Het harde geluid van het alarm zorgde ervoor dat de bricknick bijna voor de zoveelste keer met een hamer op zijn ogen vingers sloeg. Je kon al een heleboel pleisters om zijn vingers zien hangen door splinters die zich een weg door zijn vel hadden gebaand op scherpe onderdelen waar hij zich aan gesneden had. Elk voorwerp dat iets of wat scherp was, zorgde wel voor een nieuwe wonde. Het was alsof de jongen dat soort dingen aantrok en zich gewoon altijd pijn deed op de meest stomme manier. Zijn pols die hij een tijdje geleden gebroken had, was nog altijd niet helemaal in orde, maar hij kon hem tenminste al terug bewegen en als hij er niet al te veel druk op zette, lukte het wel om zijn werk uit te voeren zonder dood te gaan van de pijn. Toen hij merkte dat niemand een poging leek te doen om naar de box toe te lopen en te kijken wat erin zat, legde hij zijn gereedschap aan de kant en stond op. Hij kon de anderen niet echt iets verwijten. Sinds er geen voorraden meer naar boven gestuurd werden, was het leven in de Glade een stuk moeilijker geworden dan voorheen. Ze moesten zuinig zijn en als de box naar boven kam betekende dat meestal dat er nog een mond bij kwam om te voeden.
Met moeite wist de bruinharige jongen de box open te krijgen en met grote ogen keek hij omlaag naar het meisje en een…geit. Een geit, eentje die ze waarschijnlijk direct zouden slachten zodat ze terug wat vlees hadden. Al zouden ze hem ook altijd kunnen gebruiken voor de melk sinds drinken ook wat schaars was. Maar goed, die geit was op dit moment niet belangrijk. ”Hallo.” Zijn stem klonk zachtjes, maar tegelijkertijd toch hard genoeg zodat de persoon onderaan in de box hem zou kunnen horen. ”Eum… wacht even, dan haal ik iets om je eruit te trekken.” Na die woorden bleef hij nog een paar seconden staan voordat hij zich omdraaide en naar de homestead rende om daar ergens een touw vandaan te halen. Dat touw slingerde hij de box in zodat de roodharige het als hulpmiddel kon gebruiken om uit de box te kruipen. Hij was nooit goed geweest in dit soort dingen, daarom dat hij het meestal aan iemand anders over liet. ”P…probeer er zo uit te raken, als het niet lukt probeer ik wel iets ander te v…vinden.” Dallas zette zich schrap en beet al vast op zijn tanden om de pijn die ging komen te verbijten. Hij ging niet teveel druk zetten op zijn pols. Well, dat was gelukt tot nu, maar hij kon haar moeilijk in die box laten zitten, toch?