Meet me where your mind won't kiss me

Nog niet eens zo heel lang geleden had Autum besloten dat het genoeg was geweest en had ze de gezellige sfeer van de Bloodhouse verlaten om de spanning en sensatie elders te zoeken. Haar tocht had haar wel zo'n vijf stappen buiten het houten gebouwtje gebracht, voordat ze zich had bedacht dat haar zin in doelloos ronddwalen op plekken waar ze inmiddels toch al bekend mee was, net zo klein was als haar zin om een beest de nek om te draaien. Begreep haar niet verkeerd, beesten de nek omdraaien was prima, maar soms dan had je je dag gewoon niet. In Autum haar geval was vandaag zo'n dag. Ze had zich weer omgedraaid en, in plaas van dat ze de Bloodhouse opnieuw betrad om daar nutteloos rond te gaan hangen, nam ze vóór het houten bouwsel plaats met haar rug tegen de wand. Was er nog alcohol geweest, dan had Autum hier dankbaar gebruik van kunnen nemen. Het was alsof het de drank was die het gat vulde dat ze voelde sinds ze hier was en sinds ze het spul in haar handen en het alcohol in haar bloed gehad had, dreven haar gedachten praktisch ieder moment van de dag weg naar de vloeistof. Maar goed, helaas voor de hervonden alcoholist was de alcohol op en moest ze er hoogstwaarschijnlijk zelf iets voor gaan doen, mocht ze het spul ooit nog terug willen zien. Ze was absoluut niet te beroerd om eens actie te ondernemen, maar vandaag was niet de dag om dit te doen. En dus zat ze daar maar, te wachten tot er iets zou gebeuren. Iets dat haar dag wellicht interessanter kon maken.

Autum had haar ogen op een bijna vredige manier gesloten en ook zij had absoluut niet in de gaten gehad dat ze niet alleen was geweest in de meadow. Ze had zich, voor zover dat mogelijk was, volledig afgesloten van de buitenwereld. Ze had gras horen ritselen, maar was er vanuit gegaan dat het een van de dieren was geweest. Ze spendeerde absoluut niet genoeg tijd met de wezens om in de gaten te hebben dat het geritsel onmogelijk dat van een dier alleen had kunnen zijn en pas toen ze een gewicht aan haar benen voelde trekken, werd ze zich bewust van de andere aanwezigheid. Haar ogen vlogen open, om nog net te zien hoe de roodharige furie met haar gezicht in het gras belandde. De enige andere keer dat Autum deze meid had gesproken, was toen Oliver haar uit de box had gehaald en toen Hayden de handloze knaap eens een handje was komen helpen met het begroeten van Autum. De ervaring was, zacht uitgedrukt, onprettig geweest en Autum had de twee vol woede verlaten. Sindsdien had Autum absoluut niet de drang gevoeld om het meisje een tweede kans te geven en het was zo wel prima geweest. Autum had haar dan ook absoluut niet vergeven en zag de val als een welverdiend iets. Ze nam de dodelijke blik van het meisje dan ook met een halve glimlach in ontvangst. Geamuseerd keek ze toe hoe Hayden overeind krabbelde. "Ik weet niet hoeveel dieren je nog meer dood wilt, maar mijn werk zit er voor vandaag wel weer op. En vertel mij, lieve Hayden, hoe kan ik in de weg lópen terwijl ik zit?" Ze trok een grassprietje uit de grond, knakte deze tussen haar vingers en keek Hayden weer aan. "Misschien dat het een goed idee is dat jij uitkijkt waar je loopt." Ze zei het met haar zoetste, haast welgemeende glimlach. Het gebroken grassprietje viel tussen haar vingers vandaan en ze haalde een hand door haar vreemd gekleurde haren.