spottend bedoeld, helemaal niet. Het was gewoonweg prachtig hoe Ivy een mandje aan het vlechten was en dit was een klein, simpel ding waar ze het zichzelf best even mocht toestaan om zich over te verwonderen. Of te lachen. Ze werd ontzettend enthousiast bij de vraag van het blonde meisje. Haar buit was eigenlijk om best een beetje trots op te zijn. 'Geef maar een gil als je mandje af is,' zei Julia, met een blik op haar gezicht alsof ze een kind was dat stiekem al wist dat het een puppy kreeg voor kerst, 'dan mag je raden hoeveel ik erin kan stoppen.' Mysterieus grijnzend legde ze een hand over het buideltje, zodat Ivy nog niet kon inschatten wat de waarde van haar vondst was.
De meisjes wisselde een korte blik toen hun gelukzalige sfeertje ruw verstoord werd door een tierende Camille. Julia keek naar haar op en hoewel ze het niet prettig vond dat Camille op een letterlijke manier boven haar stond, bleef ze zitten waar ze zat. Camille was prachtig wanneer ze zo raasde, daar niet van, maar het zat Julia toch niet helemaal lekker dat het meisje niet zo goed aanvoelde wanneer ze het beter achterwegen kon laten. Peinzend peilde ze Ivy's reactie na Camilles snerpende vraag, maar die leek de dag niet te willen laten verpesten en hield stug vol dat ze simpelweg een mandje maakte. Weer deed het Julia zachtjes grinniken. Met opzet keek ze daarbij voor zich uit. 'Ivy maakt een prachtig mandje, ik heb een buideltje met bessen... Ik denk zo dat we best op de goede weg zijn om iets te doen om alles hier wat leefbaarder te maken,' doelde ze kalm op Camilles eerdere tirade. 'Nou, laat zien Camille, what's your catch?' grijnsde ze de boven haar uittorende blondine toe. Niet om haar uit te dagen, ze was gewoon benieuwd of het niet enkel hypocrisie was, wat Camille draaiende hield.